ตอนที่ 3 นัดบอด 5

“ขอโทษค่ะ ” มัวแต่คิดเรื่องอื่นจนลืมเรื่องหมูไปเลย อันนี้หมู ไม่ติดมัน อาติชอบก็ต้องให้อาติ ฉันคบหมูใส่จานของอาติจาก นั้นก็ทิ้งใหม่และคีบวางใส่จานของชาติซ้ำแล้วซ้ำเล่า

“นี่ ในนี้มีทั้งสามคน ทำไมต้องคืบให้คนเดียว แล้วอาล่ะ

“ก็อากำลังวิ่งอยู่ไม่ใช่เหรอ อาก็ทำเองสิคะ

“หลานไม่รักดี เห็นคนอื่นดีกว่าอาตัวเอง

ฉันเบ้ปากด้วยความหมั่นไส้ ก่อนจะทําเป็นไม่สะทกสะท้าน และปิ้งหมูให้อาติเหมือนเดิม แต่สุดท้ายด้วยความมีน้ำใจของ สาวน้อยอย่างฉัน ก็เลยปิ้งหมูให้อาจกินด้วย

พวกเราใช้เวลากินข้าวกันเกือบ 2 ชั่วโมง ก็ได้เวลาเก็บกวาด ข้าวของ ล้างจานให้เรียบร้อย ฉันยืนอยู่ข้างอาติขณะที่เขากำลัง ล้างจานอยู่ในครัว คอยช่วยเช็ดจานชามให้แห้ง จากนั้นก็เก็บ เข้าที่

“อาเจียว อานัดน้องชายของเพื่อนไว้ พรุ่งนี้ไปด้วยนะ

“นัดทําไมคะ”

“ก็ที่อาบอกไง อาจะนัดดูตัวให้

“ไม่ไป!!”

“ไม่ไปไม่ได้ อานัดไว้แล้ว แต่ไปพูดคุยกันก็พอ อย่างน้อยก็ได้เพื่อนเพิ่มมาอีกคน

อะไรกัน อาจนัดดูตัวให้ฉันได้ยังไง ฉันยังไม่ได้ตอบตกลงสัก หน่อย อีกอย่าง อาทิ อยู่ตรงนี้ด้วย ไม่รู้ว่าเขาจะคิดยังไง…

“อาติขา… ” ฉันยืนจับแขนเสื้อชาติ พลางบิดไปมาทำเสียงออด อ้อน “ช่วยหนูด้วย..”

“ไม่ต้องเลย…เลิกยุ่งกับไอ้ติได้แล้ว อากำลังจะหาคู่ที่เหมาะ สมให้หลานนะ”

แต่อาติคือคู่ของหนู!!”

“ถ้าหลานไม่ยอมฟัง…

“ไปสิ เผื่อจะชอบ”

น้ำเสียงเย็นชาเอ่ยขึ้น ทำให้ฉันถึงกับอึ้งนิ่ง ขึ้นอยู่กับที่ สายตาเจาะจงอยู่บนร่างของชาติ ที่กำลังจะเดินออกไปจากห้อง

ช้าๆ

“ฉันกลับก่อนนะ”

“โอเค” อาจพยักหน้าก่อนจะหยิบแก้วน้ำขึ้นดื่ม ทั้งที่สายตา

ยังจ้องมองแผ่นหลังอา ไปจนลับตา

ปัง

เสียงปิดประตูดังสนั่นจนฉันกับพี่พืชสะดุ้งตกใจ นั่น…นั่นอาทิ

กำลังโกรธเธอแน่ๆ เลย

“เพราะอาเลย!!
“เกี่ยวอะไร”

“อา ต้องโกรธหนูแน่ๆ”

ฉันรีบวิ่งไปหน้าประตูเพื่อจะออกไปหาชาติ แต่ขากันสะดุดกับ ประโยคสุดท้ายของอาจีนี่แหละ

“เขาจะโกรธหลานทำไม เป็นอะไรกับเขาหรือไง”

“” นั่นสิ เป็นอะไรกับเขาหรือไง เธอจะไปดูตัวที่ไหนก็ได้ ไม่ ได้เกี่ยวกับเขาสักหน่อย

“แต่ก่อนไปเที่ยวกับเพื่อนผู้ชาย ไม่เห็นมันจะสนใจอะไร นี่แค่ ไปนั่งดูตัว ไม่ได้จะให้แต่งงานสักหน่อย

