3

“มิสเตอร์เวอซินีมาถึงแล้ว” ครึ่งชั่วโมงต่อมา ผู้จัดการฝ่ายก เดินมาหยุดที่หน้าเคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์ ทำให้พนักงานทุก คนต้องไปยืนเข้าแถวเรียงหน้ากระดานกันที่ข้างทางเดินทั้งสอง ฝั่งซึ่งทอดยาวจากประตูทางเข้าไปสู่หน้าเคาน์เตอร์ รอเพียงไม่ นาน ร่างสูงสง่าในชุดสูทเต็มยศก็เดินลงจากรถยนต์คันงาม แล้ว เดินเข้ามาพร้อมกับลูกน้องอีกสองคนซึ่งอยู่ในชุดสูทสีดำทั้งตัว

“ยินดีต้อนรับสู่โรงแรมเลอเวอชินีเชียงใหม่ครับ” ผู้จัดการ โรงแรมซึ่งเป็นชายวัยสี่สิบกว่าปีเดินเข้าไปทักทายทายาท เจ้าของโรงแรมดัง ก่อนยื่นมือไปรับช่อดอกไม้จากพนักงาน โรงแรมคนหนึ่งที่ยืนอยู่ด้านหลัง เพื่อส่งมันให้กับร่างสูงเป็นการ ต้อนรับ อีกฝ่ายไม่ว่าอะไรนอกจากยกยิ้มที่มุมปากแล้วรับ ดอกไม้ไป ก่อนยื่นมันให้ลูกน้องคนหนึ่งที่ยืนขนาบข้าง

“ดิฉันชื่ออรอนงค์ค่ะ เป็นผู้จัดการแผนกต้อนรับของที่นี่” ผู้

จัดการวัยสามสิบปลายๆ เอ่ยแนะนำตัว ก่อนจะผายมือไปทาง

ลินินผู้ที่จะรับหน้าที่เป็นคนดูแลเรื่องห้องพักให้กับหนุ่มฝรั่งเศส

รูปร่างสูงโปร่ง “และนี่คือลินิน จะเป็นคนดูแลเรื่องห้องพักให้กับ

คุณค่ะมิสเตอร์เวอซินี”

“สวัสดีค่ะ ดิฉันลินิน พรหมพิริยะค่ะ”

“ผมเฟลิกซ์ เวอชินี” คนตัวสูงถอนแว่นตากันแดดที่สวมอยู่ ออก ก่อนยื่นมือใหญ่ออกมาข้างหน้าเพื่อทักทายสาวไทยร่างเล็กที่สูงไม่พ้นอกของเขา ดวงตาน้ำตาลทองลุ่มลึกจับจ้องตรงมายัง ดวงตาสีน้ำตาลแสนหวานด้วยความรู้สึกบางอย่างที่ทำให้คนถูก มองรู้สึกมือไม้เกะกะชอบกล แต่ก็ยังยื่นมือที่สั่นน้อยๆ ของเธอ ออกไปเพื่อสัมผัสทักทายกับเขา “ยินดีที่ได้รู้จักครับ”

“ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ” เธอบอกพลางเลื่อนสายตาขึ้นสานสบกับ ดวงตาคู่คมอย่างขัดเขิน อะไรบางอย่างในดวงตาสีน้ำตาลอม ทองคู่นั้นทำให้เธอรู้สึกร้อนไปทั่วหน้า มือใหญ่ที่กุมกระชับมือ เรียวเล็กของเธออยู่ก่อให้เกิดความร้อนผะผ่าว ราวกับมีประจุไฟ ฟ้าเล็กๆ ที่แล่นปราดจากมือของเขาเข้ามาสู่มือของเธอในวินาที ที่ฝ่ามือสัมผัสกัน จนเธอต้องรีบซักมือหนีทันที

หญิงสาวยกมือข้างนั้นมากุมไว้แนบอก ขณะที่เบิกตากว้าง มองเขาอย่างประหลาดใจ ส่วนเฟลิกซ์ทำเพียงส่งรอยยิ้มบางๆ พร้อมกับแววตามีเลศนัยมาให้

ลินินไม่อยากจะยอมรับเลยว่าเห็นแววตาเร่าร้อนในแบบที่เธอ รับรู้ได้ดีว่าเขากำลังปรารถนาในตัวเธอ แต่มันก็เป็นเพียงแค่ชั่ว อึดใจเดียวเท่านั้น ลูกไฟสีทองก็กลับกลายเป็นน้ำแข็งลูกกลมๆ แสนงดงามเช่นเดิม ก่อนที่เขาจะหันไปคุยกับผู้จัดการโรงแรม แทน โดยไม่ได้ให้ความสนใจอะไรเธออีก หญิงสาวเลยสรุปเอา ว่าเธอคงคิดมากไปเองจริงๆ

