ตอนที่ 6 ถ้ามีความต้องการมากเกินไปก็ไม่ควรไปทํางาน

ตอนที่ 6 ถ้ามีความต้องการมากเกินไปก็ไม่ควรไปทำงาน

โม่อได้ยินสิ่งที่น้องชายคุยโทรศัพท์ทั้งหมดแล้ว เห้อ ห้าวพอเห็นพี่ชายกำลังหันหัวมามองตัวเองอยู่ ก็รีบวางสาย อย่างรวดเร็ว แล้วก็เปิดเครื่องดักฟังที่ติดตั้งไว้นานแล้วขึ้น

เห้อห้าวตั้งแต่ที่ทราบว่าพี่แต่งงานแล้ว ก็รีบไปสืบเรื่อง ราวต่างๆ ทำให้ทราบถึงเรื่องแตกหักกันภายในตระกูลฉิน

บทสนทนากันที่เกิดขึ้นในอพาร์ทเม้นท์ก็ดังออกมาเข้าหู

ของชายหนุ่มทั้งสอง

เห้อห้าวที่ฟังอยู่ก็พยายามจะห้ามไม่ให้ตัวเองหัวเราะออก มา แม้ว่าเขาจะพยายามแล้ว แต่ก็ยังหัวเราะจนไหล่สั่นไม่หยุด

บาร์โฮส?

เห้อห้าวพลางหัวกลั้นขำ พลางคิดภาพของพี่ใหญ่ที่ยิ้ม อย่างน่ากลัวแล้วโบกมือรับแขกขึ้นในหัว ช่างน่าขันซะจริง

แต่พูดจริงๆแล้ว พี่สะใภ้คนนี้น่าสนใจจริงๆ พี่เป็นถึงคนมี อิทธิพลระระดับต้นๆของเมืองกังซื่อ เขาเดินไปที่ไหน ไม่มีใคร กล้าหือกับเขา
ทำไมหล่อนถึงคิดว่าคนที่แข็งแกร่งขนาดนี้จะเป็นแค่บาร์ โฮสได้ล่ะเนี่ย?

เพราะว่าเขาดูเป็นคนเลวเกินไป หรือว่าฝีไม้ลายมือบน เตียงของเขาดุร้ายกันแน่?

บาร์โฮส

ในหัวของโม่อได้ยินคำนี้ดังขึ้นซ้ำไปซ้ำมา เพื่อท้าวที่ ข่าจนสั่น ก็ยิ้มๆแล้วเดินออกไปจากออฟฟิศ

จริงๆแล้วเขาอยากรู้เหมือนกันว่า ผู้หญิงที่ดูอ่อนแอคนนี้ ทำไมถึงยังทนค่เย้ยหยันและเสียดสีของน้องสาวตัวเองได้อยู่ จะเอาสามีที่เป็น “บาร์โฮส” ของตนไปงาน หรือว่าจะพาคนอื่น ไปแทน

แววตาของโม่อวี่ก็ดูเฉียบคมขึ้นมาทันที แผลเป็นที่ หน้าผากราวกับว่ามีชีวิตขึ้น แต่ว่ามุมปากกลับยกขึ้นอย่างชั่ว

ร้าย

หลังจากที่ลี่โม่อเปิดประตูออก เขาก็มีความรู้สึกเหมือน

กลับมาบ้าน

มีเสียงทำกับข้าวจากในห้องครัว ในห้องเต็มไปด้วยกลิ่น

หอมคละคลุ้งของอาหาร

พอก้มลงมอง ตรงทางเข้าก็มีรองเท้าส้นสูงสีขาววางอยู่คู่ หนึ่ง ข้างๆก็มีรองเท้าแตะของผู้ชายวางอยู่อีกคู่ รองเท้าแตะผู้ชาย
ไม่อยืนเหม่อ ในใจรู้สึกอบอุ่น เขายกคิ้วขึ้น ยิ้มด้วย รอยยิ้มที่อบอุ่นออกมาจากใจ

ฉันอีหลินที่ใส่ผ้ากันเปื้อนน่ารักๆลาย ทรงผมที่ปกติ ปล่อยยาวก็ใช้ยางมัดผมสีดำมัดไว้ ในมือยกอาหารที่คลุ้งไป ด้วยไอร้อน

หล่อนหันสายตามาเห็นโม่อที่กำลังเปลี่ยนรองเท้าแตะ อยู่ โดยเฉพาะเห็นเขากำลังเปลี่ยนรองเท้าที่ตัวเองซื้อมาคู่นั้น สีหน้าของฉันอีหลินเริ่มจะไม่เป็นตัวของตัวเอง ในใจเริ่มรู้สึก ไม่ปกติ

“นายมาได้ยังไง?

