บทที่3 เป็นเรื่องบังเอิญจริงหรือ

นรมน!

ชื่อจีนของแคทเธอรีก็คือนรมนอย่างนั้น

นัยน์ตาเจ้าเล่ห์ของบริศ เกิดอาการสั่นไหว

“ไม่มีรูปของแคทเธอรีหรอ”

“ไม่มี บริษัทHJกรูปต้องการปกป้องความลับของแคท ผมใช้ช่องทางต่างๆก็ไม่สามารถหารูปภาพของแค ทเธอรีได้ ได้ยินว่าเธอเป็นผู้หญิงที่สวยและงดงามมาก”

พฤกษ์รู้สึกว่ายากที่จินตนาการออก นักออกแบบ รถยนต์ที่น่าจับตามองกลับกลายเป็นผู้หญิง! และยังเป็น ผู้หญิงที่สวยมากอีกด้วย!

เรื่องนี้มันค่อนข้างไร้เหตุผล

มีผู้หญิงคนไหนกันที่หลงใหลในรถยนต์

พฤกษ์ถามบุริศร์อย่างสงสัยอย่างไม่ทันได้คิด เมื่อเห็น เขาจดจ้องไปที่ตัวหนังสือสามสี่ตัว นรมน อยู่เป็นเวลา นาน นัยน์ตารวมกันอยู่ที่จุดเดียว ทำให้คนมองอารมณ์ เขาไม่ออก แต่ว่านิ้วของเขาเคาะโต๊ะโดยไม่รู้ตัว ตึก ตึก อย่างเป็นจังหวะ ทันใดนั้นความฉุนเฉียวในห้องทำงานก็ หยุดนิ่ง

“ประธานบุริศร์….
“จัดการให้ด้วย ผมจะไปรับด้วยตัวเอง”

ในที่สุดบุริศร์ เปิดปาก แววตาฉายรัศมีที่แปลก

ประหลาด

นรมน!

ชื่อนี้ไม่เลว นี่เป็นเรื่องบังเอิญจริงหรือ

เมื่อห้าปีก่อนไม่มีใครพบศพของนรมน ตำรวจบอกว่า ไฟแรงเกินไป บางทีทุกอย่างอาจจะถูกเผาไหม้ไปจน หมดสิ้น แต่บุริศร์กลับไม่เคยยอมเชื่อเลยว่านรมนตาย แล้ว

วันนี้แคทเธอรีนก็ชื่อยังจะชื่อนรมนอีก!

เขาแทบจะทนไม่ไหวที่จะเห็นหน้าสถาปนิกคนนี้

พฤกษ์งงอยู่เล็กน้อย ความจริงแล้วห้าปีมานี้ คนที่บุริศร์ ไปรับด้วยตัวเองนั้นมีน้อยมาก แต่เขาก็งงอยู่เพียงเสี้ยว วินาที เขารีบตอบกลับอย่างรวดเร็ว และรีบหันกลับไป จัดการเตรียมการ

เมื่อรถขับไปถึงสนามบิน เที่ยวบินของนรมนก็เพิ่งจะมา

ถึง

นรมนลากกระเป๋าออกมาจากที่ตรวจสอบสัมภาระ เธอ มีผมยาวสีน้ำตาล รูปร่างสมส่วนดูงดงาม ใบหน้าช่างมี เสน่ห์ต่อผู้คนที่พบเห็น ดึงดูดสายตาของทุกคนในทันที เด็กผู้ชายตัวน้อยที่คอยติดตามอยู่ด้านข้างเธอสวมสูทลำลองสีขาว ผิวหนังบอบบางน่าทะนุถนอม ขนตายาว เป็นแพ ชวนให้คนเดินเข้าไปหยิกสักทีหนึ่ง เขาสวหมวก ปากมอมยิ้มอยู่อันหนึ่ง ตามติดอยู่ที่ข้างกายของนรมน อย่างเฉื่อยชา แต่ว่าตาหงส์ทั้งคู่นั้นทำให้คนก้าวขาไป ข้างหน้าไม่ออก

“กานต์ ที่นี่เมืองชลธี ไม่ใช่อเมริกา อย่าแสดงท่าทาง หยิ่งยโส ตามแม่มา”

นโมนไม่ค่อยชอบใจกับการแสดงออกของลูกชายเธอ แต่ในขณะเดียวกันเธอก็รู้สึกปวดใจ

ขณะที่กานต์ขยับแขนขา เงาของบุริศร์ก็ปรากฏขึ้น บางครั้งเธอก็ไม่สามารถไม่ยอมรับได้ว่ายีนนั้นแข็งแกร่ง มาก แต่เธอก็อยากให้ลูกชายหน้าตาเหมือนเธอมากกว่า

