บทที่4งานกลุ่ม

เอาละครั้งนี้ยอมไปแล้วกันเชอะถือว่าเห็นแก่มี

เอาละนักเรียนจับกลุ่มกลุ่มล่ะ6คนท้ายชั่วโมงนี้เขียนชื่อส่งครู”

“เรียบร้อย”

นายเซโร่พูดจบก็เอาใบรายชื่อไปส่งครู

“เขียนเร็วจังแล้วฉันจะไปอยู่กับใครเนี้ย”

“ถามแปลกเธอเป็นเบะฉันก็ต้องอยู่กับฉันสิ”

ห้ะนี่เขาไม่ปรึกษาใครเลยอ่อ

“แล้วมีใครบ้างอ่ะ”

“ฉัน เธอ รามิล มิลลี่ เจนนี่ แล้วก็มอส”

“ใครคือมอสกับเจนนี่อ๋อ”

“ไอ้มอสคือบัดดี้ไอ้รามิลส่วนเจนนี่ก็บัดดี้มิลลี่ไง”อ่อฉันมองไปที่โต๊ะของรามิลและมิลลี่

แล้วพวกเขาจะรู้หรอ” ”

เขายักไหล่ใส่ฉัน

“ไอ้คู่บัดดี้บรรลัยนั่นรู้อยู่แล้วล่ะแต่มิลลี่คงไม่อ่ะ”

ฉันลุกออกจากโต๊ะแล้วเดินไปที่โต๊ะมิลลี่

“มิลลี่ เจนนี่เธอสองคนอยู่กลุ่มกับฉันนะ”

ทั้งสองคนทำหน้างุนงง

“เมื่อไหร่”

“อ่อเมื่อกี้อ่ะนายเซโร่เป็นคนเขียนอ่ะ”

“อ๋อ”

“งั้นเจอกันที่บ้านเซโร่น่ะวันหยุดนี้เดี๋ยวฉันไปรับ
มิลลี่พยักหน้าและยิ้มหวาน

เมื่อฉันกลับมานั่งที่โต๊ะ

“นี่เที่ยงนี้ซื้อข้าวเผื่อด้วย”

“นายจะกินอะไร

“สลัดผัก”

“อืม”

พักเที่ยง

“อะสลัดผัก”

เขาหันมามองหน้าฉัน
“แล้วเธอละ”

“ไม่หิว”

“ไปซื้อมา”

ฉันทำท่างงเพราะฉันไม่รู้ว่าซื้ออะไร

“ข้าวไง”

“ไม่อ่ะ”

“คำสั่ง”

นายนี่เป็นไรกับฉันมากป่ะเนี่ยฉันทำท่าเซ็ง

“อืม”

ฉันเดินไปซื้อข้าวแล้วกลับมานั่งที่โต๊ะ

“งานกลุ่มนัด9.30นะ”เซโร่ท้วงขึ้น

“รับทราบ”ทุกคนในกลุ่มพูดพร้อมกัน
ยกเว้นฉัน

เช้าวันหยุด

เวลา08.00ฉันพึ่งตื่นนอนฉันก็ติดต่อคนขับรถทันที

“นี่ไปรับมิลลี่กับเจนนี่ให้หน่อยสิแล้วเอาไปส่งที่บ้านนายเซโร่ เลยน่ะ”

“ครับคุณหนู”

ฉันก็อยากไปรับเองนะแต่ด้วยความไม่พร้อมของเวลาคงต้อง ให้นายทศพรไปรับแทนฉันเดินลงจากเตียงแล้วลงไปอาบน้ำ ทันทีฉันใช้เวลาในห้องน้ำ 1 ชั่วโมงเต็มๆจากนั้นก็มาเริ่มแต่งตัวฉัน เลือกชุดเดรสสีชมพูเสมอเข่าผูกโบว์ด้านหลังซึ่งมันดูเข้ากันได้ ดีกับสีผิวที่ขาวสว่างของฉันวันนี้ฉันแต่งหน้าอ่อนๆใช้โทนชมพูด เป็นธรรมชาติมากๆ

ตอนนี้เวลา9.40ทุกคนน่าจะมาแล้ว
ฉันเดินลงมาจากห้องแล้วไปบ้านนายเซโร่ทันทีเมื่อฉันเข้าไปถึง

ในบ้านทุกคนก็มาถึงหมดแล้ว

“สวัสดีทุกคนขอโทษที่มาช้านะ”

ทุกคนมองเป็นตาเดียว

“ว้าวลิเลียน่าเธอสวยมากปกติสวยอยู่แล้วแต่ตอนนี้สวยกว่าทุก ตอนอีก”

รามิลเอ่ยชม

“ว้าวเธอสวยมากลิเลียน”

มิลลี่พูดต่อรามิล

“ก็งั้นๆ”เจนนี่พูดขัดจริงสิฉันยังไม่เคยมองตาเจนนี่เลย

“ยัยเฮงซวยมาสาย”

เขาจ้องเขม็งมายังฉัน

“ขอโทษ”
เมื่อเห็นหน้าเขาทำให้ฉันนึกถึงมี

“อ้อแล้วมันอยู่ไหน

“ในห้อง

ทุกคนมองหน้ากันแล้วพูดพร้อมกัน

ฉันวิ่งไปทางห้องที่เขาบอกทันที

“เจอแล้ว”ฉันร้องลั่นด้วยความดีใจฉันอุ้มมีมี่ออกมาจากห้องแล้ว มานั่งที่เดิม

“เป็นไงบ้างลูกนายเฮงซวยรังแกเอารึป่าว”

