ตอนที่ 7 ขาดผู้ชายหรือยังไง

ตอนที่ 7 ขาดผู้ชายหรือยังไง

ฉันอีหลินไม่นานก็ล้างจานชามจนเสร็จ หล่อนหันไปมอง ผู้ชายที่นั่งอยู่บนโซฟา เสร็จแล้วก็กลับเข้าไปทำใจให้สงบใน ห้องนอนอยู่สักพัก

หล่อนพบว่า ทุกครั้งที่ไม่อทำสีหน้าเย็นชา เขาเพียงแค่

อยู่นิ่งๆตรงนั้น ไม่ต้องขยับอะไร ไม่ต้องพูดอะไร ออร่ารอบๆ ตัวเขาก็พอที่จะทำให้คนยอมจำนนแต่โดยดี ดังนั้นฉันอีหลินก็เลยต้องมาทำใจให้สงบซะก่อน ถึงจะ

สามารถไปคุยเรื่องสัญญากับเขาต่อได้

ฉันอีหลินถอนหายใจอย่างช้าๆ หล่อนเอามือไปหยิบใบ สัญญาที่เพิ่งปริ้นเมื่อตอนบ่ายออกมาจากกระเป๋า

หล่อนยังจำได้ ตอนที่อยู่ที่ร้านถ่ายเอกสาร หญิงสาวคน นั้นพลางพิมพ์ พลางมองแปลกๆมาที่ตน

เสร็จแล้วก็เดินถือใบสัญญามาหยุดตรงที่ด้านหน้าของ โอวี่ ฉันอีหลินยื่นสิ่งที่อยู่ในมือให้กับชายที่นั่งอยู่บนโซฟา

“นายดูสักหน่อย ถ้าคิดว่าไม่มีปัญหาอะไรแล้ว ก็เซ็นชื่อ ซะ สัญญามีสองฉบับ พวกเราแบ่งคนละฉบับ ของฉันเซ็นเสร็จ เรียบร้อยแล้ว”
ไม่อตอนที่เห็นฉันอีหลินเดินออกมา สีหน้าก็ปกติอยู่

หลังจากฟังฉินอีหลินพูดจบ ก็เริ่มทำสีหน้าเย็นชาขึ้นอีก ครั้ง กวาดสายตาขึ้นๆลงๆมองฉินหลินรอบหนึ่ง

เขาเอาใบสัญญาในมือโยนไว้ที่ข้างๆ โดยที่ไม่ได้ดูใบ สัญญาเลยสักนิด

“ผมคิดว่า การกระทำของผมเมื่อตอนบ่ายมันบางบอก แล้วว่าผมคิดยังไง แถมตอนนี้ที่มาที่นี่ก็ไม่ใช่จะมาฟังคุณพูด เรื่องนี้ คุณไม่มีอย่างอื่นจะพูดกับผมแล้วอย่างนั้นเหรอ?”

เขาจ้องฉินหลินอย่างไม่ลดละสายตา “นอกจากเรื่องนี้ คุณไม่มีอะไรจะคุยกับผมแล้วใช่ไหม?”

สายตาของโม่อวี่เริ่มดูอันตรายขึ้น เขาอยากที่จะให้

โอกาสฉินหลินพูดอีกครั้ง

ฉินอีหลินที่ถูกจ้องมองแบบนั้นในใจก็เริ่มสั่น แสร้งทำเป็น พูดเสียงสูง: “มีสิ นายดูสัญญานี้สักหน่อยก่อน ถ้าเกิดไม่มี

ปัญหา….…..

ลีโม่อไม่โกรธแต่กลับยิ้มนิ่งๆ ไม่รอฟังฉินหลินพูดจบ

ลุกขึ้นเดินออกไปจากประตู

พอเสียงปิดประตูเงียบลง ฉันอีหลินไม่รู้ว่าทำไม ในใจสั่น

ไม่หยุด ถึงขนาดที่มีน้ำคลอที่ตา หลังจากนั้นไม่อวี่ก็ไม่ได้โผล่มาเลยสองสามวัน
ฉินหลินก็ไปทำงานตามปกติทุกวัน ยุ่งจนเท้าแทบไม่ได้ แตะพื้น แต่ว่างานแบบนี้มันก็ดี อย่างน้อยหล่อนก็จะได้ไม่ คิดถึงเรื่องไร้สาระพวกนั้น

“หลิน เธอยังอยู่ไหม ตอนนี้ทุกคนต่างยุ่งกันหมดเลย เธอไปช่วยม่านเหวินส่งตัวอย่างของช่อดอกไม้หน่อยสิ

หลินเซิงเกอพูดขึ้นขณะที่หัวก็ยังไม่เงยขึ้นกับการตรวจ

สอบสินค้า

“ได้ค่ะ ฉันจะไปเดี๋ยวนี้

ฉินหลินเสียบดอกไม้ดอกสุดท้ายเสร็จ ก็รีบล้างมือแล้ว เปลี่ยนเสื้อผ้าออกไปส่งดอกไม้กับม่านเหวินทันที

