บทที่ 18 อยากกลืนกิน

ในช่วงเย็นหลังจากเลิกเรียน หญิงสาวสองคนเดินทางมาที่ ร้านทันทีเพื่อทำงานต่อ สองสาวรีบเปลี่ยนชุดแล้วเข้าประจำ ตำแหน่งหน้าที่ของตัวเอง วันนี้ลูกค้ายังคงแน่นขนัดเช่นเคย พนักงานทุกคนต่างตั้งใจทำงานตามหน้าที่ของตัวเอง

“นี่ทิชา เธอว่าคุณที่ภพกับพี่รินใครใจดีกว่ากัน” หญิงร่างอวบ จอมทะเล้นแอบอู้งานเดินดื่มๆ เข้ามาหานันทิชา ในขณะที่เธอ ง่วนอยู่กับรายการอาหารที่กองอยู่เบื้องหน้า

“ตอนนี้คุณภาพก็ดูใจดีนะ แต่ฉันคิดว่าพี่ริน ใจดีกว่า คงไม่มี ใครสู้พี่รินของฉันได้หรอก เธอมีอะไรหรือเปล่า” ดวงตากลมโต วางมือจากรายการอาหาร แล้วหันหน้ามาถามเพื่อนสนิทอย่าง สนใจ

“ผิดแล้วทิชา” พริมหัวเราะอย่างเจ้าเล่ห์ ดวงตาแวววับมอง นันทิชาอย่างเขินอาย

“คุณทภพ กับพี่รินต่างกันเยอะเลย ทุกวันนี้ฉันมาทำงานอย่าง มีความสุข เธอมองหุ่นเขาสิ…

สองมือของหญิงร่างอวบนั้น กุมจับกันแน่นพลางยกขึ้นมากัด อย่างเขินอาย เธอหันตรงไปยังชายหนุ่มด้วยท่าทางมันเขียว แทบจะถลาตัวเข้าไป ที่ภพผู้ซึ่งเป็นผู้จัดการร้าน ในขณะนี้ มีรูป ร่างหน้าตาเสมือนนายแบบไม่ผิดเพี้ยน หุ่นสูง ขายาวราวกับ หลุดออกมาจากซีรีส์เกาหลี ผิวหน้าเนียนสะอาดหมดจด
หญิงสาวพิจารณาเขาตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า ทวนแล้วทวน อีกอยู่อย่างนั้นด้วยสายตาหวานเยิ้มจับใจ นันทิชามองกิริยา ของเพื่อนแล้วได้แต่ถอนหายใจพลางสายศีรษะไปมา จนใจกับ เพื่อนจอมเพี้ยนคนนี้ จึงยกมือเคาะศีรษะเพื่อนเพื่อเตือนสติเบาๆ

“เธอเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่าพริม! นั่นเขาไม่ได้เรียกว่าใจดี นั่นคือรูปลักษณ์ภายนอกเธอแทบจะกลืนกินคุณที่อยู่แล้ว รู้ตัว หรือเปล่า และนี่มันเวลางาน งานก็เยอะ ไปทำงานเลย เดี๋ยวนี้!!

พริมยอมทําตามแต่โดยดี แต่สายตาหล่อนยังคงจับจ้องไปยัง ผู้จัดการร้าน เสมือนว่าเขาได้ดูดวิญญาณของเธอออกไป สายตา หยาดเยิ้มของหล่อนเป็นประกายแวววาว การถูกจับตามองจาก สาวร่างอวบนั้น เสมือนโดนจู่โจมจากท่ามกลางมวลหมู่พนักงาน คนหนุ่มรู้ตัวตลอดว่าโดนโจมตีด้วยสายตาบางคู่ เขาเพียงแกล้ง ทำเป็นไม่เห็นเท่านั้น เพราะยังต้องรักษาบุคลิกของผู้จัดการเอา ไว้ สิ่งเดียวที่ทำได้คือพยายามกลั้นหัวเราะเอาไว้ให้นานที่สุด

“ทิชาทำไมวันนี้ดูเธอรีบๆ จะรีบกลับไปไหน” คนอวบยืนมอง ด้วยความสงสัยครู่หนึ่ง เมื่อเห็นนันทิชาพยายามเปลี่ยนชุดอย่าง รีบร้อน เธอรีบติดกระดุมเสื้อด้วยอาการเร่งรีบผิดไปจากปกติใน ทุกวัน ร่างบางหันมามันผมอย่างลวกๆ ไม่เรียบร้อยเท่าไหร่นัก