ฉินหลินก้มหัวลงมองนาฬิกาข้อมือ แล้วหันหัวกลับมา มองโม่อใบหน้าเต็มไปด้วยความสงสัย

“ใกล้จะสองทุ่มแล้ว คืนนี้นายไม่ต้องไปทำงานเหรอ?”

พอโม่อเห็นฉินหลินที่กำลังใส่ผ้ากันเปื้อน ใจเหมือน ถูกชนแรงๆเข้าอย่างจัง

เขาอธิบายไม่ได้ว่านี่คือความรู้สึกอะไร หล่อนดูน่าจะ

อบอุ่นพอสมควรแถมยังรู้สึกผูกพัน เขาชอบคว บความรู้สึกแบบนี้ บรรยากาศแบบนี้และก็กลิ่นหอมของอาหารที่คลุ้งคลุ้งแบบนี้

ทั้งหมดนี้ทำให้เขารู้สึกว่านี่ไม่ใช่เรื่องจริง เหมือนกับ ความฝัน ฝันที่ทำให้เขารู้สึกผูกพันอย่างบอกไม่ถูก

แต่ว่าคำพูดล่าสุดของฉินหลินทำให้โม่อกลับสู่ความจริงและตระหนัก “สถานะ” ของเขา ในตอนนี้

“คุณก็เคยพูดไว้ว่า ถ้ามีความต้องการมากเกินไปก็ไม่ ควรไปทํางาน ดังนั้นผมก็เลยกลับมานี่ไง

โม่อยิ้มมุมปากอย่างขี้เล่น คำพูดที่พูดก็ดูกำกวม ใน ขณะเดียวก็กวาดสายตาไปมองจุดสำคัญบนเรือนร่างของหญิง

สาวที่อยู่ด้านหน้าอย่างไม่เกรงใจ

“นาย นายโดดงาน

สายตาของโม่อทำให้ฉันอีหลินเผลอคิดถึงความบ้า คลั่งในช่วงกลางวัน รอยขบนคอเหมือนจะร้อนผ่าวขึ้นมาอีก ครั้ง

หล่อนพยายามที่จะปกปิดสีหน้าที่อึดอัดของตัวเอง แต่ว่า ภายในสายตาที่ร้อนรุ่มของโม่อ หล่อนรู้สึกว่าขาที่กลับมา

เดินปกติได้แล้วดูเหมือนจะเริ่มกลับไปอ่อนแรงอีกครั้ง

หล่อนพยายามที่จะไม่ให้ตัวเองดูอ่อนแอ ฉินอีหลิน

กัดฟันพร้อมเอาอาหารมาวางไว้บนโต๊ะ ในขณะที่กำลังจะนั่ง ลงไป หล่อนก็พยายามจะเอาโต๊ะมาเป็นสิ่งกำบังตัวเอง เพื่อที่ จะป้องกันกับสายตาที่ร้อนรุ่มของโม่อ

“ทำไมนายไม่กลับบ้าน แล้วมาทำอะไรที่บ้านของฉัน?

ลีโอได้ยินแล้วก็คิ้วกระตุก จ้องมองกึ่งๆยิ้มไปที่ใบหน้า แดงๆของฉันอีหลิน แล้วหยิบกุญแจออกมาเล่นที่มือแสร้งทำ เป็นไม่รู้ไม่ชี้
พอเห็นท่าทางของผู้ชายคนนี้แล้ว ฉันอีหลินก็นึกขึ้นมาได้ ว่าที่นี่ไม่ใช่บ้านของหล่อน

เพื่อที่จะปกปิดความเขินอาย ฉินหลินรีบดึงเก้าอี้ออก แล้วนั่งลงไป สายตาแอบเหลือบไปมองไม่อวี่ สักพักก็นึกถึง สัญญาที่วางอยู่ในห้องนอนขึ้นมา แล้วพูดขึ้น

“เอ้อ…เมื่อตอนกลางวัน ฉันปริ้นใบสัญญาออกมาแล้ว เดี๋ยวนายดูสักหน่อยแล้วกัน ถ้าไม่มีคำถามอะไรแล้ว รบกวน นายเซ็นชื่อด้วย

ฉินหลินกลืนน้ำลายหนึ่งอีกแล้วพูดต่อ: “ฉันหวังว่าจะไม่ เกิดเรื่องเหมือนสองวันก่อนขึ้นอีก

ฉินหลินพบว่าสีหน้าของโม่อเย็นชา ความกดอากาศ

ในห้องดูเหมือนจะลดต่ำลง

เพื่อที่ไม่ให้บรรยากาศในห้องดูแย่ลง อาหารที่เพิ่งทำเสร็จเลื่อนไปไว้อยู่ด้านหน้าของโม่อ

ฉินอีหลินเอา

พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเคล้าเคลีย: “ถ้าอย่างนั้นกินด้วยกัน ไหมล่ะ?”

