ตอนที่ 4 คู่หมั้น 3

ฉันทิ้งพี่เรียวไว้ที่เดิม แล้วรีบวิ่งตามอายออกมา ทำให้ผ่าน หน้าผู้หญิงคนหนึ่งที่ยืนนิ่งอยู่กับที่ สายตาจ้องมองมาที่ฉันอย่าง

ไม่เป็นมิตร หน้าตาก็สวย ทำไมต้องมองจิกขนาดนั้นด้วย รู้จักกันหรือไง

ฉันละความสนใจจากเธอ วิ่งตามชาติไปอย่างรวดเร็วเพราะ

กลัวคลาดกัน

“อาขา…” ฉันรีบเข้าไปควงแขนอาไว้ก่อนจะทำสีหน้าออด อ้อน “อาไปไหนมา หนูตามหาตั้งนาน

อาติไม่พูดอะไรแต่เลือกหันมามองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้าพร้อม กับขมวดคิ้วแน่น…มองแบบนี้ แสดงว่าฉันสวยใช่ไหม

“ปล่อย”

“อาจจะไปไหนเหรอ หนูไปด้วยสี”

“ห้อง ”

“อาขา ให้หนู… ” ฉันพูดยังไม่ทันจบประโยค ก็เจอสายตา พิฆาตส่งกลับมาแบบไม่ทันตั้งตัว กะว่าจะแกล้งเล่นเสียหน่อย “งั้นหนูยืนรอตรงนี้นะ”

ฉันปล่อยมือออกอย่างว่าง่ายและยืนรอหน้าห้องน้ำ มองตาม แผ่นหลังของเขาที่หายลับเข้าไปในประตู วันนี้อาติแต่งชุดเรียบร้อยเหมือนช่วงเวลาไปทำงานที่บริษัท หล่อยังไงก็หล่อ อย่างนั้น ไม่มีลดลงเลย ไม่รู้ว่ามีใครในงานจ้องจะเขมือบเขา บ้างหรือเปล่า ถ้ามี ฉันจะจับปาดคอให้หมดเลย!!

ยืนรออยู่สักพัก อาทิก็เดินออกมาจากห้องน้ำพร้อมกับเสื้อสูท

สีดำที่เอามาคลุมร่างฉันไว้

“แต่งตัวแบบนี้ไม่หนาวหรือไง”

“หนาว”

“แล้วทำไมไม่ใส่ชุดดีๆ ”

“หนูรีบก็เลยไม่ทันได้ดูว่าชุดที่หยิบมาเป็นชุดแบบไหน… ” ฉัน ขยับเข้าไปใกล้อาติก่อนจะควงแขนช้าๆ “อาติเป็นห่วงหนูเหรอ”

“เปล่า ฉันกลัวเธอจะโดนดูเอา”

“อาหนูไปแล้ว อาขาเราไปหาอะไรกินกันเถอะ”

“เธอเข้าไปก่อน ฉันจะออกไปข้างนอก”

“อาจะไปไหน หนูไม่อยากอยู่คนเดียว”

“ทําธุระ”

“ไปไหนล่ะ หนูขอไปด้วยนะ หนูสัญญาว่าจะอยู่นิ่งๆ เงียบๆ ไม่

ส่งเสียง ให้รำคาญสักนิดเดียว”

“นะคะยาขา..”

ฉันพยายามส่งแววตาสุดอ้อน พร้อมกับเม้มปากแน่นให้เขารู้สึกสงสารมากที่สุด

เฮ้อ…ให้หนูไปด้วยเถอะนะคะ อาขา อย่าทิ้งให้หนูอยู่คนเดียว

เลย…

“หัวใช่ไหม ไปหาอะไรกินข้างในก็แล้วกัน”

“อาไม่ไปแล้วเหรอ”

“อืม”

อาติพูดจบก็เดินน่าฉันเข้าไปในห้องโถงใหญ่ทันที เดินหนี แบบนี้แสดงว่าไม่อยากให้ตามไปด้วย ถึงเลือกที่จะไม่ไปใช่ไหม

ล่ะ

เชอะ!!

“พี่เรียว!! ” ฉันเดินกลับเข้ามาในงาน เห็นพี่รหัสยืนอยู่ไม่ไกล เท่าไหร่ ก็รีบวิ่งเข้าไปหาก่อนจะควงแขน “หิวยังคะ ไปหาอะไร

กินกัน”

“แล้วคุณติสรณ์ล่ะ”

เขาเหรอ เธอหันไปมองผู้ชายตัวสูงที่กำลังยืนคุยกับใครคน หนึ่งอยู่

“อาติกําลังคุยกับคนอื่นอยู่…” ฉันรั้งสายตากลับมามองผู้ชาย ที่ยืนอยู่ข้างหน้า ทำไมดูน่ากลัวจัง ตัวสูง มีหนวดเครา ดวงตาสี น้ำตาลอ่อน รูปร่างสูงใหญ่

“ใครเหรอคะ… ทำไมดูน่ากลัวจัง” ฉันหันไปกระซิบข้างหูเรียว

“น่ากลัวตรงไหน”

“ก็หนวดเขาเยอะ”

“นี่คือคุณพอลสัน เป็นแฟนพี่เอง”

“แฟน!! พี่เรียวกับผู้ชายคนนี้เป็นแฟนกัน”

“ตกใจอะไรเนี่ย”

“ก็แค่คิดไม่ถึง หนูว่าเขาหล่อสู้พี่มวยที่เป็นเดือนมหาลัยเรายัง ไม่ได้เลยด้วยซ้ำ” ดูท่าทางเขาสิ ถ้าเจอกันข้างนอก ฉันนึกว่าเป็น โจรนะเนี่ย…ไม่ใช่โจรธรรมดาด้วย ดูเหมือนโจรล่าสวาท

“อาเจียว อย่าเสียมารยาท”

“…” น้ำเสียงของอาจทำให้ฉันหุบปากลงก่อนจะเขยิบเข้าไป

ใกล้ เรียวมากขึ้นด้วยความกลัว

“สวัสดีครับคุณอิงกาญจน์” เสียงชาติเอ่ยขึ้น

“สวัสดีค่ะ คุณติสรณ์”

“คุณเป็นผู้หญิง ที่สวยเหมือนอย่างที่เขาบอกเลยนะครับ

“ฉันเหรอคะ ไม่หรอกค่ะ

“ไม่ต้องถ่อมตัวหรอกพี่เรียว สมัยที่พี่อยู่ปี 4 คนตามจีบเป็น พรวนเลย ดีนะที่พี่เธียเตอร์คอยสแกนให้” ฉันพูดแทรกขึ้น

“ไม่ถึงขนาดนั้นสักหน่อย อาเจียวพูดเวอร์”