บทที่12 เขาไม่ได้ฆ่าคน

ในค่ำคืนที่เยือกเย็น แต่มันไม่ได้เย็นมาก แต่ ร่างกายที่เบาะบางของน้ำหวานกลับสั่นอยู่ตลอดเวลา

กวินยืนอยู่หน้ารถของตัวเอง จองมองน้ำหวาน ใน ใจก็หงุดหงิดโมโห มือข้างหนึ่งวางไว้บนรถ ส่วนอีกข้าง ก็ล้วงกระเป๋าเอาบุหรี่ออกมาสูบ

“ ผู้จักการพิพัฒน์ ถ้าไม่มีเรื่องอะไรแล้ว งั้นฉันไป ก่อนนะ “ น้ำหวานจองมองกวิน ใจก็เต้นตึกตักๆ ใครจะ ไปรู้หล่ะว่าเขารวบรวมความกล้ามากแค่ไหนถึงจะกล้า พูดออกมา

กวินทิ้งบุหรี่ที่อยู่ในมือ พูดด้วยวาจาประชด ประชันว่า “ น้ำหวาน เธอรีบไปขนาดนั้นเลยหรอ ฉันจำ ได้ เมื่อก่อนเธอไม่ใช่ชอบอยู่กับฉันหรอ ไม่ว่าฉันจะทำ อะไรเธอ เธอก็ไม่ไปจากฉันหนิ “

พอกวินพูดจบ สีหน้าของน้ำหวานก็จืดจางขึ้นมา

ทันที

เธอพยายามกดความรู้สึกไว้ในใจ “ ผู้จัดการ พิพัฒน์พูดตลกน่า เมื่อก่อนที่ติดตามผู้จัดการพิพัฒน์ นั่นมันคนสูงส่งตระกูลฉวี่ แต่ตอนนี้ที่ยืนอยู่หน้าท่านนั้น เป็นแค่นักโทษที่พึ่งออกจากคุกมา สองคนนี้ถึงจะใช้ ร่างเดียวกัน แต่มันไม่ใช่คนเดียวกัน “

น้ำหวานพูดด้วยน้ำเสียงปกติ กระทั่งสามารถมองเห็นได้ว่าเมื่อตอนนั้นเขาเป็นคนที่สูงสงอย่างไร

* น้ำหวาน… “ กวินเปิดปากพูดช้าๆ

ผู้จัดการพิพัฒน์ ถ้าไม่มีอะไรแล้วขอตัวก่อนไป ก่อนนะ วันนี้ฉันพึ่งออกมาจากคุก แล้วล้างจานทั้งวัน เหนื่อยมากค่ะ “ น้ำหวานไม่ปกปิดเลยว่าตัวเองเหนื่อย พูดไปด้วยและหันหลังไปด้วย

‘ น้ำหวาน เราสองคนยังไม่ได้หย่ากันเลยนะ เธอ จะเกาะอยู่กับฉันใช่ไหม เลยตั้งใจหลบหน้าฉัน “ เห็น น้ำหวานทำท่าทีจะเดินไป กวินก็กังวลขึ้นมา เลยพูดไป โดยไม่คิด

ได้ยินคำพูดของกวิน น้ำหวานก็หยุดเดิน

น้ำหวานไม่คิดเลยว่า ตัวเองอยู่ในคุกมา3ปี เขายัง ไม่หย่ากับเรา

แค่จากถานะของเขา ก็สามารถทำใบหย่าฉบับ ปลอมขึ้นมาได้อย่างง่ายดายในไม่กี่นาที

ถึงแม้ในใจมีข้อสงสัย แต่น้ำหวานก็ตอบกลับว่า งั้นผู้จัดการพิพัฒน์จัดสรรเวลานัดมาเลย เราไปเซ็น เอกสารหย่ากัน “

น้ำหวานตอบเสร็จ ก็เดินขาเป๋ไปต่อ แต่ตอนนี้ไม่ได้เหมือนตะกี้ที่เดินอย่างเร่งรีบ แต่เดินแบบขาเปไป แบบช้าๆ ก้าวไปทีละก้าว

กวินได้แค่มองหลังของน้ำหวานที่เดินจากไป จนถึงถนนซอยข้างหน้า แล้วหายไปจากสายตา ทิ้งบุหรี่ ที่หนีบไว้ที่ปลายนิ้วลงพื้น กำหมัดแล้วชกไปที่ประตูรถ

ครั้งแรกที่กวินเผชิญหน้ากับน้ำหวานแล้วรู้สึกไม่มี เรี่ยวแรงเลย

นําหวานเดินเข้าไปในซอย ก็เอาหันหลังชนกับผนัง ในซอย แล้วกัดฟันหายใจเข้าออกอย่างรุนแรง

ตอนน้ำหวานอยู่ในคุกเคยคิดภาพที่ต้องเผชิญ หน้ากับกวินมาหลายครั้งแล้ว แม้กระทั่งยังเคยคิดว่า กวินจะมาตอกย้ำและเบียดเบียนตัวเอง แต่น้ำหวานไม่ คิดว่าวันนั้นจะมาถึงเร็วขนาดนี้ พึ่งออกมาจากคุกวัน แรก ก็ต้องมาเผชิญหน้ากับกวิน

ตั้งสติมาได้แล้วน้ำหวานก็เลิกพิงผนังแล้วก็เดินต่อ ไปในซอยเลื่อยๆ ในซอยนั้นเป็นหอพักที่ทางโรงแรม จัดให้กับพนักงาน น้ำหวานจับลานจับเดินขึ้นตึกไป เปิด ประตูห้องเข้าไป ในห้องของเขานั้นมีคนอายุพอๆกับน้ำ หวานอาศัยอยู่ด้วยไม่กี่คน

มองน้ำหวานเดินเข้ามาในห้อง ผู้หญิงในห้องคนนึง รูปร่างอวบๆ ก็เอ่ยปากถามว่า “ เธอมาใหม่หรอ “
น้ำหวานพยักหัว ตอนกวาดพื้นกวาดไปถึงหน้า ประตูห้อง D ก็เดินเข้ามา

“ คุณอ้น เธออย่าไปพูดคุยกับคนอื่น ไม่ว่าจะ คนอะไรก็ตาม วันนี้ฉันได้ยินมาจากฝ่ายบุคคลากรว่า พี่สาวคนนี้มีประวัติฆาตกรรม… “ ผู้หญิงรูปร่างสูงๆ ผอมๆยืนเยาะเย้ยอยู่หน้าประตู

“ ไม่ใช่มั้ง หน้าตาพี่เขาก็ไม่ให้นะ “ ผู้หญิงที่ชื่อ คุณอัน ตอบกลับ

น้ำหวานไม่พูดสักคำ เดินตรงไปเปิดประตูห้อง แล้วเข้าไปยังห้องของตัวเอง ปิดประตู ขณะที่ปิดประตู สนิท ทันใดนั้นน้ำตาก็ไหลออกมา

น้ำหวานไม่ได้ฆ่าคน น้ำหวานไม่ได้ฆ่าแม่ของตัว เอง….

น้ำหวานโห่ร้องในใจ กัดริมฝีปากส่วนล่างของตัว เองจนเลือดไหลออกมา