บทที่ 15 เจ้านายคนใหม่

“แทนคะ” สาวสวยคนคุ้นเคยเดินเข้ามาหาแทนคุณที่ร้าน สาขาสามของเขา วันนี้ม่านฟ้าจะติดตามแทนคุณกับทภพ เข้าไป ทำสัญญาการซื้อขายสาขาใหม่ด้วยกัน

“เห็นสองคน แต่ทักแค่คนเดียวนี้หมายความว่าไง” ทีภพซึ่ง นั่งอยู่ข้างแทนคุณกล่าวทักเพื่อนที่กำลังเดินเข้ามา หญิงสาวหุ่น นางแบบหยุดเดินกะทันหัน แล้วค้อนสายตาไปยังที่ภพก่อนที่จะ มุ่ยหน้าใส่เขา แทนคุณผู้เห็นเหตุการณ์นั่งอมยิ้ม มองดูท่าทีของ ทั้งคู่ที่ดูเหมือนจะไม่เป็นมิตรกันเสียเท่าไหร่ เขาและเธอมักจะไม่ ลงรอยกันแบบนี้มาตั้งแต่เรียนมหาวิทยาลัย ซึ่งทุกวันนี้ก็ยังคง เป็นอยู่และไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง แม้ตัวเลขอายุจะมากขึ้นทุกปี ก็ตามที

“เอาล่ะๆ ม่านมาก็ดีละ กินไรก่อนไหม” แทนคุณพยายาม ทำให้บรรยากาศผ่อนคลายขึ้น เมื่อเพื่อนสาวเริ่มมุ่ยหน้าใส่คู่กัด

“แค่เห็นหน้านายคงอิ่มไปแล้วล่ะ” ที่ภพพูดยังไม่ทันจบ ประโยค

“ตีบ” เสียงฝ่ามือของสาวเจ้า เธอฟาดมือลงที่หลังของเขา

ทันทีที่เดินมาถึงตัว

“ผมเจ็บนะ มือหนักเป็นบ้า “ทีภพหลังตัวเองเพื่อคลายความ เจ็บ พลันหันไปจับมือของม่านฟ้าขึ้นมาพิจารณาดู
“นี่มือคนใช่ไหม ทำไมมันใหญ่ขนาดนี้” พลางทำหน้าคิดหนัก พร้อมกับทิ้งมือหญิงสาวลง ยั่วยุเธอเพิ่มขึ้น

“นายยังไม่หยุดใช่ไหม” ม่านฟ้ายกมือขึ้นมาพร้อมกับพูด แทนคุณรีบเอื้อมจับมือม่านฟ้าลงมานั่งข้างๆ เพื่อสงบศึกก่อนที่ ทั้งคู่จะเปิดศึกตีกันต่อหน้าเขา

“ทำไมแทนไม่บอกก่อนคะ ว่านายทีก็มาด้วย ม่านจะได้เอาไม้ หรรษาติดมือมา” หญิงสาวยังคงหมั่นไส้ เพื่อนอย่างทภพ ที่ แกล้งทีเล่นทีจริงไม่ยอมจบ

“โอเค งั้นเรามาพูดถึงเรื่องร้านใหม่ของแทนกันดีกว่า” ที่ภพ ตัดบทสนทนาทันที เขายังไม่อยากรับรู้รสสัมผัสจาก “ไม้หรรษา” ของเพื่อนสาวในเวลานี้เสียเท่าไหร่นัก เมื่อครั้งยังเรียน มหาวิทยาลัยม่านฟ้ากับทภพเป็นเพื่อนที่ไม่ค่อยลงรอยกัน และ ทุกครั้งที่มีการเปิดศึก เธอก็มักจะเป็นฝ่ายพ่ายแพ้เขาอยู่เสมอ จนทำให้หญิงสาวแค้นฝังใจ เธอยอมลงทุนหาซื้อที่ช็อตไฟฟ้า ติดมือมาด้วย หากครั้งไหนที่เธอสู้เขาไม่ได้เพียงแค่ยกมันขึ้นมา ขู่ เธอก็จะพลิกกลับมาเป็นฝ่ายชนะในทันที และได้ตั้งชื่อมันว่า “ไม้หรรษา”