เขามองค้อนใส่ฉัน

“นี่เธอเดี๋ยวฉันก็ไม่เลี้ยงให้สะเลย”

” ขอโทษได้ป่ะละ”
ฉันทั้งอุ้มทั้งกอดเจ้ามีมี้ด้วยความคิดถึง

“ไม่อยากเชื่อเลยว่าลิเลียน่าก็เป็นทาสแมวเหมือนกัน”รามิลพูด

ขึ้น

เค้าว่าอะไรนะทาสแมวหรอคือไรหว่า

ช่างเถอะ

อม

เซโร่มองแล้วส่ายหัวเบาๆ

“ยัยนี่ถึงขั้นบ้าเลยหล่ะ”

นี่เขาหลอกด่าฉันอีกแล้วหรอช่างเถอะ

“งั้นเอางี้เรามาแบ่งงานกันเลยนะ”

นายเซโร่เรอมจัดแจงงาน

“งานของเราครั้งนี้ทำตามนี้น่ะมอสนายไปสืบค้นข้อมูล”
ส่วนนายรามิลไปช่วยไอ้มอสแล้วกัน”

“รับทราบ”

“ส่วนมิลลี่กับเจนนี่รวบรวมข้อมูลแล้วทำรูปเล่มนะ

“รับทราบ

ส่วนเธอ…..ลิเลียน่า ลิเลียน่า ลิเลียน!!!”

ฉันตื่นจากภวังค์

“ว่าไง”

“เธอนำเสนองานกับฉันโอเค้

“อืม”

หลังจากแบ่งงานเสร็จทุกคนก็แยกย้ายกันกลับบ้านเหลือแค่ฉัน ที่ไม่ยอมกลับแล้วเล่นกับแมวอยู่เมื่อหันไปก็เห็นเขานั่งจ้องอยู่

พอดี
“นี่มองอะไร”

“ป่าว”

ก็เห็นว่ามองอยู่แท้ๆยังจะป่าวอีกเชอะ

salo

คืนนั้นเป็นคนแรกที่ผมเห็นยัยนั่นร้องไห้ตั้งแต่ที่รู้จักเธอมาดู ภายนอกเธอดูเข้มแข็งมากทะมัดทะแมงดูไม่เหมือนคนอ่อนแอ สักนิดวันนั้นเป็นวันที่ผมรู้สึกเหงาเลยเดินออกไปมองพระจันทร์ที่ ระเบียงก็เห็นเธอมายืนอยู่ก่อนแล้วพร้อมกับน้ำตาที่ค่อยๆไหลลง มาจนถึงแก้มผมเห็นแล้วอดที่จะสงสารเธอไม่ได้แต่ด้วยการที่ผม เป็นคนที่กลัวเสียฟอร์มสุดๆเลยทักเธอไปเบาๆ

“นี่ยัยเฮงซวยเป็นอะไร

แต่เธอกลับตอบแค่

“ป่าว”

ความจริงผมก็ไม่เชื่อหรอกแต่เอาเถอะยังไงเธอก็ไม่อยากบอก เธอเปลี่ยนประเด็นการสนทนาแบบเนียนๆแต่พูดได้ไม่กี่ประโยคท้องเธอก็ร้องสะงั้น

ผมจึงหาจังหวะกวนตีนเธอพอดี

“ที่แท้ก็ร้องไห้เพราะหิวนี่เอง

ผมจึงชวนเธอลงไปข้างล่างตอนแรกเธอจะไม่ยอมลงมาจน กระทั่งผมลงไปตะโกนเรียกอยู่หน้าบ้านเธอจึงลงมาทันทีที่เธอ ลงมาผมไม่รอช้าลากเธอขึ้นรถไปในทันที

“จะพาฉันไปไหน”

คือประโยคที่เธอถามผมไม่อยากให้เครียดเลยทำท่าทางกวนๆ ออกไปแต่ในใจกลับรู้สึกเป็นห่วงเธอผมพาเธอมาที่ร้านๆหนึ่งเป็น ร้านก๋วยเตี๋ยวที่ผมมากินบ่อยเพราะไม่มีใครว่างทำให้ผมกินสัก เท่าไหร่ผมจำได้ว่าเธอไม่ชอบกินผักจึงไม่ได้สั่งผักให้ตอนแรก คิดว่าเธอจะไม่กินเยอะแต่ตอนนี้คงต้องคิดใหม่แล้วล่ะแปปเดียว เธอก็กินไป4-5ชามแล้วล่ะเธอทั้งดูตลกและน่ารักในเวลาเดียวกัน เมื่อเรากินเสร็จก็เตรียมตัวจะนั่งรถกลับบ้านแต่บังเอิญว่าเธอไป เจอแมวหนึ่งตัวอยู่ๆเธอก็ร้องไห้ออกมาอีกแต่ครั้งนี้เพราะสงสาร แมวด้วยที่บ้านเธอไม่ให้เลี้ยงผมที่เห็นเธอร้องไห้อย่างน่าสงสาร จึงอาสาเลี้ยงเองทำให้เธอดีใจเหมือนเด็กได้ขนมเลยแหละจาก นั้นก็

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