ตอนที่ 10 น้ำตาที่หยุดหยั้งไม่ได้

“อาริยาวันนี้เธอสวยมาก! เป็นเจ้าสาวที่สมควรได้รับ จริงๆ วันที่สวยที่สุดสำหรับผู้หญิงก็คือวันนี้แหละ อิจฉา เธอจัง “ธิดามองดูอาริยาในกระจกแล้วชม

น้ำเสียงเธอนอกจากความอิจฉาแล้ว อาริยารู้ว่าในนั้น แฝงด้วยความเศร้าอยู่

* อย่าอิจฉาฉันเลย เธอสวยกว่าฉันตั้งเยอะ คนที่จะ ได้รับบุญวาสนาพบเธอนั้น อาจกำลังเดินอยู่บนเส้นทาง และรอเธออยู่ก็ได้”

“หวังว่าเป็นอย่างนั้นเถอะ!”เธอถอนหายใจ “แต่ไม่ว่า จะดีแค่ไหน ก็คงไม่ดีเท่าพิชัยของเธอหรอก เขาเป็น แฟนหนุ่มในฝันของหลายๆคนเลย และเขาจะต้องเป็น สามีในฝันของหลายๆคนในอนาคตแน่ๆ”

หลังจากพูดเสร็จเธอก็มองไปที่อาริยาแวบนึงย่าง

เงียบ ๆ

โฉมหน้าของอาริยานั้น จัดว่าอยู่ในระดับดีกว่าปาน กลางนิดๆ ไม่ได้สวยล้นมนต์เสน่ห์ แต่ดวงตาคู่นั้นเต็ม ไปด้วยออร่าชีวิตชีวา

ใบหน้ากลมๆของเธอนั้นเปล่งประกายความอ่อนเยาว์ และดูแข็งแรงเสมอ เธอน่ารักมาก และเธอก็มีสไตล์น่า รักๆแบบสาวคนบ้านชั้นกลาง
ส่วนธิดานั้น เธอมีตาสองชั้นคล้ายหงส์ แววตามีเสน่ห์ เป็นของตน ซึ่งดูสวยหยาดเยิ้มมากกว่าอาริยาอีก

เธอรู้สึกเองว่าตนเธอสวยมากกว่าอาริยา แต่โชคไม่ดี ที่ตนไม่มีบุญวาสนา ที่จะได้แต่งงานกับพิชัย ผู้เป็นสามี ที่ดี

เนื่องจากเธอและอาริยามีความสัมพันธ์ที่โค่นข้าง ดี พวกเธอมักจะไปกินข้าวด้วยกันในเวลาไม่ไปทํางาน โดยเฉพาะเมื่อตอนที่เธอยังไม่เลิกกับแฟนนั้น ก็ได้นั่ง ทานข้าวด้วยกันหลายรอบ

ซึ่งสองคนนี้แต่งงานวันนี้ พูดตรงๆ ในลึกๆธิดาก็ยังคง ไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไหร่ แต่ไม่มีใครคิด ก็เลยมองไม่ ออก

เธอเคยเพ่งสายตารุนแรงตามหลังพิชัยหลายรอบ โดยใช้แฟนตนเองเป็นที่หลบตา

ใครจะไปรู้ ว่าในใจเขาจะมีเพียงอาริยาในสายตา ดูแลเธออย่างดี เหมือนกับเธอเป็นเจ้าหญิง

ทว่าพูดถึงฐานะแล้ว เธอเป็นผู้หญิงที่เกิดในเมืองใหญ่ แม้ว่าสมัยนี้จะไม่นิยมพูดถึงยศถาบรรดาศักดิ์แล้ว แต่ เธอก็ยังคงคิดว่าเด็กที่โตในชนบท แม้จะศึกษาเล่าเรียน แค่ในก็ยังคงเป็นเด็กในชนบทวันยังค่ำ

แต่พิชัยไม่คิดอย่างนั้น เขารู้สึกว่าอาริยาน่ารัก ไม่ว่า จะเป็นตอนไหน ทุกครั้งที่ไปทานข้าว เขามักจะเอามือวางไว้หลังเก้าอี้ของเธอเสมอ ดูเหมือนเป็นการปกป้อง กับเป็นการเกรงกลัวว่าใครจะชิงเธอไปจากเขา