นันทิชาและพริมเดินเข้ามายังบ้านเก่าหลังโทรมที่มีพื้นที่รอบ บ้านไม่กว้างเท่าไหร่นัก ตัวบ้านเป็นไม้ชั้นเดียวดูทรุดโทรมไป มาก เนื่องจากขาดการดูแลมาหลายปี เพราะเธอเองต้องย้ายไป อาศัยหอพักใกล้ที่เรียนและทำงาน แต่ในเมื่อบิดาของเธอใกล้ ได้รับอิสรภาพ วันนี้เธอยอม โดดเรียนมาครึ่งวัน เพื่อถือโอกาส เข้ามาทําความสะอาดบ้านเก่าอีกครั้ง
“ทิชา บ้านเธอก็ดูน่ารักดีนะทำความสะอาดอีกหน่อยก็น่าอยู่ มากแล้ว” หญิงร่างอวบเอ่ยขึ้น เมื่อย่างเท้าเข้ามาภายในตัวบ้าน ที่มีแต่ฝุ่นจับหนาเตอะ ข้าวของเครื่องใช้ดูโทรมไปบ้างแต่ก็ยัง สามารถใช้งานได้ดี เมื่อเดินออกไปสำรวจรอบบริเวณบ้านพบ ต้นไม้ขนาดใหญ่ทำให้บ้านดูร่มรื่น ลมพัดเข้ามาเป็นระลอกๆ กระทบกายของทั้งสอง พริมยืนอ้าขาแล้วกางแขนขึ้น จากนั้นสุด อาการบริสุทธิ์เข้าปอดเต็มที่ นันทิชาได้แต่มองการกระทำ แปลกๆ ด้วยรอยยิ้มก่อนที่คนร่างอวบจะหันมาหา

“ถ้าพ่อเธอออกมา เธอจะย้ายมาอยู่ที่นี่จริงหรือ

“คงอย่างนั้น ฉันไม่อยากให้พ่อต้องอยู่คนเดียว เหนื่อยหน่อย แต่ก็สบายใจ” หญิงร่างบางตอบโดยที่กำลังใช้มือเรียวเล็กจัด ข้าวของ ก่อนจะเดินหาไม้ถูพื้นอันเก่าเพื่อมาทำความสะอาด

“แต่มันไกลจากที่เรียนและทำงานมากนะ ดูๆ แล้วเดินทางไป ทำงานจะเหนื่อยกว่าทำงานเสียอีก” พริมนั่งคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะ เริ่มบ่นถึงความลำบากแทนเพื่อนสาว

“ไม่เป็นไรหรอก รีบๆ ทำเถอะเสร็จแล้วจะได้กลับไปทำงาน วันนี้เจ้านายใหม่จะเข้ามาด้วยสิ” นันทิชาเอ่ยตัดบทสนทนา สอง สาวช่วยกันปัดกวาดเช็ดถูเกือบครึ่งวัน เมื่อเสร็จแล้วสิ่งสกปรก แลดูจางไปมาก อาจจะไม่สะอาดทั้งหมดด้วยเวลาที่จำกัดแต่ก็ สะอาดในระดับหนึ่งที่พอจะอยู่อาศัยได้

“ทิชา” เสียงเรียกของพริมทำให้นันทิชาหยุดเดิน แล้วหันมอง หน้าเพื่อนรักที่กำลังยืนจ้องบางสิ่งบางอย่างแบบประหลาดใจ
“ดูนั่นสิ นั่นใช่คุณแทนหรือเปล่า พริมเข้าไปในร้านอาหาร ที่พวกเธอทํางาน สองสาวหยุดยืนอยู่หน้าร้านครู่หนึ่ง ก่อนมอง ผ่านประตูร้านที่เปิดอ้าเอาไว้

