ตอนที่ 3 ช่วยฉันดูหน่อย

เห็นเธอ จางหลงก็โกรธ ผู้หญิงคนนี้ก็คือตัวเหยาเหยาเลขาของ เซินลี่ เป็นคนชั้นต่ำที่รายงานขนาดของเซินผิดให้กับเขา

กัวเหยาเหยาปกติมักจะอาศัยความเป็นเลขาของเซินเอวด เบ่งอำนาจ สั่งสอนพวกเขาคนเหล่านี้ไม่รู้จับ และพูดจารุนแรง อย่างมาก

พนักงานหญิงคนนั้นคือเถียนหลิงหลิงเด็กฝึกงานคนใหม่ หน้าตาสุภาพและสงบเสงี่ยมมาก จางหลงมีความประทับใจแรก ต่อเธอไม่เลว ปกติก็ช่วยงานเธอไม่น้อย

แต่ตอนนี้ เรียนหลิงหลิงโดนกัวเหยาเหยาดุด่าจนร้องไห้ ขอโทษเธออย่างตื่นตระหนกและไม่สบายใจ แต่ถึงจะเป็นแบบนี้ กัวเหยาเหยาก็ยังไม่ยอมให้อภัย ชี้ไปที่เถียนหลิงหลิงแล้ว ตะโกน ใส่ “เถียนหลิงหลิง เธอใส่ผลิตภัณฑ์ใหม่ของบริษัทเรา ตอนนี้ จากนั้นก็อธิบายความรู้สึกของการสวมใส่ออกมาต่อหน้า ทุกคน”

“เลขากัว ฉ-ฉันทำไม่ได้” เถียนหลิงหลิงน้ำตาคลออยู่ใน ดวงตา สองมือกุมหน้าอกอย่างไม่เป็นธรรมชาติ พูดขึ้นอย่างไม่ สบายใจ

“ทำไมได้เหรอ เหอะ ฉันว่าเธอไม่สมควรได้ทำงานนี้เลย” กัว เหยาเหยาสองมือเท้าเอว ดุด่าด้วยความโกรธ
จางหลงค่อนข้างทนดูต่อไปไม่ไหวแล้ว ถึงแม้พวกเขาจะเป็น บริษัทชุดชั้นใน แต่ไม่ใช่บริษัทอันธพาล เห็นผู้ชายคนอื่นสอง สามคนเบิกตากว้าง เขายืนขึ้นมามองตัวเหยาเหยาแล้วพูดขึ้น “เลขากัวครับ เถียนหลิงหลิงเป็นพนักงานใหม่ ไม่รู้เรื่องหรอก ครับ ผมว่าคุณอาจจะแสดงให้ทุกคนเห็นด้วยตัวเองได้ว่าการ สวมใส่ผลิตภัณฑ์ใหม่ตัวนี้มันรู้สึกสบายยังไง

“โอ้ จางหลง ดูไม่ออกเลยนะว่านายเป็นฮีโร่ช่วยสาวสวย อยากออกหน้าแทนเธอหรือไง” ในตอนนี้ กัวเหยาเหยาเดินไม่กี่ ก้าวเข้ามา มองจางหลงอย่างรังเกียจและตะโกนใส่

“ไม่กล้าหรอกครับ เลขากัว ผมแค่อยากพูดถึงรายงานฉบับ

“จางหลง นายอยากปกป้องเธอแบบนี้ หรือรายงานฉบับนั้น นายเป็นคนช่วยเธอเขียน” กัวเหยาเหยาพูดพลางหันศีรษะไป มองเถียนหลิงหลิง “เถียนหลิงหลิง ใช่ไม่ใช่ รายงานนี้จางหลง ช่วยเธอเขียนใช่ไหม”

“ค-คือ……ใช่ค่ะ เขาช่วยฉันเขียน” เถียนหลิงหลิงลังเลไปพัก หนึ่ง ทันใดนั้นก็กัดปาก พูดขึ้นมาเล็กน้อย

จางหลงรู้สึกงงงวยนิดหน่อย จ้องเขม็งเถียนหลิงหลิง ผู้หญิง คนนี้น่ารังเกียจเกินไปแล้ว ตัวเอง ใจดีออกหน้าแทนเธอ ทำไม เธอถึงได้ทํากับเขาแบบนี้

กัวเหยาเหยายิ้มอย่างพอใจ มองจางหลงแล้วพูดขึ้น “จาง หลง ในเมื่อนายมีความกระตือรือร้นขนาดนี้ ดีมาก ช่วยเธอเขียนใหม่หนึ่งฉบับแล้วกัน จำไว้นะ พรุ่งนี้เช้ารายงานวิจัยฉบับนี้ จะต้องอยู่บนโต๊ะผู้จัดการเงิน” พูดจบเธอก็เดินออกไปอย่างภาค ภูมิใจ

จางหลง โกรธแล้ว ตัวเองชอบความทรมานจริงๆ สินะ หาเรื่อง ให้ตัวเองมากมาย

พอกันที คืนนี้งานยุ่งแล้ว

และไม่รู้ว่ายุ่งมานานแค่ไหน จางหลงบิดขี้เกียจ ทันใดนั้นก็ พบว่าภายในบริษัทไม่มีคนแล้ว ด้านนอกก็มืดแล้ว

เขากำลังจะทำงานล่วงเวลา มีเสียงหนึ่งดังขึ้นจากไม่ ไกล “จางหลง เรื่อง ในวันนี้ ขอโทษนะคะ

เขาเงยศีรษะขึ้น ทันใดนั้นก็เห็นเถียนหลิงหลิงเดินเข้ามา ขอบ ตาเธอยังมีน้ำตา สีหน้าเธอเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด

ตอนนี้จางหลงไม่ได้ประทับใจเธอแล้ว พูดขึ้นเรียบๆ ไม่ต้อง

ขอโทษ ถือว่าฉันยอมรับความพ่ายแพ้

จางหลงพูดจบก็อยากทำงานต่อ แต่เห็น เถียนหลิงหลิงเดินมา ข้างๆ เขา ยื่นมือออกมาจับแขนเขาไว้แน่น เงยหน้าบริสุทธิ์นั้น ขึ้นมาจ้องมองเขาอย่างตั้งใจ พูดขึ้นอย่างอ่อนโยน “จางหลง พี่ จางคะ พี่เป็นพนักงานเก่าของบริษัท ช่วยชี้แนะข้อผิดพลาดใน การทํางานให้ฉันหน่อยได้ไหม”

“หลิงหลิง เธอประเมินฉันสูงไปแล้ว ฉันจะแนะนำอะไรเธอได้ จางหลงค่อนข้างใจอ่อน พูดขึ้นและยิ้มสบายๆ
“ก็อันนี้ พี่ช่วยฉันดูหน่อย ทำยังไงถึงจะอธิบายความรู้สึกสวม ใส่ผลิตภัณฑ์ใหม่ออกมาได้ เถียนหลิงหลิงเงียบไปสักพักหนึ่ง ทันใดนั้นก็หดมือ รีบปลดกระดุมสื้อผ้าบนตัวแล้วถอดออก…….