ตอนที่10 ให้ฉันใคร่ครวญก่อน

ในห้องออฟฟิศที่เงียบจนไม่มีเสียงสักนิด เสียง ของฉันที่ดังออกมาจนหูจะหนวก

เมื่ออนุสิทธิ์แก็กระดุมอันที่สองในเสื้อเชิ้ตสีขาว ของฉันออกมา ฉันเขินอายจนลืมคำขู่ของเขา ยื่นมือไป จับข้อมือของเขา”ท่านประธานอนุสิทธิ์ อย่าทำแบบ

เขาหยุดลงมาอย่างเชื่อฟัง ไม่รอให้ฉันได้ถอน หายใจออกมา ก็ได้ยินเขาพูดอย่างเย็นชา ถ้าเธอเดิน ออกไปด้วยสภาพกระดุมหลุดออกหมด ฉันก็ไม่ถือสา อะไร”

เขาเหมือนไม่ได้พูดเล่น

ก้มหน้าลง ฉันมองเห็นนิ้วมือของเขากำลังดึงคอ เสื้อของฉัน เหมือนตัดสินใจอยากจะลากเสื้อเชิ้ตของ ฉันให้เปิดออก

ฉันตัวสั่นเทาไปนิด จมูกอดระคายเคืองไม่ได้ น้ำตาทำให้สายตาฉันเลือนไปหมด

ถ้าหากกระดุมเสื้อโดนลากให้หลุดไปหมด ฉันยัง มีหน้าที่ไหนมาเดินออกห้องออฟฟิศนี้

ถ้าฉันผลักเขาออกไป แล้ววินัยจะทำยังไง
ถ้าฉันไม่ผลักเขาออกไป แล้วฉันจะทํายังไงอีก

นัย ฉันควรทํายังไง

ก้มหน้าลง น้ำตาหลุดออกดวงตาทันที แล้วหลุด ลงบนหลังมือของอนุสิทธิ์พอดี พริบตาเดียวเขาเหมือน ได้อะไรลวกไป รีบสะบัดฉันออกไป แล้วจับทิชชู่หลาย ผ่านออกมาจากโต๊ะช้าเช็ดหลังมือ

ฉันรู้ เขาคือรังเกียจความสกปรก แต่ก็โชคดี ที่เขาได้ปล่อยฉัน ฉันรีบกลัดกระดุมด้วยมือสั่นๆ จัด เสื้อผ้าให้เรียบร้อย

“ทิพย์สุดา นี่เธอทำแบบนี้ เหมือนฉันกำลังบังคับ เธอขายบริการอยู่ เรื่องนี้เธอเป็นฝ่ายริเริ่มไม่ใช่รึ

น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความเหยียด หยาม“ถ้าเธอไม่ยินยอม ก็ไสหัวออกไปเดี๋ยวนี้ เธอสอง คน ออกไปจากบริษัทฉัน”

เสียงเขาไม่ค่อยดัง แต่พอเข้าไปในหูของฉัน กลับดังจนหูจะหนวก

ฉันยืนแข็งทื่ออยู่นั่น ก้มหน้ามองปลายเท้าของ ตนเอง ในใจสับสนไปหมด

ฉันอยากตบหน้าเขาแล้วหัวตัวไปเลยมาก และ บอกกับเขาว่าฉันไม่เคยริเริ่มอะไรมาก่อนถ้าเขาทำแบบ นี้อีก ฉันจะไปแจ้งความ ฟ้องเขาล่วงละเมิดทางเพศในห้องออฟฟิศ

แต่ม่านตามีใบหน้าที่ชื่นชมยินดีของวินัยออกมา ฉันไม่สามารถแข็งใจได้

“พิมพ์ใจ”

ฉันเงยหน้าขึ้นมาทันที มองเห็นอนุสิทธิ์ยืนอยู่ หน้าโต๊ะทำงานไม่รู้ตั้งแต่ตอนไหน กดเพจเจอร์อยู่

“เอาการติดตั้งตำแหน่งเช้านี้ที่ฉันประกาศออก

ไป.……………

“ท่านประธานอนุสิทธิ์ อย่า…ฉัน……

“เธอยังไง ทิพย์สุดา ความอดทนของฉันมีขีด จำกัด”มือของอนุสิทธิ์ยังคงวางอยู่บนเพจเจอร์ สายตา เย็นชา

ฉันกัดฟัน“ท่านประธานอนุสิทธิ์ ท่าน ท่านให้ เวลาให้ฉันพิจารณา……..

“หนึ่งวัน พรุ่งนี้เวลานี้ฉันต้องได้ยินคำตอบ ไม่ งั้น….เธอสองคนเตรียมใบลาออกให้เรียบร้อยเลย”อนุ สิทธิ์สะบัดมือฉันออกไป พูดด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก

ฉันพยักหน้าอย่างงุนงง ก้มหน้าแล้วเดินออกห้อง ออฟฟิศของเขาอย่างเร็วๆ
ข้างนอกที่ด้วยความกลั้นของประตูนั้น ไม่มีกลิ่น หญ้า ไม่มีการบีบบังคับของอนุสิทธิ์ ฉันสูบหายใจเข้า ล็กๆด้วยขาสั่นเทา

“เป็นยังไง โดนด่าแล้วรี”เสียงของพิมพ์ใจดังมา

“ไม่……..”ฉันมองเธอตาเดียว ก้มหน้าลงอย่างหวาก ผวา กลัวโดนเอมองออกอะไรไป

พิมพ์ใจเดินเข้ามา ตบไหล่ของฉันเบาๆ น้ำเสียง มีความสงสาร” ทิพย์สุดา ทีหลังถ้ามีอะไรให้ผู้จัดการ ของเธอมารายงานดีกว่า นี่เธอกว่าแทนเขาโดนด่า บ่อยๆเป็นเรื่องอะไรกัน

ฉันพยักหน้าตอบรับไป ไม่ ไม่เป็นไร คุณเลขา พิมพ์ใจ ฉันลงไปทำงานก่อน”

พูดจบฉันก็ก้มหน้าเดินไปอย่างรวดเร็ว

กลับถึงแผนกธุรกิจ ผู้จัดการอานนท์ ไม่อยู่ ไม่มี ใครสนใจที่ฉันกลับมา ฉันนั่งอยู่ที่ทำงานของตนเอง คว่ำอยู่บนโต๊ะ ในใจหงุดหงิด

ยากเหลือเกินที่อดมาถึงเวลาเลิกงาน ฉันคว้า กระเป๋าแล้ววิ่งออกไปทันที

แผนกบุคคลอยู่ชั้นสิบสอง ฉันมองดูตัวเลขบน ลิฟต์อย่าง กระวนกระวายใจ
ใคร่ครวญไปบ่ายหนึ่ง ฉันมีเรื่องสำคัญจะคุยกับ เขา มันเกี่ยวกับอนาคตของเรา