บทที่11 พบเจอกันอีกครั้ง

สมัครงาน

สมัครงานอะไร ?

พนักงานเสริฟ

เต็มไปด้วยความสงสัย กวินพูดเบาๆว่า “ เขามาส มัครงานอะไร “

ขณะนี้ยังไม่ทราบ เดี๋ยวผมเดินไปถาม รปภ. คุณชัน ตอบกลับ เอาบุหรี่ที่หนีบไว้ที่ปลายนิ้ว ทิ้งลงพื้น

คุณชัน ไม่กล้าเข้าไปใกล้ กลัวว่าน้ำหวานจะเห็น ตัวเอง

เดิมที่เป็นคนคิดว่าตนเหนือกว่าคนอื่นและคิดว่า ตนเองเก่ง ปัจจุบันกลายเป็นแบบนี้ เธอคงไม่อยากจะ พบเจอคนรู้จักแน่เลย

เห็นน้ำหวานเดินไปไกลกับผู้ชายแล้ว คุณชัน เดินไปไม่กี่ก้าว ขวักเงินธนบัตรแบงค์ร้อยออกมาไม่กี่ แบงค์ ยื่นให้กับรปภ.ที่เฝ้าหน้าประตูโรงแรม ถามว่า “ ผู้หญิงที่พึ่งเข้าไปตะกี้ มาสมัครงานอะไร “

รปภ. มองเงินในมือของคุณชัน ด้วยสายตาที่ลังเล แล้วเงยหน้ามองที่กล้องวงจรปิด ส่ายหัว ตอบว่า “ ไม่รู้”
คุณชันเข้าใจแล้ว จึงโยนกุญแจรถที่อยู่มือให้กับ รปภ.แล้วหัวเราะ “ ผมแค่จะมาเข้ามากินข้าว เอารถไป จอดให้ผมหน่อย ส่วนนี่คือทิป “

รปภ.ทำหน้ายิ้มแย้มแล้วรับกุญแจจากคุณซัน เดิน

ข้ามถนนไปจอดรถ ขณะที่เดินผ่านคุณชัน ก็กระซิบ เบาๆว่า “ ผู้หญิงคนนั้นมาสมัครเป็นพนักงานล้างจาน “

รปภ.พูดเสร็จก็เดินจากไป คุณชันก็ยืนนิ่งแข็งอยู่

กับที่

เขาเคยคิดไว้ว่า น้ำหวานพึ่งออกจากคุกมา ต้องการที่พักแน่ๆ ไม่ว่าจะจากวุฒิศึกษาขั้นสูงของเขา หรือการตลาดในตอนนี้ เขาสามารถเลือกงานที่ดีกว่านี้

แต่ว่าเขาทําไมถึง

อ๋อ ใช่แล้ว ตอนนี้เขาเป็นคนที่มีประวัติ เคยติดคุก ต่อให้มีวุฒิการศึกษาสูงแค่ไหน มีความรู้ความเข้าใจ ทางสังคมมากแค่ไหน ก็ไม่มีบริษัทใหญ่ๆ บริษัทไหน กล้ารองรับเบา

คุณชันไม่ได้เข้าไปกินอาหารในโรงแรมจริง แต่ ยืนอยู่ข้างนอก ยืนนิ่งคิดสักแป๊บนึงแล้วเดินตรงไปยังที่ จอดรถ ขับรถออกไป

บริษัท hanhai ห้องทำงานผู้จัดการ
กวินยืนอยู่หน้ากระจกห้องทำงาน ปลายนิ้วหนีบ ซิการ์ไว้ม้วนนึง ดูดซิการ์สองสามรอบ พ่นควันสองสาม รอบ

“ เขาไปสมัครเป็นพนักงานล้างจานหรอ “

กวินถาม คุณชันที่ยืนอยู่ข้างหลังและพึ่งกลับมา จากโรงแรม

คุณชันตอบกลับด้วยน้ำเสียงเบาๆ ยืนมองกวินที่ ยืนอยู่ในกลุ่มควันซิการ์ “ วันนี้ตอนผมเห็นน้ำหวาน ผม แทบจะทำไม่ได้ว่าเป็นเธอ เดินขาเป๋ แขนซ้ายดูเหมือน กับว่ามีอาการบาดเจ็บ รูปร่างผอมแห้งมากๆ “

คุณชัน เขา…” กวินเปิดปากพูด เหมือนจะถาม อะไรสักอย่าง แต่ก็หยุดพูดกระทันหัน ผ่านไปครึ่งวัน เขาก็ถามแค่ “ เขาสมัครสำเร็จไหม “

“ สำเร็จแล้วครับ “ คุณชันโดนถามจนหัวเหงื่อ

เที่ยงคืน

เวลาเลิกงานของโรงแรมยังดี น้ำหวานเป็น พนักงานล้างจานก็ต้องเลิกช้ากว่าคนอื่น เก็บกวาดล้าง จานเสร็จก็ตี1แล้ว เธอเดินอย่างเหนื่อยล้ากลับไปยัง หอพัก เมื่อออกจากประตู เห็นรถกวินจอดอยู่ริมฝั่งถนนอีกด้านนึง น่าจะเพราะว่ารถเบนซ์เล่คันนั้น โผล่ในความ ฝันมากเกินไป จนแค่มองห่างๆไกลๆก็สามารถรู้ได้เลย ว่าเป็นรถเบนซ์เล่ ไม่มีผิด

น้ำหวานถือถุงพลาสติกให้แน่นขึ้น เพิ่มความเร็วใน การเดิน เดินขาเป่ท่าทางเดินน่าตลก

กวินมองกระจกรถดูน้ำหวาน เห็นว่าเขาเห็นรถ ตัวเอง มองเหมือนกับว่าตัวเองมีความอันตราย กวินก็มี ความตื่นเต้นขึ้นมา แล้วมือกำพวงมาลัยอย่างแน่น แน่น จนเล็บปัก

เข้าไปในหนังแท้ที่หุ้มพวงมาลัย เขาคนนั้นไม่เคยหลบกวินแบบนี้

เขาไม่ใช่เหมือนปลาท่องโก๋ที่ชอบอยู่ตามติดกวิน ไม่ไปไหนไม่ใช่หรอ

โมโหขึ้นมาทันที กวินเปิดประตู เดินลงจากรถ มอง เห็นหลังน้ำหวานเหมือนกำลังเดินหนี

‘ น้ำหวาน ไม่เจอกันนานเลย ทำไมหรอ เห็นคน รู้จักก็ไม่คิดจะทักทายกันเลยหรอ ไม่เป็นมิตรกันเลยนะ

กวินพูดด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ยล้อเล่น น้ำหวานรีบเดินเกินไป ไม่คิดว่ากวินจะจอดรถ ก็เลยหยุดเดิน กระทันหัน รอให้ร่างกายทรงตัวได้

เมื่อร่างกายทรงตัวได้ดีแล้ว แขนที่อยู่ลำตัวก็สั่น กระตุกอย่างเบาๆ แล้วหันหลังทักทาย “ ผู้จัดการ พิพัฒน์ ไม่เจอกันนานเลย “