“สมกับที่เป็นห้างเครื่องประดับที่มีชื่อเสียงของเมืองสั่งซื้อ

สั่งกระเช้าดอกไม้เกรดสูงตั้งหนึ่งร้อยอัน รวยจริงๆ

โจวม่านเหวินยกกระเช้าดอกไม้ตัวอย่างขึ้นมาหนึ่งอัน แล้วใช้ศอกดันๆฉินหลิน แล้วก็แลบลิ้น

“หวาหางจิวเวลมอลล์ก็มีไว้ขายให้กับพวกคนรวย แค่ กระเช้าดอกไม้ไม่กี่อันนี้ไม่มีทางจะซื้อไม่ไหวหรอกเนอะ

ฉันอีหลินยังจำได้ตอนที่แม่ซื้อต่างหูให้กับหล่อนและหลัน ซูที่นี่ และก็พูดด้วยว่าหนึ่งคนหนึ่งคู่ห้ามแย่งกัน

แต่ผ่านมาไม่กี่ปี ตัวเองกับตระกูลฉินก็กลายมาเป็นอย่าง

ที่เห็นแล้ว
หล่อนไม่อยากที่จะคิดถึงมันอีกแล้ว ฉินอีหลินสูดดม ดอกไม้ในอ้อมแขนเบาๆ ตอนนี้หล่อนไม่ต้องคิดว่าจะต้อง ประจบคนของตระกูลฉินยังไงอีกต่อไปแล้ว แล้วก็ไม่ต้องคอย ต่อคุณหนูคุณนายที่ไหนอีก จริงๆแล้วชีวิตที่เรียบง่ายแบบนี้ ก็ ไม่น้อยเลย

“หลิน เธอดูนั่น เธอดูนั่น ผู้ชายคนนั้นหล่อมากเลย โจวม่านเหวินที่กำลังกวาดสายตามองการตกแต่งภายในห้าง ไปรอบๆอยู่นั้น

พอเหลือบไปเห็นผู้ชายที่กำลังโอบผู้หญิงอ้อนแอ้นอย่าง สนิทสนมที่อยู่ไม่ไกลจากตนมากนัก ก็รีบเรียกฉันอีหลินด้วย น้ำเสียงตื่นเต้นทันที สีหน้าก็แดงขึ้นเนื่องจากความตื่นเต้น

ฉินหลินที่กำลังเหม่ออยู่ ก็ถูกโจวม่านเหวินเรียกตื่น

แล้วก็มองตามไปยังที่ที่หล่อนไป

สิ่งที่เห็นก็ทำให้หล่อนถึงชะงักไปสักพัก

ผมหน้าม้ายาวไม่มากปกปิดรอยแผลเป็นสะดุดตาบนหน้า ดวงตาที่ยกขึ้นเล็กน้อย สันจมูกยาวๆ มุมปากที่ยกขึ้นอย่าง เป็นเอกลักษณ์ ออร่าที่มีเสน่ห์และสายตาขี้เล่นนั่น

นี่ไม่ใช่ลี่ไม่อที่หายไปสองสามวันเหรอ

“นี่! ฉันอีหลินเธอดูๆ คนที่อยู่ในอ้อมแขนของเขาคืออย โน่เอ๋อร์”

ฉินหลินมองตามไปยังที่โจวม่านเหวินบอก ผู้หญิงที่รูปร่างอ้อนแอ้น หน้าผมดูสวยสับที่อยู่ไม่ไกลมากนัก หล่อนดูแล้ว คุ้นตามาก แต่คิดไม่ออกว่าเป็นใคร

“โน่เอ๋อร์เป็นใครเหรอ?”

“หล่อนเป็นนักแสดงน่าเรื่อง (สายฝน) ที่ดังๆก่อนหน้านี้ ไง คิดไม่ถึงว่าหล่อนจะมีแฟนแล้ว แต่ว่าผู้ชายคนนี้หล่อจริงๆ ที่โบราณเขาว่าไว้ กิ่งทองใบหยก”

โจวม่านเหวินกำลังมีท่าทีตื่นเต้นจนไม่ได้สนใจท่าทางที่ ผิดปกติของฉันอีหลินเลย

ฉินหลินเหม่อมองสองคนที่แนบชิดติดกันจนแทบไม่มี ช่องว่าง ในใจเริ่มรู้สึกถึงความขื่นขม

“นี่ ทำไมเธอจ้องนานกว่าฉันอีกเนี่ย ไปได้แล้ว ถ้าไม่รีบ

เดี๋ยวจะโดนผู้จัดการด่าเอานะ

โจวม่านเหวินที่เห็นฉันอีหลินกำลังเหม่อมองอยู่ กลัวว่า หล่อนจะถูกด่า เลยรีบสะกิดเตือนด้วยความหวังดี

