คุณหมอสาว ฉ่ำรัก บทที่3. ตำรวจขาโหด กระโดดใส่ 2/2

หญิงสาวเบ้ปากให้ ขืนตัวดันตัวออกมาจากอ้อมกอด ของนายตำรวจได้สำเร็จ

เธอยกมือปัดกระโปรงแก้เขิน

เหตุการณ์แบบนี้ไม่เคยเกิดขึ้น ไม่มีผู้ชายคนไหนได้เข้า ใกล้เธอได้มากเท่าผู้ชายตรงหน้า

นายตำรวจหนุ่มตีคิ้วใส่

แพทย์หญิงตีหน้าเฉย “คนไข้มาแล้วหมอไปรอข้างในนะ คะ”

“ไม่ต้องหรอกครับคุณหมอ ผมหายแล้ว” ชายหนุ่มส่ง

เสียงบอก

“เหรอคะ?” มุมปากสีกุหลาบมีรอยยิ้มหยัน

พยาบาลหน้าห้องลุกขึ้นยืนพร้อมกับอมยิ้ม

“ถ้าคุณไม่ได้มาหาคุณหมอ คุณหมอก็จะกลับได้แล้ว ค่ะ”
“ครับ ผมไปส่งคุณหมอของคุณเอง” ชายหนุ่มอาสา

“ขอบคุณค่ะ หมอกลับเองได้” กัญวรายิ้มรับพร้อมกับ ปฏิเสธ

“ไม่ไหวอย่าฝืนเลยน่าหมอ มันจะพลอยทำให้คนอื่น เดือดร้อนไปด้วย”

ท่าทางหล่อนอิดโรย แม้แต่การทรงตัวยังฝืนจนเห็นได้ ชัด

“อย่ารู้ดีหน่อยเลยน่า”

“ให้คุณตำรวจไปส่งเถอะค่ะ ท่าทางหมอไม่น่าจะไหว แล้วนะคะ” พยาบาลสนับสนุน แพทย์สาวตรงหน้าทำงาน หนัก เธอยังไม่ได้พักเต็มที่มาเกือบสองวัน

“เห็นไหม…อย่าดื้อหน่อยเลยน่ายัยอ้วน”

ดวงตาคมตวัดผ่านหน้าชายหนุ่ม แววตาถือดีลุกวาบ

ศิลายิ้มมุมปาก ต่อให้มันคืออดีต แต่ผู้หญิงที่เคยผ่านจุด นั้นก็มักจะไม่ชอบให้คนอื่นเอ่ยถึง เรื่องที่เธอเคย ‘อ้วน’ มาก่อน
“ผมจําได้แล้วว่าคุณหมอเป็นใคร” ชายหนุ่มเปรยเสียง

แผ่ว

“จําได้ก็ดีแล้วล่ะ”

หญิงสาวพูดลอยๆ มีรอยยิ้มหยันแต้มมุมปาก จนศิลาถึง กับหน้าร้อนวูบ

นายตำรวจหนุ่มปรับสีหน้าให้เฉยชา เขาจะมาอายทําไม แค่โดน ‘จับ’ หล่อนลูบคลำของหวงของเขา แต่ไม่ได้ หมายความว่าจะไปไกลกว่านั้น เขาเป็นผู้ชายไม่น่าเสีย หายอะไรแค่ถูกมอง

“รออยู่นี่แหละค่ะ ถ้าหากอยากจะไปส่งหมอจริงๆ”

กัญวราเดินคอแข็งกลับไปที่ห้องตรวจ เธอกลับมาหลัง เวลาผ่านไป10นาที หญิงสาวถอดเสื้อการ์ว เหลือแค่ชุด เดรสผ้าชีฟองสีโอรส กับรองเท้ารัดส้นสีเทา มีกระเป๋า สะพายคล้องอยู่ที่ไหล่ซ้าย

“ไม่น่าเชื่อนะ เธอลดน้ำหนักได้ยังไงเป็นร้อยๆ โล”

ศิลาอดไม่ได้ที่จะแขวะ!!

สีหน้าแพทย์หญิไม่เปลี่ยน เธอไม่จำเป็นต้องอิบายความลำบากครั้งนั้นให้คนที่เป็นแค่คนอื่นในสายตาตัว เองรู้ กว่าเธอจะมาถึงจุดนี้ได้ เหนื่อยสายตัวแทบขาด ขนาดไหน ไหนจะเรียน ไหนจะโหมออกกำลังกาย เพื่อจะ ได้ไม่ถูกมองเหมือนตัวประหลาด ที่อยู่ท่ามกลางคนปกติ

1 ปีแห่งความอดทน…

ความสำเร็จนั่น ทำให้เธอมีภูมิคุ้มกันผู้ชายไปด้วย

พอเธอเปลี่ยนไป ผู้ชายที่เคยมองผ่านกลับมาคอยตาม ตื้อ

แต่เพราะเธอรู้จักสันดานของคนเหล่านั้นแล้ว

ไม่ว่าจะของกำนัล หรือท่าทางอ่อนโยนนั่น ก็ลวงตา เธอไม่ได้ เพราะหากยังเป็นกัญวราตอนที่หนักเกินร้อย กิโล…ท่าทีของผู้ชายพวกนั่น ไม่ใช่แบบนี้

“ผมไม่ใชคนขับรถนะครับคุณหมอ มานั่งนี่เลย” ชาย หนุ่มตบเบาะข้างตัว เรียกหญิงสาวที่มุดเขาไปนั่งตอน หลังรถยนต์ของเขาหน้าตาเฉย ให้มานั่งข้างๆ

“ขอโทษค่ะ หมอลืม”
“ไม่น่าเชื่อนะ ว่าลูกเป็ดลอกคราบแล้วจะสวยขนาดนี้ ว่า แต่…มีผัวหรือยังล่ะหมอ?”

คำถามที่ทำให้กัญวรากัดฟัดกรอดๆ

“ยัง” เธอตอบเสียงห้วน

“30กว่าแล้วนะหมอ จะอยู่บนคานไปทำไม?”

“คุณล่ะนายหิน จะเป็นเสเพลแบบนี้ไปอีกนานไหม?”

หญิงสาวถามกลับ เธอจ้องหน้าเขา และศิลาก็เอียงหน้า กับมามองสบตาด้วย

“ก็ยังไม่เจอคนถูกใจ…แต่ละคนที่เข้ามา ไม่ไหว”

ชายหนุ่มตอบตามตรง เขาสนุกกับการใช้ชีวิตเป็นคน โสด เพราะผู้หญิงเหล่านั้นก็ไม่ได้ต้องการจากเขามากไป กว่า ‘เซ็กส์’

“หมองานยุ่ง ไม่มีผู้ชายที่ไหนชอบหรอก หากต้องเลื่อน นัดทุกครั้ง”

นั่นเป็นข้ออ้างที่เธอใช้สำหรับการบอกเลิก หากผู้ชายที่ ตนเองคบ เริ่มเกาะแกะมากกว่าการพูด มันอาจจะเป็นเพราะความเบื่อ เธอรู้สันดานผู้ชายดี ตั้งแต่สมัยยังอ้วน น่าเกลียด ไม่ว่าฝ่ายตรงข้ามคิดอะไร เธอรู้สึกเหมือน ตนเองรู้ทัน ความสัมพันธ์นั่นเลยจบลง เธอไม่ชอบปั้น หน้า และไม่สนิทใจที่จะฝืน