บทที่12 หว่านเสน่ห์หลอกให้ตายใจ

“คำพูดฉลาดหลักแหลมนี้ค่อยเหมาะสมกับสถาปนิก ฝีมือดีอย่างคุณหน่อย”

บุริศร์พูดขึ้นลอยๆ แต่เขาก็ปล่อยแขนของเธอออก

เขารู้สึกตะลึง เขารู้สึกว่ามีความคุ้นเคยกับสัมผัสบน ร่างกายของนรมน มันอดไม่ได้ที่จะทำให้เขาทำการ สืบหาเรื่องราว

นรมนยิ้มอย่างเย็นชาและพูดว่า “ประธานบริศร์จัดการ เรื่องทางบ้านให้เรียบร้อยก่อนเถอะค่ะ”

เมื่อพูดจบ เธอก็สาวเท้าเดินออกจากบริษัทฮัวยูไป อย่างไรก็ตามครั้งนี้เธอไม่ได้ถูกหยุดเอาไว้อีกต่อไป

เขมิกาเห็นนรมนออกไปจากบริษัทฮัวยูกรุปแล้วเธอก็ พุ่งไปข้างหน้าและพูดอย่างไม่สบายใจ “บุริศร์ ฉันไม่รู้ว่า เธอเป็นนักออกแบบร่วมของบริษัท แต่ว่าเธอเป็นคนยั่ว โมโหฉันก่อนจริงๆนะ! ฉัน…”

“คุณมาที่นี่ทำไม”

หน้าบุริศร์นิ่งเหมือนเป็นน้ำแข็ง ทำให้เขมิการู้สึกใจคอ

ไม่ดี

“ฉันเห็นว่าคุณรีบออกมายังไม่ได้ทานข้าวเช้า ฉันกลัว ว่าคุณจะหิวและเป็นโรคกระเพาะ ฉันเลยเอาอะไรมาให้ คุณทาน บุริศร์ ฉันไม่ได้ตั้งใจ อย่าโกรธฉันเลยได้ไหมคะ”

เขมิกาดึงแขนเสื้อบุรีศรีอย่างน่าสงสาร

บุริศร่มองเธออย่างนั้น สายตาหลักแหลมช่างทำให้เขมิ การู้สึกว่าทนรับไม่ไหว

“เธอลงมือก่อนใช่ไหม”

เขายังไม่ลืมภาพความร้ายกาจของเขมิกาตอนที่เขา เห็นเมื่อเดินออกจากลิฟต์ ใจคอดุร้ายป่าเถื่อนมาก

ความจริงแล้วเขมิกาต้องการที่จะปฏิเสธ แต่เหมือนเห็น แววตาอันหลักแหลมของบุริศร์ เธอก็อดไม่ได้ที่จะกลืน คำพูดนั้นลงไปและพูดขึ้นแทนว่า “ใช่ค่ะ แต่เพราะว่า ฉัน…”

“เธอเป็นสถาปนิกออกแบบรถยนต์ที่มีชื่อที่สุดของ บริษัทHJกรุปจำกัดที่สหรัฐอเมริกา และผมก็ทำทุกวิธี ทางอยู่ทางนี้ ไม่ว่าจะต้องใช้ค่าใช้จ่ายเท่าไหร่เพื่อที่จะ ชิงตัวสถาปนิกคนนี้มา แต่ตอนนี้คุณทำให้หล่อนหนีเตลิด ไปแล้ว บริษัทต้องสูญเสียอย่างน้อยหนึ่งพันล้านหยวน ยังไม่รวมถึงความซื่อสัตย์ของเขมิกา ผมไม่รู้ว่าคุณจะใช้ วิธีไหนเพื่อให้เธอยกโทษให้ พรุ่งนี้เช้าผมคาดหวังว่าเธอ จะมาที่นี่เพื่อที่จะคุยเรื่องความร่วมมือของบริษัทเรา ถ้า ไม่อย่างนั้น คุณอย่ามาโทษผมที่ไล่คุณออกจากตระกูล โตเล็กก็แล้วกัน!”
บริศ พูดจบเขาก็สาวเท้าเดินจากไป

เขมิกานิ่งอึ้ง ใบหน้าเธอขาวซีด

“ไม่! บุริศร์ คุณทำกับฉันอย่างนี้ไม่ได้! ฉันเป็นแม่ของ กิจจานะ คุณไล่ฉันออกไปแล้วกิจจาจะทำอย่างไร บุริศร์ ฉันผิดไปแล้ว ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ”

เธอคุกเข่าลงอ้อนวอนบุริศร์

ห้าปีแล้ว

เธอให้กำเนิดกิจจา เธอประสบความสำเร็จในการทำให้ กิจจาได้เป็นหลานชายคนโตของตระกูลโตเล็ก แต่ว่า ท่าทีของบุริศร์ที่มีต่อเธอนั้นช่างต่างกันราวฟ้ากับดิน

เขาดีกับกิจจามาก มอบสิ่งดีที่สุดให้กิจจาเสมอ แต่ สำหรับแม่ของเขานั้น บุริศร์ทำกับเธอเหมือนเป็นคน แปลกหน้า

