ตอนที่1 เจ็บ

ความเจ็บปวดที่ไม่เคยมีมาก่อน

ฉันว่าฉันต้องฝันอยู่แน่ๆ ถึงได้มีการสัมผัสถึง ผู้ชายคนหนึ่งอย่างชัดเจน

ทิพย์สุดา เธออายเขาไหมอะ ก็แค่เพิ่งเข้าสู่ฤดู ใบไม้ผลิ เธอก็ฝันลามกอนาจารไปซะแล้ว

ฉันแอบด่าตัวเองในใจ พยายามอยากตื่นมา จากความฝัน แต่ก็อยากให้ตัวเองมัวเมาในฝันนั้น

ฝันนี้เหลวไหลมาก ฉันฝันถึงตัวเองกำลังทำ เรื่องนั้นกับชายคนหนึ่ง อีกทั้งฉันยังกรีดร้องไห้อย่าง พอใจ

และฉันก็รู้อยู่แก่ใจว่า ชายคนนั้นไม่ใช่วินัย

ฉันฝันถึงชายคนหนึ่งซึ่งเขาไม่ใช่สามีของฉัน และกำลังทำเรื่องนั้นกับเขาอีกด้วย

ฝันนี้เหมือนจริงมาก จริงจนตอนที่ฉันตื่นมา ทั้ง ตัวอ่อนเพลียไร้เรี่ยวแรง ความรู้สึกนี้แปลกประหลาด

มาก ……………….

“คุณตื่นแล้วหรอ”เสียงของวินัยดังขึ้นมา ฉัน

ฝันลามกอนาจารลืมตาขึ้นทันที มองเขาที่อยู่ข้างๆอย่างหวาดผวา

แต่งงานมาปีหนึ่ง ฉันทําฝันแบบนี้มาบ่อยมาก แต่ฝันคราวนี้เหมือนจริงที่สุด ไม่รู้ว่านัยได้ปรากฏความ ผิดปกติของฉันหรือไม่

“ตัวเอง…….”

“คุณรู้สึกเป็นยังไงบ้าง”วินัยมองฉันด้วยความเป็น

ฉันตะลึงไปนิด“ฉันเป็นอะไรหรอ”

“คุณเป็นไข้ ฉันเฝ้าคุณมาทั้งคืนแล้ว”วินัยพูดจบ ก็ยื่นมือไปสัมผัสหน้าผากของฉันอย่างห่วงใย แล้วถอน หายใจ“ยังดี ไม่ร้อนแล้ว”

ฉันเป็นไข้หรอ ทำไมฉันไม่รู้ล่ะ

ความจำของฉันหยุดชะงักอยู่ที่ภาพที่ไชโยกับ วินัยในร้านอาหาร การแต่งงานครบรอบหนึ่งปี ฉัน เดินทางตะรอนๆกลับมาจากต่างจังหวัดเพื่อฉลองกับ เขา

“ตัวเอง ฉันเมาหรอ”ฉันกดหัว รู้สึกปวดมาก แล้ว มองไปรอบๆ ปรากฏว่าที่นี่ไม่ใช่บ้านของเรา คือโรงแรม

“อืม คุณดื่มไม่กี่คำก็เมาแล้ว และก่อกวนไม่หยุด ฉันสัมผัสหน้าผากคุณรู้สึกร้อนมาก เลยพาคุณมาเปิดห้องพักที่โรงแรม”วินัยพูดด้วยเสียงต่ำๆ

เปิดห้อง…….

หรือว่าทุกอย่างในเมื่อคืนไม่ใช่ความฝัน?

ฉันหน้าแดงก่ำ ยื่นมือออกไปให้วินัยและงอน ว่า ตัวเอง ขอกอดสิ ฉันไม่สบาย……..

“อย่าดื้ออีกเลย รีบลุกขึ้นเถอะ เดี๋ยวไปทำงาน สายละ”วินัยมองดูนาฬิกา และพูดเร่งมา

อีกแล้ว ฉันรู้สึกท้อใจมาก เขาดีทุกอย่าง แต่ กลับไม่ยอมใกล้ชิดกับฉันเลยแม้แต่น้อย

เรารู้จักกันตั้งแต่มัธยมต้น และเริ่มคบกันใน มหาลัย เรียนจบก็แต่งงาน เขาสุภาพเรียบร้อยตลอด ฉันรู้สึกว่าฉันได้หาเจอผู้ชายที่ดีที่สุดในโลกนี้แล้ว เขา รักและให้เกียรติฉัน แต่หลังแต่งงานแล้ว เขาก็ยังเป็น แบบนี้เหมือนกัน ฉันรู้สึกลำบากใจมาก

นี่คือเหตุผลที่ฉันฝันลามกอนาจารบ่อยๆหลัง แต่งงาน ข้างๆมีผู้ชายที่ตัวเองรักที่สุด ใครจะไปอดได้ ล่ะ

