บทที่ 9

“เป็นไงบ้างแอม แล้วกระเป๋าตาละ” ณิตาลุกขึ้นถามอลิสาที่ เดินกลับมามือเปล่า

“ขอโทษนะตา ตาคงต้องไปเองแล้วละท่านประธานบอกให้ ตาไปเอาเองเท่านั้นแถมยังไม่ยอมให้ฉันเข้าพบด้วยซ้ำ”

“โอ๊ยยยยย…..ฉันจะทำยังไงดี

“เมื่อกี้ตอนฉันลงมาเจอกับอีตานั่นด้วยนะตา ผู้ชายที่ไปกับ ท่านประธานวันนั้น เขาบอกว่าเป็นเพื่อนกับท่านประธาน แถมยัง เอาเรื่องงานมาให้แอมเตรียมตัวหางานใหม่ด้วย แอมอยากจะ บ้าตาย”

“ตาไม่อยากขึ้นไปเจออีตาประธานบ้ากามนั่นเลยแอม

“ถึงยังไงตาก็ต้องขึ้นไปอยู่ดี เพราะของทุกอย่างอยู่ในกระเป๋า ใบนั้น แล้วตอนนี้เราก็รู้แล้วว่าเขาเป็นเจ้านายเราตายังต้อง ทํางานเจอหน้าเขาอยู่ดี แอมว่าตาทำใจเถอะ”

สองสาวคุยกันต่ออีกสักพักอลิสาจึงขอตัวทำงานต่อ ตาไม่ อยากรบกวนการทํางานของเพื่อนจึงออกมานั่งข้างนอกคิดหาวิธี ขึ้นไปเอากระเป๋าที่ห้องประธานต่อที่แพนทรี่ของพนักงาน

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

ไม่ทันที่เจ้าของห้องจะเอ่ยปากอนุญาตประตูห้องทำงานก็ถูกเปิดออกด้วยฝีมือของชายหนุ่มร่างกำยาผมทองนัยน์ตาสีเทา ร่างใหญ่เดินไปนั่งที่โซฟารับแขกแล้วยกรองเท้าขึ้นพาดโต๊ะวาง ของขนาดเล็กตรงหน้า ไรอันท์หันมามองแขกที่เข้าห้องโดยไม่ได้ รับอนุญาตแล้วต้องส่ายหน้า จะมีใครกล้าเข้ามาขัดความคิดเขา ได้นอกจาก…

“นายจะไม่บอกฉันเลยเหรอวะว่าหล่อนทำงานอยู่ที่นี่” ไคล์พูด ขึ้นทันทีเมื่อไรอันท์หันหน้ามาเผชิญหน้ากับตน

“ฉันคิดว่านายไม่ได้สนใจเธอจริงจังเหมือนสาวๆ ที่ผ่านมาคน อื่นๆ ไรอันท์รู้ว่าไคล์กำลังพูดถึงใคร ถ้าไม่ใช่แม่สาวหน้าหวาน เพื่อนสนิทณิตา ซึ่งเขาให้คนหาข้อมูลของผู้หญิงคนนี้มาด้วยเช่น กัน

“เธอชื่ออะไร ตำแหน่งอะไรวะ

“อลิสา ธนสกุล เป็นเลขาของคุณโกศลผู้จัดการฝ่ายบัญชี”

“ฉันตัดสินใจแล้วไรอันท์ ฉันจะพาผู้หญิงคนนี้ไปพบมาดาม ลิลลี่” ไคล์พูดด้วยแววตาเจ้าเล่ห์

“ก็ตามใจนาย แล้วนายมาที่นี่ทำไม คงไม่ได้มาหาฉันเพราะ เรื่องแค่นี้นะ”

“ฉันแค่ไม่รู้จะไปไหนก็เลยแวะมาหานายว่าจะชวนไปกินข้าว แต่ตอนนี้ฉันมีเป้าหมายใหม่แล้ววะ” รอยยิ้มเจ้าเล่ห์และดวงตา เป็นประกายของไคล์ทำให้ไรอันท์รู้ว่าเป้าหมายใหม่ที่ว่าคงไม่ พ้นสาวน้อยหน้าหวานที่เพื่อนพูดถึงเมื่อกี้แน่
“ฉันก็กำลังจะไปจัดการคนของฉันเหมือนกัน”

ณิตานั่งคิดหาวิธีกลับไปเอากระเป๋าที่ห้องประธานจนไม่รู้ว่า คนที่เธอกำลังหาวิธีหลบหลีก กำลังเดินตรงเข้ามาในห้องแพนท รี่ที่เธอนั่งอยู่

ชายหนุ่มจับข้อมือเล็กดึงร่างบางให้เดินตามจนถึงรถซึ่งครอ สนามาจอดรอเรียบร้อยแล้ว มือใหญ่ดันร่างบางเข้าไปในนแล้ว ตามขึ้นไปนั่งประกบด้านข้างหล่อน กว่าณิตาจะได้สติก็เมื่อ รถยนต์เริ่มเคลื่อนตัวออกจากจุดที่รถจอดไปเรียบร้อยแล้ว

“คุณจะพาฉันไปไหน ปล่อยฉันลงนะ ฉันลาออก ปล่อยฉันนะ ปล่อยฉันสิ” ณิตาพยายามเปิดประตูรถหรูเพื่อลงจากรถ แต่รถ คันนี้มีระบบรักษาความปลอดภัยซึ่งประสิทธิภาพสูงจึงไม่ สามารถปลดล็อคได้นอกจากคนขับจะกดปุ่มปลดล็อคด้านหน้า ให้เท่านั้น ณิตาจึงหันกลับมาหาชายหนุ่มที่นั่งนิ่งราวกับไม่มีอะไร เกิดขึ้น

“ผมบอกคุณแล้ว ว่าผมจะไปทานข้าว

“แต่ฉันไม่ไปกับคุณ แล้วฉันขอลาออกตั้งแต่ตอนนี้ คุณไม่มี สิทธิ์มาทำแบบนี้กับฉันนะ ปล่อยฉันลง

ณิตายังคงโวยวายออกแรงทุบแผงอกแกร่งชายหนุ่มอย่างเอา เป็นเอาตาย ไรอันท์เห็นแม่ตัวยุ่งเริ่มจะโมโหร้ายจึงกดปิดกระจก ที่คั้นระหว่างห้องโดยสารกับคนขับเพื่อบังสายตาของบุคคล ภายนอก แล้วจึงอุ้มร่างบางขึ้นมานั่งบนตักของตน มือใหญ่จับ ข้อมือเล็กทั้งสองข้างไว้ด้วยมือเพียงข้างเดียว ก่อนใช้มืออีกข้างรวบท้ายทอย แล้วบดขยี้ริมฝีปากหล่อนให้รับรสจูบที่เร่าร้อน รุนแรง ก่อนจะส่งลิ้นร้อนเข้าหาความหวานในโพรงปากเล็ก ตวัดรัดซอกซอน หยอกเย้าลิ้นเล็กที่ตอนนี้นั่งตัวแข็งตาเบิกโพรง ด้วยความตกใจ เพราะตั้งแต่เกิดมาเธอยังไม่เคยถูกผู้ชายคน ไหนกระทำแบบนี้กับเธอมาก่อน