บทที่ 2 น่าเบื่อ

จริงๆแล้วฮาวายไม่ค่อยชอบเมืองนี้ เมื่อหิมะตกก็ไม่ หยุดตกเสียที วันที่ท้องฟ้าอึมครึมจะไม่มีแสงอาทิตย์สัก นิดทำให้รู้สึกเบื่อๆอารมณ์ไม่ร่าเริง

ในโรงพยาบาล ฮาวายมองเจอาร์ที่ถือแฟ้มเอกสาร ไว้ ถามเสียงเบาว่า : “ อาการโรคของฉันมีอะไร เปลี่ยนแปลงไหมคะ?

“ คุณฮาวายครับ คุณแน่ใจนะครับว่าใช้แค่ยารักษา? เจอาร์วางเอกสารลง มือทั้งสองประสานกันแล้วถาม อย่างจริงจัง

ฮาวายพยักหน้า คงไม่ต้องบอกกับคนไม่รู้จักนะว่า เธอไม่มีเงินเลือกวิธีการรักษาด้วยยาเคมีบำบัดเพื่อให้มี ชีวิตอยู่นานกว่านี้หรอกนะ นับเงินที่เหลือแล้วเธอก็พอซื้อ ยาครึ่งปีนี้เท่านั้น

อีกข้าง ฟีนิกมองเลขาเอเรียที่อ่อนโยนอย่างกับน้ำที่ อยู่ในอ้อมกอดของเขา ก็อดนึกไปถึงท่าทางที่อ่อนแอผอม บางของฮาวายไม่ได้ เพิ่มความเบื่อหน่ายในใจให้เขา

เอเรียที่อยู่ในผ้าห่มพูดอย่างออดอ้อนว่า : ” ประธาน ฟีนิกคะ เอเรียอยากได้ค่ะ~~ ”

ฟีนิกเลิกคิ้ว พูดอย่างสนุกว่า : “ ทำไม เลี้ยงคุณไม่อิ่มหรอ? ”

“ จะใช่ได้ยังไงคะ! ” เสียงอ่อนหวานของเอเรีย ทำให้อารมณ์ของฟีนิกพร่ามัว ในความทรงจำ ฮาวายก็ เคยยิ้มกับเขาอย่างอ่อนหวานแบบนี้มาก่อน แต่ตามกาล เวลาที่ผ่านไป การอยู่ด้วยกันของทั้งสองก็กลายเป็นความ เคยชิน

ฟีนิกสะบัดศรีษะ พลิกตัวทับเอเรียอยู่ใต้ร่าง……

บนร่างของผู้หญิงคนนี้ เขาสามารถปลดปล่อยความ อดกลั้นความบ้าคลั่งและดิบเถื่อนได้ตามใจชอบ

ในคอนโด

ฮาวายกลับมาถึงบ้าน มองห้องนอนที่ว่างเปล่าไม่มี คนอยู่ แล้วถอนหายใจออกมาอย่างไร้เสียง

มือที่เปิดปฏิทินของเธอก็สั่นขึ้นมา วันนั้นก็จะมาถึง อีกแล้ว

เธอล้วงมือถือออกมาโทรไปยังเบอร์ของฟีนิก

“ คุณจะกลับมาเมื่อไหร่คะ อีกสองวันก็เป็นวันรำลึก การเสียชีวิตของพ่อแม่ฉันแล้ว ” ฮาวายถาม ”
* เมื่อถึงเวลานั้นคุณก็ไปเองเถอะ ผมกลับไปไม่ได้ » ฟีนิกพลิกตัวแล้วลุกขึ้น กอดเอเรียที่อิงแอบอยู่ในอ้อม กอดของตัวเองเหมือนกับแมวตัวน้อยไว้ ยิ่งรู้สึกว่าฮาราย ไม่โรแมนติกและไม่เข้าใจความรักระหว่างชายหญิง

ฮาวายเงียบไปสองวินาที พูดอย่างหนักแน่นว่า : “ นิก คุณต้องกลับมา

เธอจะพูดแบบนี้กับฟีนิกน้อยมาก แต่เมื่อถึงขีดที่เธอ ทนไม่ได้เธอก็ไม่เคยยอม

ตอนที่พ่อและแม่ยังมีชีวิตอยู่ก็ไม่ยอมให้เธออยู่กับ ฟีนิก หากตัวเองไปเยี่ยมพวกท่านเอง เธอกลัวว่าท่านทั้ง สองที่อยู่ข้างล่างจะไม่ตายตาหลับ

