บทที่ 13 บุกรุกครั้งที่สอง โดนจับได้

“ป้าไปพักเถอะนะที่เหลือทิชาจัดการให้ พริม! เธอพาป่าไปพัก เถอะ ฉันจัดการเสร็จจะตามไป ตอนนี้คุณแทนไม่อยู่ คงไม่มี ปัญหาอะไร ฉันจะรีบทำให้เสร็จ

พริมพยักหน้ารับ นันทิชามองดูเพื่อนรักพยุงร่างหญิงสูงอายุ ออกไป จึงหันมาสํารวจภายในห้อง บางส่วนถูกทําความสะอาด แล้ว แต่บางส่วนข้าวของยังไม่เป็นระเบียบ เธอใช้เครื่องดูดฝุ่น ดูดมุมนั้นมุมนี้ ตามพื้นที่ที่ยังไม่สะอาดพอ นี่หรือรูปเจ้าของบ้าน เธอจ้องมองดูกรอบรูปเล็ก เดาได้ว่าเป็นรูปครอบครัวของเขา เด็กผู้ชายตัวเล็กนั้นคงเป็นชายหนุ่มเจ้าของบ้านเพราะเค้าโครง หน้าแทบจะไม่เปลี่ยนไปจากเดินเท่าไหร่นัก

“นี่คงเป็นพ่อกับแม่เขาสินะ ดูอบอุ่นจัง

หญิงสาวซาบซึ้งกับภาพครอบครัวที่อยู่ตรงหน้าจึงเผลอยิ้ม ออกมา และหน้าตาของเด็กน้อยคนนั้นก็ดูน่าเอ็นดูอย่างมาก หญิงสาวค่อยๆ หยิบรูปขึ้นมาเอาผ้าผืนน้อยเช็ดแล้ววางไว้ที่เก่า หยิบไม้ถูพื้นเช็ดทั่วทั้งห้อง เธอพยายามรีบเร่งทำให้เสร็จเพราะ ในเวลานี้ค่อนข้างดึกมากหากเจ้าของบ้านมาพบเข้าคงเป็นเรื่อง ใหญ่ หญิงสาวหันไปตรวจสอบความเรียบร้อยอีกครั้งเมื่อใช้ เวลาทําความสะอาดมาพอสมควรแล้ว ก่อนที่จะเตรียมออกจาก ห้อง

“แกร๊ก” เสียงเปิดประตูห้องทำให้นันทิชาสาวน้อยที่ตัวชุ่มเหงื่อหันไปมอง ประตูค่อยๆ เปิด พบกับร่างชายหนุ่มใส่สูทสีดำ รูปร่างสูงสง่า ผิวพรรณสะอาด และเมื่อสายตาทั้งคู่สบกันชาย หนุ่มที่อยู่เบื้องหน้าดูแปลกใจเล็กน้อย คิ้วสองข้างขมวดติดกัน ก่อนก้าวเท้าเข้ามาภายในห้อง เขามองดูข้าวของภายในห้อง อย่างช้าๆ ก่อนที่จะเอ่ยปากพูดกับเธอเป็นคำแรก

“คุณเป็นใคร” แทนคุณเอ่ยถามขึ้น สายตาเขามองเธอไม่ละ แน่นอนว่าแทนคุณเคยพบเธอมาแล้วเมื่อหลายวันก่อน แต่เขา เธอไม่ได้ ในชีวิตผู้ชายอย่างเขามีผู้หญิงเข้ามานับไม่ถ้วน ถ้าคิด จริงจังเขาแทบจะจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเคยนอนกับใครมาบ้างแล้ว นับประสาอะไรกับเด็กผู้หญิง โทรมๆ ที่ยืนอยู่ตรงหน้านั้น ถ้าเขา จําได้นั่นคงเป็นเรื่องแปลก

“เอ่อ…คือ..” นันทิชาเริ่มตัวสั่นเธอพูดจากระอักกระอวล เหตุ เพราะกลัวเขาเอาผิดที่ถือวิสาสะเข้ามาบุกรุกในที่ส่วนตัว แทนคุณมองทบทวนดูสภาพของเธอแล้วย้ำอีก เขายังคงทำ หน้าแปลกใจ เดี๋ยวนี้ผู้หญิงที่คิดจะจับเขาถึงขนาดหันมาในบ้าน เข้ามาเสนอตัวให้เขาถึงในห้องแบบนี้เลยเชียวหรือ

“คุณดูสภาพคุณก่อนนะ อย่าคิดอะไรที่เป็นไปไม่ได้ ถ้าผม ยกมือถือแจ้งตำรวจ คุณอาจจะหมดอนาคตเลยก็ได้”

ชายหนุ่มเดินเข้ามานั่งบนเตียงที่ถูกพับไว้อย่างเป็นระเบียบ เรียบร้อยแล้ว พร้อมกับสายตาดูหมิ่นเหยียดหยามที่ส่งไปยัง นันทิชา หญิงสาวที่ในเวลานี้เหงื่อโทรมไปทั่วกาย ผมเผ้ารุงรัง ตัวสั่นเทาเธอยังไม่อยากหมดอนาคต เพราะเหลืออีกไม่กี่เดือน เธอก็จะเรียนจบมีชีวิตที่ดีกว่าที่เป็นอยู่ บิดาของเธอกำลังจะได้บอิสรภาพ

