บทที่6: สิ้นหวัง

“ผมจะไม่มีทางให้คุณท้องลูกของผม!” เย้ยอย่างใจจําภูชิต

” คุณไม่มีทางได้ท้องลูกผม! ” ที่ผ่านมาน้ำเสียง ของเขาทุ้มต่ำ

ถึงจะโกรธยังไงก็ไม่พูดเสียงสูง แต่เสียงที่ซ่อน เร้นไม่ส่งเสียงดังแบบนี้

กลับเหมือนแฝงไปด้วยการปรปักษ์และยืนหยัดที่ จะชี้เป็นชี้ตายเธอ

ดวงตาคู่ที่ใสแวววาวเหมือนกระจกของจอมขวัญ

เหมือนมีแสงค่อยๆดับและแตกสลายเป็นเสี่ยงๆ มองดูสายตาที่เกลียดชังของผู้ชายคนนี้

จู่ๆจอมขวัญไม่มีความรู้สึกเจ็บแล้ว น่าจะเพราะ หัวใจถูกควักไปแล้วมั้ง!

ไม่มีหัวใจแล้วจะเจ็บได้อย่างไร?

“ถ้า….ลูกในท้องของพี่ริชชี่ไม่ใช่ลูกของคุณ? คุณก็จะปกป้องเธอขนาดนี้ไหม?”

จอมขวัญยิ้มแบบขมขื่นพร้อมคำถาม สีหน้ารอยยิ้มของจอมขวัญ
ภูชิตดูเห็นแล้วรู้สึกไม่สบายใจอย่างบอกไม่ถูก หลายปีมานี้

ในที่สุดเขาก็เห็นสีหน้าของเธอสิ้นหวัง แต่ไม่รู้ เพราะอะไร

ที่จริงเขาต้องรู้สึกดีใจสิ…..แต่ทำไมจู่ๆเหมือน หัวใจถูกเด็ดไปจนว่างเปล่า

เขาเกลียดความรู้สึกแบบนี้

ภูชิตพูดจาประชด “คนอย่างคุณไม่มีวันเข้าใจ อะไรคือรักเจ้าของก็ต้องรักหมาของเขาด้วย

!ขอแค่เป็นลูกของริชชี่ ก็ถือว่าเป็นลูกของผม เพราะผมรักเธอ!

เพราะผมรักเธอ……. คำพูดนี้เหมือนธนูที่มีพิษ ทิ่มแทงไปที่ใจเธอทีละดอกๆ

เธอเพิ่งรู้สึกว่าตัวเองตื่นจากความฝัน ที่แท้ที่ผ่าน มาเธอก็เป็นแค่ตัวตลก

และเป็นส่วนเกิน แม้กระทั่งยังเพ้อฝันที่จะเอาลูก มาผูกมัดผู้ชายที่เกลียดตัวเองขนาดนี้?

เธอช่างเหมือนคนโง่ที่กำลังเพ้อฝัน! “ดีมากคณภชิต โชคดีที่คุณไม่ได้หลงรักฉัน

ถ้าไม่อย่างนั้น ฉันจะรู้สึกรำคาญคุณมากเลย!

จอมขวัญใช้แรงทั้งหมดที่มีฝืนยิ้มและพูดคำๆนี้ให จบ จากนั้นก็หันหลังเดินไปที่ห้องผ่าตัด

พอปิดประตู เธอเหมือนลูกโป่งที่ค่อยๆถูกปล่อย

ลมออก

เธอพิงที่กำแพงไว้จนหมดแรงและทรุดกับพื้น สม กับเป็นภูชิตจริงๆ

แค่แววตาและคำพูดไม่กี่คำ ก็ทำให้เธอจากมี ความหวังสู่ความสิ้นหวัง

ริชชี่ตกเลือดแต่ไม่ได้กระทบกระเทือนถึงลูกใน

ท้อง จอมขวัญได้ยินข่าวนี้แล้วโล่งอกไปที

ลูกในท้องของพี่ริชชี่จะเป็นอะไรไปไม่ได้นะ เธอ ต้องคลอดออกมาอย่างราบรื่นนะ

อย่างนี้ เธอถึงจะสามารถเห็นคนที่หัวแข็งและเอา ตัวเองเป็นใหญ่อย่างภูชิต

จะรักเจ้าของและรักหมาของเจ้าของได้จริงๆไหม!หลายวันต่อมา
จอมขวัญไปที่ห้องรับยา ก็เห็นริชชี่อยู่ที่แผนก สูติอีก

“จอมขวัญ ยาบำรุงครรภ์ของครั้งที่แล้วทาน

หมดแล้ว

เธอสั่งจัดยาให้พี่อีกหน่อยสิ”

ริชชี่เดินมาอย่างสง่างามและเดินมาที่ตรงหน้าเธอ “หมอประจำของพี่ไม่ใช่ฉัน”

จอมขวัญพูดจบก็เดินจากไป ริชชี่ยกมือขวางเธอ

ไว้

“ไม่เอาหน่ะ เธอทำแบบนี้ พี่จะคิดว่าเธอกำลัง อิจฉาที่พี่ท้องลูกของภูชิตนะ”

“ฮึม” จอมขวัญยิ้มไปครู่นึง

เงยหน้ามองใบหน้าที่เต็มไปด้วยสารฉีดโบท็อกซ์ ของริชชี่

“พี่ไม่กลัวฉันจะสั่งจ่ายยาร้ายแรงให้พี่หรือ?ให้พี่ และลูกในท้องตายไปทั้งสองคน”

“ถ้าคุณกล้า ผมสั่งคนมาถล่มโรงพยาบาลคุณ แน่!” จอมขวัญเพิ่งพูดจบ
ก็ได้ยินเสียงที่เยือกเย็นมาจากข้างหลัง ถ้าไม่ใช่ ภูชิตแล้วจะเป็นใครได้อีก?

ทำไมบังเอิญอย่างนี้? จอมขวัญนิ่งไปครู่นึง ทันใดนั้นเธอก็เข้าใจแล้ว

เขาคงมาตรวจครรภ์กับคนรักเขา ริชชี่รีบไปจับ มือของเขา และยิ้ม

“ภูชิตคะ จอมขวัญก็แค่พูดเล่นค่ะ เธอไม่ทำ แบบนี้หรอกค่ะ!

ลูกของเรายังจะต้องเรียกเธอว่าน้านะ ถูกไหมจอม

ขวัญ?”

จอมขวัญไม่ได้หันกลับมามอง ขี้เกียจเห็นเขาทั้ง สองพลอดรักกัน

เธอหันหลังก็เดินตรงไปที่ออฟฟิศเลย ริชชี่ ควงแขนเขามาถึงที่หน้าประตูออฟฟิศเธอ

มองดูผู้หญิงที่กำลังปริ้นซ์ใบสั่งจ่ายยา

ทำตาหรี่ผู้ชาย

“ผมบอกผู้อำนวยการโรงพยาบาลคุณแล้ว ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป
คุณรับผิดชอบลูกในท้องของริชชี่จนกว่าจะคลอด

ถ้าระหว่างนี้ริชชี่หรือลูกในท้องเป็นอะไรไป โรง พยาบาลคุณโดนถล่มแน่”