บทที่ 1 เก้า แล้ว

เมืองทะเลในโรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่ง

“ คุณฮาวายครับ ตอนนี้รักษาด้วยยาเคมีบำบัดยังไม่ สาย เรียกคนในครอบครัวมาเถอะครับ ” เจอาร์ปิดแฟ้มที่ จดประวัติของคนไข้ลง สีหน้าจริงจังมาก

“ ฉันกลัวเจ็บ เปิดยาให้ฉันก่อนเถอะค่ะ ” ฮาวายผืน ยิ้ม แล้วพูดว่า : “ อาการที่เกี่ยวกับร่างกายของฉัน ขอให้ คุณช่วยเก็บเป็นความลับด้วยนะคะ

เรียกคนในครอบครัวมา ไปหาคนในครอบครัวมาก จากไหน? หลังจากที่พ่อแม่เสียชีวิตไปแล้ว เธอก็มีแต่ฟี นิก

ฮาวายจับไม้เท้าเย็นเฉียบเดินไปข้างหน้าช้าๆ บอกฟี นิกเรื่องโรคของเธอ? ช่างเถอะ

ฟีนิกไม่ใช่ชายหนุ่มเหมือนเมื่อเก้าปีก่อน ตอนนี้เขา เบื่อหน่ายเธอมากถึงขีดสุดแล้ว จะไปหาเรื่องให้ตัวเอง เสียใจทำไม?

ฮาวายยืนอยู่หน้าประตูโรงพยาบาล มองหิมะที่ตกลง มาเรื่อยๆ เธอพันผ้าพันคอแน่นขึ้นถอนหายใจออกมา น้อยๆ
ฮาวายยืนอยู่บนสถานีรถ หยิบผลตรองแผ่นนั้นออก มา ใช้เวลานึกหนึ่งวินาทีแล้วโยนกระดาษแผ่นนั้นเข้าไป ในถังขยะข้างๆ

กลับมาถึงบ้าน เธอเทยา ต่างๆมากมายออกมา แล้ว ทานยาเข้าไปพร้อมกับน้ำอุ่น

อุณหภูมิในห้องค่อยๆเพิ่มขึ้น ในที่สุดฮาวายก็รู้สึก ถึงความอุ่นน้อยๆ เธอโทรเบอร์ที่เธอจําได้จนขึ้นใจออก ไปครั้งแล้วครั้งเล่า เมื่อโทรออกไปครั้งที่แปด ในที่สุดก็ ปลายสายก็รับสาย

ดวงตาของฮาวายสว่างขึ้นมาทันทีในวินาทีนั้น น้ำ เสียงกลับเปลี่ยนเป็นสะอื้น : “ ฟีนิก ข้างนอก…… หิมะ ตกแล้ว ”

ฟีนิกฟังเสียงของผู้หญิงคนนี้คิ้วหนาเข้มก็เขมวด ขึ้น : “ ไม่เคยเห็นหิมะตก? เป็นคนอายุมากกว่ายี่สิบกว่าปี แล้ว เป็นผู้ใหญ่หน่อยได้ไหม? ไม่มีอะไรผมวางสายแล้ว

ไม่รู้ว่าเริ่มตั้งแต่เมื่อไหร่ เขาไม่ชอบฮาวายในแบบนี้ มาก เรื่องอะไรก็อ้อมไปอ้อมมา น่าเบื่อ

ฮาวายพูดออกมาอย่างระมัดระวัง : “ พรุ่งนี้คือเทศกาลปีใหม่ ฉันอยู่บ้าน……

* ไม่กลับ ผมมีธุระ ” ฟีนิกพูดจบก็วางสายไป

ฮาวายฟังเสียงวางสายจากมือถือแล้วตกลงไปบน พื้นเย็นเฉียบอย่างช้าๆ ไหล่สั่นสะท้านร้องไห้สะอื้น

สามปีก่อน หัวใจของฟีนิกก็ไม่อยู่ที่เธอแล้ว ฮาวายที่ เป็นภรรยาของเขาจะไม่รู้สึกถึงได้ยังไงกัน?

แต่การอยู่ด้วยกันมาเก้าปี ทำให้เธอไม่อาจจะแทง กระดาษหน้าต่างชั้นสุดท้ายนี้ให้เป็นรูไปได้

ฟีนิกกลับมาอีกครั้งก็ผ่านไปหนึ่งอาทิตย์แล้ว

ฮาวายนึกไม่ถึง เธอมองชายหนุ่มที่ยืนอยู่หน้าประตู ยาที่เทอยู่ในฝ่ามือก็ร้อนมือขึ้นมา

แต่ฟีนิกไม่มองฮาวายมากนัก เขาเดินตรงไปยังห้อง อ่านหนังสือ ตอนที่เขาไม่อยู่ฮาวายรีบวางยาลงทันที เตรียมจะพูดอะไรบางอย่างกับเขา

ยังไม่ได้เปิดประตูออก ก็เจอกับฟีนิกที่ออกมาพอดี ฮาวายนิ่งไปสักพักไม่รู้ว่าจะทำยังดี
ฟีนิกเหลือบมองฮาวายที่ผอมบางมากเกินไป พูด พร้อมขมวดคิ้วว่า : “ คุณตั้งใจให้ตัวเองกลายเป็นแบบนี้ ให้ใครดู? ”

ฮาวายมองเห็นความเบื่อหน่ายในดวงตาของ เขา เลยพูดออกมาว่า : ” ไม่ใช่ค่ะ ฟีนิก ฉันไปโรง พยาบาล……

ยังพูดไม่จบมือถือของฟีนิกก็ดังขึ้นมา เสียงอ่อน หวานของผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้นมาอย่างชัดเจน : * ประธานฟีนิกค่ะ งานเลี้ยงจะเริ่มแล้วค่ะ

“ อื้อ ” ฟีนิกตอบรับ ฮาวายรู้สึกถึงความอ่อนโยนใน น้ำเสียงของเขา

ฟีนิกดันฮาวายไปด้านข้างแล้วเดินออกไป หยิบ กระเป๋าขึ้นมาพูดว่า : “ ไม่สบายก็ไปโรงพยาบาล อย่าพูด กับผม ผมรักษาไม่ได้

ประตูถูกปิดลงอย่างแรง เสียงพึมพำของฮาวายดัง ขึ้นมาในห้อง : “ ฉันไปหาหมอแล้ว เขาก็รักษาไม่ได้

รอบด้านเงียบสงบ สิ่งที่ตอบกลับเธอคือเสียงลมหิมะ ที่พัดผ่านหน้าต่าง คล้ายกับเสียงสะอื้นของหญิงสาว……