ตอนที่ 2 เลิกชอบมันไม่ง่าย 2

คิ้วขมวดของเขาทําให้รู้เลยว่าเขากำลังหงุดหงิดมากแค่

ไหน

“พี่คะ…”

หมับ!

ปัง!

อาติจับแขนฉันแล้วดึงเข้าไปในห้องก่อนจะสะบัดมือออก อย่างไวคล้ายรังเกียจ

“ติ ทำไมต้องรุนแรงกับน้องด้วย… ” ผู้หญิงคนนั้นส่งเสียงดุใส่ อาติก่อนจะหันมามองฉัน “ขอโทษนะคะ ที่เมื่อไม่ได้ชวนเข้า

ห้อง”

อย่ามาพูดเสียงหวานใส่ฉันนะ นี่มันห้องของอาไม่ใช่ห้องของ หล่อนสักหน่อย ฉันเบ้ปากด้วยความหมั่นไส้ ก่อนจะเดินตามอา เข้าไปในครัว

“อากินอะไรหรือยัง หนูซื้อพิซซ่ามามากินด้วยกันนะ….หรือ อาไม่อยากกินพิซซ่าแต่อยากกินอย่างอื่นแทน หนูก็ไม่ติดนะคะ”

“หลีก” อาติเดินเลี้ยงฉันออกไปที่ห้องรับแขก

“อาติ กำลังทำอะไรอยู่เหรอ” ฉันเดินตามไปนั่งที่โซฟาตัวยาว ก่อนจะวางพิซซ่าลงบนโต๊ะและรีบนั่งลงข้างๆ เขาพลางกอดท่อนแขนที่มีกล้ามเนื้อเป็นมัดๆ ไว้แน่น

แปลกแฮะ ทำไมรู้สึกเหมือนจะใหญ่ขึ้น

“ไม่เจอกันแค่อาทิตย์กว่า อาไปเล่นกล้ามมาด้วยเหรอ”

“ไร้เสียงตอบรับใดๆ

“เหงาเพราะไม่มีหนูมาป่วนล่ะสิ ถึงได้ไปฟิตเนตแทนทั้งที่ปกติ

ไม่ชอบไป

“อาจะไม่ถามหนูหน่อยเหรอว่าหนูหายไปไหนมา ”

“อาไม่ถามหนูบอกเองก็ได้ หนูไปเข้าค่ายบายเนียร์มา ความ จริงลืมไปแล้วด้วยซ้ำ รู้ตัวตอนที่มักมาที่บ้านถึงได้รู้ว่ามีไปเข้า ค่ายก็เลยไม่ได้บอกอา” ฉันซบไปที่ท่อนแขนอาแล้วทำเสียงออด อ้อน “อาไม่โกรธหนูใช่ไหมคะ…” เมื่อเห็นเขาไม่ได้ห้ามหรือ ขัดขืนอะไร ฉันก็เลยพูดต่อ “ไป 3 วันกลับมาก็ต้องไปค้างที่คอน โดมิกเพราะต้องทํางานส่งก่อนจบอีกตั้งอาทิตย์ ไม่ได้นอนเลยนะ

คะ”

“มิก เพื่อนผู้ชาย? ”

“ใช่ค่ะ คนนั้นแหละ แต่ไม่ได้นอนกันสองคนนะ มีตรึมอยู่ด้วย กว่าเราจะปั่นงานเสร็จก็เกือบจะส่งไม่ทัน

“คนขี้เกียจก็สมควร”
“ไม่ได้ขี้เกียจสักหน่อย ก็แค่ยังไม่มีอารมณ์จะทําเฉยๆ พอไม่มี อารมณ์จะ ทำงาน มันก็จะทำออกมาได้ไม่ดี งั้นก็ต้องรอให้หนูมี อารมณ์ทํางานก่อน ถึงจะทำออกมาได้ดี

“…เลอะเทอะ”

ฉันยิ้มหวานก่อนจะถูไถ ใบหน้าไปที่ท่อนแขนแกร่ง

“หนูไม่อยู่ตั้งหลายวัน อาไม่คิดถึงหนูบ้างเหรอคะ ตอนแรกว่า จะโทรหาอาด้วยนะ แต่ที่นั่นมันเป็นเขา ก็เลยไม่มีสัญญาณ ทำให้ติดต่อใครไม่ได้เลย”

“หนูได้ไปดูพระอาทิตย์ตกดินด้วยนะ สวยมากเลย ไว้จะส่งรูป ไปให้ในไลน์นะคะ ตอนกลางคืนยุงก็กัด เวลาจะนอนก็น่ากลัวมี แต่เสียงจิ้งจกตุ๊กแก ยังดีที่มักเอาที่ปิดหูไปด้วย ไม่งั้นหนูคงนอน ไม่หลับ อารู้ไหมว่ามึกมันนอนละเมอมาเตะหนูตั้งหลายรอบ

ด้วย”

“นอนกับมิก? ”

“ค่ะ เต็นท์มันใหญ่นอนรวมกันได้ตั้งห้าคน

“ไม่แยกชายหญิง? ”

“ก็เพราะปี 4 แล้วไง จะไปแยกทำไมล่ะ อีกอย่างไม่มีใครทํา อะไรหรอกค่ะเพราะมียามเฝ้าทั้งคืน

“จะรู้ได้ยังไง ว่าไม่มีคนทําอะไร
“โธ่ อาชา คนที่มีอะไรกันมันต้องมีเสียงด้วยสิ จริงไหมคะ”

ฉันเงยหน้าสบสายตากับอาติพอดี คือก็ไม่ได้อยากคิดอะไร หรอกนะ แต่สายตาแบบนี้คงไม่ใช่ว่าอาไม่เคยหรอกใช่ไหม…