“ทิพย์ ยังคิดอะไรอยู่ รีบลุกขึ้นสิ”วินัยเร่งอีก

ฉันได้สติคืน ตอบรับแล้วรีบลุกขึ้น แต่พอขยับ ตัว ก็รู้สึกข้างล่างผิดปกติ
ความรู้สึกนั้นบอกไม่ถูก มันเจ็บนิด และบวมนิด ด้วย ทําให้ฉันครางออกมา อดนึกถึงฝันในเมื่อคืนไม่ได้

“ตลกจริง ฝันนี้บ้ามาก”ฉันแอบพูดในใจ

แต่ฉันก็ไม่คิดมาก เพราะฉันรักษาตัวให้กับ วินัยมาตลอด ไม่เคยมีประสบการณ์ณ์ทางด้านเรื่องนั้น คิดว่าคงเป็นเมื่อคืนเมามาก และแตะไปถึงตรงนั้นแล้ว มั้ง

“คุณเป็นอะไร ทำไมหน้าแดงจัง”วินัยมองฉัน ด้วยแววตาเป็นห่วง “งั้นลางานแล้วกัน ฉันพาเธอไปโรง พยาบาล คุณเป็นแบบนี้ฉันไม่วางใจ”

“ไม่ต้องหรอก”ฉันกระโดดลงจากเตียง รีบจัด เสื้อผ้าที่ย่นไปนิดๆให้เรียบร้อย และยิ้มให้เขาอย่าง หวานๆ”ฉันไม่เป็นไร ไปทำงานกันเถอะ”

“งั้นไปกินอะไรลงท้องก่อน เดี๋ยวคุณก็ปวด กระเพาะได้”วินัยพูดจู้จี้อยู่ข้างๆฉัน

ฟังเขาพูดแบบนั้น ในใจฉันรู้สึกอบอุ่นมาก แม้ว่าฉันกับเขาต่างก็ยังเคารพซึ่งกันและกัน แต่นี่ก็ ไม่ใช่ข้อขาดขวางที่เขารักฉัน ฉันรักเขา

“ฉันอยากกินซาลาเปา”ฉันจูงแขนของเขาและ

วินัยหยุดฝีเท้าไปทีหนึ่ง จึงปล่อยให้ฉันจูงแขนของเขา พูดด้วยความไม่เห็นด้วย“เธอต้องกินอาหารจืด หน่อย…..”

หลังกินอาหารเช้าเสร็จ ฉันกับวินัยก็ไปทำงานที่ บริษัทด้วยกัน

ใช่ ฉันกับเขาทำงานอยู่บริษัทเดียวกัน หลังเรียน จบฉันก็ตามเขามาถึงที่นี่โดยไม่สนใจความคัดค้านของ เขา

โชคดีที่บอสไม่ได้ถือเรื่องนี้ ไม่ไล่พวกเราออก

สิ่งแรกที่ฉันออกธุระกลับมาก็คือไปรายงาน กับหัวหน้า ผู้จัดการอานนท์ได้ฟังฉันรายงานเสร็จก็ บอกว่ามีปัญหา และให้ฉันไปรายงานกับบอสเอง

“ผู้จัดการอานนท์ ฉันแค่พนักงานเล็กๆ ไป รายงานกับบอสโดยตรงมันจะดีหรือ”ฉันพูดด้วยเสียง เบาๆ

“ให้เธอไปเธอก็ไปสิ จะมาเอะอะอะไรมากมาย โอ่ ยังมีเอกสารใบนี้ด้วย ต้องรีบให้บอสเซ็น เธอเอาไป ทำให้เรียบร้อยเลย”ผู้จัดการอานนท์พูดอย่างดุดาล

ฉันไม่กล้าพูดต่อ ขึ้นลิฟท์ไปหาบอสอย่าง กระวนกระวายใจ

นอกออฟฟิศไม่มีสักคน ไม่รู้เลขาของบอสไป ไหนกันหมด ฉันเดินไปด้วยความสงสัย ยังอยู่ไกลๆก็ได้ยินเสียงตะโกนอย่างดุดาล

“ฉันไม่สนพวกเธอมีเหตุผลอะไร สองวัน ไปหาผู้

หญิงนั้นมา”

“ไอ้พวกไร้ความสามารถ

“ถ้าสองวันยังไม่หาเจอเธอ พวกมึงก็ไสหัวไปหมด

ฉันนิ่งอยู่อย่างหวาดกลัว

มิน่าผู้จัดการอานนท์สั่งให้ฉันขึ้นมาเอง ที่แท้ เขารู้บอสวันนี้อารมณ์ไม่ดี

เวลานี้ ใครกล้ามาล่ะ นอกจากคนที่จำใจต้องมา

เหมือนฉัน…….