“มามี ผมเป็นไงบ้างครับ”

กานต์ยักไหล่อย่างไร้เดียงสา ใบหน้าเต็มไปด้วยความ ซุกซน

นรมนยิ้มและส่ายหัว เธอยื่นมือออกมาจิ้มหน้าผากเขา และเอ่ย “อย่าเอาหน้าเจ้าเล่ห์อย่างนั้นไปจีบสาวล่ะ หนู เป็นลูกชายของแม่ หนูจะเป็นอย่างไรแม่ไม่รู้ แม่เตือน หนูไว้ก่อน กลับเมืองชลธีครั้งนี้ หนูจะต้องเชื่อฟังแม่ จะ ซุกซนไม่ได้เข้าใจรึเปล่า”

“วางใจเถอะน่า แม่กลับมาทำงาน ผมกลับมาดูทีที่แม่ เติบโตมา ผมไม่ทำอะไรหรอก มามี้ ผมเป็นลูกแม่น่า! แม่ ระวังผมอย่างกับผมเป็นศัตรู”
กานต์ทำปากจู๋อย่างไม่พอใจ

นรมนลูบหัวเขาอย่างเอ็นดู “หนูเป็นแผนอันแยบยล แม่ เลยต้องเตือนเอาไว้หน่อย ไปกันเถอะ เราออกจากสนาม บินก่อน อีกสักครู่แม่จะโทรหาป้าคมทิพย์ของหนู ไปอยู่ บ้านน้าสักสองสามวัน”

“ครับ”

กานต์ยิ้มเหมือนเทวดา เขาจูงมือนรมนเดินออกไปด้าน

นอก

ทันใดนั้น กานต์ก็พบเงาร่างที่คุ้นตา

คนคนนั้นมีความคล้ายคลึงเขาอยู่เจ็ดหรือแปดส่วน แม้ ลมหายใจที่อยู่ห่างไกลออกไปแต่ว่าเขาก็สัมผัสได้

คนคนนี้น่าจะเป็นบุริศร์ใช่ไหม

ที่คนกล่าวขานถึง

กานต์เหลือบมองนรมน เขาเห็นนรมนกำลังค้นหาเบอร์ โทรศัพท์ ทันใดนั้นเขาก็จับท้อง

“โอ๊ย มามี้ ผมปวดท้อง ผมต้องไปห้องน้ำ!

นรมนได้ยินตะโกนจึงเงยหน้าขึ้นมอง กานต์จับท้อง หน้าดำหน้าแดง น่องนั้นไม่สามารถหยุดได้ เป็นความ รู้สึกที่หยุดไว้ไม่ได้
“มามไปด้วย”

พูดแล้ว นรมนก็ต้องการที่จะอุ้มกานต์ แต่กานต์กลับรับ วิ่งตรงไป

“ไม่ต้องแล้วมามี้ ผมกลั้นไม่ไหวแล้ว แม่รออยู่ข้างนอก แล้วกัน เดี๋ยวผมกลับมา

กานต์วิ่งออกไปด้วยความเร็วร้อยเมตร

นรมนเห็นเขาอย่างนั้น ก็สายศีรษะอย่างหัวเสีย เธอจึง เริ่มโทรศัพท์

“ทิพย์ นิ่มนเอง ฉันกลับมาแล้ว”

คมทิพย์เป็นเพื่อนสาวสมัยก่อนของเธอ พวกเธอไม่ได้ ติดต่อกันเลยในระยะเวลาห้าปีที่ผ่านมา ตอนนี้คมทิพย์ เป็นครูโรงเรียนอนุบาล เมื่อได้ยินข่าวคราวการกลับมา ของนรมนเธอรู้สึกดีใจยิ่งนัก

“กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ ฉันจะลาพักร้อนไปรับเธอเอง

เธอยังอยู่ที่สนามบินรึเปล่า”

คมทิพย์มีความสุขเหลือเกิน

“ไม่ต้องมารับฉันหรอก ฉันพากานต์กลับมาด้วย เดี๋ยว นั่งแท็กซี่ไปบ้านเธอเอง”

นรมนเดินไปด้วยพูดไปด้วย เธอไม่เห็นว่าด้านหน้าจะมี คน เธอจึงชนฝ่านตรงข้ามเข้าอย่างไม่ตั้งใจ
“ขอโทษค่ะ ฉันไม่เห็น

นรมนเงยหน้าขึ้นอย่างรวดเร็วและกล่าวขอโทษ แต่เมื่อ เธอเงยหน้าขึ้นเธอก็ต้องตกตะลึง

คือเขา!

เจอที่ไหนไม่เจอ!