ตอนที่ 4 ผิดก็คือผิด

ถามประโยคหนึ่งจนหวาเหวินไม่รู้จะพูดอะไรต่อดี

ตระกูลเจียงจนหรือ คำตอบคือไม่ เงินของตระกูลเจียงใช้ ชาติก็ไม่หมด

ตระกูลเจียง ในวันนี้กำลังรุ่งเรือง อีกสามตระกูลล้วนอยากมา พึ่งบุญบารมีกันทั้งนั้น

กำไลหยกที่ข้อมือของคุณนายเจียงมีค่าเป็นหมื่นเป็นพัน

ดังนั้น ที่หวาเหวินพูดว่าจะส่งของมีค่าไปให้ เจียงหยู่ไม่ได้ สนใจเลยสักนิด

นางรู้สึกเสียดายขึ้นมาทันทีว่าทำไมเมื่อกี้นี้ถึงเลือกที่จะแลก

เปลี่ยนกับเขาคนนี้

อย่างมากก็แค่ขายหน้าทำไมต้องพยายามขนาดนี้ด้วย

ฟังดูแล้วผู้ชายคนนี้ก็ใช่ว่าจะไล่ให้เขาไปได้ง่ายๆสักที่ไหนกัน

“คุณหวาเหวินทำไมไม่พูดล่ะ” เขาพูดมาคำนึงทำให้เธอพูด ต่อไม่ได้ยังจะมีหน้ามาพูดทำไมเธอไม่พูดอีก ใครจะไปตามเขา ทันล่ะคนใจดำแบบนี้

แต่หวาเหวินก็ยังคงถามเขาด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบว่า “ถ้างั้น คุณเจียงหยู่จะเอาอะไรเป็นของตอบแทนดีล่ะ”

“ฉันต้องการอะไรเธอก็จะให้แบบนั้นใช่ไหม” เจียงหย่คิดเรื่องนี้น่าสนุกขึ้นเรื่อยๆแล้ว

“ฉันก็ไม่ได้มีความสามารถอะไรขนาดนั้นหรอกแต่ขอแค่เป็น สิ่งที่ฉันให้ได้ ฉันยินดี” หวา

เหวินเองก็ไม่อยากเสียเวลาคุยต่อปากต่อคำกับผู้ชายคนนี้อีก แล้ว

“ผมคิดว่าตอนนี้สิ่งที่ผมขาดคือภรรยาคนหนึ่ง

พูดจบประโยคนี้หวาเหวินสะดุ้ง ราวกับว่ามีเรื่องไม่ดีอะไรเกิด ขึ้น

เจียงหยูพูดต่อว่า “ปีนี้ผมอายุยี่สิบเจ็ดปี ไม่เคยมีข่าวสาว เคยมีข่าวว่าผมเป็นเกย์ นี่ทำให้ชื่อเสียงของผมเสียหายนิด หน่อย ดังนั้นผมอยากมีภรรยาเพื่อมาปกป้องชื่อเสียงของผมและ ทําลายข่าวลือพวกนั้น คุณเองก็รู้ว่าสะใภ้ตระกูลเจียงจะต้อง ไม่ใช่สาวชาวบ้านธรรมดา คุณเกิดในตระกูลที่ร่ำรวย พวกเรา สองคนคู่ควรที่สุด ผมคิดว่ายังไงก็ผิดไปแล้วก็ให้มันผิดไปเลย ให้พวกเราอยู่ด้วยกันต่อในฐานะสามีภรรยากันต่อไปคุณคิดว่าดี ไหม”

น่ารังเกียจ ค่าพูดประโยคสุดท้าย ดีไหม นั่นมันคำพูดของ หวาเหวิน

ผู้ชายคนนี้ตั้งใจแต่เธอเองก็ไม่สามารถกลับคำได้ ยังไงเสีย เขากก็ช่วยเธอเอาไว้จริงๆ

หวาเหวินถอนหายใจเบาๆ “ขอบคุณความหวังดีของคุณเจียงหยู่ แต่ฉันหวาเหวินเป็นคนต่ำต้อยไม่มีวาสนาจะได้เป็นสะใภ้ ตระกูลเจียงหรอก ดังนั้นช่างมันเถอะ”

“ผมบอกว่าคุณมีคุณก็มีสิ” เหมือนกับว่าเขาจะเอาเธอแน่นอน

“คุณเจียงหยดีขนาดนี้ หากจะหาภรรยาสักคนคงมีคนให้ เลือกมากมาย หญิงสาวที่มาจากตระกูลที่มั่งคั่งก็ใช่ว่าจะมีแค่ ลูกสาวของตระกูลหวาแต่มีอยู่ทั่วเมืองทำไมต้องบังคับกันด้วย ล่ะ”

ดูดู ขนาดค่าว่าบังคับยังพูดออกมาแล้วเลย ดูเธอไม่ยอม

จริงๆ

เจียงหยู่ไม่เพียงแต่ไม่โกรธ แต่เขากลับหัวเราะออกมา “คุณ หวาเหวินนี่คือจะตัดช่องน้อยแต่พอตัวหรือ

“ไม่กล้าหรอกค่ะ”

“คุณหวาเหวินพูดว่าผมบังคับคุณ งั้นเมื่อกี้ในงานแต่งคุณ ทำให้ผมลำบากใจทำไมคุณไม่คิดถึงความรู้สึกผมบ้างล่ะ” เจียง หญ่กระดกคิ้วขึ้น

หวาเหวิน:…

โอเค ฉันผิดไปแล้ว เมื่อไม่น่าไปมั่วๆแบบนั้นเลย แถวหน้าคนนั่งอยู่เยอะแยะ ทำไมต้องไปชี้ตรงกับเจียงหยู่ด้วย ก็ไม่รู้

สถานะของเขานั้นสำคัญขนาดไหนเธอเองก็รู้ดี
ส่วนหวาเหวินเองเธอก็ไม่ได้มีความคิดนั้นที่อยากจะเกาะแข้ง เกาะขาเขาสบาย

นี่มันหาเรื่องใส่ตัวชัดๆ

ตอนนี้ฟังเหตุผลนี้แล้ว อยากจะสะบัดหนีก็หนีไม่พ้นแล้ว

หวาเหวินถอนหายใจแล้วค่อยๆหลับตาลง “ดังนั้นเจียงหมู่ คุณจะเอายังไงกันแน่

เจียงหมู่คำเดียวทำให้นิสัยที่แท้ของนางออกมา นางไม่ใช่คุณ หนูที่ดูอ่อนหวาน แต่ดูเป็นคนที่มีเขี้ยวเล็บซ่อนอยู่เหมือนแมวป่า