“คุณลุงข้างบ้านเพื่อนสนิทพอฉัน โทรมาบอกว่าท่านไปรับพ่อ มาจากเรือนจำได้สองสามวันแล้ว บ้านเราก็ยังทำความสะอาด ไม่เสร็จเลย พ่อจะอยู่ยังไง เงินก็ไม่มี ฉันไปก่อนนะ ฉันรีบ”

นันทิชาหันมาตอบคำถามพริมด้วยน้ำเสียงเป็นกังวล ก่อนจะเร่งฝีเท้าออกไปเรียกแท็กซี่อย่างรวดเร็ว หวังให้ถึงบ้านเร็วที่สุด ด้วยความเป็นห่วงบิดา พริมรีบตามออกมาแต่ไม่ทัน นันทิชา ปล่อยให้พริมยืนอ้าปากค้าง ไม่ทันได้สอบถามเรื่องราวใดๆ

“เพื่อนคุณเป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมรีบออกไปแบบนั้น

เสียงผู้จัดการหนุ่มเดินเข้ามาจากด้านหลัง คนอวบหันกลับไป พลันอ้าปากค้างมากกว่าเดิม การที่เธอได้ประจันหน้ากับหนุ่มใน ฝัน มันทำให้หัวใจปั้มเลือดได้เร็วและแรงมากกว่าเดิมเป็นเท่า ตัว นี่ถ้าไม่ติดว่าจมูกของเธอมีน้ำมูกมาอุดไว้เนื่องด้วยเป็นหวัด เลือดเกินปริมาณพวกนั้นคงทะลักออกมาให้ได้อายกันบ้าง

“ทะ ทะ ทิชารีบกลับไปหาพ่อค่ะ” เสียงตอบแบบติดๆ ขัดๆ ทำให้ทุกพยิ่งเดินเข้ามาใกล้

“รีบกลับแบบนี้บ่อยหรือ

“หัวใจฉันจะวายไหม คนบ้าอะไรหล่อได้วัวตายควายล้มแบบ นี้ มือ… มือฉันอย่าสั่นสิวะ ถ้าขืนแกสั่นไม่หยุด กลับบ้านไปฉันจะ ตัดแกทิ้งซะ ไอ้มือบ้า อย่าทำให้ฉันต้องขายหน้า

“คุณ คุณ” ทีภพเห็นหญิงสาวตาค้างตะลึงไม่ตอบคำถาม เขา จึงโบกมือไปมาให้เธอได้สติ

“คะ อะไรนะคะ” คนอวบกลืนน้ำลาย ดึงสติกลับมาอีกครั้ง

“ผมถามว่า เพื่อนคุณรีบกลับแบบนี้บ่อยหรือ ถ้าหากว่ามี ปัญหาอะไรให้บอกผม ผมอาจประเมินเวลาให้เพื่อนคุณกลับ ก่อนเวลาได้ในทุกวัน จะได้ไม่ต้องรีบอุ่นแบบนี้” ดวงตาเข้มนั้นมองหญิงสาวครู่หนึ่ง เขากลับต้องประหลาดใจจนต้องขมวดคิ้ว “นี่คุณฟังผมอยู่หรือเปล่า” ที่ภพโบกมือไปใกล้หน้าเธออีก ครั้ง

“ฟะ ฟังอยู่ค่ะ ทิชาไม่ได้กลับแบบนี้บ่อยหรอกค่ะ วันนี้เป็นวัน แรกค่ะ” ร่างสูงพยักหน้าเข้าใจ แต่สายตายังคงมองพริมด้วย ความแปลกใจ ก่อนจะตัดสินใจถามเธออีกครั้ง

“คุณ…คุณป่วยหรือเปล่า ทำไมจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเลย

“ที ถามมาได้ ก็เพราะคุณไงเล่า เกิดมาท่าไหนถึงได้หล่อได้ ขนาดนี้ หล่อจนไม่คิดสงสารผู้หญิงอย่างฉันบ้างเลยหรือไง ว่า ต้องมันเก็บกดขนาดไหน” คนอวบในหน้ายิ้มแล้วคิดต่อต้านใน ใจ

“เป็นหวัดนิดหน่อยค่ะ” ที่ภพพยักหน้ารับรู้

“กินยาด้วยนะ เกิดมีอาการแบบนี้เวลาลูกค้าสั่งอาหาร จะ ทำให้เกิดการผิดพลาดได้” ทันทีที่ร่างสูงหันเดินกลับเข้าไปใน ร้าน พริมรีบหยิบยาดมในกระเป๋าเสื้อออกมาจุกไว้ที่จมูกแล้วสูด เข้าไปสุดแรง พยายามลากเท้าตัวเองเดินกลับเข้าไปเปลี่ยนชุด เพื่อกลับบ้าน