ตอนที่ 6 หย่ากับสุพจน์ผมเลี้ยงเธอเอง

จันทรัตร์จับแขนสุพจน์ไว้แน่น พูดอย่างสุดแรงว่า “ใช่”

ดวงตาสุพจน์เต็มไปด้วยสีเลือด จ้องจันทรัตร์ด้วยแววตาที่ เกลียดชัง มีทั้งผิดหวังและรังเกียจ “หากฉันไปช้าอีกนิดเธอก็ ตายแล้ว ”

อะไรนะ

จันทรัต ตกใจ เป็นไปได้ไง

จันทรัต ไม่ค่อยเข้าใจ เมื่อคืนกรรณารายังดีๆอยู่เลย เรียก ร้องให้สุพจน์ไปอยู่เป็นเพื่อน เธอก็แค่วางสายโทรศัพท์เท่านั้นจะ ทำให้เกิดเรื่องใหญ่ได้ถึงขนาดนี้เชียว

“ฉันไม่รู้”

“เธอเห็นคนถูกทำลายก็ไม่ช่วยเหลือ กรรณารามาขอให้ผม ช่วย เธอถูกปล้น เกือบโดนข่มขืน นาทีสุดท้ายโทรขอความช่วย เหลือกับผม เธอรับสาย เธอไม่ให้ความช่วยเหลือ และไม่แจ้ง ความอีกด้วย หากไม่ใช่เธอสู้ตาย เธอโดนข่มขืนไปแล้ว เดี๋ยวนี้ ยังนอนห้องไอซียูอยู่เลย เมื่อกี้แพทย์เพิ่งช่วยชีวิตเธอรอดได้ จัน ทรัตร์ เธอเป็นคนโหดเหี้ยมเลือดเย็นมาตั้งแต่เมื่อไร

สุพจน์บีบคอจันทรัตร์ไว้แรงๆ เหมือนจะให้เธอตายเป็นเพื่อน กรรณาราไปด้วย
ไม่ใช่อย่างนี้ค่ะ เมื่อคืนกรรณาราไม่ได้ถูกข่มขืน นี่เป็นการใส่ ร้ายแน่ๆ

จันทรัตน์มองตาสุพจน์ มองไม่เห็นมีความเชื่อใจสักนิด แต่ กลับมีความเกลียดที่อยากให้จันทรัต รีบไปตายซะงั้น “ตอแหล หรือเธอจะบอกว่าบาดแผลของกรรณาราคือเขาทํา

เองจันทรัตร์ เธอหลอกใครกันแน่ ” สุพจน์สะปัดจันทรัตร์จนล้ม

บนพื้นอย่างเกลียดชัง

จันทรัตร์เจ็บไปทั้งตัว แต่ความเจ็บในหัวใจจะหายดีได้ยังไง จันทรัต ร้องไห้อย่างเหนื่อยล้า กอดขาสุพจน์ไว้ “พี่สุพจน์ พี่เชื่อ ฉันครั้งหนึ่งได้ไหม ฉันไม่ได้เป็นคนจิตใจโหดร้ายอย่างที่คุณ พูด”

สุพจน์หันหลังให้จันทรัตร์ สะปัดมือจันทรัตร์ทิ้งอย่างไม่มีเยื่อ ใย และใช้คำพูดที่รุนแรงว่า “จันทรัตร์ เรารู้จักกันมาตั้งนาน ฉัน ไม่เกลียดเธอ แต่ฉันก็ไม่เคยคิดที่จะรักเธอ ”

