ตอนที่ 13 เซลล์สมองตายอย่างสมบูรณ์แล้ว

“คุณหนูมู่ อากาศมันร้อนเข้าข้างในเถอะครับ

จั่วหรับเดินถือร่มไปการป้องกันแสงแดด ให้เธอ “เมื่อคืนน พุทราจีนกล่องใหม่พึ่งมาส่งจากซินเจียงของจีนอยากลองสัก หน่อยไหมครับ”

จั่วซีเองก็ว่า “เขาว่าน้ำพุทรามาจากซินเจียงอร่อย ฉันอยาก

ลองตั้งแต่เมื่อคืน แต่คุณชายไม่ให้

ดวงตาใสจ้องมองไปที่ผู้ชายไร้อารมณ์ที่นั่งอยู่บนรถเข็น โดย ไม่ได้ตั้งใจ “เตรียมไว้ให้ฉันเหรอ?”

เธอชอบดื่มน้ำพุทรา ซึ่งไม่ได้หมายความว่าทุกคนจะชอบมัน มันมาไกลทางอากาศเลยนะ เขาจะขรึมเกินไปแล้ว หลิงเล่มองดูเธอ แต่ก็ไม่พูดอะไรเหมือนเดิม

จั่วซีเข็นรถเข็นเข้าไปในบ้าน เมื่อเทียนซึ่งเข้าในบ้านจั่วหน ถึงค่อยเก็บร่ม

มู่เทียนชิงพึ่งพบว่าวิลล่าขนาดใหญ่ที่มันช่างว่างเปล่า นอกจากพวกเขาสี่คนก็ไม่เจอใครอีกเลย!

แน่นอนว่าการตกแต่งเป็นแบบเมดิเตอร์เรเนียนที่ไม่ซ้ำใคร นั่นทำให้เธอสนใจได้อย่างรวดเร็ว การตกแต่งด้วยสีขาวและสี ฟ้าที่เธอชอบ ดูที่สีชุดสีฟ้าน้ำทะเลของเธอสิ วิ่งไปตรงนั้นโผล่ไปตรงนี้ เหมือนเอลฟ์ที่แตะแล้วบ้านจะเปลี่ยนสีไปตามที่ต้องการ

“สีวอลล์เปเปอร์ สวยมาก!

“นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันเห็นกระเบื้องโมเสคสีน้ำเงินแซฟไฟร์กับ สีชมพูในห้องน้ำ มันสวยสุด ๆ!”

“กระจกแต่งหน้าใหญ่มาก มีสองด้านด้วย มีฟังก์ชันแว่นขยาย ด้วย!”

“อะไรเนี่ย นี่มันกระดิ่งลมที่เหมือนกับที่ฉันเห็นที่โรงแรมในโอ

ซาก้าเลย คุณลุง คุณไปโอซาก้ามาเหรอ?”

“อ๊า! มีดอกทานตะวันอยู่ที่ระเบียงด้วย! บานสวยมากเลย ใช่ ของจริงไหมเนี่ย”

ในขณะที่เธอวิ่งไปรอบ ๆ ด้วยความสงสัย แต่เดิมบ้านหลังนี้

ไม่เคยมีชีวิตชีวาเลย แต่เพราะการมาของเธอทำให้มันกลับมามี

ชีวิตอีกครั้ง

หลิงเล่ไม่ได้ขยับไปไหน แต่ดวงตาที่คอยมองแต่เธอนั้นตาม เธอไปทุกที่

สุดท้ายเธอก็วิ่งหอบกลับมาวิ่งไปทั่วจนแก้มขึ้น แล้วนั่งยอง ๆ ตรงหน้าเขา “คุณ คุณมันเลว สิ้นเปลือง ฟุ่มเฟือยเกินไปแล้ว! บ้านสวยแบบนี้ คุณยังจะอยากปรับปรุงบ้านใหม่อีกเหรอ จริงสิ ข้างนอกฉันเห็นนะว่ามีปล่องไฟ ทำไมถึงไม่มีเตาผิงล่ะ?”

หลิงเล่มองดูเธอ ไม่พูดอะไร
จั่ว พูดขึ้นมา “คุณหนูมู่เตาผิงอยู่ในห้องนั่งเล่นบนชั้นสองแต่ มันไม่เคยถูกใช้เลย

วิ่ง!

พอได้ยินแบบนั้นสาวน้อยก็วิ่งขึ้นไปยังชั้นสอง

555 คุณหนูมู่น่ารักมาก”

จั๊ว ปล่อยมือจากรถเข็น เธอเดินไปตรงหน้าแล้วยื่นสลิปเปอร์ ให้กับหลิงเล่ “คุณชายสี่

หลังเลไม่ขยับ

ตาจ้องไปยังทิศทางของบันไดนั่น เวลาผ่านไปสักพัก “ไม่

จั่วประหลาดใจ “แต่คุณหนูไม่ใช่ภรรยาในอนาคต…

”

ในมุมมองของจิ๋ว คุณชายสี่ตามมู่เทียนชิงมากว่าครึ่งปี คงจะเป็นเพราะเธอคือคนที่ช่วยชีวิตเขาจึงไม่อาจปล่อยไปได้ แต่ ดันกลายมาเป็นคู่หมั้นที่กำลังจะแต่งงานกัน โชคชะตาแบบนี้ แน่นอนว่าคุณชายสี่นั้นหวงแหนมากแค่ไหน

หรือมองผิดไป? คุณชายไม่ได้สนใจอะไรคุณหนูมู่จริง ๆ เหรอ?

“ไม่ต้องมาเดาใจฉัน!”