ฉินหลินจึงได้สติกลับคืนมา พยายามที่จะไม่คิดถึงเรื่องที่ เจอลี่ไม่อ

เรื่องที่เขาทำงานเป็นบาร์โฮสมันเป็นเรื่องของเขา หล่อน ไม่สามารถเข้าไปยุ่งได้

ฉินหลินสะบัดๆหัวแล้วเดินไปข้างหน้า แต่พอเดินถึงทาง เลี้ยวไม่ทันได้ระวังตัวก็ชนเข้ากับผู้หญิงคนหนึ่ง
หล่อนที่กำลังจะเงยหน้าขึ้นมาขอโทษ ก็มองด้วยความ ตกใจ ตอนนี้หล่อนยืนอยู่ข้างๆ ไม่อแล้ว

หล่อนคิดไม่ถึงว่า ตัวเองจะได้มาเจอกับเขาในที่แห่งนี้ แถมยังเจอกันในสถานการณ์แบบนี้อีก

ฉินหลินยืนเหม่อมองไม่อวี่ สติหลุดลอยไปสักพักใหญ่

“นี่เธอกล้าดียังไง ชนคนอื่นแล้วทำไมถึงไม่ขอโทษ? แถม ยังจ้องผู้ชายของคนอื่นอย่างหน้าตาเฉย ขาดผู้ชายหรือยังไง?

อัยโน่เอ๋อร์กำลังดีใจที่สี่โม่อรับปากกับตัวเองว่าจะซื้อ สร้อยคอที่หล่อนอยากได้มานานเส้นนั้นให้ ไม่ทันได้ตั้งตัวก็ถูก ผู้หญิงตรงหน้าคนนี้ชนจนเกือบจะล้ม

พอคิดว่าถ้าตะกี้หล่อนล้มลงไปล่ะก็ คงจะต้องอับอายขาย ขี้หน้าต่อหน้านักลงทุนคนนี้แน่นอน หล่อนก็เลยยืนจ้องผู้หญิงที่ ชนหล่อนด้วยความโกรธแค้น แต่กลับพบว่าผู้หญิงคนนี้ไม่มีท่าทีที่จะขอโทษ แถมยังต้อง

มองหน้านักลงทุนของหล่อนต่อหน้าต่อตาหล่อนแบบนี้อีก

“มองอะไร ฉันจะบอกอะไรเธอให้นะ ถ้าเกิดเสื้อผ้าของฉัน เสียหายล่ะก็ ต่อให้เธอขายตัวก็ชดใช้ไม่ได้

อยโน่เอ๋อร์มองดูผู้หญิงตรงหน้าแล้วเริ่มรู้สึกคุ้นๆ แต่ก็นึก ไม่ออกว่าเคยเจอที่ไหนกันแน่ แต่ว่าหล่อนยังคงมีท่าทีโกรธ แค้นอยู่

“ขอโทษค่ะ”
ฉินหลินที่ถูกเสียงด่าทอทำให้ดึงสติกลับมาได้ ก็รีบพูด ขอโทษ ตอนนี้หล่อนไม่ใช่คุณหนูฉินหลินอีกแล้ว

แถมหล่อนก็ถูกไล่ออกจากตระกูลฉินแล้ว ตอนนี้หล่อนไม่ กล้าที่จะมีเรื่องกับไฮโซคนไหนทั้งนั้น

ยิ่งไม่ต้องพูดถึงคนที่สามารถควงสี่โม่อมาเดินที่นี่ได้ ไม่ใช่ภรรยาของเศรษฐี ก็เป็นผู้หญิงที่มีชื่อเสียง หรือไม่ก็ที่ บ้านมีแบ็คอัพ

“ขอโทษจริงๆค่ะ”

หล่อนเห็นผู้หญิงตรงหน้าไม่มีทีท่าว่าจะยอมอ่อนข้อให้ ก็ โค้งเอวขอโทษอีกครั้ง

ลีโม่อที่เห็นท่าทางแบบนั้นของฉันอีหลิน ผู้หญิงของเขา ต้องโค้งเอวขอโทษให้กับผู้หญิงที่วันวันรู้จักแต่เอาตัวไต่เต้า ผู้ชายเพื่อหวังสิ่งที่ต้องการพรรค์นี้ตั้งแต่เมื่อไร

โม่อมองผู้หญิงที่ทำท่าทางถ่อมตัว แววตาก็เย็นชาขึ้น แล้วจู่ๆเขาก็คิดถึงตอนที่หล่อนยื่นใบสัญญามาให้เขา ความ เจ็บปวดภายในตาถูกปกคลุมไปด้วยความเย็นชา