คำพูดนี้แทงใจจันทรัตร์ สุพจน์ไม่เคยคิดที่จะรักเธอ

บึ้ง เสียงประตูห้องถูกปิดอย่างแรง จันทรัตร์รู้ว่าสุพจน์ ไม่กลับ มาแล้ว

จันทรัตน์มองผ้าพันคอที่ถักได้ครึ่งหนึ่งบนพื้น เก็บขึ้นมาปัดฝุ่น ทิ้งงานทําไปครึ่งหนึ่ง เธอต้องทำให้เสร็จเรียบร้อย ไม่หลับไม่ นอน จันทรัต ตั้งใจถักให้เสร็จ และปักชื่อ “จันทรัตร์ “ไว้ริมสุดๆ ของผ้าพันคอ เป็นตัวแทนของเธอจันทรัต
ครึ่งเดือนผ่านไป จันทรัตร์ไม่เคยพบสุพจน์เลย จันทรัตร์กลับมี อาการง่วงยิ่งขึ้น เธอเล่าเรื่องให้หทัยพัชรฟัง หทัยพัชรเป็นห่วง สุขภาพเธอก็พาเธอไปตรวจที่โรงพยาบาล แพทย์ให้เธอไปตรวจ ที่ศูนย์สูติ-นรีเวช ทำการตรวจเป็นชุดเสร็จ แพทย์บอกเธอตั้ง ครรภ์

อารมณ์เศร้าของจันทรัต ดีขึ้นอย่างรวดเร็วในทันใดนั้น เงยหน้ามองแพทย์อย่างตื่นเต้น “คุณหมอค่ะ ที่คุณหมอพูดเป็น ความจริงใช่ไหมค่ะ ฉันตั้งครรภ์แล้วใช่ไหมคะ ”

“ใช่” แพทย์ยืนยันคำพูด แล้วพูดอย่างกังวลว่า “คุณตั้งครรภ์ ในตอนนี้ร่างกายคงรับไม่ไหว อาจก่อให้เกิดภัยคุกคามต่อชีวิต ของคุณ ทางที่ดีคือทำแท้งก่อน รีบรักษาโรคกระเพาะของคุณ อย่าล่าช้าอีก”

“ไม่ ฉันจะคลอดออกมา” จันทรัตร์ลูบท้องละใบหน้าเต็มด้วย เกียรติภูมิอันเป็นแม่

หทัยพัชรรู้ว่าจันทรัตร์ตั้งครรภ์แล้ว ดีใจมาก เรามีลูกพร้อมกัน จะได้มีเรื่องคุยไปด้วยกันต่อ

“เธอแต่งงานมาห้าปี ถึงเวลามีลูกได้แล้ว โทรบอกสุพจน์ใหม ให้เขาดีใจด้วย” หทัยพัชรพูดอย่างดีใจ

จันทรัต สายหัว “ไม่ละคิดว่าเขาคงไม่ชอบ

“นี่เธอห้ามพูดอะไรโง่ๆแบบนี้ หรือว่าเขายังไม่อยากมีลูกเห รอ”
“ใช่ค่ะ เขาไม่ชอบเด็ก

“ช่างเถอะ ไม่ต้องคาดหวังอะไรจากเขามาก จันทรัตร์ ต่อไป ฉันเลี้ยงเธอเอง เธอหย่ากับสุพจน์เลย” หทัยพัชรสงสารเธอ จับ มือเธอพูด

“งั่นผัวเธอละ”

“เขาเหรอ เขาไม่สำคัญกว่าเธอ

“ดี รอฉันหย่าแล้ว เธอเลี้ยงดูฉันนะ” จันทรัตร์พูดยิ้มๆ

สุพจน์อยู่ตรงข้ามพวกเธอพอดี ฟังคำพูดทั้งหมดได้ชัดเจน มาก กรรณารานอนโรง พยาบาลครึ่งเดือน สุพจน์ก็เฝ้าอยู่นี่ครึ่ง เดือน แต่ไม่คิดว่าออกมาก็เจอจันทรัตร์ คำพูดที่จันทรัตร์และ หทัยพัชรพูด เข้าหูเขาเต็มๆเลย สีหน้าไม่พอใจมาก

ผมไม่ได้พูดว่าจะหย่า พวกเธอกังวลมากเกินไปละ