ก็จริงของอาจนะ อาติจะมาว่าอะไรได้ ในเมื่อเขาไม่ได้ชอบเธอ

สักหน่อย

“เฮ้อ จีถ้าแกจะแกล้งแบบนี้ ก็อย่าเลย ฉันว่ามันไม่ค่อยดี พืชพูดขึ้น ซึ่งฉันก็ไม่รู้หรอกว่าพวกเขาคุยเรื่องอะไรกัน

“ใครแกล้ง? ฉันเหรอ ฉันรักหลานฉันจะตายไป แกล้งอะไร

“โอเค ฉันไปก่อนดีกว่า ฝันดีนะ ไปนะอาเจียว” พีพีชถอน หายใจก่อนจะเดินออกไปจากห้อง

วันต่อมา

10.02 u.

ร้านอาหาร
“สวัสดีครับ”

“คุณ อ…

“ผมชื่อหลิน ยินดีที่ได้รู้จักนะอาเจียว”

“อื้อ” ฉันยิ้มแห้งก่อนจะหยิบแก้วน้ำปั้นขึ้นมาดูด

ตอนแรกตั้งใจไว้ว่าจะไม่มา แต่เพราะโดนฟาดด้วยเงิน หนึ่ง หมื่นบ้านถ้วน ฉันเลยต้องยอมมา ก็ช่วงนี้มีค่าใช้จ่ายที่ต้องใช้ เงินนี่นา จะขอมาก็กลัวจะโดนบ่น ในเมื่ออาจให้เงินเพื่อแลกกับ มานัดบอด ทำไมจะทำไม่ได้เล่าเรื่องแค่นี้เอง

“อาเจียวทานอะไรมาหรือยังครับ”

“ยังๆ คุณหลินล่ะ”

“ผมก็ยังครับ”

ฉันกอดอกนั่งมองผู้ชายตรงหน้าอย่างละเอียดอีกครั้ง เขาดู เป็นผู้ชายนิ่มๆ ใส่แว่นหนาเตอะ ดูท่าจะเรียนเก่ง ผมแนบเรียบ ติดหัว ริมฝีปากมีไฝ 1 เม็ด ดูยังไงก็ไม่ใช่สเปกเธอ ไม่รู้ว่าอานัต ผู้ชายคนนี้ออกมาให้เธอดูตัวได้ยังไง

ว่าแต่ คุณมีแฟนหรือยังคะ

“ยังครับ”

ก็คิดไว้แล้วแหละว่าน่าจะยังไม่มีแฟน
“หลิน”

“ครับ”

นายเรียนคณะอะไรเหรอ”

“ผมเรียนบริหารครับ”

“แสดงว่าต้องเก่งเรื่องพวกการจัดการแน่เลย

“ไม่หรอกครับ ผมเรียนเพื่อไปช่วยธุรกิจของพ่อเท่านั้นเอง

“อ้อ”

“แล้วอาเจียวเรียนคณะอะไรครับ

“เราเรียน…” ไม่อยากบอกเรื่องส่วนตัวเลยอ่ะ ถ้าเขาดันชอบ ฉันขึ้นมาจะทำยังไง บอกว่าเรียนคณะนิเทศก็แล้วกัน “เราเรียน

คณะนิเทศ”

“เหมาะกับคุณมากเลยนะครับ เพราะคุณเป็นคนสวย

“แหม ก็ว่าไป…”

ได้ยินคนชมจนชินล่ะ เพราะฉันเคยเป็นดาวมหาลัยตอนปี 1 แล้วยังได้เป็นนางแบบโฆษณาให้มหาลัยอีก จะบอกว่าไม่สวย คงจะไม่ได้

ระหว่างที่เราสองคนนั่งกินอาหารกันอย่างเพลิดเพลิน ทำให้ ฉันได้รู้จักผู้ชายคนนี้มากขึ้น เขาเป็นคนที่อยู่ในกรอบของ ครอบครัว กตัญญู อยู่ในร่องในรอย ไม่เคยทำในสิ่งที่ผิดเลยสัก อย่าง กลับบ้านตรงเวลา เชื่อฟังครอบครัว ดูแล้วก็น่ารักดีนะ แต่ก็ขี้อายเกินไป จนบางทีฉันก็รู้สึกว่ามันน่ารำคาญ