ตอนที่ 17 ร่ำรวยที่สุด

“ฉันไม่สนใจ พวกเราเปิดห้องที่black Rose club สั่งเหล้าเอาไว้ แล้วด้วย รอให้คุณมาจ่ายเงิน

ไม่ปล่อยให้เจียงหยู่ปฏิเสธเลย เขาก็ตัดสายแล้ว

เจียงหมองดูหวาเหวิน สีหน้าของเธอก็ยังคงไร้อารมณ์ใดๆ

ทั้งสิ้น

ไม่ได้รู้สึกผิดอะไรเลย

เจียงหย่คิดๆดูจึงได้อธิบายกับเธอว่า “black Rose club เป็น สถานที่ที่นักธุรกิจเอาไว้ต้อนรับแขก และเป็นที่ที่พวกเราพี่น้อง มานั่งเล่นกัน หากคุณไม่อยากไป ผมจะให้คนขับรถไปส่งคุณ กลับบ้านก่อน”

“ดี” คำพูดนี้ตอบได้เจ็บมาก

หวาเหวินตอบมาอย่างเจ็บปวดแบบนี้ ทำให้ black Rose clubคิดว่าต้องอธิบายเพิ่มเติมอีก

“ที่นั่นไม่ใช่สถานที่แบบนั้นคุณอย่าคิดมาก

“คุณต่างหากที่คิดมา จริงๆแล้วฉันไม่ได้สนใจอะไรคุณเลย คุณอยากทำอะไรก็เรื่องของคุณไม่เกี่ยวกับฉัน”

หวาเหวินพูดออกมาอย่างชัดเจนว่าระหว่างพวกเขาเป็นแค่ การแลกเปลี่ยนกัน เธอไม่ได้โง่ขนาดว่าต้องเข้าไปเล่นด้วยจริงๆแล้วไปยุ่งเรื่องของเขา

ตั้งใจจะอธิบายดีๆแต่กลับเขาปฏิเสธ เจียงหยูเองก็รู้สึก

น้อยใจเหมือนกัน

แต่สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไร รถขับมาถึงเชิงหวาหลี ทุกอย่างที่นี่สร้างตามที่หวาเหวินชอบ ที่จริงแล้วเมื่อก่อนตอน ที่อยู่บนเขาเวลาที่เธอเบื่อก็กลับมาอยู่ที่นี่เหมือนกัน เธอก็อยู่ที่นี่จนชิน ที่นี่สงบ เหมือนกับที่เขาจงชุ่ย คนขับรถขับต่อไปยัง black Rose club

ระหว่างทางคนขับรถอดไม่ได้ที่จะถามขึ้นมาว่า “นายน้อยผม มีคำพูดนึงยากจะพูด แต่ท่านอย่าคิดมากนะ ผมไม่ได้ หมายความว่านายหญิงน้อยไม่ดี”

“พูดมาสิ”

เจียงหยู่นั่งอยู่ข้างหลัง มองดูคนขับรถขยับปาก

“รู้สึกว่านายหญิงน้อยจะไม่ได้อยู่โลกเดียวกันกับพวกเรา เหมือนอยู่ในยุคเจ้าพ่อเซี่ยงไฮ้ เคยดูมั้ยรู้สึกว่านายหญิงน้อยเห มือนเฟิงเฉิงเฉิง ที่ชอบใส่ชุดกี่เพ้าพูดจาเหมือนคนโบราณ ที่น่า ข่าที่สุดคือไปถึงที่ไหนก็ต้องพาสาวใช้สองคนไปด้วย

คนขับรถพูดจบ เจียงหยู่ก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา

ที่คนขับรถพูดมาไม่มีผิดเลย ภรรยาของเขาคนนี้แลดูเป็นคน สมัยก่อนจริงๆ
ดังนั้นเขาจึงพูดขึ้นว่า “ไม่ผิด ภรรยาของฉันเธอคงมาจากยุค อดีต”

สามสิบนาทีผ่านไปรถก็มาจอดหน้า black Rose club

ที่นี่คือสถานที่ที่คึกคักที่สุดในเมือง black Rose club ทั้งหมดเก้าชั้นขอแค่เห็นที่ที่มีสีเหลืองนั่นล้วนชุบทอง รถที่จอดอยู่ด้านนอกไม่มีคันไหนที่ราคาต่ำกว่าห้าล้าน รถที่ราคาล้านกว่ายังไม่กล้ามาจอดหน้าประตูเลย

โลกของคนมีเงินจริงๆคือสิ่งที่พวกเราคิดไม่ถึงถึงความหรูหรา และน่ากลัว

หลังจากที่จอดรถแล้วคนขับรถถามเจียงหว่า “นายน้อยเจียง ผมจะรออยู่ตรงนี้นะครับ ท่านเสร็จธุระแล้วโทรหาผม

“ไม่ต้องนี่ก็ดึกมากแล้วเธอกลับบ้านไปก่อนเถอะ ตอนกลับ

เดี๋ยวให้พวกเขาไปส่งก็พอแล้ว”

เจียงหยู่ไม่อยากรบกวนใคร คนขับรถเองก็อยู่กับเขามานาน

จัดการเสร็จเจียงหยู่ก็เข้าไปข้างใน

“เจียงหยู”

“สวัสดีตอนเย็นเจียงห

“สวัสดีเจียงหยู่”

ตลอดทางเหมือนกับว่าจะไม่มีใครที่ไม่รู้จักเขา
เขาเดินไปถึงห้องส่วนตัว เขาเปิดประตู

เขาก็ถูกสาดด้วยแชมเปญ

ในมือของกาวหนานถือขวดแชมเปญ สาดไปที่เจียงห

“ผู้ที่อยู่เป็นโสดมาหมื่นปีหวางเหล่า สุขสันต์เจ้าบ่าวป้าย แดง” กาวหนานกอดขวดแชมเปญยิ้ม

เจียงหยู่ไม่ได้โกรธ รับกระดาษทิชชูที่พนักงานเสิร์ฟส่งมาให้ แล้วเช็คไปที่แขน

“อัยโย มาเองหรอ พี่สะใภ้ล่ะ” เจ้าบ้าดีจริง

เจียงอยู่มองรอบๆถึงได้เห็นว่าวันนี้มากันไม่น้อยเลยทีเดียวที่ นั่งอยู่บนโซฟามีประมาณสิบกว่าคน

คนที่เขาสนิทจริงๆอย่างฉินซุงเจี้ยนและหวางเซียว ก็อยู่แล้วก็ลูกคนรวยมีชื่อเสียงอีกหลายคน