โมอ มองอาหารที่อยู่ตรงหน้า แม้ว่าจะเป็นอาหารที่ เรียบง่าย ไม่ดูดีเท่าอาหารในโรงแรม แต่ก็ทำให้ความอยาก อาหารของเขาเพิ่มขึ้นมามาก จากนั้นก็เริ่มกินอย่างไม่เกรงใจ ใคร

เขาเมื่อก่อนกินแต่อาหารภัตตาคารไม่ก็โรงแรม นานแล้วที่ไม่ได้กินอาหารที่บ้านแบบนี้ ถึงขนาดที่เขาลืมไปแล้วว่า อาหารแบบนี้รสชาติเป็นอย่างไร

ฉินหลินมองชายที่อยู่ด้านหน้ากินอาหารจนเกลี้ยงจาน หล่อนแทบจะร้องไห้ออกมา

หล่อนเพิ่งจะคีบอาหารได้ชิ้นเดียว ที่เหลือก็ถูกโม่อ “กวาดเรียบ” จนเกลี้ยง แอบบ่นๆว่าทำไมเขากินไม่เหลือให้ ตนบ้างเลยสักนิด

แต่ว่าพอเห็นคนกินอาหารที่ตนทำจนหมดเกลี้ยงขนาดนี้ ในใจของหล่อนก็รู้สึกอิ่มเอมไม่น้อยอยู่เหมือนกัน

ฉันอีหลินมองค้อนไปที่สี่โม่อพร้อมกับในหัวก็คิดแย้งไป แย้งมาแบบนี้อยู่พักหนึ่ง หลังจากนั้นก็เก็บจานบนโต๊ะ ลุกขึ้น เอาจานไปล้างที่ห้องครัว

ไม่อที่กินอิ่มแล้วก็นั่งพักลงบนโซฟา มองดูฉินหลินที่ กำลังยุ่งอยู่ในครัว

เขาเพิ่งพบว่า เสียงจานชามกระทบกันมันเพราะขนาดนี้ ในบ้านมีคนทำอาหารให้มันเป็นความรู้สึกที่ดีจริงๆ

มันทำให้เขาอดคิดไปถึงก่อนหน้านี้ตอนที่เปิดประตูเข้ามา แล้วได้กลิ่นของอาหารลอยคละคลุ้ง แล้วที่หน้าประตูก็มี รองเท้าแตะวางไว้ ไหนจะฉินหลินที่ใส่ผ้ากันเปื้อนที่กำลังทํา อาหารอยู่

มันทำให้เขารู้สึกว่าเขาเหมือนกับสามีที่เพิ่งจะเลิกงานแล้วกลับมาบ้าน

ผู้หญิงที่อยู่ในครัวก็คือภรรยาที่กำลังเตรียมอาหารให้กับ สามี พวกเขาเป็นคนในครอบครัว ถึงแม้ว่าจะมีปากเสียงเป็น ครั้งคราว ทะเลาะกันบ้าง แต่ก็จะไม่มีทางจากไปไหนเช่นกัน

บรรยากาศแบบนี้เป็นสิ่งที่ไม่อโหยหามาโดยตลอด แต่ว่าหลายปีมานี้ วันๆเขากินอยู่แต่ในปาร์ตี้และห้องจัดเลี้ยง มีทั้งไวน์แดง เสต็ก อาหารแพงๆมากมาย แม้ว่าจะมีคนสวยๆ งามๆนับไม่ถ้วนคอยปรนนิบัติ

แต่กลับไม่มีใครที่ยอมมาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตกับเขา จริงๆจังๆสักคน ชีวิตที่ผ่านไปวันๆแบบนี้ทำให้เขารู้สึกเหนื่อย และอับจนหนทางอยู่เหมือนกัน

จนถึงวันนี้ฉินหลินก็เข้ามา ทำให้เขาได้เห็น ได้เห็นสิ่งที่

เขาโหยหามาโดยตลอด

จู่ๆก็คิดขึ้นได้ว่าถ้าใช้ชีวิตแบบนี้ไปตลอด ก็ไม่เลวดี เหมือนกัน