ตอนที่ 6 เจตนายั่วโมโหเขา

“เจ้าคิดว่าข้าไม่กล้าหรือ?” ฝ่ามือที่บีบรอบขอข้า ของลู่เซียวค่อยๆแน่นขึ้นทีละน้อย ความโกรธเกรี้ยวใน ดวงตาของเขา ราวกับจะทำให้ข้ามอดไม่เป็นเถ้าถ่าน “ ซูชิงหลี! เจ้าคิดว่าเพราะเจ้าเคยช่วยชีวิตข้า ก็เลยจะทำ อันใดต่อหน้าข้าก็ได้อย่างนั้นหรือ!”

ข้าไม่ได้รู้สึกหวั่นกลัวเลยแม้แต่น้อย ทำเพียงหัวเราะ เยาะและกัดฟันตอบกลับเข้าไป “ ถ้าหากข้าย้อนเวลา กลับไปได้ ข้าจะไม่มีทางช่วยชีวิตพระองค์!”

ถ้าหากเวลาหมุนย้อนกลับไป ข้ายินยอมที่จะมิต้อง พบเจอกับเขา

มิรู้ว่าเขาถูกคำพูดของข้าแทงใจดำหรืออย่างไร ความเดือดดาลในดวงตาของเขาค่อย ๆ กลายเป็น ความรู้สึกที่ไม่ชัดเจน

ฝ่ามือที่บีบรอบคอของข้าไว้แน่นก็ค่อยๆคลายลง เขา ไม่ได้ปล่อยมือ แต่กลับเปลี่ยนตำแหน่งมากอบกุมที่ ใบหน้าของข้าแทน “หลีเอ่อ เจ้าก็รู้ดีว่าบนโลกนี้ไม่เคย มีคำว่าถ้าหาก เรื่องบางเรื่องเมื่อทำแล้วก็คือทำไปแล้ว เจ้ามิมีทางที่จะกลับไปเปลี่ยนแปลงมันได้ตลอดไป!

ข้าในเวลานั้น มิได้รู้สึกถึงความหมายแฝงอันใดที่ ซ่อนอยู่ในคำพูดของเขา ข้าคิดว่ามันเป็นเพียงประโยค ทั่วไป มันธรรมดาราวกับประโยคที่เขาถามว่าข้ารับ ประทานอาหารเย็นหรือยัง
ข้ารู้สึกว่าฝ่ามือของเขาค่อยๆเคลื่อนไปมาบนใบหน้า ของข้าทุกตารางนิ้ว ตั้งแต่คิ้ว ตา จมูก ปาก และสุดท้าย ก็เคลื่อนไปที่เส้นผมข้างใบหูของข้า ก่อนจะ ดึงทิ้ง เส้นผมที่ท้ายทอยของข้า เพื่อบังคับให้สบตากับเขา พลันอารมณ์ของเค้าก็แปรเปลี่ยนเป็นความเดือดดาล ขึ้นมาในบัดดล

“ดังนั้นทั้งชีวิตนี้ของเจ้า อย่าได้คิดที่จะออกไปจาก ชีวิตของข้า!”

ข้ามัวแต่ประหลาดใจกับใบหน้าที่เปลี่ยนไปอย่าง รวดเร็วของเขา จนกระทั่งเขาขบเม้มริมฝีปากของข้า อย่างรุนแรง ข้าจึงรู้สึกตัว

หัวใจของข้าตื่นตระหนก จิตใต้สำนึกสั่งให้ผลักเขา ออกไป แต่ราวกับว่าเขารู้ทันว่าข้ากำลังจะทำอันใด เขา ถาโถมเข้ามากดร่างของข้าไว้ พลางบีบบังคับให้ข้าก้าว ถอยหลังไปที่มุมของเตียง จากนั้นจึงจุมพิต และฉีกทิ้ง อาภรณ์ของข้าอย่างมิมีชิ้นดี

แรงของเขานั้นมีมากมายมหาศาลนัก ข้าไม่มีแม้แต่ ช่องว่างให้ต่อต้าน ข้าทำได้เพียงจ้องมองเขาฉีกทิ้ง อาภรณ์ของตนเอง อีกทั้งยังยื่นมือไปถอดอาภรณ์ของ เขาเองบ้าง สุดท้าย ร่างทั้งร่างของเขาก็โผทะยานเข้าสู่ ร่างของข้าอย่างมิลังเล

ความเจ็บปวดรวดร้าวที่ปะทุเข้ามา ทำให้น้ำตาของข้า ไหลพราก อีกทั้งการกระทำที่หยาบคายป่าเถื่อนของ เขาทำให้ข้าแทบจะบ้า
แต่ทว่าข้าถูกปิดปากด้วยริมฝีปากของเขา ทำให้ไม่ สามารถเอ่ยอันใดออกมาได้ ทำได้เพียงแค่ใช้มือและ เท้าทั้งชกและเตะไปที่ลำตัวของเขา นี่เป็นครั้งแรกที่ ข้าต่อต้านเขาอย่างดุเดือดเช่นนี้ ข้าพยายามที่จะทำให้ เขาถอดถอนออกไปจากร่างกายของข้า แต่คงเป็น เพราะรู้สึกว่ามือและเท้าของข้ากำลังประท้วงอย่างหนัก ลู่เซียวจึงยกมือข้างหนึ่งของตนรวบสองแขนของข้า พลางกดลงกับหัวเตียง