การกระทํานี้ ทำให้ธิดาหึงจนตาแดงนับครั้งไม่ถ้วน แต่น่าเสียดาย หล่อนก็ได้แต่เป็นคนที่ที่อิจฉาอยู่เท่านั้น

ทั้งคู่พูดพลาง ก็เริ่มมีคนเข้ามาเรื่อยๆ รวมทั้งคนที่ เคยจีบอาริยา นิกรกับเพื่อนร่วมชั้นมานีและอีกหลายๆ คน เธอยิ้มและคอยรับคำอวยพรของทุกคน

มีสายเรียกเข้า ที่ไหนได้ เป็นสายจากขบวนแห่ของ พิชัย พวกเขามาถึงชั้นล่างกันแล้ว

อาริยารับสาย พร้อมรู้สึกกระสับกระส่ายในใจ

หากไม่มีจิรายุที่เลวทรามนั้น ตอนนี้ เธอคงจะมีความ

สุข

พี่จุดประทัดแล้ว ในท่ามกลางเสียงประทัด ผู้คนพรั่ง พรูกันแห่พิชัยผู้ซึ่งเป็นเจ้าบ่าวเข้ามา และมาที่ห้องเล็ก ของอาริยาพร้อมกัน

“ลูกสาวเอ่ย จงเชื่อฟังพ่อและแม่สะใภ้ของลูก และใช้ ชีวิตอย่างมีความสุข!’วนิสาเตือนแล้วเตือนเล่า ราวเกรง ว่าตนเองจะพูดไม่พอ

“ฉันรู้แล้ว แม่ฉันรู้แล้ว พวกท่านก็ต้องดูแลร่างกายดีๆ อย่ารู้สึกแย่เลยนะ เราอยู่ใกล้กันมากขนาดนี้ จะแต่ง ไม่แต่งมันก็เหมือนกัน”อาริยาพูดอย่างสะอึกสะอื้น พอเห็นขอบตาของพ่อแม่และพี่ชายเริ่มแดง ในใจก็ยิ่งรู้สึก เสียใจ

ใช้โอกาสพอดี เธอหลั่งน้ำตาสองหยด

นี่ก็เป็นประเพณีของสมัยก่อน ก่อนที่เจ้าสาวจะขึ้น ขบวน น้ำตาแห่งลานั้นก็จะกลายเป็นหยดทองคำ

“โอ้ ลูกสาว อย่าร้องไห้เลยนะ เดี๋ยวหน้าก็มัว หมด”ธนาธรเตือน อาริยาถึงจะหยุดร้องไห้ต่อได้

ปิดประตูอย่างรวดเร็ว!” “ปิดประตูเร็วเข้า! อย่าเพิ่งให้ มันเปิดออกได้! “มานีสั่งการ เพื่อนผู้ชายที่เคยเรียน ด้วยกันก็แห่กันไปปิดประตูอย่างแน่นหนา

“พังเข้าไป!พังเขาไป!”เสียงเพื่อนนักเรียนของพิชัย วี รนันก็ดังขึ้นจากข้างนอกด้วย

“พี่น้องทั้งหลาย! พังเข้าไปเลย ถ้าประตูพังเดี๋ยวฉัน ซ่อมให้!” พิชัยร้องตะโกนออกมา และแล้วพวกเขาก็เริ่ม พังประตูกันจริงๆ

“เฮ้ พิชัยนี่นายจะมาขอแต่งงาน หรือจะมาแย่งแต่งงา นกันเนี่ย? ามใช้กำลัง นายต้องใช้ความจริงใจให้กับ เจ้าสาว เราถึงจะปล่อยให้นายเข้ามา!”ธิดาตะโกนจาก ด้านใน

เสียงอึกทึกก็หยุดลง พิชัยถามเสียงดัง ฉันต้องทำ อย่างไร ถึงจะดูมีความจริงใจ ?
“นายคิดเอาเองสิ!”

“อาริยา ฉันรักคุณ ฉันจะรักคุณตลอดไป!” ตอนที่ ตะโกนคำสาบานนี้ ใบหน้าของเขาก็เปลี่ยนเป็นสีแดง เสียงอึกทึกก็เริ่มดังจากทั้งนอกและในอย่างคึกคัก

เมื่ออาริยาได้ยิน น้ำตาก็ไหลแบบหยุดหยั้งไม่ได้อีก ต่อไป

ชัยคุณจะทำตามคำปฏิญาณของคุณใช่มั้ย จะรักฉัน ตลอดไปใช่มั้ย