ดวงตาของหลิงเล่นั้นไม่อาจหยั่งรู้ได้ แต่จิ๋วเข้าใจมันได้อย่าง

ลึกซึ้ง

จั๊วซีหยิบสลิปเปอร์แล้วกลับไปยืนข้างหลังหลงเล่
ไม่นานหลังจากนั้นหญิงสาวในชุดสีฟ้าน้ำทะเลก็เดินมาจาก บันไดสีขาวงาช้าง ไปหยุดอยู่ตรงหน้าหลังเลอีกครั้ง จับมือของ เขาข้างหนึ่ง ส่งสายตาวิงวอนแล้วพูดว่า “ไม่เอาแล้ว! แบบนี้ก็ดี อยู่แล้ว ไม่ต้องตกแต่งใหม่แล้วโอเคนะ?”

หลังเลไม่พูด

เธอจับมือเขาแล้วเขย่าขึ้นลง “ขอร้องล่ะ ฉันชอบบ้านแบบนี้ ฉันชอบสีฟ้าที่สุด ฉันชอบดอกทานตะวัน ชอบเตาผิง ชอบ กระเบื้องโมเสคสีน้ำเงิน แล้วก็ชอบบันไดหมุนสีขาวด้วย!”

หลิงเล่เหลือบตามองมือเล็กที่ประสานกันอยู่ที่มือของเขาแล้ว พยักหน้า “ได้”

มู่เทียนซิงดีใจ เธอปล่อยมือใหญ่แล้วลุกขึ้นยืน “คุณใจดีที่สุด

เลย!”

หลิงเล่เปิดตาของเธออย่างไม่สบายใจ ไม่มองไปที่เธอ

เธอเหมือนนึกบางอย่างได้ “จริงสิ ตอนที่ย้ายเข้ามาฉันอยู่ห้อง ไหน?”

บรรยากาศแห่งความสดใสพลันหายไปทันที

จั่วประหลาดใจ เมื่อได้มองใบหน้าที่สดใสและไร้เดียงสา ความคิดทั้งหมดก็หายไป

เธอยังเด็กเกินไป ซึ่งจะอายุสิบแปดปี จะให้ใช้ห้องเดียวกับ คุณชายสี่เหรอ
จั่วหรับพูดให้สบายใจ “คุณหนูมู่ ผมมั่นใจว่าแม่ของคุณต้อง สอนให้คุณทราบถึงความรับผิดชอบและหน้าที่ที่ควรปฏิบัติหลัง จากการแต่งงาน คุณไปดูมาจนทั่วแล้วคงจะเห็นห้องนอนที่คุณ ต้องใช้ร่วมกับคุณชายสี่แล้วใช่ไหมครับ”

จั่วหนอายุมากกว่าจั่วสี่ปี เขาแต่งงานและมีลูกสาวแล้ว

เขารักภรรยามาก แถมยังติดตามหลังเล่ตั้งแต่อายุยังน้อย เหมือนกัน ไม่เพียงแค่นั้น ยา อาหารสไตล์ญี่ปุ่น อิตาลี ฝรั่งเศส และอีกมากมายที่กล่าวมาเธอรู้หมด การปรุงอาหารของเธอยัง เอาชนะทุ่มรับรสของหลิงเล่ได้เสมอ ซึ่งเธอเป็นหัวหน้าแม่ครัว ของหลิงเล่

ความเขินอายปรากฏบนแก้มของมู่เทียนซึ่ง

ในสายตาของพ่อแม่เธอคงจะเป็นเด็กที่อ่อนต่อโลก แต่ใน สายตาของแม่สามีเธอเป็นผู้หญิงที่ต้องปฏิบัติตามหน้าที่และ ความรับผิดชอบของผู้หญิง

นี่คือความแตกต่าง

เธอสับสนและวิตกกังวลหันไปมองคนที่นั่งรถเข็น เขามองจ้อง ลึกเข้ามาในตาของเธอ

เธอบีบมือแน่น ในเรื่องนี้เธอคิดว่าควรจะทำให้ชัดเจน “ขอคุย ด้วยหน่อย!”

“ไม่จำเป็น” หลิงเล่ปฏิเสธ “คนในบ้านหลังนี้ไม่มีความลับซึ่ง กันและกัน”
“ด้วยความฉลาดของมู่เทียนชิง เธอเข้าใจแล้วว่า ถ้าเธอ

ต้องการอยู่อย่างมีความสุขจะต้องไม่มีความลับกับพวกเขา” เขาทําให้เรื่องนั้นชัดเจนก่อนที่เธอจะแต่งงาน แล้วเขาก็ให้

โอกาสเธอกลับใจและเลือก

เธอกําหมัดแน่น สูดหายใจเข้าลึก ๆ “งั้นก็มานั่งคุยกัน หลิงเล่ “ผมนั่งอยู่ตลอด

มู่เทียนชิง “…”

จั่วหนกับ วซีแยกย้ายกันแล้ว ผ้าม่านทั้งใหญ่เล็กถูกดึงลง ช่วงเวลากลางคืนกำลังจะปกคลุมโลก ไฟคริสทัลทุกดวงในบ้าน เปิดเอาไว้แล้ว บ้านสีน้ำเงินสไตล์เมดิเตอร์เรเนียน โคมไฟแกว่ง ไปมา เหมือนว่านี่คือวังคริสทัลอย่างนั้น

น้ำพุทราถูกวางอยู่ตรงหน้ามเทียนซึ่ง

เธอนั่งลงบนโซฟา หยิบหมอนใบใหญ่มาวางบนอก ไม่กล้า เงยหน้าขึ้นไป “ฉันคิดว่าสำหรับการแต่งงานนี้ ที่คุณเองก็ตกลง เป็นเพราะข้อตกลง

หลิงเล่เท้าคาง ริมฝีปากเม้มเข้าหากัน เห็นได้ชัดว่าจริงจังมาก “ข้อตกลงที่คุณว่า คืออะไร?