ในที่สุดเขาก็ถอนจุมพิตออกจากริมฝีปากของข้า ข้า ตะโกนด่าเขาด้วยความโกรธเกรี้ยว “ลู่เซียว! พระองค์ มันคนชั่วช้า!! สาระเลว!! พระองค์มีอำนาจที่จะขังข้า ไว้ที่ตำหนักเหลิ่งกง อย่างไรเสียข้าก็มิได้มีรูปโฉมที่ คล้ายคลึงกับองค์หญิงหลี!!”

ข้าเจตนายั่วโมโหเขา ดังนั้นจึงตั้งใจแตะต้องคำต้อง ห้ามและเส้นตายของเขาซ้ำไปซ้ำมา

แต่ครั้งนี้ลู่เซียวกลับไม่ได้สนใจข้าเลยแม้แต่น้อย เขา เพียงแค่กอบกุมรอบเอวข้า พลางเคลื่อนไหวเข้าออกไป มาบนร่างกายของข้าก็เท่านั้น มิได้มีความทุกข์ร้อนเลย แม้แต่น้อย

คำที่กล่าวว่า ยามชายชาตรีอยู่บนเตียงจักมีสติ สัมปชัญญะใดๆ เห็นทีคำกล่าวนี้คงจะจริงอยู่ไม่น้อย

ข้าจ้องมองใบหน้าที่เต็มไปด้วยอารมณ์ความ ปรารถนาของเขา ข้าเกลียดที่เขาใช้ข้าเป็นเพียงเครื่อง มือในการสนองตันหาของตนเอง ดังนั้น ยามเมื่อเขาโน้มตัวลงมาใกล้ใบหูของข้า ข้าจริงขบเม้มไปที่หัวไหล่ ของเขาอย่างรุนแรง

เลือดของเขาไหลออกมา พลันช่องปากของข้าก็เต็ม ไปด้วยของเหลวสีแดงสดในทันที

ลู่เซียวทนความเจ็บไม่ไหว เขาอดไม่ได้ที่จะพ่นลม หายใจออกมาพลางขมวดคิ้ว “ เหตุใดเจ้ายังชอบกัดผู้ อื่นราวกับเมื่อก่อน ทำตัวเหมือนลูกสุนัขไม่มีผิด!

ถ้าหากว่าข้าจ๋ามิผิด นี่คือครั้งแรกที่ข้ากับเขา

ข้าคิดว่าเขาคงจำข้าเป็นผู้อื่นกระมัง

“ฝ่าบาทก็เห็นได้ชัดว่าหม่อมฉันมิใช่องค์หญิงหลี ผู้ ที่ใจของพระองค์เฝ้าพร่ำเพรียกหา และก็มิใช่สนมนา งอื่นๆที่เป็นตัวแทนขององค์หญิงหลี!” ข้าจ้องมองเขา อย่างยั่วยุ หวังว่าจะได้เห็นสายตาที่เจ็บปวดหรือมิยอม แพ้ของเขา

แต่ไม่เลย

ในที่สุดเขาก็ถูกข้ายั่วโมโหอีกครา

“ซูชิงหลี! ดูเหมือนว่าหลายปีมานี้ข้าคงทรงโปรดเจ้า มากเกินไป!

ใบหน้าที่หล่อเหลาคมคายของลู่เซียวยังคงสงบนิ่ง แต่การเคลื่อนไหวของเค้าก็มิได้หยุดลง ข้าดูออกว่าเขาไม่ได้สนใจในร่างกายอรชรของข้าอีกต่อไป เขาเพียง เร่งรีบให้เสร็จกิจ หลังจากนั้นจึงถอนร่างของตนออกมา โดยมมีความอาลัยอาวรณ์เลยแม้แต่น้อย

“ในเมื่อเจ้าต้องการที่จะเข้าไปอยู่ในตำหนักเหลิ่งกง ถึงเพียงนี้ ข้าก็จะทำให้เจ้าสมปรารถนา!” ดวงตาที่ เดือดดาลของเขาเก็บซ่อนไว้ไม่มิด เขาเอ่ยออกมาที ละคำอย่างชัดเจน “หลีเฟยที่ข้ารักใคร่และโปรดปราน ไม่มีอีกต่อไป นับแต่วันนี้เป็นต้นไป เจ้าจงอยู่ในตำ หนักหมิงจาว มิมีรับสั่งของข้าห้ามออกไปไหนโดยเด็ด ขาด!!”