ตอนที่ 4 แต่งงานกับฉัน

ตอนที่ 4 แต่งงานกับฉัน

ระยะห่างระหว่างพวกเขาในเวลานี้มีเพียง 3 ซม.

“แต่งงานกับฉัน” หลินจือพูดคำนี้ออกมาอย่างเป็น เฉียบ มองไปที่ฝ่ายบึงเวยด้วยสีหน้าที่เข้มขรึม หากไม่ใช่เมื่อ ครูได้เห็นปากของผู้ชายคนนี้ขยับ ฝ่ายบึงเวยยังนึกว่าสิ่งที่ได้ ฟังเมื่อครู่เป็นเพียงภาพหลอน

“อะ อะไรนะ?” ป้ายบึงเวยมองชายตรงหน้าด้วยความ เหลือเชื่อ เขาคิดจะทำอะไรอีก ตั้งแต่เขาได้ช่วยเธอไว้ พฤติกรรมของผู้ชายคนนี้ทำให้คนเข้าใจยากเสียจริงๆ

เขาได้ช่วยเธอไว้ที่โรงแรม แล้วยังจะคิดล่วงเกินเธอใน ห้องนี้ ตอนนี้ก็จะให้ตัวเองแต่งงานกับเขา ทั้งหมดทั้งมวลนี้ เปลี่ยนแปลงเร็วเกินไป ทำให้ฝ่ายบึงเวยไม่ทันที่จะคิดทบทวน

“ไม่ก็แต่งงานกับฉัน ไม่ก็ฉันจะส่งเธอไปแอฟริกา ใช้ แรงงาน” หลังจากได้ยินประโยคนี้ ฝ่ายบึงเวยก็ได้นิ่งอึ้งไปทั้ง ร่าง ผู้ชายคนนี้ตกลงจะเอาอะไรกันแน่? ทั้งจะแต่งงานทั้งจะ เล่นตลกกับเธอ…ไม่เข้าใจเหตุผลเลย

เราสองคนเป็นเพียงสามีภรรยาในนามเท่านั้น ครบ หนึ่งปี เราก็จะหย่ากัน หนึ่งล้านนั้นเธอก็ไม่ต้องคืนแล้ว” หลินอยื่นมือไปเลยคางของป้ายบึงเวย

จ้องมองไปที่ดวงตาใสของป้ายบึงเวย “ไม่เช่นนั้นฉันก็ ต้องส่งเธอไปแอฟริกาอย่างเดียว เธอเลือกเองเลย ลุกขึ้นแล้ว เดินเข้าไปในห้องน้ำปิดประตู เสียงน้ำจากในห้องน้ำก็ดังขึ้น

คำพูดของผู้ชายคนนี้ ไม่เคยเหลือพื้นที่ว่างให้คนอื่นมีสิ ทธิ์ เลือกเสมอมา ป้ายบึงเวยหายใจเข้าลึกๆ เป็นเพียงสามี ภรรยาในนาม คิดว่าผู้ชายคนนี้คงไม่ทำอะไรที่มากเกินไป แต่ ชายรูปงามที่ร่ำรวยเงินทองอย่างเขา ข้างกายคงไม่ขาดแคลน ผู้หญิงแน่ๆ ทำไมถึงต้องแต่งงานปลอมๆด้วยนะ?

แต่ตัวเองก็ทำได้แค่เพียงตอบตกลงเท่านั้น เพราะการที่ ได้แต่งงานปลอมกับผู้ชายที่หล่อนั้น ยังดีกว่าถูกส่งไปใช้ แรงงานที่แอฟริกาตั้ง ป้ายบึงเวยรู้ว่าผู้ชายคนนี้สามารถทำได้ อย่างที่พูดแน่นอน

ป้ายบึงเวยเก็บเสื้อผ้าขึ้นมา เช็คดูอย่างละเอียดว่ามันถูก

ฉีกขาดหรือไม่ เห็นเพียงแค่ชายกระโปรงมีรอยฉีกขาดเล็ก น้อย ก็หายใจโล่งอก ยังดี ยังใส่ได้

หลังจากที่รีบใส่เสื้อผ้าเสร็จ ก็ใช้มือจัดผมให้เรียบร้อย หลินจื่อ พันแค่ผ้าเช็ดตัวผืนเดียว ก็ก้าวเท้าใหญ่เดินออกมา จากห้องน้ำ ผู้หญิงตรงหน้า ใส่เสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว กำลังจัด ผมที่เงางามอยู่

ผ้าชีฟองเนื้อบางเบากับผู้หญิงที่ท่าทางมือไม้ไปมา แสง ไฟสว่างสาดส่องบนตัวเธอ กระดูกไหปลาร้าดูเด่นชัดเจนยิ่งขึ้นสรีระดูน่าหลงใหล

เป็นภาพหญิงงามที่มีชีวิตชีวาเสียจริง หลินจื้อลูก

กระเดือกเลื่อนขึ้นลง “นี่หล่อน พรุ่งนี้จะมีคนมาส่งใบสัญญาให้ เธอ” ป้ายบึงเวยหันหน้าจ้องมองชายหนุ่ม “ คุณรู้ได้ยังไงว่าฉัน

จะตอบตกลง?