“ใช่” นันทิชาตอบเมื่อเห็นแน่ชัดแล้วว่าคนที่อยู่ในร้านนั้นคือ แทนคุณ ผู้ชายที่ดูน่ากลัวในวันนั้น ซึ่งเขายืนอยู่กับบุคคลแปลก หน้าอีกสองคน

“ตอนนี้ร้านยังไม่เปิด คุณแทนมาทำอะไร” พริมจ้องมอง เข้าไปในร้านอย่างสงสัย ก่อนที่ทั้งคู่จะเดินเข้าประตูมา เพื่อน พนักงานทุกคนมายืนรอกันพร้อมเพรียงแล้ว แทนคุณหันมาเห็น พริมและนันทิชาเขาดูแปลกใจเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้แสดงท่าทีอัน ใดออกมา เขาทําเสมือนว่าไม่ได้รู้จักอะไรกับเด็กจอมวุ่นวาย พวกนี้

“เมื่อมากันพร้อมแล้ว พี่จะแนะนำเจ้าของร้านคนใหม่ให้ทราบ นะคะ นี่คือคุณแทนคุณ” หญิงเจ้าของร้านผายมือมายังชายหนุ่ม ที่ดูสะอาด สูงสง่า เขายิ้มทักทายพนักงานเล็กน้อย ก่อนจะชี้แจ้ง รายละเอียดเพิ่มเติม

“สวัสดีครับทุกคน ผมจะเข้ามาเป็นเจ้าของใหม่ที่นี่ แต่อยาก จะแจ้งให้ทุกคนทราบเบื้องต้นว่า ทุกคนยังคงเป็นพนักงานที่นี่ เหมือนเดิม ทํางานตามหน้าที่ของตนเหมือนเดิม อาจจะมีอะไร เปลี่ยนแปลงบ้างเล็กน้อยแต่ไม่ทั้งหมด และผมจะไม่มาคุมที่นี่ ทุกวัน แต่จะมีผู้จัดการซึ่งก็คือคุณทีภพ” แทนคุณผายมือไปยังที่ ภพเพื่อนของเขาซึ่งจะมาทำหน้าที่เป็นผู้จัดการในร้านนี้ และดูแล ธุรกิจให้กับแทนคุณอยู่หลายสาขา
“คุณภพจะเข้ามาบริหารร้านอาหารแห่งนี้แทนผม และหากมี ใครมีปัญหาอะไรก็สามารถเข้าไปปรึกษากับเขาได้ทันที” ระหว่างอธิบายสายตาของเขาสะดุดกับสาวน้อยคนนั้นเป็นระยะ เนื่องจากเธอมองเขาอย่างไม่ละสายตา นันทิชามองชายหนุ่ม เบื้องหน้า เหตุใดอายุเพียงเท่านี้เขาถึงมีเงินมากมายมหาศาล นอกจากรูปครอบครัวเขาแล้ว เธอยังไม่เคยเห็นครอบครัวของ เขาจริงๆ สักครั้ง ถึงแม้จะเคยบุกรุกไปบ้านเขายามวิกาลหลาย ครั้งแต่เหตุใดบ้านจึงเงียบเหงาเช่นนั้น

“แล้วทําไมเราต้องคิดเรื่องเขาด้วยเนี่ย” ว่าแล้วนันทิชาก็สลัด ความคิดนั้นทิ้งทันที

“ทิชา เธอเห็นผู้หญิงสวยๆ คนนั้นไหม” พริมรีบวิ่งเข้ามาหา หลังจากพนักงานแยกย้ายกันทำหน้าที่ เมื่อเจ้าของคนใหม่ แนะนําตัวเองเสร็จเรียบร้อย

“อื้อ เห็นสิ ทำไมหรือ

“สวยเหมือนนางฟ้าเลย เธอมาเพื่อดับฝันฉันจริงๆ ฉันมองคุณ แทนไว้ตั้งแต่แรกเห็น แต่พอเห็นแฟนคุณแทนแล้วดูฉันสิ” พริม พูด พร้อมกับหันหน้าและสรีระมายังนันทิชา ให้นันทิชาช่วย ที่ทั้งเอวและหน้ากลมไม่ต่างจากซาลาเปา มองดูสภาพของเธอ ที่ทั้ง ๆนี่เอง นันทิชาได้แต่ยิ้มให้กับการกระทำแปลกๆ ของเพื่อน แต่ ทั้งสองต้องหยุดการสนทนาลงอย่างกะทันหัน เมื่อร่างสูงของ ชายหนุ่มที่พริมพึ่งกล่าวถึงไปเมื่อสักครู่ เดินมาหยุดอยู่ด้านหลัง

