ตอนที่6 ไม่มีสิทธิ์ไปรักอีก

“ทิพย์สุดา นี่ถือเป็นการบริจาคที่ฉันให้กับเธอละ กัน เธอจะไม่ต้องโดนสามีบ่นว่าไม่เอาไหนหลังกลับ บ้าน”

น้ำเสียงของเขาทั้งต่ำทั้งแหบ จ้องมองฉันไม่ละ สายตา และฉันนอกจากหายใจหอบๆแล้วพูดไม่ออกสัก คำอีก

ตอนที่ฉันถูกเขาไล่ลงจากรถ ขาสองข้างของ ฉันสั่นเทาจนเกือบยืนไม่ไหว แม้ว่าจะมีเสื้อคลุมอาบน้ำ ปกปิดอย่างมิดชิด แต่ก็ปกปิดสิ่งที่เกิดขึ้นไปไม่ได้

ตกลงเมื่อกี้เกิดอะไรขึ้น สมองฉันว่างเปล่าไป หมด จำไม่ได้เลยสักนิด ในสมอง ตอนนี้มีแค่ดวงตา ราวกับหมึกคู่นั้น

ในขณะที่ฉันยังคิดไม่ออกว่าทำไมคืนนี้ถึงเกิด เรื่องแบบนี้ไปได้ ก็มีร่างเงาร่างหนึ่งปรากฏอยู่ข้างหน้า ฉัน จับไหล่ของฉันอย่างแรง

“ทิพย์ คุณไปไหนแล้ว คุณรู้ไหมฉันตกใจจะแย่

คือวินัย

ฉันสั่นเทาไปทีหนึ่ง เงยหน้าขึ้นมามองเขา ในแสง ไฟของฉนวน ฉันได้มองเห็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยความ ห่วงใยของเขา
ฉันรู้สึกเบ้าตาร้อนนิดๆ อยากจะกอดเขาและ ร้องไห้ บอกเขาว่าฉันโดนคนอื่นรังแกไปแล้ว

“นัย ฉัน..……..”

“อะไรก็ไม่ต้องพูด เรากลับบ้านกัน กลับบ้านกัน เถอะนะ”วินัยตัดบทฉัน พูดด้วยน้ำเสียงอ้อนวอน

ฉันพยักหน้าเหมือนเด็กที่หลงทางเพิ่งกลับมาได้ ตามหลังเขาค่อยๆเดินกลับถึงบ้านของเรา

พอเข้าไปในนั้น กลิ่นอายที่คุ้นเคยและอบอุ่นก็ ล้อมรอบฉันเอาไว้ นี่เป็นกลิ่นอายของบ้าน เป็นบ้านของ วินัยและฉัน เป็นสถานที่ที่ปลอดภัยที่สุด

น้ำตาค่อยๆหยดไหลลงมา ฉันยืนอยู่หน้าประตู มองดูผ่านหลังของวินัย ตะโกนร้องไห้ขึ้นมา

วินัยรีบหันกลับมา”เป็นอะไรไปล่ะ เธอเป็นอะไร

“วินัย เธอรู้ไหม คืนนี้ฉัน…………..

“คืนนี้ไม่ได้เกิดอะไรขึ้นเลยสักอย่าง”วินัยรีบตัดบท ฉัน“ทิพย์ ฉันไม่ควรทะเลาะกับคุณ ไม่ควรทำให้เธอ โกรธจนออกจากบ้านไป ทุกอย่างเป็นความผิดของฉัน คุณอย่าออกจากบ้านไปอีกได้ไหม”
ฉันมองเขาด้วยดวงตาที่เลือนด้วยน้ำตา

“ไม่ ไม่ใช่ความผิดของคุณ เป็นความผิดของฉัน ความผิดของฉัน”

ฉันร้องไห้อย่างโศกเสร้า เสียใจจนใจจะขาด

ผ่านมาคืนนี้ ฉันไม่ใช่ฉันคนเดิมแล้ว แต่เขายัง เป็นคนเดิมคนนั้น

ฉันไม่น่าเชื่อฟังคำพูดของเพ็ญแขไปซื้อชุดนอน ชุดนั้น ไม่ควรใส่ชุดนอนนั้นเพื่อจะไปยั่วยวนวินัย ยิ่งไม่ ควรวิ่งออกไปด้วยสภาพที่สวมเสื้อผ้าไม่เรียบร้อยหลัง ที่เขาปฏิเสธ

และสิ่งที่ไม่ควรที่สุด…ไม่ควรที่สุด……..

