ตอนที่ 5 สติแตก 3

14.00 u.

มหาลัย

“เมื่อคืนไปไหนมา” มิกถามขณะที่ฉันกำลังเก็บของ

“ไปผับมา”

” “ไปกับใคร

“ก็…เพื่อนสักคน”

“อาแกโทรหาฉันทุกชั่วโมงเลยนะ”

“อา…อาจหรืออาติ” ทำไมต้องอยากรู้ด้วยวะ ต้องเป็นอาจอยู่ แล้วสิ “ช่างเถอะ ไม่เห็นจะอยากรู้” ฉันลุกขึ้นและเดินออกไปนอก

ห้อง

“อาเจียว…แกไหวเปล่าวะ” ดรีมถามฉันพลางกอดคอ

“อืม พอไหว” จะให้พูดยังไงดีล่ะ เมื่อคืนคงหนักไปหน่อย ตอน เข้าถึงได้เพลียขนาดนี้

“เดินเหมือนวิญญาณ ไปหาไรกินให้ชื่นอุรากันดีกว่าค่ะ” ดรี หลากฉันไปยืนรอรถรางหน้าตึกเพื่อไปแคนทีนใหญ่ของมหาลัย

ตอนนี้เป็นเวลาบ่ายโมงแล้ว แต่ก็ยังมีคนวนเวียนไปมาที่ บริเวณนี้มากมายอยู่เหมือนเดิม ร้านอาหารบางร้านก็เริ่มปิดเพราะไม่มีของจะขาย ฉันยืนกอดอกมองร้านอาหารอยู่สักพักก็ ตัดสินใจที่จะสั่งอาหารที่ร้านอาหารตามสั่ง

“เอากะเพราหมูกรอบไข่ดาวไม่สุกค่ะ”

“รอสักครู่นะอีหนู…พ่อหนุ่มเอาอะไร”

“เอาแบบเธอครับ”

ฉันก็ไม่ได้สนใจสิ่งรอบข้าง เพราะปกติเวลาฉันไม่รู้จะกินอะไร ก็จะสั่งตามคนข้างๆ แบบนี้เหมือนกัน สมองคิดอะไรไม่ออกสัก อย่างนอกจากยืนรอเพื่อจะกินอาหาร…

“อีหนู เอาเผ็ดไหม”

“เผ็ดไปเลยค่ะ เอาแบบเผ็ดสุดๆ ” ทั้งที่ฉันก็กินเผ็ดไม่ค่อยได้

นะเหรอ ดีจริงๆ

“แล้วของพ่อหนุ่ม เอาเผ็ดไหม”

“เอาแบบเธอเลยครับ”

” ไอ้บ้าน ไม่รู้จักคิดเอาเองหรือไง น้ำเสียงก็ดูคุ้นจังแฮะ เหมือนเคยเจอ…

ฉันตัดสินใจหันไปมองผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างๆ ซึ่งเขาก็มองฉันอยู่

เหมือนกัน

“หวัด ”

คุ้มจริงด้วย เหมือนเคยเจอที่ไหน…
“อาเจียว….แกรู้จักเขาด้วยเหรอ” เสียงดรีมกระซิบข้างหูเบาๆ ไม่รู้ว่ามาตั้งแต่เมื่อไหร่

“เปล่า…

“แต่เขามองเหมือนรู้จักแกเลย…”

“จ่าผมไม่ได้เหรอ” ผู้ชายคนนั้นมองฉันแล้วพูดขึ้น

“เรา… ” ฉันหันไปมองรอบข้าง มีแค่ฉันกับครีมยืนอยู่ด้วยกัน งั้นถามฉันมั้ง “เราเคยรู้จักกันเหรอ”

“เราเป็นแฟนกันแล้วนะ คุณจำแฟนตัวเองไม่ได้เหรอ

แฟนบ้าแฟนบออะไรวะเนี่ย

“แฟน!! แกกับฐานัสเป็นแฟนกันตั้งแต่เมื่อไหร่ !! ” ดรีมเอะอะ โวยวายจนฉันต้องยกมือขึ้นมาปิดหูด้วยความรำคาญ

“พูดจาบ้าๆ ฉันไปรู้จักนายตอนไหนมิทราบ!! ”

“กะแล้วเชียว ว่าคุณคงจําไม่ได้” เขาส่ายหน้าไปมาก่อนจะ หยิบโทรศัพท์แล้วกดหาอะไรบางอย่าง ไม่นานก็ยื่นส่งมาให้ฉัน

คุณพระ!!

“บ้า!! อาเจียว!! แก!! ทำไมไม่บอกเพื่อนว่าเป็นแฟนกับฐาน
“!!??”

มันเป็นรูปที่ฉันกอดคอเขาแล้วหอมแก้มอย่างสนิทสนมชิดเชื้อ แถมยังมีรูปที่เขาหอมแก้มฉันกลับ ทั้งที่ใบหน้า ในตอนนั้น แดง เหมือนลูกตำลึงคล้ายคนกำลังเขินอาย…

“ไม่ ไม่จริง ตัดต่อ มันเป็นรูปตัดต่อ” ฉันส่ายหน้าไปมาไม่ ยอมรับสิ่งที่เห็น

“คุณให้ผมถ่ายเก็บไว้เอง

“ฉันจะทําอะไรแบบนั้นได้ยังไง ในเมื่อฉัน…”

มองด้วยสายตาแบบนั้นไม่ดีนะครับ

ครับ?

ไปนอนด้วยกันไหม

‘ช่างเถอะ…

‘คุณพูดตรงดี…ผมชอบ

แล้วฉันก็เป็นคนพาเขาขึ้นไปที่ห้องชั้นบนของโรงแรมกับ มือ…อาเจียว แกพาผู้ชายขึ้นห้อง งั้นแสดงว่าผู้ชายที่นอนอยู่บน เตียงเดียวกับฉันก็คือเขางั้นสิ…