“คุณแทน” เสียงนันทิชาทักขึ้น
“คุณสองคนทํางานที่นี่หรือ” ชายหนุ่มเอ่ยถาม

“ทําเป็นพาร์ทไทม์ค่ะ เราสองคนยังเรียนไม่จบ” พริ้มยิ้ม อธิบายอย่างคล่องแคล่ว ส่วนนันทิซาได้แต่หลบหน้าเธอรู้สึก อึดอัดทุกครั้งที่เจอเขา เพราะภาพความจำที่น่ากลัวครั้งนั้นยังคง ฝังอยู่ในสมอง

“ผมมาบริหารที่นี่ก็ไม่อยากจะเปลี่ยนอะไรมาก เพราะที่นี่ ระบบการจัดการที่ดีมากอยู่แล้ว ต่อไปนี้หากมีอะไรที่พวกคุณ อึดอัดใจ ที่พอจะบอกผมได้ผมยินดีนะ” หญิงสาวสองคนก้ม ศีรษะรับค่าเล็กน้อย ก่อนที่ชายหนุ่มเจ้าของร้านคนใหม่เดินออก ไป ถึงแม้เขาจะดูหยิ่งไปบ้าง แต่จริงๆ แล้วก็นับได้ว่าเขายังมี มารยาทเดินมาทักทายนั่นอาจเพราะอย่างน้อยพริมเป็นหลาน สาวแม่บ้านคนสนิทของเขา

“ทิชา เธอคิดว่าเมื่อกี้คุณแทนจะได้ยินฉันพูดไหม” พริมหันไป ถามเพื่อนพร้อมเอามือรัวตบปากตัวเองเบาๆ

“ไม่รู้สึ แต่ฉันคิดว่าเขาต้องได้ยินบ้างล่ะ” นอกจากคำตอบ ของนันทิชาจะไม่ช่วยอะไรพริมแล้ว ดูเหมือนจะทำให้พริมกังวล กว่าเดิม

“นี่ นอกจากจะไม่ช่วยแล้วทำไมไม่ปลอบกันบ้าง” พริมบ่นเจ้า งอน ซึ่งท่าทางของพริมทำให้นันทิชาต้องหลุดหัวเราะออกมา

“นี่ ทิชา คุณแทนมีแฟนแล้ว ฉันไม่สนคุณแทนแล้วก็ได้นะ” นันทิชาหยุดสงสัยเล็กน้อยก่อนหันไปมองเพื่อน

“เธอดูนั่นสิ” พริมชี้มือไปยังภพ พร้อมทั้งทำหน้าตาทะเล้นจ้องมองชายหนุ่มแทบจะกลืนกิน

“ตีบ” เสียงฝ่ามือกระทบไหล่ดังขึ้น

“ฉันเจ็บนะ” คนเจ็บมุ่ยหน้าใส่เพื่อนสาวที่หันมาทุบไหล่เธอ

“เมื่อกี้ยังไม่เข็ดใช่ไหม” นันทิชาทำตาถมึงทึงใส่คนหน้างอน พร้อมยกมือขึ้นมา ปากเพื่อแสดงการห้ามปรามเพราะบุคคลที่ คนอวบกำลังกล่าวถึงนั้นกำลังหันมามองพวกเธออยู่ สองสาวจึง พากันเดินลับเข้าไป ก่อนที่ซุบซิบกันต่ออย่างสนุกสนาน ไม่นาน นักเจ้านายคนใหม่และพวกได้เดินทางกลับก่อนที่ร้านจะเปิด ทำการเพียงไม่กี่นาที