บทที่7 การเกิด

จากโรงพยาบาลถึงที่จอดรถ กวินได้ยืนอยู่ข้างรถ

สูบบุหรี่

ตอนที่กำลังสูบม้วนที่สองก็โดนน้ำหวานพูดว่า “คุณหนูเซี่ยล่ะ? หล่อนไม่กลับด้วยหรอ?”

มือกวินที่จะจับบุหรี่ครึ่งม้วนไว้ ก็ได้ทิ้งลงพื้น เหยียบให้ไฟมันดับไป2-3ที กำลังเตรียมพร้อมในการ ขับรถ ไพรินทร์ก็ได้หัวเราะอย่างมีความสุขพร้อมกับ สะใจเล็กน้อย คุณหนูน้ำหวานมีการนึกถึงฉันด้วย ฉันก็ แค่ไปห้องน้ำแป๊บเดียวเอง!”

เซี่ยยีหนานพูดพร้อมไปกอดแขนกวิน ด้วยหน้าตา ที่มีแต่ความรักอันลึกซึ้ง

ตอนน้ำหวานคลอดบุตร เป็นตอนที่ฤดูใบไม้ร่วง

หล่อนได้รีบเข้าห้องคลอดบุตรแต่เช้าตรู่เพราะว่า น้ำคร่ำแตก หล่อนกรี๊ดร้องอย่างกินแรง มือได้กำผ้าปู แน่จนจะขาด ในที่สุด ก็ได้ยินเสียงเด็กแรกเกิดที่ร้องไห้ ความทรมานของหล่อนได้จบลงแล้ว

น้ำหวานที่เหงื่อไหลเต็มตัว กำลังมองนางพยาบาล ที่อุ้มลูกน้อยของหล่อน หล่อนยิ้มอ่อน พร้อมพูดว่า พยาบาลคะ รบกวนช่วยอุ้มลูกของฉันให้ฉันดูหน่อยค่ะ!
นางพยาบาลที่ได้ยินเสียงของน้ำหวาน อุ้มเด็ก น้อยคนนี้ไว้แน่นๆ หน้าตาบ่งบอกไม่ถูก หันมองไปที่ หมดทําคลอด

หมอทําคลอดมองอย่างเห็นใจ โบกมือไปที่ พยาบาล “อุ้มไปให้หล่อนดูเถอะ จะยังไงน่นก็เป็นลูก ของหล่อน!”

หลังพูดจบ นางพยาบาลยังไม่ทันอุ้มลูกไปให้ หล่อนดู ก็ได้ยินเสียงเปิดประตู ตำรวจ4-5ได้บุกเข้า มา ไม่สนใจว่าหล่อนจะเพิ่งคลอดลูกเสร็จ ก็รีบเอา กุญแจมือ ไปค้องที่มือหล่อน

“คุณน้ำหวาน ทางเราได้รับข้อมูลจากคนคนหนึ่ง คุณเป็นผู้ต้องสงสัยเกี่ยวกับคดีของคุณสุดารัตน์ที่ได้ เสียชีวิตเมื่อเดือนก่อนๆลงแล้ว!”

น้ำหวานมองไปหาตำรวจที่ยืนอยู่ด้านหน้าหล่อน ยังไม่ทันได้อาย แล้วได้ถามอย่างวุ่นวาย “คุณกำลัง พูดอะไร?”

พวกเราได้รับข้อมูลจากคนที่มาฟ้องร้อง บอกว่า เดือนก่อนๆ คุณเป็นคนที่กอดเครื่องช่วยหายใจของ คุณสุดารัตน์ มีทั้งหลักฐานและพยาน พวกเราแค่ คำนึงถึงคุณกำลังอยู่ในอาการมีท้องเลยยื้อเวลามาถึง ตอนนี้!”
นํารวจที่ด้านหน้าหล่อนพูดพร้อมเรียกให้ตำารวจ หญิงขึ้นหน้าไปใส่กางเกงให้หล่อน

ดูจากหน้าตาที่เคร่งงวดของตำรวจ ทำให้น้ำหวาน เกือบหมดสติ

แม่ของหล่อนได้จากไปหล่อนไปตั้งแต่เดือนก่อน แต่หล่อนกลับไม่รู้ไรสักอย่าง ยังมีความสุขกับการเลี้ยง ลูกในท้อง…….

น้ำหวานโดนตำรวจหญิงที่ได้รับการฝึกฝนมา อย่างดีลากลงเตียง แล้วพาออกไปด้านนอก!

กวินกับกานต์รออยู่นอกประตูตั้งแต่เช้า

กวินมองอย่างเย็นชา แต่ภายในนั้นยังมีการเยาะ เย้ยทอดไว้ไม่ได้

กานต์เดินไปหาพร้อมกับหน้าตาที่เจ็บปวดเจ็บใจ ไปกุมมือน้ำหวาน “น้ำหวานทำไมเธอถึงซื่อบื้อขนาด นี้ ทำไมถึงทำเรื่องแบบนี้ออกมาได้! เธอวางใจ เธออยู่ ข้างในจะต้องตั้งใจทบทวนตัวเองความผิดแล้วแก้ไข คุณปู่จะช่วยเธอวางแผนทุกอย่างเอง!”

” คุณปู่คะ หนูไม่ได้ทำ ณ จุดๆนี้ น้ำหวานยังคิด ว่า กานต์จะช่วยหล่อนอย่างจริงใจ
กานต์พูดจบ หล่อนเพิ่งเห็นนักข่าวที่อยู่ด้านหลัง

เห็นงี้ คงตั้งใจมา

รอนักข่าวพวกนั้นกลับไป สีหน้าของลู่เจินกั๋วก็ เปลี่ยนไป มือที่กุมมือน้ำหวานไว้แน่ได้ปล่อยออก แล้ว ล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าพร้อมเอาซองจดหมายที่พองๆ หนาๆให้ตำรวจ “ช่วยกลับไปบอกกลับหัวหน้าซุ่น นี้เป็น ของเล็กน้อยไว้เลี้ยงน้ำชาพรรคพวก!”

ตำรวจก็ได้ยิ้มแย้มพร้อมรับมา แล้วพยักหน้า

“ถือโอกาสไปทักทายพรรคพวกในคุกด้วยนะ หลานสะใภ้ทำชั่วไว้มากมาย หลังเข้าไปแล้วต้องสอน ให้เข็ดหลาบ กานต์พูดอย่างปกติ

ท่านวางใจได้ เรื่องแค่นี้ ฝากไว้ที่ตัวฉัน! ตำรวจ ะชิดแล้วยิ้มตอบกลับ พร้อมจับตัวน้ำหวานจากไป