ถ้าแทนคุณเรื่องโอกาสเธอและบิดาจะอยู่กันพร้อมหน้า พร้อมตาดังเคยหวังตลอดเกือบชีวิตอาจจะพังทลายลง ทันที แค่คิดน้ำตาก็เริ่มปริ่มไหลออกมา ทั้งชีวิตเธอไม่เคยได้พบหน้ากับมากมายอย่างเขา แบบเขาช่างน่ากลัวเหลือเกิน

เงียบทำไม” แทนคุณพูดเสียงดังขึ้น สายที่มองยังนันทิ ชาไม่เป็นมิตรเอาเสียเขาเปรียบเสมือนเสือที่กำลังโกรธและ พร้อมจะเข้าขย้ำเหยื่อได้ทุกเพราะจากแม่บ้านแล้วไม่เคยใครเข้ามาห้องส่วนตัวของเขา ซึ่งเป็นสถานที่ แหนมากที่สุด หนุ่มหญิงสาว แล้วกระชากตัวเธอออกจากห้องทันที

ป้านาป่วยทิชาเลยมาความสะอาดแทน นี่ก็เสร็จแล้วทิซา ไปก่อนนะคะ

นันทิชาตอบก่อนที่เขาจะโกรธมากกว่าร่างบางแกะมือ หันรวดเร็ว แต่มือหนากลับเอื้อมมาคว้าแขนไว้ครั้ง เขาขยับ ตัวเข้าใกล้กลิ่นหอมอ่อนของน้ำหอมยี่ห้อแพงเข้าของหญิงสาวเป็นระยะ

แทนกำแขนเธอแน่นสายตาจ้องสาวน้อยที่เหงื่อกาย ผมเผ้ารุงรัง เหมือนเด็กกะโปโล เขาเริ่มสัมผัส ได้ว่าร่างบางนั้นกำลังสั่นด้วยความชายหนุ่มจึงค่อยๆปล่อยมือหนาออกจากแขนเรียวเล็กนั้น พร้อมกับพึ่งสังเกตเห็น อุปกรณ์ทําความสะอาดที่วางแอบไว้ข้างโต๊ะทำงาน

“ป้านาน่วยงั้นหรือ

ผู้เป็นเจ้าของบ้านเริ่มใช้น้ำเสียงเบาลง นันทิชาพยักหน้าแล้ว รีบวิ่งออกไปทันที แทนคุณหันกลับมาเดินสำรวจภายในห้องที่ ถูกทําความสะอาดไว้อย่างเรียบร้อยเด็กสาวนั่นไม่ได้โกหกเขา เธอมาเพื่อทำความสะอาดอย่างเธอที่เธออ้างจริง ก่อนที่เท้าเขา สัมผัสบางสิ่งบางอย่าง ชายหนุ่มร่างสูงโปร่งจึงขยับเท้าหลบและ ก้มไปหยิบสิ่งแปลกปลอมนั้นขึ้นมา คิ้วสองข้างขมวดติดกันอีก ครั้ง

“ป้ายชื่ออย่างนั้นหรือ” แววตาจ้องมองอย่างสงสัย

“นันทิชา โชติมา” ชายหนุ่มหรี่ตามองชื่อและนามสกุลอีกรอบ

“ไม่หรอกนามสกุลนี้มีตั้งมากมาย” เขาบ่นพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะก๋าป้ายชื่อนั้นแล้วเดินออกจากห้องตามหญิงสาวแปลก หน้าไป

นันทิชาวิ่งหน้าตื่นเข้ามาในห้องพักส่วนตัวของป้านาก่อนจะ ยืนหอบอยู่พักหนึ่ง โดยที่พริมเองไม่ได้สงสัยในกิริยาอาการ แปลกนั้นเพราะมัวแต่ห่วงคนที่นอนซมอยู่บนเตียง ไม่กี่นาทีถัด มาร่างของชายหนุ่มเจ้าของบ้านจึงเดินเข้ามาดูอาการแม่บ้าน ของตนด้วยความเป็นห่วง

“ป้านาไปหาหมอเถอะครับ เดี๋ยวผมพาไป” เจ้าของบ้าน พยายามขอร้องเมื่อก้มเอามือแตะหน้าผากของผู้ที่นอนซมอยู่แล้วสัมผัสถึงอุณหภูมิสูงกว่าปกติ

ป้ากินไปแล้วคุณแทน นอนพักคืนพรุ่งนี้ชราพูดด้วยเสียงแหบแห้ง เคยเพียงเพราะไม่อยากเป็นภาระใคร ซึ่งเป็นนิสัยติดตัวมา นมนาน แทนคุณรู้จักนิสัยเธอเป็นอย่างดียังอยากขัดใจเธอ

“แทนคะ พริมค้างหนึ่งคืนเพื่อดูแลป้านาไหมคะแทนคุณสังเกตเห็นแววแสดงถึงความกังวลของหญิงร่าง อวบ จึงพยักหน้าค่า ก่อนจะมองหญิงสาวเช็ดตัวเพื่อ บรรเทาอาการหญิงอยู่ครู่หนึ่ง

“พยาบาลทันทีชายหนุ่มพูดเสียงเรียบเฉย

“นี่ของไหม” คราวเขาไปหานันทิชา ที่ยืนแข็งไม่ ยอมสบตาแล้วป้ายชื่อพนักงานคืนให้หญิงร่างบางเหงื่อโทรมกายค่อยเอื้อมมือไปรับ เมื่อหมดหน้าที่ของเขาชายหนุ่มวันรุ่งขึ้น