ตอนที่1 เหลือเวลาไม่เกิน 10เดือน

วันที่ 5 เดือนกันยายน ปี2017 วันนี้ จันทรัตรได้รับข่าวที่น่าตกใจ มากข่าวหนึ่ง

“คุณจันทรัตร์ค่ะ”คุณเป็นมะเร็งกระเพาะอาหารระยะสุดท้าย ไม่รักษาทันที คงเหลือชีวิตไม่เกิน10เดือน กรุณาทำใจไว้นะคะ

จันทรัต ไม่อยากจะเชื่อเลยตรวจสุขภาพครั้งหนึ่งเหมือนผลัก ตัวเองเข้าประตูนรก

ชีวิตนี้ เธอเหลือชีวิตไม่ถึง10เดือนแล้ว

จันทรัต พยายามหายใจทำให้ตัวเองสงบคว้าโทรศัพท์ออก จากกระเป๋า กดปุ่มคีย์ลัด

“สุพจน์คุณอยู่ไหน เย็นนี้จะกลับมากินข้าวไหมถ้ากลับมา ฉัน

จะไปตลาดซื้อผักเดี๋ยวนี้ค่ะ ฉันจะเรียนทำอาหารที่คุณชอบที่สุด

กับแม่บ้าน”

เวลาผ่านไปสักพักไม่มีการตอบรับใดๆ

จันทรัตร์กัดริมฝีปากที่แห้งแล้งและน้ำตาหยดไหลลงบนฝ่ามือ อย่างควบคุมไม่ได้ฝ่ายนั้น ตอบอย่างเย็นชาว่า “ไม่ละตอนเย็น มีนัดกับลูกค้า อีกอย่างเธอก็ปรุงอาหารไม่เป็น”

เสียงตุ๊ดๆของโทรศัพท์ดังไปหลายครั้ง วางสายเสียแล้ว จันทรัตร์เก็บความเศร้าโศก หายใจเข้าลึกๆ เดินออกจากโรงพยาบาลอย่างสงบ

เธอไม่ควรคาดหวังสักนิด สุพจน์จะให้คำตอบที่สมใจมากเกิน ไป แต่งงานมา5ปี จันทรัตร์พยายามทำหน้าที่ภรรยาที่ดีของสุ พจน์ แต่ใจเขาไม่เคยอยู่กับเธอ

5ปีมานี้ เธอควรพอใจแล้ว ถึงแม้ สุพจน์ไม่รักเธอ แต่ได้อยู่กับ เขาจนถึงชีวิตสิ้นสุดก็คุ้มแล้ว เพราะเธอทำอะไรไม่เป็น ยังให้

พจน์ดูแลเธอมา5ปีแล้ว

กลับถึงบ้าน บรรยากาศเย็นๆ ในบ้านทำให้เธอรู้สึกหนาวสั่น เธอต้องกินข้าวคนเดียว ดูทีวีคนเดียว นอนคนเดียวเหมือนเดิม วิลล่านี้เป็นบ้านของเธอกับสุพจน์ แต่ส่วนใหญ่จะมีแค่เธอคน เดียว ชินแล้ว ความเหงาความโดดเดี่ยวอย่างนี้ก็ไม่น่ากลัวต่อ

แต่บัดนี้ จันทรัตร์กลับรู้สึกกลัวมาก เธอกลัวว่าหลัง10เดือน ผ่าน จะไม่มีคนมาดูแลสุพจน์ กลัวว่าสุพจน์จะแต่งงานกับคนอื่น หลังจากเธอตาย และต้องมีสักคนมาแทนตำแหน่งคุณนายสุพจน์ ของเธอ

อาการมึนๆสับสนมีความรู้สึกว่าเตียงเว้าลง จันทรัตร์สะดุ้งตื่น มาทันที แม้ว่าไม่ได้เห็นหน้าแต่จันทรัตร์ก็ยังรู้ว่าคนๆนี้คือสุพจน์ เธอกระโดดเข้าไปในอ้อมแขนของเขาทันที

“สุพจน์ ฉันอยากได้ลูกคนหนึ่ง”

พูดออกมา จันทรัตร์รู้สึกโล่งใจ อย่างน้อยตอนเธอไม่อยู่ ยังมี ลูกอยู่เครียงข้างเขาแทนเธอ
“เราไม่ใช่พูดกันแล้วว่าไม่เอาลูก ทำไมจู่ๆ อยากได้ขึ้นมาอีก สุพจน์พูดอย่างเย็นชา

จันทรัตร์หันหน้าเข้าหา ภาพที่เห็นคือใบหน้าคมคายหล่อ เหลา นัยน์ตาสีดำมีเสน่ห์จ้องมองเธออยู่กลางแสงสลัว

“ฉันชอบเด็ก ให้ฉันเถอะ”

สุพจน์หมดอารมณ์ในทันใดนั้น ออกจากร่างเธอ แล้วใช้ทิชชู เช็คตัว เขาไม่มีความรักให้จันทรัตร์สักเท่าไร “ตอนแรกที่ผม แต่งงานกับเธอนั้นเป็นความต้องการของพ่อเธอ แต่ผมไม่เคย คิดที่จะให้เธอท้อง ต่อไปไม่ต้องพูดถึงเรื่องนี้อีก ทำหน้าที่ภรรยา ให้ดีก็พอ อย่าให้ผมเสียความรู้สึกในตัวเธอ”

จันทรัต หลบตาลงต่ำอย่างเศร้าๆ ใจเหมือนถูกมีดแทงเป็นรู สุพจน์ไม่รักเธอ จันทรัตร์รู้อยู่แก่ใจ แต่เธอรักสุพจน์มา13ปี ความรักนี้จะให้ลงเอยยังไงดี

“เพราะเธอใช่ไหม”

สุพจน์หยุดก้าวต่อไป นัยน์ตาเย็นชา

“กรรณารา”