ตอนที่ 5 เธอต่างหากที่เป็นภรรยาของสุพจน์

สุพจน์เอง จันทรัต น้ำตาไหลเต็มตาทันที เธอลุกและกอดสุพจน์ ไว้แน่น “พี่สุพจน์ อยู่เป็นเพื่อนฉันได้ไหม”

จันทรัต เหลือแต่ขอ ขอสุพจน์ให้ความอบอุ่น ความรักแก่เธอ ในความรักนี้ จันทรัตร์เป็นผู้ด้อยกว่า เธอรักสุพจน์ ปล่อยวางทั้ง ฐานะ ศักดิ์ศรี หากมีวันหนึ่งเธอตายใจแล้วคงอาจปล่อยวางได้ แต่ไม่มีโอกาสแล้ว เธอสัญญาช่วงเวลาสุดท้ายของเธอจะให้สุ พจน์เท่านั้น

“อืม”

สุพจน์ใจอ่อน รู้จักจันทรัตร์มาตั้งนาน แม้จะไม่มีความรักแต่ก็ ยังมีมิตรภาพหรือความรักแบบเครือญาติกัน ถึงจะรังเกียจเธอ ใช้การแต่งงานผูกมัดเขาอย่างนี้ ก็ไม่สามารถเห็นเธอวิตกกังวล อยู่บ้านคนเดียว สุพจน์อุ้มจันทรัตร์เข้าห้องนอน ให้เธอนอน แล้ว เอาเทียนมาจุดทั่วห้อง ให้ทุกมุมห้องส่องสว่าง

จันทรัตร์รู้สึกอบอุ่นใจและรู้สึกพอใจมาก

คืนนี้ บรรเลงเพลงรักอันเร่าร้อน จากนั้น จันทรัตร์กอดเอวสุ พจน์ ไว้ สุพจน์เชยชมหลังจันทรัตร์อย่างเบาๆ สัมผัสถึงจุดนูนขึ้น บนหลัง เหมือนกระดูกเคยได้รับบาดเจ็บมาก่อน ในความจำของ เขา จันทรัต ได้รับความคุ้มครองอย่างดี ไม่เคยป่วยหนัก และไม่ เคยได้รับบาดเจ็บ ทำไมมีบาดแผลได้
“นี่เกิดอะไรขึ้น “ สุพจน์เชยชมรอบเอวของเธอ

จันทรัต นอกติดหน้าอกของสุพจน์ จับมือเขามาวางบน หน้าอก “ไม่มีอะไร ฉันไม่ระวังเอง ”

กระดูกบาดเจ็บไม่มีอะไรได้ไง แต่เธอไม่พูด สุพจน์ก็ไม่ได้ถาม ต่ออีก ค่อยๆหลับไป

จันทรัต นอนไม่หลับ โดยเฉพาะได้มองหน้าสุพจน์ใกล้ๆแบบ นี้ อยากใช้พลังทั้งหมดจดจำหน้าเข้าไว้ จ้องมองเขาไม่กล้า หลับตา

เธอลูบใบหน้าของสุพจน์ ใบหน้าที่ทำให้ผู้หญิงหลายคน หลงใหล แต่ให้ผู้หญิงธรรมดาอย่างเธอผูกมัดไว้ตลอดชีวิต

จันทรัตร์ยิ้ม สุดท้ายเราก็มีความสุข

มือถือสุพจน์ดังขึ้น จันทรัตร์กลัวรบกวนเขา ปรับเป็นเสียง เงียบ หน้าจอโชว์ชื่อกรรณารา เธอเลยรับสายอย่างไม่มีทาง เลือกเช่นเคย

“พี่สุพจน์ ฉันกลัว พี่มาอยู่เป็นเพื่อนฉันได้ไหม” กรรณารา ร้องไห้ในโทรศัพท์

อากาศข้างนอก ฝนตกลมแรง จันทรัตร์จ้องมองสุพจน์ที่กอด เอวเธอหลับสนิท ตอบปฏิเสธไป

“พี่สุพจน์หลับแล้ว มีอะไรไว้คุยกันพรุ่งนี้ ”

“เธอเอง ”
กรรณาราพูดจบ จันทรัตร์ก็วางสาย

เธอก็มีความเห็นแก่ตัว สุพจน์เป็นสามีเธอ เธอไม่ได้ใจกว้าง พอที่จะเอาผัวตนเองมอบให้คนอื่น ทุกละครั้งที่เห็นเขาสองคน กอดสนิทกัน ใจเธอเหมือนถูกมีดบาด ตอนนี้ กรรณารายังอยาก ให้สุพจน์ไปหา จันทรัตรไม่อนุญาตเด็ดขาด เธอต่างหากที่เป็น ภรรยาของสุพจน์

อากาศเริ่มหนาว เห็นหทัยพัชรถักเสื้อทารก เธอก็มีความคิด อยากจะถักผ้าพันคอให้สุพจน์ ถ้าสุพจน์ได้ผูกไปทำงานทุกวันจะ มีความสุขแค่ไหนนะ

จันทรัตร์ฝึกถักตามคลิปวิดีโอ ไม่ถึงวันก็ถักได้ครึ่งหนึ่งแล้ว เรียนถักผ้าพันคอก็ไม่ยาก

“จันทรัต ”

สุพจน์เปิดประตูอย่างโกรธจัด

เห็นสุพจน์กลับมา จันทรัตน์ดีใจมาก เอาผ้าพันคอที่ถักได้ครึ่ง หนึ่งมาให้สุพจน์วัดดู

“ผ้าพันคอนี้เหมาะกับคุณไหม ต่อไปถ้าถึงฤดูหนาวแล้ว คุณ ผูกไว้ก็ไม่หนาวละ ฉันเพิ่มฝึกถัก วันหนึ่งก็ถักได้เท่านี้แล้ว เก่ง ไหมล่ะ”

จันทรัต เงยหน้าจ้องมองเขา ใบหน้าสุพจน์เต็มไปด้วยความ โกรธ จิตใจเขาไม่ได้อยู่ที่ผ้าพันคอเลย แต่โยนมันลงพื้นด้วย ความรังเกียจ ไม้ถักกลิ้งลงบนพื้น เสียงที่ส่งออกมาทำให้ฉันทรัต ใจหาย เธอประหลาดใจมาก มองผลงานที่เธออุตส่าห์ทำ นิ้วมือเป็นแผลหลายที่ถึงจะถักได้แค่นี้ กัดริมฝีปากไว้แน่น

สุพจน์ดึงมือจันทรัตร์ไว้ ผลักติดผนัง พลังที่ใช้เหมือนจะฆ่าเธอ ให้ตาย เมื่อคืนเธอตั้งใจวางสายโทรศัพท์กรรณาราใช่ไหม”