บทที่ 7 สร้อยเส้นนั้น

เมื่อฟีนิกมาถึงโรงพยาบาล ภาพที่มองเห็นก็คือ ฮาวายนั่งอยู่ที่นั้นด้วยใบหน้าว่างเปล่า ร่างกายบอบบาง เพราะความหนาวเหน็บริมฝีปากเลยม่วงเล็กน้อย

“คุณกลับไปก่อน ” ฟีนิกเดินเข้าไปบอกเธอ

* ฟีนิก สร้อยของคุณล่ะคะ? ” จู่ๆฮาวายก็ถาม

ฟีนิกนิ่งไป จากนั้นบนใบหน้าก็มีโทสะ : “ คุณรู้ไหม ว่าคุณทำอะไรไป? เวลาแบบนี้แล้วยังจะถามสร้อยคออะไร อีก ฮาวาย ทําไมคุณถึงได้กลายเป็นคนที่เลือดเย็นขนาด

ฮาวายมองเขานิ่ง พูดว่า : “ใช่สิ ฉันเลือดเย็น ดังนั้น ฉันจะอยู่ที่นี่เพื่อรอดูสีหน้าตายทั้งเป็นของเอเรียเมื่อฟื้น ขึ้นมา ”

“ ฮาวาย! ” ฟีนิกมีน้ำโห การกระทำไปก่อนสติ เขา ยกมือสะบัดตบลงไป

หญิงสาวถูกตบจนหน้าหัน แต่สีหน้ายังคงราบเรียบ เหลือแต่ความด้านชาในดวงตา

ฟีนิกเองก็อึ้งไป หลายปีมานี้ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาใช้

กําลังทําร้ายเธอ
” ตบเสร็จหรือยังคะ? จะตบข้างนี้อีกครั้งไหมคะ? ฮาวายถาม ไม่ยอมและดื้อดึง

* คุณบ้าไปแล้วจริงๆ! ” ฟีนิกมองผู้หญิงแบบนี้ จู่ๆ ก็รู้สึกเหนื่อยล้า ผู้หญิงที่อ่อนโยน ทำไมถึงได้กลายเป็น แบบนี้?

มองรอยมือบนแก้มของหญิงสาว เขารู้สึกแต่ว่าใจยิ่ง ร้อนรนมากขึ้น

เวลานี้ ไฟนอกห้องฉุกเฉินดับลง เอเรียถูกเข็นออก มาจากข้างในด้วยสีหน้าซีดเผือด พยาบาลบอกว่า : ” ลูก ของคนไข้ไม่สามารถรักษาไว้ได้ หลังจากที่เธอตื่นขึ้นมา แล้วดูอารมณ์ของเธอด้วยนะคะ

ฟีนิกปล่อยฮาวายพูดว่า : “ ตอนนี้คุณพอใจหรือยัง? จะตามเข้าไปดูหน่อยไหม?”

ความเยือกเย็นที่ออกมาจากร่างของชายหนุ่มทำให้

ใจของฮาวายกระตุก

ฮาวายมองใบหน้าของเอเรียที่ไร้สีเลือดและหลับตา แน่น พูดไม่ออกว่าในใจเป็นความรู้สึกโศกเศร้าหรือว่า เสียใจ
“ ยังไม่ไปอีก? รอให้เอเรียตื่นขึ้นมาแล้วทะเลาะกับ คุณจนฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งตายไปหรอ? ” ฟีนิกยิ่งอารมณ์ไม่ ดีมากขึ้น

“ เธอทะเลาะกับฉันอย่างกับจะให้ฝ่ายใดฝ่ายหนึ่ง ตายเพราะมีเหตุผล แล้วความรู้สึกของเราล่ะ?” ฮาวายม องฟีนิกนิ่ง แล้วดันประตูเปิดออกจากไป

ขาของฟีนิกขยับแต่สุดท้ายแล้วก็ไม่ได้ก้าวตามไป

ช่วงเย็นๆเอเรียตื่นขึ้นมา เมื่อมองเห็นฟีนิกอยู่ข้างๆก็ เข้าใจอะไรบางอย่าง น้ำเสียงมีความเกลียดแค้น : “ ฉัน จะเอาความยุติธรรมกลับมาให้ลูกของเรา

“ ไม่ได้ ” ฟีนิกปฏิเสธโดยที่ไม่ได้คิด

“ ฟีนิก นี่เป็นลูกของคุณ! ” เอเรียเบิกตากว้างพร้อม

พูด

หากไม่ใช่คุณที่ไปหาเธอถึงบ้าน จะเกิดเรื่องได้ยัง ไง เอเรีย เรื่องของลูก ผมชดใช้ให้คุณ ” ฟีนิกพูด

เอเรียพูดพร้อมกับความแค้น : “ ให้คุณมอบฐานะ ภรรยาของคุณให้ฉันก็ได้หรอคะ? ”
“ คุณรู้อยู่แล้วว่าเป็นไปไม่ได้” ฟีนิกพูดอย่าง รำคาญ เขารำคาญที่อีกฝ่ายไม่รู้ฐานะของตัวเองมากที่สุด อยู่ๆก็จะขึ้นมาอยู่ในฐานะภรรยาของเขา

” คุณอาจจะไม่รู้ก็ได้ว่า ประดล ไชยเย็น คือพ่อของ ฉัน ” เอเรียพูดเสียงเย็น ในดวงตามีความเยือกเย็นอย่าง กับงูพิษ

ฟีนิกนึกอะไรขึ้นมาได้ สีหน้าเปลี่ยนไป : * ประธาน ของบริษัทไชยเย็น?

เมื่อเอเรียนึกว่าชัยชนะอยู่ในมือของตัวเองแล้วนั้น ก็ได้ยินชายหนุ่มพูดว่า : “ งั้นก็ลองดูว่าพ่อของคุณจะทำ อะไรกับผมได้ ”

ฮาวายกลับไปถึงบ้าน หลังจากที่ปิดประตูลงแล้ว ความสุขุมที่พยายามให้มีนั้นก็พังทลายลงทันที เธอล้มลง กับพื้นอย่างอ่อนยวบ กัดกำปั้นของตัวเองไว้แน่นกลัวว่า คนที่เดินไปมาอยู่ข้างนอกจะได้ยินเสียงร้องไห้อย่างโศก เศร้าสิ้นหวังของเธอ

เธอรู้ว่าถึงเวลาที่ควรจะจากไปแล้ว เวลาเก้าปี ชีวิต ของเธอจะต้องไม่จบลงอย่างโศกเศร้าแบบนี้
เธอลากกระเป๋าเดินทางออกมาจากใต้เตียง มอง สำรวจรอบด้าน แล้วดันกระเป๋าเดินทางเข้าไปใต้เตียงอีก ครั้งอย่างเงียบๆ ไม่มีอะไรที่ต้องเอาไปด้วยจริงๆ

พูดแล้ว เก้าปีมานี้ฟีนิกเป็นคนที่ประสบความสำเร็จมี คนติดตามมากมาย แต่ตัวเองไม่ได้หวังอะไรจากเขาจริงๆ

สิ่งเดียวที่หวังจากเขาก็คือหัวใจดวงนั้นตอนนี้ก็ไม่ อยากได้แล้ว

ฮาวายสวมเสื้อขนสัตย์ที่หนาที่สุดตัวหนึ่ง เอาบัตร และบัตรเครดิตให้พร้อม แล้วหันกลับไปมองห้องนอนอีก ครั้ง จากนั้นก็เดินจากมาอย่างไม่ลังเล