ตอนที่ 4 มันแสดงได้แนบเนียนมาก

หอย หว่านเดินออกมาจากคฤหาสน์ตระกูลเฉิง ฝนก็เริ่ม

ตกลงมาปรอยๆ ตอนนี้เป็นต้นฤดูหนาว ซึ่งเดิมที่อากาศก็

หนาวอยู่แล้ว แล้วหล่อนยังใส่เพียงชุดเดรสเพียงตัวเดียวเพื่อ

มาที่คฤหาสน์หลังนี้ เพียงแค่หญิงสาวก้าวออกจากประตูบ้าน

ความหนาวเย็นของอากาศก็แทรกผ่านจนทำให้หล่อนจมูกแดง

ทันที

ยหวานจามติดกันอยู่หลายครั้ง ทันใดนั้นเสียงโทรศัพท์ ก็ดังขึ้น พอเห็นหน้าจอโทรศัพท์ขึ้นชื่อ “เฉียวหลานซิน สีหน้า ของเธอก็เปลี่ยนไปทันที

แต่ว่าหล่อนก็สงบใจอย่างรวดเร็ว แล้วกดปุ่มรับสาย

“ฮัลโหล ยวหวาน พ่อบ้านบอกว่าลูกพ้นโทษเมื่อสองวันที่ แล้ว แล้วบินกลับจากนิวยอร์คมาเมือง B แล้ว ทำไมถึงไม่ ติดต่อแม่ล่ะ?”

ปลายสายคือ เฉียวหลานซิน แม่แท้ๆ ของเธอ และเป็น แม่แท้ๆ แต่คนละพ่อกับลู่อี้หนังผู้เป็นน้องสาวของหล่อน

เพียงแค่ยวหว่านนึกถึงสองคนนี้ ในสมองก็ปรากฏภาพ ศาลที่นิวยอร์คเมื่อสองปีที่แล้ว ตอนนั้นลู่อี้หนังยืนซบอยู่ข้างๆลู่หงหยางผู้เป็นพ่อและเฉียวหลานซินผู้เป็นแม่ ตาซ้ายถูกปิด ด้วยผ้าก๊อซ น้ำตาคลอมองเฉียวยหวานถูกตำรวจจับเข้าคุก ไป

ส่วนแม่ของหล่อนกลับไม่ปริปากช่วยแม้แต่ค่าเดียว

“แม่คะ ถ้าแม่จะมาสืบข่าวเรื่องที่หนูพ้นโทษเพื่อไปบอก หนง งั้นช่วยไปบอกเขาด้วยว่าหลังจากนี้ให้เตรียมตัวกลัวจน หัวหดได้เลย” หล่อนยืนอยู่บนรองเท้าส้นสูงนานเสียจนหลัง เท้าเป็นรอย แต่ก็ยังต้องใส่เดินต่อ เพราะหล่อนไม่อยากอยู่ หน้าคฤหาสน์ตระกูลเฉิงนานเกินไป

ผู้ชายอย่างเฉิงฉียง มีหรือจะไม่แจ้งตำรวจจับผู้บุกรุก อย่างเธอส่งตำรวจ

“ยวหวาน แม่ไม่อยากให้ลูกมองน้องแบบนี้ หนงหนึ่งถูก ลูกทําร้ายจนตาบาดเจ็บไปข้างหนึ่ง แต่สองปีที่ผ่านมาก็ไม่เคย ว่าร้ายลูกเลย”

“งั้นเหรอ งั้นมันก็คงแสดงละครได้แนบเนียนมาก ฝนที่ ตกทําใช้ชุดเดรสสีดำของเธอเปียกปอน ผมเผ้าไม่เป็นทรง

เฉียวหลานซินเหมือนจะเริ่มหมดความอดทน “เลิกพูด เรื่องที่มันผ่านไปได้แล้ว เมื่อไหร่ลูกจะกลับบ้าน

“กลับบ้านเหรอ บ้านไหน บ้านของแม่หรือบ้านของพ่อ ล่ะ?” เฉียวยหว่านยิ้มเย้ย แววตาเยือกเย็น ตอนที่ยวหว่านอายุเพียงสองขวบยังจำอะไรไม่ได้นั้นเฉียวหลานซินถูกพ่อแม่บีบบังคับให้ทิ้งยวหวานกับเจียงซงเหนื ยนผู้เป็นสามี แล้วแต่งงานใหม่กับลู่หงหยางผู้มีอำนาจในเมือง 8 ปีต่อมาก็ให้กำเนิดลูกแฝดชายหญิง ส่วนพ่อของหล่อนเองก็ ใช่ย่อย ผ่านไปไม่นานก็แต่งงานกับผู้หญิงคนหนึ่ง มีลูกชาย ด้วยกันหนึ่งคน

บ้านตระกูลเฉียวเดิมทีเป็นตระกูลมีชื่อเสียง ภายใน 20 ปี เฉียวหลานชิ้นกลายเป็นนักธุรกิจหญิงและนักการกุศลที่มีชื่อ เสียงในประเทศ ส่วนเจียงซงเหนียนพ่อของหล่อนจากชาย หนุ่มธรรมดาก็กลายเป็นนักการทูตที่มีชื่อเสียงขึ้นมา

สิ่งเดียวที่ไม่เปลี่ยนคือเฉียวยหว่าน หล่อนถูกพ่อและแม่ ทอดทิ้ง ไม่มีใครต้องการเด็กที่ไม่ควรจะเกิดมาคนนี้

“กลับมาหาแม่ เรื่องที่ผ่านไปแล้วแม่กับลุงลู่จะไม่โทษ ลูกเลย แม้ว่าเฉิงเจ๋อจะอยู่ในโรงพยาบาลยังไม่ฟื้น ตาของ หนงหนึ่งจะบาดเจ็บเพราะฝีมือลูก แต่ยังไงลูกก็เป็นลูกของแม่ ลู่เฉิงเจ๋อเป็นพี่น้องฝาแฝดกับลู่อี้หนง สามปีที่แล้วเกิดอุบัติเหตุ ทางรถยนต์พร้อมกับยวหวาน และบัดนี้ยังคงนอนเป็นเจ้าชาย นิทราอยู่ในโรงพยาบาล

เฉียวหลานซินพูดได้น่าฟังยิ่งนัก

“แม่คะ แม่แน่ใจนะว่าไม่เคยโทษว่าเป็นความผิดหนู? หล่อนยิ้มขึ้น “หนูไม่กลับบ้านใครทั้งนั้น หนูกำลังจะมีบ้านของ ตัวเอง หนูกำลังจะแต่งงาน

“ลูก…ลูกจะแต่งงานกับใคร?
“ถึงตอนนั้นแม่ก็จะรู้เองค่ะ” พูดจบหว่านก็กดวางสาย ไม่เปิดโอกาสให้เฉียวหลานซินถามแต่อย่างใด

เพราะหล่อนรู้ว่าถ้าหล่อนบอกเฉียวหลานซินเพียงคำเดียว ลู่อี้หนังก็จะรู้เรื่องนี้ในทันที