“อืม นั้นพรุ่งนี้ฉันให้คนส่งเธอไปแอฟริกา หนี้สินก็จบลง ป้ายบึงเวยรีบลุกขึ้นยืนด้วยความตระหนก “ฉันตกลง สามี ภรรยาในนามหนึ่งปี คุณคงไม่แตะต้องฉันใช่ไหม” ไม่รู้จริงๆ ว่า ในหัวสมองของผู้หญิงคนนี้คิดอะไรอยู่กันแน่

ฉัน หลินจือ ดูแย่ขนาดนั้นเลยหรือ? หัวเราะเยาะเย้ย “ฉันไม่สนใจผู้หญิงที่มาจากดินแดนบริสุทธิ์อย่างเธอเหรอ

ได้ยินคำพูดที่ดูถูกของหลินจื่อซี ข้างในใจของฝ่ายบึงเวย รสชาติหลากหลาย ใช่สิ เธอไม่ใช่คุณหนูแห่งตระกูลป้ายอีก ต่อไป ตอนนี้จากการมองดูของชายคนนี้แล้ว เธอก็เป็นเพียง แค่หญิงงามเมือง ที่สามารถขายร่างกายตัวเองเพื่อเงินได้ ป๋า ยมิงเวยยิ้มขึ้นอย่างจำใจ

หลินจื่อซีเดินไปที่เตียงนั่งลง แล้วหยิบซิการ์ขึ้นมาจากลิ้น ชักจุดขึ้น กลืนเมฆคายหมอกจ้องมองป้ายทิ้งเวย “ภายในปีนี้ ดีที่สุดคืออย่าเล่นเล่ห์เหลี่ยมอะไร ไม่เช่นนั้นภาพเปลือยของ เธอ จะตกไปอยู่ในมือของชาวเน็ตทุกคนทั่วโลก”
ภาพเปลือย? ได้ฟังคำนั้น สมองของฝ่ายบึงเวยระเบิดตูม “คิดไม่ถึงจริงๆว่า มาดคุณชายอย่างคุณ จะต่ำช้าไร้ยางอาย เช่นนี้” ป้ายบังเวยจ้องเขม็งชายตรงหน้าด้วยสายตาคมเฉียบ

ฉันเป็นนักธุรกิจ ฉันต้องมั่นใจการันตีได้ว่า ความร่วม มือของเรานั้นจะประสบความสำเร็จด้วยดี” หลินจือทิ้งซิการ์ ในที่เขี่ยบุหรี่ ฝ่ายบึงเวยไม่เข้าใจผู้ชายตรงหน้านี้หมายความ ว่าอะไรกันแน่ “ เมื่อฉันได้ตอบตกลงกับคุณแล้ว ฉันก็ไม่ผิด สัญญาแน่นอน อีกอย่างอำนาจคุณกว้างใหญ่ขณะนั้น ฉันก็หนี ไม่พ้นหรอก”

ชายหนุ่มทับร่างป้ายบิงเวยอีกครั้ง ได้กลิ่นตัวหอมหวาน ของสาวเยาว์วัย น้ำเสียงหลินจือก็ได้อ่อนโยนลง “นี่หล่อน ฉันไม่ได้กลัวเธอหนี ฉันต้องการให้เธอเก็บเป็นความลับ ป้าย บึงเวยเข้าใจขึ้นมาทันที พูดราบเรียบ “ ฉันจะไม่บอกคนอื่น ว่า เราแต่งงานกันปลอมๆ

หลินจือพลิกตัวนอนลงอีกข้างของเตียง “ ถือว่าเธอ ฉลาด วันนี้ก็นอนที่นี่ ฉันไม่แตะต้องเธอหรอก” ฝ่ายบึงเวยอึ้ง ชะงัก แม้ว่าตัวเองถูกชายคนนี้มองจนหมดเปลือก แต่ก็ไม่ชินที่ จะมีผู้ชายคนหนึ่งมานอนอยู่ข้างๆนี่

หลินจื่อซีจ้องมองป้ายทิ้งเวยที่กำลังนึกคิดอะไรอยู่อย่าง หงุดหงิด เธอต้องนอนข้างกายฉัน 365 วัน เริ่มจากคืนนี้แล้ว กัน” ใช่สิ ตัวเองกับผู้ชายคนนี้แต่งงานกันปลอมๆแล้ว มอง นาฬิกาที่แขนไว้บนผนัง เวลาที่สามแล้ว และเธอก็รู้สึกง่วงจริงๆ

ป้ายบิงเวยดึงผ้าห่มขึ้นอย่างระมัดระวัง นอนลงข้างกาย ชายหนุ่ม พยายามขยับไกลออกจากตัวชายหนุ่มเท่าที่จะทำได้ สัมผัสถึงท่าทีระมัดระวังของผู้หญิงตัวน้อยที่อยู่ข้างกาย หลิน อในใจพาดผ่านเสี้ยวความสงสาร ถึงยังไงผู้หญิงคนนี้ ก็จะ แต่งงานกับตัวเองแล้ว นั้นก็อ่อนโยนกับเธอหน่อยแล้วกัน

“นี่หล่อน เธอชื่ออะไร

“ป้ายบิงเวย”

“แล้วคุณหละ”

“หลินจื่อซี”

ที่แท้ผู้ชายคนนี้ชื่อว่า หลินจือ ชื่อช่างเพราะน่าฟังเสีย จริงนัก ค่ารักษาของคุณแม่ ในที่สุดก็มีที่พึ่งพิงแล้ว คิดไปๆ ป้ายบึงเวยก็หลับใหลลง….