ตอนที่ 16 ไม่ไว้หน้า

เจียงหยู่พูดไปแล้วถือวิสาสะเดินเข้ามาอย่างคนคุ้นเคย

จริงๆแล้วมันไม่มีอะไรที่ต้องคุยกับคนพวกนั้น พูดด้วยไม่กี่คํา เจียงหยู่ก็เอานายหญิงแก่ตระกูลหวามาอ้างแล้วเดินมาทางเรือน ข้างหลังนี้

คิดไม่ถึงว่าพอเดินเข้าประตูมา ก็ได้ยินที่หวาเหวินพูดกับนาย หญิงแก่ตระกูลหวา มันบังเอิญจริงๆ

ถูกคนจับได้หวาเหวินเองก็รู้สึกไม่ดี เลยไม่ได้ส่งเสียงอะไร แต่นายหญิงแก่ตระกูลหวากลับรู้สึกดีใจ

สะบัดมือ สั่งคนใช้ “เร็วรีบเอาเก้าอี้มา”

“คุณย่าครับสุขภาพเป็นอย่างไรบ้าง

“ดีดีดี สุขภาพย่าช่วงนี้ดี พวกเธอสองคนมีวาสนาต่อกัน อาเห วินบอกฉันแล้ว ว่าพวกเธอดีกับเธอมาก

“อ้อ เธอพูดแบบนี้หรอ” เจียงหยิ้มแล้วมองมาทางหวาเหวิน หวาเหวินสีหน้าไร้อารมณ์ แกล้งทำเป็นไม่รู้อะไร

“เมื่อก่อนที่ปู่กับย่าของเธอยังมีชีวิตอยู่ ก็ไปมาหาสู่กับพวก เรา คนตระกูลเจียงล้วนเป็นคนดี อาเหวินแต่งเข้าตระกูลเจียง ของพวกเธอฉันก็วางใจแล้ว”
ยังไงเสียก็ลูกหลานคนใหญ่คนโต นายหญิงแก่ตระกูลหวาพูด ประโยคนี้ก็เพื่อเอาใจ

แน่นอนว่าหวังอยากจะให้หลานสาวของตนอยู่ในตระกูลเจียง ด้วยดี

“คุณย่าชมเกินไปแล้ว แต่คุณย่าก็พูดถูก เหวินเอ๋อกับผมมี

วาสนาต่อกันผมจะดูแลเธออย่างดี”

นี่คือรับปากต่อหน้านายหญิงแก่ตระกูลหวาแล้วใช่ไหม “ดริมไปหยิบหีบออกมา”

“ค่ะ”

คนใช้ ชื่อตริมรีบเข้าไปในอีกห้องหนึ่ง แล้วยกหีบสีแดงเข้มที่ แกะสลักลายดอกไม้อย่างสวยงามออกมา

เห็นปุ๊บก็รู้ว่าเป็นของดี

นายหญิงแก่ตระกูลหวาหยิบกุญแจออกมาจากหมอนด้วย ความสั่น แล้วเปิดหีบ

จากนั้นก็หยิบสร้อยทองออกมา

เอาไปไว้ในมือของหวาเหวิน “รับเอาไว้”

“คุณย่าคะหนูไม่เอา คุณย่ายกเฟิงหวาหลีให้หนูแล้ว พวกพี่ สาวต่างก็พากันหาว่าคุณย่าลำเอียง หนูไม่อยากได้อะไรของ คุณย่าแล้วค่ะ คุณย่าเก็บไว้เถอะ

เห็นนายหญิงแก่ตระกูลหวาจะมอบของให้ตน หวาเหวนรีบปฏิเสธ

“ไม่ได้ให้เธอ สร้อยเส้นนี้เมื่อสิบกว่าปีก่อนฉันให้ช่างทำให้ เพราะทํายากเลยกลายมาเป็นคู่ ฉันคิดว่าในอนาคตรอให้เธอ แต่งงานมีลูกฉันจะยกให้เหลนของฉัน แต่น่าเสียดายที่ตอนนี้ฉัน สุขภาพไม่ดี และอาจจะอยู่รอถึงวันนั้นไม่ไหว เธอรับมันไป เหมือนว่าฉันมอบให้กับเหลนของฉันล่วงหน้าแล้วกัน

นายหญิงแก่ตระกูลหวายืนยันที่จะให้ หวาเหวินก็ได้แต่รับเอา

ไว้

“คุณหนูห้า ท่านรับไว้เถอะค่ะนี่คือน้ำใจเล็กๆน้อยๆของนาย หญิงแก่ตระกูลหวา” แม่บ้านที่อยู่ข้างๆพูดโน้มน้าว

หวาเหวินจึงได้รับมาดวงตาสีแดง

เจียงหย่รู้สึกตื้นตันใจเลยพูดขึ้นว่า “ขอบคุณครับคุณย่า ร่างกายของคุณย่ายังแข็งแรงจะต้องไม่เป็นไรแน่ รอให้พวกเรามี ลูกแล้วจะพามาขอบคุณคุณย่าด้วยตัวของเธอเอง

นายหญิงแก่ตระกูลหวาได้แต่ยิ้มและไม่ได้พูดอะไรต่อ

ร่างกายของตัวเอง เจ้าตัวย่อมรู้ดีกว่าใคร

“นี่ก็สายมากแล้วพวกเธอกลับไปทานข้าวที่เรือนหน้าเถอะ วัน นี้ไม่สามารถนอนพักค้างแรมได้ กินข้าวแล้วรีบกลับบ้านก่อนที่ ตะวันจะลับฟ้า”

“คุณย่า…” หวาเหวินพูดขึ้นด้วยความอาลัยอาวอน
“ไปเถอะ ไว้ว่างแล้วค่อยมาหาย่าใหม่” นายหญิงแก่ตระกูล หวาตบมือของหวาเหวินเบาๆ

สุดท้าย เธอก็จากไปด้วยความอาลัย

อยู่กินข้าวที่บ้านตระกูลหวาเธอไม่ค่อยยินดีนัก เหมือนว่าหวา เหวินจะไม่ได้พูดอะไรมากเลยกินข้าวเสร็จก็กลับบ้านทันที

ระหว่างทางกลับบ้าน เจียงหยู่รับโทรศัพท์

เขาตั้งใจที่จะไม่เปิดเผยหัวข้อสนทนา

เสียงของผู้ชายคนหนึ่งในนั้นดังขึ้นว่า “เจียงหมู่คุณแต่งงาน แล้วหรือ คุณไม่บอกพวกเราเลย คืนนี้ต้องมาเลี้ยงเหล้าพวกเรา แล้วไม่เช่นนั้นพวกเราจะไม่นับคุณเป็นพี่น้องอีก

“ได้ได้ได้ ฉันจะเลี้ยงพวกคุณเอง

“พาพี่สะใภ้มาด้วยนะ พามาให้พวกเราดูหน่อย” ฝั่งนั้นพูดมา

เจียงหยู่ไม่ได้ตอบตกลง แต่แอบมองมาทางหวาเหวิน หวาเหวินรีบตอบด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา “ฉันไม่ไป จะไปคุณก็ไปเอง”

อัยหยา นี่มันไม่ไว้หน้ากันเลย เหมือนโดนตบหน้าเลย