บทที่ 8 : แท้งลูก

จอมขวัญคิดว่าริชชี่เหมือนครั้งก่อน แค่ตกเลือด

นิดหน่อย

เพราะลูกในท้องเธออาการไม่ค่อยคงที่ แต่ไม่คาด

คิดว่าริชชี่จะแท้ง…… สาเหตุเพราะเธออทานยาทำแท้งไป ไม่เพียงแค่นี้

เพราะว่าใช้ยาเกินขนาด

และส่งตัวมาที่โรงพยาบาลช้าไปทำให้กระทบต่อ มดลูกจนต้องตัดมดลูกทิ้งไป

ไปเร็ว รีบไปให้ญาติของผู้ป่วยเซ็นต์ยินยอมตัด มดลูกทิ้ง

ขืนชักช้าแม้แต่ชีวิตก็จะไม่รอด! ”

ผู้อำนวยการโรงพยาบาลสั่งพยาบาลพร้อมเหงื่อ

ไหลพราก

พยาบาลรีบร้อนหยิบปากกาและใบเซ็นต์ยินยอม

วิ่งออกไป

มองดูสีหน้าที่ซีดเซียวของริชชี่บนเตียงผู้ป่วย

จอมจวัญรู้สึกในสมองมีแต่เสียงวูๆๆๆๆๆดังอยู่ ตลอด ทำไมถึงเป็นแบบนี้?
ริชชี่แท้งได้ยังไง!? ทำไมแท้งไปง่ายๆอย่างนี้เลย

จอมขวัญที่ใส่หน้ากากอนามัยไว้จนเห็นแค่ดวงตา

ที่แวววาว

ดวงตาเธอเหมือนมีหมอกเมฆมาบางไว้จนมองไม่

ครั้งแรก ที่เธอออกจากห้องผ่าตัดกลางคัน เห็น เธออารมณ์หดหู่

เพื่อนร่วมงานต่างก็คิดว่าเธอสงสารพี่สาวเลย ปลอบใจเธอไปสักพัก

และให้เธอไปนั่งพักอยู่ข้างๆ มองดูเครื่องมือใบ มีดที่ประกายแสงออกมาอย่างเย็นชา

จอมขวัญยกมือขึ้นมาลูบที่ท้องตัวเอาอย่างเบามือ

ใบมีดพวกนั้นเหมือนกรีดอยู่ที่ใจเธอเจ็บจนเหมือน ใกล้ขาดอากาศหายใจ

ถึงแม้ตอนนี้เธอจะไม่กล้าคาดหวังให้ภูชิตรักตัว

แต่ตอนนี้แม้แต่ความหวังสุดท้ายก็พังทะลายไปหมด….. ต่อจากนี้ไป

ตำแหน่งภรรยาของ“ตระกูลรุ่งเรืองกิตต์ก็จะ หายสาบสูญไปอย่างสิ้นเชิง

ไม่เพียงแค่นี้ ณ ตอนนี้

ผู้ชายคนที่อยู่ข้างนอกก็คงจะเกลียดจนแทบ อยากจะฆ่าเธอแล้วมั้ง?

ไม่รู้เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ จอมขวัญถึงค่อยๆ ปรับอารมณ์กลับมาได้

การผ่าตัดมดลูกของริชชี่ผ่านไปอย่างราบรื่น

ตอนนี้ถูกส่งตัวไปพักฟื้นที่ห้องปลอดเชื้อแล้ว ห้องฉุกเฉินที่ว่างเปล่า

เหลือแค่พยาบาลสองคนกำลังเก็บเครื่องมือ

“คุณหมอจอมขวัญอย่าเสียใจเลยค่ะ อาการของ

พี่สาวคุณอันตรายมาก

สามารถรักษาชีวิตไว้ก็ดีแล้วค่ะ!”

พยาบาลพูดปลอบใจเธอ จอมขวัญลุกขึ้นมาและพูดเบาๆ
“ฉันไม่เป็นไรค่ะ ลำบากพวกคุณแล้ว

เธอคิดมาตลอดว่าในความบาดหมางของเขาสาม

คน

คนที่โหดที่สุดใจดำที่สุดคงจะเป็นภูชิต แต่ว่าเธอ เหมือนคิดผิดไปแล้ว

พี่สาวเธอคนนี้เหมือนจะโหดกว่าภูชิตเยอะ! จอม ขวัญเพิ่งกลับมาถึงออฟฟิศ

จู่ๆประตูถูกคน “ปัง” ผลักออกอย่างแรง ภูชิต สีหน้าดุร้ายเดินเข้ามา

ใบหน้าที่หล่อเหลาแลดูเคร่งเครียดและน่ากลัว

เหลือบไปเห็นเงาที่คุ้นเคยจนไม่รู้จะคุ้นเคยยังไง แล้ว จอมขวัญไม่ได้เหลียวไปมองเขา

เธอหลับตาลงลึกๆ ไม่ว่าช่วงชีวิตที่ผ่านมาสิบกว่า ปี หรือว่าความฝันของสิบกว่าปีนี้

ในใจเธอมีแต่เงาของของ ที่คลอบงำใจเธอไปทั้ง ดวง ตั้งแต่วัยเด็กจนถึงวัยรุ่น

จากเด็กนักเรียนธรรมดาคนนึงจนถึงCEOของ บริษัทที่ใหญ่ที่สุดในเมืองA
ตั้งแต่สมัยเรียนมาจนถึงCEOบริษัท….ขอแค่เขา

โผล่อยู่รอบๆเธอ ไม่ว่าอยู่ฝั่งตรงข้าม

อยู่ข้างหลัง หรืออยู่บนตึกชั้นสูง สายตาเธอก็จะ มองเห็นเขาเป็นคนแรก

ในใจเธอและในสายตาเธอ ภูชิตเหมือนเป็น พระอาทิตย์ที่คอยสาดแสงอยู่ตลอดเวลา

แต่นาทีนี้ถึงจะหลับตาอยู่ เธอก็รู้สึกได้ว่า พระอาทิตย์ดวงนี้เหลือแต่การทำลาย

ภูชิตเดินมาตรงและและบีบคอคอของจอมขวัญ ดวงตาที่แดงก่ำแดงจนน่ากลัว

จอมขวัญ! ผมเคยบอกแล้วถ้าลูกในท้องของริช

ขี่เป็นอะไรไป

คุณต้องรับผิดชอบทั้งหมด!”

เขาบีบคอมี่เรียวเล็กของเธอ

ฝ่ามือใหญ่ของ

ผิวพรรณที่ขาวผ่องมีรอยแดงขึ้นมาทันที

ใช้แรงเยอะไป

จนข้อกระดูกของผู้ชายขาวซีดสีหน้าโกรธแค้น!
แต่จอมขวัญกลับไม่หลบไม่หนี แม้แต่ตาก็ไม่ลืม

ปล่อยให้เขาเอามือบีบคอตัวเองตาย “คุณฆ่าฉันเถอะ!”

เธอเปิดปากพูดอย่างใจเย็น “ถ้าฆ่าฉันแล้วทำให้คุณหายแค้นงั้นคุณก็ฆ่าฉันเถอะ!”