ฉันไม่ควรขึ้นรถของอนุสิทธิ์ ไม่ควรดื่มเหล้า ไม่ ควรถอดเสื้อผ้าต่อหน้าเขาเพื่อพิสูจน์เสน่ห์ของตนเอง

ตกลงฉันเป็นอะไรไป

“นัย นัย ฉันควรทำยังไง ฉันควรทำยังไง “ฉันป้อง หน้าไว้ น่องยองอยู่บนพื้นร้องไห้ไม่หยุด

“ทิพย์ อย่าร้องไห้นะ อย่าร้องไห้แล้วนะ”วินัยนั่ง ยองอยู่ข้างหน้าฉัน มองฉันด้วยดวงตาแดงก่ำ“เห็นคุณ ร้องไห้แบบนี้ ฉันรู้สึกเจ็บใจมาก”
ฉันมองเขาด้วยดวงตาที่เลือนด้วยน้ำตา ฉันรู้สึก ตอนเองทั้งโง่เง่าทั้งต่ำช้า ผู้ชายที่ซื่อตรงและรักฉัน ขนาดนี้ ฉันจะไปเกิดความไม่พอใจเพราะการสัมผัส สนิทสนมระหว่างเราน้อยไปได้ยังไง

ถึงแม้เขาจะไม่นอนกับฉันทั้งชีวิตแล้วจะเป็นยัง ไง ฉันก็ยังรักเขานี่

แต่ผ่านมาคืนนี้ ฉันไม่มีสิทธิ์ไปรักเขาอีกแล้ว

“วินัย…..”ฉันน้ำตาไหล ใจเหมือนมีมีดกรีด”เราหย่า กันเถอะ”

“ทิพย์”วินัยกรีดร้องออกมา ยืนมือลากฉันขึ้นมา แล้วกอดฉันอย่างแรงๆ

“ทิพย์ คุณพูดอะไรอยู่เนี่ย อยู่ดีๆทำไมเราต้องหย่า

กัน ฉันไม่หย่า”

คำพูดนั้นเขาเหมือนตะโกนออกมา กอดฉันแน่นๆ

ไม่คลายมือ

ฉันร้องไห้ไม่อั้น นี่เป็นครั้งแรกที่เขากอดฉัน ครั้ง แรกที่กอดฉันแน่นขนาดนี้…..

อ้อมกอดของเขาอบอุ่นมาก อยากให้เขากอดฉัน แบบนี้ตลอดไป ฉันร้องไห้จนน้ำตาเต็มใบหน้าและกอด เขากลับ
“นัย ฉันขอโทษ……..

“ทำไมต้องขอโทษ ทำไมอยากหย่ากัน ทิพย์ ฉันไม่ ตกลง ไม่ตกลงเด็ดขาด”วินัยกอดฉันแน่นๆเหมือนกลัว ว่าฉันจะหนีไป น้ำเสียงก็สั่นไปด้วย

วินัยที่อารมณ์โผล่เผยออกมาฉันเพิ่งเห็นเป็นครั้ง แรก และก็เป็นครั้งสุดท้ายที่ฉันเห็น

ถึงแม้ฉันจะหลงใหลอ้อมกอดที่อบอุ่นของเขา แต่ ฉันยังผลักเขาออกไปอย่างเฉียบขาด“นัย คืนนี้…..เกิด เรื่องบางอย่างไปแล้ว ฉันคิด…ฉันคิดว่าเราหย่ากันดี กว่า”

“ไม่ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ฉันก็ไม่หย่ากับคุณวินัย ตะโกน

“นัย คุณใจเย็นก่อน คุณรู้ไหมคืนนี้…..

“ฉันไม่รู้ และไม่อยากรู้ด้วย”ดวงตาของเขาแดง ก่ำ เสียงก็ดังมากจนผิดปกติ สีหน้าดุร้ายเป็นแบบที่ฉัน ไม่เคยเห็นมาก่อน “ทิพย์สุดา คุณอย่าคิดเลย ฉันจะไม่ ยอมหย่ากับคุณ ยังไงก็ไม่ยอม

“แต่…..”

“ไม่มีแต่”เขาพูดอย่างเด็ดขาด“คืนนี้ไม่เคยมีเรื่อง ใดๆเกิดขึ้น เราสองคนต้องอยู่ด้วยกันดีๆ ถึงแม้จะมี อะไรเกิดขึ้นแล้ว ฉันก็ไม่สน เพราะที่ฉันรักคือตัวคุณและคนที่ฉันอยากใช้ชีวิตร่วมกัดตลอดชาติก็คือคุณ ฉันเรื่องที่เกิดขึ้นอย่าพูดอีก ขอแค่เราอยู่ด้วยกันดีๆก็ พอ”

ฉันตัวสั่นเทาไปนิด มองเขาอย่างยากที่จะเชื่อ