บทที่ 3 แม่ไม่รักษาแล้ว

“นารา หลายปีมานี้ที่คุณแต่งเข้ามาในตระกูลสุขสิริ ฝึกอะไรอย่างอื่นไม่ได้ แต่เรื่องทำตัวน่าสงสาร แล้วรอให้ คนอื่นมาช่วยก็ฝึกได้เป็นอย่างดีเลยนะ” เขาเลิกคิ้วเข้ม ขึ้น ดวงตาดั่งหงส์เคล้าด้วยความดูหมิ่น

เธอยากที่จะพูดอะไรออกมา ศีรษะเต็มไปด้วยหยาด เหงื่อ “ฉันเปล่า…….”

“เปล่า?” เขารู้สึกโมโหกว่าเดิม นิ้วมือเรียวยาวจับ คางของเธอไว้แน่น แล้วพูดด้วยเสียงเย็นชา “ยังจะมา เสแสร้งอีก! เมื่อไหร่คุณถึงจะถอดหน้าผากอันจอมปลอม ของคุณออกสักที! กลับให้คุณปู่เอาเงินให้คุณ ทําไมคุณ ถึงหน้าไม่อายขนาดนี้!”

นาราอ้าปาก ไม่ได้จะโต้เถียง ในสายตาของเขา ความเหลือทนของเธอได้ฝังลึกลงไปแล้ว

ถ้าเป็นไปได้ เธอยอมให้ตัวเองอย่าเคยรักธงไชยมา

ก่อน

แต่เธอไม่ตอบกลับใดๆ ก็ยิ่งทำให้ธงไชยออกแรง มากกว่าเดิม

“เหอะ!” ธงไชยมองเธอ เหมือนกำลังจะจับคางของ เธอจนเละ แล้วกัดฟันกรอดพูดขึ้น “ไม่พูดไม่จา? คุณมักจะแกล้งตัวน่าสงสารแบบนี้ตลอดไป ถ้าเกิดไม่ได้ทำ แล้ว ทำไมถึงไปแกล้งเป็นลมต่อหน้าคุณปู่ ก็แค่อยากให้เขา ใจอ่อนเท่านั้นไม่ใช่หรือไง!”

“ไชย แกจะทำอะไร?” คุณปู่ภัทรรีบเข้ามา แล้วเปรย ขึ้น “แกปล่อยนานาก่อน เรื่องอื่นเราค่อยว่ากันทีหลัง”

“คุณปู่ เธอแค่อยากให้คุณปู่ใจอ่อน และแกล้งป่วย”

“เซี๊ยะ!”

เขาเอาเช็คหนึ่งใบขว้างใส่หน้านารา

ธงไชยมองนาราด้วยความเกลียดชัง เหมือนเห็นเธอ เป็นขยะ “นี่เงินสองร้อยห้าสิบล้าน ยังไงคุณก็กระดิกหาง แล้วเรียกร้องให้เจ้าของของคุณสงสารมาหลายวันแล้ว! ทว่า ต่อจากนี้ คุณอย่าคิดว่าจะหลอกเงินตระกูลสุขสิริไป แม้แต่สลึงเดียว! อย่ามาหาคุณปู่อีก คุณไม่คู่ควร!”

พูดจบ ก็จูงมือคุณปู่จากไป แค่รู้สึกว่าถ้าให้มองนารา อีกปราดเดียวก็รู้สึกขยะแขยง

นารากัดริมฝีปากที่แห้งกร้าน แล้วเก็บเช็คใบนั้นขึ้น

มา
ถึงแม้จะมีเงินแค่สองร้อยห้าสิบล้าน แต่ก็ยังดีกว่าไม่

เงิน ก็คือชีวิตของแม่

เธอห้ามให้ตัวเองมีความคิดในทางที่ไม่ดี ต่อให้เขา เกลียดและรังเกียจเธอก็ตาม

เวลานี้ หมอคนหนึ่งที่กำลังนำผลตรวจแล้วเดินเข้า มา พร้อมขมวดคิ้วเป็นปม “คุณนารา ตอนนี้ทำเคมีบำบัด ยังทันนะครับ”

นาราครุ่นคิด แล้วส่ายหัว “คุณหมอจ่ายยาให้ฉันก่อน เถอะค่ะ เคมีบำบัดเจ็บเกินไป”

หมอรู้สึกแปลกใจ แล้วมองเธอที่ทำสีหน้านิ่งเฉย อย่างผิดปกติ “เรื่องแบบนี้ ยังงก็คุยกับคนในครอบครัว ก่อนจะดีกว่า ”

คนในครอบครัว?

เธอยังมีคนในครอบครัวอีกสักที่ไหนล่ะ

เธอแทบจะเดาออกถึงสีหน้าที่ธงไชย ต้องทําสีหน้า ที่เกลียดชังและเย้ยหยันมาแน่นอน “มะเร็งกระดูก? คุณคิดว่าฉันจะเชื่อหรอ?”

เธอเหลือแค่แม่แล้ว เธอยังหาเงินห้าล้านไม่ครบ แต่ ว่า……..เธอก้มหน้าลงมองเช็คในมือ เงินสองร้อยห้าสิบ ล้าน กลับยังสามารถใช้ในตอนฉุกเฉินก่อนได้

“ไม่ต้องแล้ว ฉันไม่มีคนในครอบครัว”

ในโลกใบนี้ นอกจากแม่แล้ว เธอไม่มีอะไรให้คิดถึง

อีก

แต่ก่อน เธอนึกว่าตัวเองมีธงไชย แต่หลายปีมานี้ เธอ สังเกตเห็นว่าเธอไม่สามารถทำให้หัวใจเขาอบอุ่นได้ เธอไม่เคยได้เขามา และไม่กลัวว่าหลังตายเธอจะ เสียอะไรไป

แม้กระทั่ง ยังทำให้เขารังเกียจเธอกว่าเดิม

พวกเขาแต่ละคนหวังว่าเธอตายๆไปซะ ธงไชยยัง เกลียดเธอเข้ากระดูกดำ งั้นเธอตายไปก็ดีแล้ว ก็ไม่มีอะไร น่ากลัวอีก

จากนั้นเธอก็ทำจิตใจให้สงบ แล้วดึงเข็มตรงมือออก จากนั้นก็เอาเช็คเดินโงนเงนออกจากประตู
“ฉันต้องหาเงินสองร้อยห้าสิบล้านที่เหลือมารักษา แม่ให้ได้”

ตอนที่ถึงห้องผู้ป่วยของแม่ แล้วมองสีหน้าอันเหลือง ซีดเพราะป่วยของเธอ นาราก็รู้สึกเหมือนหัวใจถูกบีบ

แม่มองดวงตาของนาราด้วยความรักใคร่ แล้วเอ่ย พูดด้วยความยากลำบาก “นานา แม่ไม่รักษาแล้ว พวกเรา กลับบ้าน…….”