ตอนที่ 12 ฉันเข้ามาเป็นลูกเขย

“นี่เป็นของที่ฉันไม่ควรรับมา

หวาเหวินรู้ดีว่านี่เป็นแค่การแต่งงานหลอกๆ ดังนั้นจะเอาเงิน ของเขามามันก็คงดูไม่ดี

อีกอย่างดูบัตรนี้แล้วก็รู้ได้เลยว่าเงินที่อยู่ข้างในไม่น้อยแน่

เจียงหย่หยิบบัตรมาแล้วมองดู แล้วก็เอาให้หวาเหวิน

“เอาไปเถอะนี่เป็นเงินรับขวัญลูกสะใภ้ อย่าให้เรียกพ่อกับแม่

ฟรีๆเลย แต่พวกท่านก็ใจใหญ่เหมือนกันนะในบัตรนี้คงมีเงิน ประมาณหนึ่งล้าน” หวาเหวินถูกจำนวนเงินทำให้ตกตะลึง หนึ่งล้านนี่มันไม่ใช่

น้อยๆเลย

“นี่มันเยอะเกินไปแล้ว ให้แค่นิดเดียวก็พอ ถ้างั้นคุณเอาไป เถอะ คุณให้ฉันแค่ไม่กี่พันแทนแล้วกัน”

“คุณทำเหมือนบ้านผมจนมากว่างั้น” เขาถามขึ้นมา

หวาเหวินเงียบ

ใช่ ตระกูลเจียงมีเงินมีเงินมากด้วย รวยที่สุดในโลก

เธอเองก็ขี้เกียจที่จะเถียงกับเขาเรื่องนี้แล้ว หล่นหันหลังแล้ว นั่งลงตรงหน้า โต๊ะเครื่องแป้งถอดต่างหู
ห้องนี้เป็นห้องที่ของเจียงหยู่ที่บ้านตระกูลเจียง เพราะว่าทั้ง สองแต่งงานกะทันหันเกินไป ขนาดจะเตรียมห้องให้ใหม่ก็ยัง ไม่ทัน

ดังนั้นจึงต้องมาอยู่ในห้องนี้

“ฉันต้องการจะเปลี่ยนเสื้อผ้านอนแล้วคุณยังไม่ไปอีกหรือ หวาเหวินพูดกับเงาผู้ชายที่อยู่ในกระจก

“ไปฉันเป็นสามีของเธอ เธอจะให้ฉันไปไหนล่ะ” เจียงห หัวเราะ

“แต่พวกเราเป็นสามีภรรยากันหลอกๆนะ”

“แต่ก็ต้องอยู่ด้วยกันสามปี วันแรกก็ต้องแยกกันแล้ว เธอจะ ให้พ่อกับแม่ของฉันคิดยังไง นี่มันบ้านตระกูลเจียงนะ

คำพูดประโยคนี้ทำให้หวาเหวินหมดคำพูดอีกแล้ว เธอลืมนึกถึงตรงนี้ไปจริงๆ แต่ก็ไม่ใช่ความผิดนาง ที่ผ่านมายี่สิบสองปีนางอยู่กับนายหญิงแก่บนเขาจงชุ่ยมา ตลอด

น้อยครั้งมากที่จะลงเขามา และไม่ค่อยได้เข้าใกล้ผู้ชายมาก นัก ดังนั้นพอคิดถึงทั้งสองต้องมานอนในห้องเดียวกันก็ทำให้ เธอรู้สึกกลัวๆขึ้นมา

“ชุนเถากับหนินซึ่งล่ะ” เธอพูดเรื่องอื่นแก้เขิน

“สองคนนั้นเป็นพี่เลี้ยงของเธอหรอ” เจียงหยู่เองก็ไม่ได้นึกถึงตรงนี้

หวาเหวินไม่ว่าจะไปไหนเธอก็จะพาสาวใช้สองคนที่อายุไล่เลี่ย ไปด้วยกันกับเธอ

คอยอยู่รับใช้ และดูแล้วเหมือนจะเก่งไม่เบา

“พวกเขาสองคนคนหนึ่งต้มซุปให้เธออยู่ข้างล่างอีกคนบอก ว่าจะกลับไปรายงานฉันเลยสั่งให้คนขับรถไปส่งที่บ้านตระกูล หวาแล้ว”

หลังจากนั้นก็เงียบ

หวาเหวินถอดเครื่องประดับออกอย่างเงียบๆเจียงหยู่เองก็อยู่ ข้างๆมองดูอย่างสนใจ

เดิมคิดว่าหาไร้เครื่องประดับเครื่องสำอางแล้วความสวยจะ

ลดลง

แต่คิดไม่ถึงว่า ใบหน้าที่ไร้เครื่องสำอางของหวาเหวินกลับแล ดูสวยใส ผิวขาวนวลผ่องใสราวกับไข่

ดวงตาคู่โต ผมสีดำ ราวกับว่าในตาของเธอนั้นมีดวงดาว กำลังส่องแสงแวววาวอยู่ในนั้น

จัดการกับเครื่องสำอางเสร็จหวาเหวินก็ลุกขึ้นแล้วหยิบชุด

นอนที่เตรียมไว้แล้วขึ้นมา แล้วมองดูเจียงหยู่ด้วยสายตาที่ไม่ร้อนไม่หนาว “คุณจะนอนบนเตียงหรือที่พื้น”
“แน่นอนว่าเป็นบนเตียง” เจียงหยู่ตั้งใจแกล้งพูดแบบนี้ หวาเหวินแปลกใจ แต่ก็ดูออก เธอสะบัด ม

มีที่ไหนกันผู้ชายที่ให้ผู้หญิงนอนพื้น ไม่เป็นสุภาพบุรุษเอาเสีย

เลย

ในใจ โกรธ แต่ก็ไม่แสดงออกมา เธอพยักหน้า “งั้นเดี๋ยวฉันจะนอนพื้นเอง” พูดจบเธอก็ถือชุดนอนเดินเข้าห้องน้ำไป

เจียงหยู่นั่งบนเก้าอี้เอามือลูบคาง แล้วคิดว่าเรื่องราวเมื่อกี้นี้ น่าสนใจยิ่งนัก

เปลี่ยนชุดนอนเสร็จแล้วหวาเหวินเดินออกมาแล้วพูดประโยค แรกว่า “พรุ่งนี้ฉันจะย้ายไปอยู่ที่สุ่ยขึ้นเกือของเฟิงหวาหลีคุณย่า ของฉันมอบให้ฉันเป็นบ้านแบบจีนเดิม

“ดังนั้นผมก็ต้องย้ายไปอยู่กับคุณด้วยใช่ไหม” เจียงหยู่ถาม

เธอ

“ได้หมด” เธอตอบ

“ถ้างั้นพูดไปพูดมา ไม่ใช่เธอแต่งออกแต่เป็นฉันที่แต่งเข้าใช้มั้ย” เขาแกล้งเธอต่อ