บทที่ 1 วันยุ่ง ๆ

“ทิชา วันนี้ลูกค้าค่อนข้างเยอะ ทิชาอยู่จนถึงห้าทุ่มได้ไหม วัน นี้ให้เงินพิเศษเพิ่มอีกก็ได้” หญิงสูงอายุเจ้าของร้านอาหารเดิน เข้ามาจากด้านหลังอย่างใจร้อน กล่าวอ้อนวอนลูกจ้างสาวผ่าน เสียงจอแจ ในร้าน

“แต่…แต่วันนี้ ทิชาต้องอ่านหนังสือสอบ ต้องขอโทษพี่รินด้วย นะคะ” ส่วนหนึ่งหญิงสาวเริ่มรู้สึกผิดในใจลึกๆ เพราะเธอลืม บอกกล่าวเจ้าของร้าน ไว้ล่วงหน้าเกี่ยวกับเรื่องการเลิกงานก่อน เวลา เพื่อเตรียมอ่านหนังสือสอบในวันรุ่งขึ้น เป็นสาเหตุให้ เจ้าของร้านเตรียมแก้ไขสถานการณ์ไม่ทัน

“ถ้าทิชาไม่อยู่ ร้านพี่ต้องแย่แน่เลย พนักใหม่ยังไม่เข้ามา ถ้า ลูกค้ามาเยอะเห็นทีจะโดนตำหนิจากลูกค้าเป็นแน่”

นันทิชากวาดสายตามองรอบๆ ร้าน ลูกค้าเริ่มทยอยเข้ามา พ รินเป็นผู้มีพระคุณคอยช่วยเหลือและเกลื้อหนุนเธอมาตลอด หาก ไม่สุดทนคงไม่วิงวอนขอร้องเช่นนี้ ในที่สุดจึงตัดสินใจอยู่ช่วย รินทํางานและทิ้งเรื่องการอ่านหนังสอบไว้ภายหลัง สาวน้อยร่าง บางในชุดพนักงานเสิร์ฟ หันไปต้อนรับลูกค้าที่เข้ามา เธอทำงาน พาร์ทไทม์ที่นี่ ตั้งแต่เข้าปีหนึ่งจวบจนถึงปัจจุบันเธออยู่ปีสี่ พนักงานในร้านต่างเข้าออกเป็นว่าเล่น ด้วยทนความลำบากไม่ ไหว หรือบางรายแค่ต้องการประสบการณ์เท่านั้น แต่ทว่านันทิชา จําเป็นต้องอดทนและตั้งใจทำงานให้ดีที่สุด เพื่อเธอจะมีรายรับสำหรับค่าใช้จ่ายในมหาวิทยาลัย เมื่อเหลือแค่ปีสุดท้ายเธอก็จะ เรียนจบและสามารถหางานที่มั่นคงทำได้

“ทิชา ทิชา” เสียงเรียกใสๆ ของพริม ดังขึ้นบริเวณม้าหินอ่อน หน้าคณะ หญิงสาวผมสั้น ผิวขาวเนียนละเอียดรูปร่างอวบอิ่มนั่ง กวักมือไวๆ พลางตะโกนเรียกชื่อเธอเป็นระยะ ก่อนที่ร่างบาง กวาดมองหาต้นเสียง แล้วยิ้มให้เพื่อนสาวพร้อมกับย่างเท้าเดิน เข้าไปหา

“ทิชา เสาอาทิตย์หน้าไปทะเลกันไหม ไปปลดปล่อยหลังสอบ เสร็จ” ดวงตาแวววาวของสาวร่างอวบพูดจาโน้มน้าวเพื่อนสาว ก่อนจ้องมองเอาคำตอบด้วยความหวังว่าคราวนี้เธอจะตอบ ตกลง

“นี่มันสอบย่อยนะ ไม่ต้องปลดปล่อยหรอก เปลืองเงินเสีย เปล่าๆ” คนประหยัดตอบเสียงเรียบเฉย เป็นนัยว่าเธอแทบไม่ สนใจคำเชิญชวนนั้น ทำให้พริมมุ่ยหน้าเล็กน้อยด้วยความผิด หวัง พร้อมกับมองหน้าเพื่อนรักด้วยสายตาละห้อยก่อนถอน หายใจเฮือกใหญ่ เธอโดนนันทิชาปฏิเสธเป็นรอบที่ร้อยแต่คน ตัวอวบยังไม่ล้มเลิกความตั้งใจ