ทุกคนคิดว่าบุริศรปฏิบัติดีต่อเธอ สำหรับด้านวัตถุ สิ่งของนั้นเขาให้เธอจนเป็นที่น่าพึงพอใจ แต่สิ่งที่เธอ ต้องการก็คือการได้เป็นภรรยาของบุริศร์ แทนที่จะอยู่ใน ตระกูลโตเล็กเพียงในฐานะแม่ของกิจจาเท่านั้น

แต่ว่าบุริศร์ไม่ได้สนใจไยดีเธอ ถึงเธอจะใช้ทุกวิถีทาง ก็ไม่สามารถเข้าไปยังห้องนอนของบุริศร์ได้ ยิ่งไม่ต้อง พูดถึงเรื่องของใจเลย ตอนนี้บุริศร์พูดออกมาว่าจะขับ ไล่เธอออกจากตระกูลโตเล็ก เรื่องนี้สำหรับเขมิกาแล้ว เหมือนฟ้าผ่ากลางวันแสกๆ
“ฉันจะไปขอร้องผู้หญิงคนนั้น ฉันจะไปขอร้องหล่อน! บุ ริศร์ อย่าแยกฉันจากกิจจาเลย! ตอนที่ให้กำเนิดเขาฉัน เกือบจะตกเลือดจนตาย คุณลืมไปแล้ว”

“ถ้าไม่ใช่เพราะเรื่องนี้ เธอยังคิดว่าเธอจะได้อยู่ใน ตระกูลโตเล็กอย่างนั้น”

ลมหายใจของบุริศร์เย็นวาบไปทั้งร่าง คำพูดนี้ออกจะ เกินไปหน่อย

ร่างของเขมิกาสั่นเทา

เธอมองไปที่ชายที่ไม่เห็นเธอในสายตา บางครั้งเธอก็ รู้สึกรับไม่ได้

“บุริศร์ คุณทำกับฉันอย่างนี้ได้อย่างไร”

“คุณน้ำ วันหลังถ้าไม่ได้รับอนุญาตจากผม อย่าปล่อย ให้คุณเขมิกาเข้ามาที่บริษัทอีก! ถ้าหากคุณทำไม่ได้ ก็ ไปยื่นใบลาออกที่แผนกบุคคลได้เลย”

บุริศร์ไม่สนใจความรู้สึกของเขมิกาเลยสักนิด หลังจาก จบคำพูดอันแสนเย็นชาเขาก็เดินออกจากห้องโถง

พฤกษ์ซึ่งตามอยู่ด้านหลังโดยไม่พูดอะไรสักคำ หลัง จากที่เข้าไปในลิฟต์ก็ได้ยินบุริศร์พูดขึ้นว่า “ตรวจสอบ หน่อยว่าคุณนรมนอยู่ที่โรงแรมอะไร เลือกของขวัญ ราคาแพงแล้วส่งไปให้เธอ บอกว่าผมส่งมาเป็นการ ขอโทษ”
“ประธานบริศร์ คุณให้คุณเขมิกาไปขอโทษหล่อนแล้ว ไม่ใช่หรอครับ พวกเราจะทำอะไรได้มากกว่านั้น”

พฤกษ์ยังไม่ค่อยเข้าใจ

บุริศรเหลือบมองเขาเล็กน้อยและพูดเบาๆ “เขมิกาไป ขอโทษ นั่นเป็นการแก้ไขปัญหาเรื่องส่วนบุคคล บริษัท เราขอโทษ เป็นการประกาศจุดยืนของบริษัทเรา คุณ คิดว่านรมนนั่นไม่อยากร่วมงานกับเราจริงๆหรอ เธอแค่ หาข้ออ้างที่จะแสดงอำนาจเท่านั้น แต่ว่าผู้หญิงคนนี้น่า สนใจ รู้จักหว่านเสน่ห์หลอกให้ตายใจ ช่างเถอะไปเลือก หาของขวัญราคาแพงๆมา ผมจะไปส่งด้วยตัวเอง”

พฤกษ์นิ่งอึ้งไป

“ประธานบุริศร์ คุณจะไปส่งด้วยตัวเองอย่างนั้นหรือ ครับ จะไม่เป็นการให้เกียรติเธอจนเกินไปหรอครับ”

“สิ่งที่เธอต้องการก็คือการที่ไปผมไปเชิญเธอด้วยตัว เอง ในน้ำเต้ามียาอะไรอยู่นั้น ผมต้องไปดูเองถึงจะได้รู้ ตามนั้นแหละ”

พูดจบบุริศร์ก็ออกจากลิฟต์ ตรงกลับไปยังออฟฟิศ มัน อย่างไรพฤกษ์ก็ยังไม่ค่อยชัดเจนนัก

ห้าปีแล้ว ที่เขาไม่เคยเห็นประธานบุริศร์สนใจผู้หญิงคน ไหน

ดูเหมือนว่าสถาปนิกแคทเธอรีจะมีเสน่ห์เข้าจริงๆ สามารถละลายน้ำแข็งแห่งสหัสวรรษอย่างบุริศร์ลงได้