ชายหนุ่มที่อยู่ปลายสายอึ้ง แล้วโมโหขึ้นมาทันที : คุณจะเลิกเอาพ่อแม่ของคุณมาขู่ผมเมื่อไหร่

ฮาวายรู้สึกแค่ว่าหายใจไม่ออก เมื่อฟีนิกรำคาญหัวใจ ของเธอก็เจ็บไปหมด

“อ๊ะ” ผมของเอเชียถูกทับเธอเลยร้องออกมาเพราะ

ความเจ็บ

ฟีนิกถลึงตาใส่เธอ รู้สึกผิดอย่างแปลกๆกับลำโพงมือถือ นับว่ายอม : “ ก็ได้ ก็ได้ ผมจะกลับไป

ฮาวายรู้สึกเจ็บหัวใจอย่างกับถูกมือใหญ่กำแน่น เสียงผู้หญิงจากปลายสาย เธอได้ยินอย่างชัดเจน

หลังจากวางสายไป เธอเข้าไปนั่งในห้องนอนอย่าง เงียบๆ ใช้ผ้าห่มห่อหุ้มตัวเองไว้แน่น

วินาทีต่อมาเสียงร้องไห้ที่ไม่อาจกลั้นไว้ก็ดังขึ้นมา

อากาศในผ้าห่มมีไม่มาก หญิงสาวดึงผ้าห่มลง ใบหน้าที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตาก็เผยออกมา ดวงตาคู่นั้น คล้ายกับก๊อกน้ำที่เสียไปแล้วมีน้ำตาไหลไม่หยุด

ในโรงแรม ฟีนิกดันเอเรียออก บีบคางของเธอแล้ว เตือนเธอว่า : “ อย่านึกใช้แผนชั่วๆขึ้นมาอยู่ในฐานะจริง ฐานะของภรรยาผมไม่ว่าใครก็อย่าแตะต้อง!

มองแผ่นหลังที่จากไปโดยไม่หันหลังกลับมาของ ฟีนิก เอเรียปิดท้องไว้ใบหน้าเต็มไปด้วยโทสะ ล้วงมือ ถือออกโทรไปยังเบอร์ๆหนึ่ง : “ หาวิธีให้ฮาวายยัยหน้า เหลืองนั่นรู้ถึงการมีตัวตนอยู่ของฉัน จับหัวใจผู้ชายของ ตัวเองไม่ได้แล้ว มีสิทธิ์อะไรเก็บฐานะนั่นไว้ไม่ยอมปล่อย มือ! »
ฟีนิกขับรถอยู่บนท้องถนนอย่างไร้จุดหมาย นึกถึง ร่างกายของฮาวายที่เหมือนกับไม่ได้ทานข้าว หัวใจยิ่ง ร้อนรนและรำคาญมากขึ้น

หลายปีมานี้ คนรอบข้างมีใครบ้างที่ไม่ทำตามความ ต้องการเขา มีแต่ฮาวาย สีหน้าจะราบเรียบอยู่ตลอด มอง เห็นความหรูหราสวยงามข้างนอกจนชินแล้วยิ่งรู้สึกว่าผู้ หญิงคนนี้จืดชืดมากเกินไป

ฟีนิกนึกเรื่องต่างๆอยู่ ไม่รู้สึกตัวถึงไฟแดงตรงหน้า และไม่รู้สึกถึงรถบันทุกที่ขับออกมาจากซอยข้างในถนน

“ ปัง! ”

เมื่อฮาวายได้รับสาย เธอไปโรงพยาบาลด้วยความ ตื่นตระหนก แม้แต่เสื้อผ้าก็ไม่ทันได้เปลี่ยน

* สวัดดีค่ะ ผู้ชายที่ประสบอุบัติเหตุที่เพิ่งถูกส่งมาอยู่ ไหนคะ? ” เธอดึงพยาบาลคนหนึ่งมาถาม

พยาบาลมองท่าทางอ่อนล้าของเธอ ชี้ไปยังทาง หนึ่งด้วยสีหน้าแปลกๆ

ฮาวายวิ่งตามไปตามทางที่เธอชี้ ร่างของเธอถูกตอก อยู่กับที่ขยับไม่ได้
นอกจากเสื้อผ้าของฟีนิกที่ยุ่งเหยิงเล็กน้อยแล้ว มอง ไม่เห็นร่องลอยอะไรที่ได้รับบาดเจ็บ และข้างกายเขา มี ผู้หญิงสีหน้าหวาดกลัวอิงแอบอยู่กับเขาใบหน้าแต่งแต้ม ด้วยเครื่องสําอางปราณีต……