“แต่นั่นแหละ คนเราก็ต้องปลดปล่อยบ้าง เอาอย่างนี้ไหม ไป ปลดปล่อยที่บ้านป้าของฉัน รับรองสนุกแน่ไม่เสียเงินสักบาท สาวร่างอวบพูดจาฉาดฉานชัดถ้อยชัดคำพลางทำท่าทางมั่นใจ ว่างานปลดปล่อยครั้งนี้ จะไม่ทำให้คนประหยัดอย่างนันทิชาต้อง สิ้นเปลืองเงินแม้แต่บาทเดียว ก่อนแววตาสื่อความหวังตั้งใจรอ ฟังค่าตอบอีกครั้ง
“ไปกันเถอะ ขึ้นสอบกันได้แล้ว เรื่องปลดปล่อย สอบเสร็จ ค่อยว่ากันนะ” ร่างบางไม่ตอบรับหรือปฏิเสธ หน้าตาที่แสดงถึง ความผิดหวังของพริมมาพร้อมกับคําตอบของนันทิชา ในความ คิดหญิงสาวที่เดินนำดื่มๆ ออกไปนั้นเธอกังวลอยู่กับเรื่องการทำ คะแนนสอบ ที่แทบไม่มีเวลาทบทวนได้แต่หวังว่าเมื่อคะแนนสอบ ออกมาผลจะไม่เลวร้ายเท่าไรนัก หญิงร่างอวบทิ้งระยะปล่อยให้ นันทิชาเดินน่าห่างออกไป ก่อนจะหันมาพยุงร่างของตัวเองยืน ขึ้น พลางทําเสียงฟืดฟาดจับใจความไม่ได้เดินตามไปอย่างเสีย อารมณ์

รถสีขาวคันหรูวิ่งผ่านประตูรั้วบ้านขนาดใหญ่เข้ามาอย่างช้าๆ ก่อนจะชะลอและจอดลงในที่สุด ชายหนุ่มใส่สูทท่าทางดูน่าเกรง ขาม ใบหน้ารูปไข่ ผิวขาวเนียนละเอียดสม่ำเสมอ ดวงตาและผม คําสนิทตามแบบฉบับชายเอเชียโดยแท้ ค่อยๆ ก้าวลงจากรถ ก่อนจะหันไปคว้ากระเป๋าหนังทำงานใบเล็กติดมือมาและเตรียม ย่างกายเข้าบ้าน

“ปิ๊ด ปีด” เสียงแตรรถอีกคันปรากฏ ทำให้ชายหนุ่มที่มีรูป สมบัติเพียบพร้อม หันกลับไปมองอย่างประหลาดใจ พลางขมวด คิ้วเข้มชนกันเล็กน้อย เพ่งมองดูรถคันที่แปลกตา

“อ่อ ม่าน ผมจำรถคุณยังไม่หมดเลยนะ นี่เปลี่ยนรถอีกแล้ว หรือ” ชายหนุ่มค่อยๆ เผยรอยยิ้มออกมา เมื่อเห็นหญิงสาวคุ้น เคยถอดแว่นดำยี่ห้อดังสาวเท้าก้าวมาหา หญิงร่างระหงนั้นมี โครงหน้าที่สะสวยดูทันสมัย อีกทั้งการแต่งกายนั้นบ่งบอกว่าเธอ มีรสนิยมดีอย่างมาก
“วันนี้ม่านขอมาทานข้าวด้วยได้ไหม” แววตาของเธอส่องเป็น ประกายชวนเย้ายวน แทนคุณส่งยิ้มที่มุมปากแสดงถึงความยินดี อย่างยิ่งก่อนจะหันไปสั่งแม่บ้านนามว่า “ป้านา” ให้ช่วยจัด เตรียมอาหารเพิ่มสำหรับท่านฟ้าเพื่อนสาวคนสนิทในเวลานี้

“ทำไมวันนี้มาแล้วไม่โทรบอกก่อนล่ะ” ชายหนุ่มรูปร่างสูงสง่า เดินเข้าไปในน้ำเย็น ใส่แก้วใส แล้วยกมาวางให้หญิงสาวที่นั่ง เชิดหลังตรงรออยู่ที่โต๊ะอาหารประจำบ้าน ดวงตาแวววาวพอใจ มองตามเขาทุกอิริยาบถ

“ม่านเบื่อค่ะ คุณพ่อท่านเอ่ยถึงงานแต่งงานอีกแล้วม่านไม่ เข้าใจนะแทน คนไม่เคยรู้จักกันไม่ได้รักกันจะแต่งงานกันได้ จริงๆ หรือ” ชายหนุ่มก้มหน้าอมยิ้ม ก่อนจะเงยมองสาวสวยที่นั่ง อยู่เบื้องหน้า

“นี่คุณยังไม่ชินอีกหรือม่าน คุณดนัยหาคู่ให้คุณใช่ว่าจะครั้ง เดียวแต่ไม่เห็นเขาจะสามารถจัดการให้คุณแต่งงานได้ ตามแบบ ที่เขาต้องการเลย ผมว่า…คุณแสบกว่าพ่อคุณอีกนะ”

“แทนคะ!!” ม่านฟ้าดุใส่ เมื่อคู่สนทนาแอบพูดจิกเธอ