“ผมต้องการพักผ่อนแล้ว

“เดี๋ยวดิฉันพาขึ้นไปที่ห้องค่ะ” ลินินเอ่ยขึ้นเพราะเป็นหน้าที่รับ ผิดชอบของตัวเองที่ต้องดูแลไปส่งชายหนุ่มให้ถึงห้องพักพิเศษซึ่งมีเพียงห้องเดียวและอยู่ชั้นสุดของตึก ซึ่งถูกขนานว่าเป็น ห้อง เพนส์เฮาส์และมักถูกกันให้บริการกับลูกค้าที่กระเป๋า หนักจริงๆ เท่านั้น เชิญทางค่ะ”

สาวร่างบางชุดเครื่องแบบสีขาวนวลซึ่งการเมืองล้านนามาประยุกต์ตัดเย็บให้สมัย แขนเสื้อเป็นแขน กระบอกยาวคลุมศอก ซึ่งชุดกับซิ่นที่ตรงตีนผ้าถุงทอ ลายงดงามเอกลักษณ์เฉพาะ ผายมือไปยังลิฟต์สีทองหนึ่งเป็นตัวเดียวสามารถโดยสารไปห้องพักพิเศษแห่งนั้นได้ โดยมีพนักงานชายสองทำหน้าที่ขนสัมภาระเป็นพวก กระเป๋าเดินทางของเฟลิกซ์ตามขึ้นไป ส่วนกระเป๋าความสำคัญ ชายหนุ่มมอบให้เป็นหน้าที่ของลูกน้องเป็นผู้

กล่องเหล็กวีไอพีผู้โดยสารกลุ่มดังกล่าวมาหยุดที่ หน้าประตูทางเข้าเพนส์เฮาส์หรู สแกนคีย์การ์ดแสนทันติดอยู่ ลินินแผ่นพลาสติกเงิน ขนาดเท่าฝ่าโบกผ่านเซนเซอร์ที่เป็นสีแดงแสง เลเซอร์กลายสีเขียวพร้อมเสียงดังมากเป็น สัญญาณระบบล็อกอัตโนมัติได้ปลดล็อกแล้ว มือบางจึงยื่น ออกไปหมุนลูกปิดประตูเงินบานใหญ่บานหนึ่งซึ่งตั้งเคียงข้าง กับประตูอีกแบบเดียวกันอีก

“เชิญค่ะหวานบอกภาษาดังกล่าวได้ดีพอๆ กับภาษาอังกฤษซึ่งวิชาเอกเธอได้ วุฒิปริญญามา
สององครักษ์รูปร่างสูงปราดเปรียวก้าวเข้าไปด้านในก่อนเพื่อ สํารวจความเรียบร้อยตามห้องหับต่างๆ ว่าปลอดภัยพอสําหรับ เจ้านายของตน ก่อนเดินออกมา โคลงศีรษะให้ผู้เป็นนายแทน การบอกว่าทุกอย่างเรียบร้อยและปลอดภัยดี เมื่อนั้นแหละเฟลิ กซ์จึงเดินเข้าไปในห้องซึ่งลินินเปิดประตูรอท่าเอาไว้อยู่แล้ว พนักงานยกกระเป๋านักระเป๋าเดินทางเข้าไปเก็บในห้องนอนซึ่ง อยู่ฝั่งตะวันออกของห้องแล้วเดินออกไป

ภายในห้องมีโถงนั่งเล่นคั่นกลางระหว่างประตูห้องนอนใหญ่ กับบาร์เครื่องดื่มซึ่งอยู่อีกฟากของห้องสุดหรู ตรงระเบียงกว้างมี สระว่ายน้ำสีใสขนาดใหญ่ตั้งอยู่ ทุกอย่างตกแต่งด้วย เฟอร์นิเจอร์น้อยชิ้น แต่กลับดูเรียบหรูไม่รกตาด้วยเป็นโทนสีเทา – ขาวด้วยกันทั้งสิ้น และดูเหมือนว่าแขกคนพิเศษจะพึงพอใจ มากเสียงด้วย เห็นได้จากมุมปากที่ยกเกือบจะเป็นรอยยิ้มของ เขา

“เป็นยังไงบ้างคะ? ต้องการให้อะไรเพิ่มเติมอีกหรือเปล่าคะ? ลินินถามอย่างเป็นมืออาชีพ น้ำเสียงของเธอราบเรียบมั่นคง ซุกซ่อนความประหม่าที่เกิดขึ้นในใจเอาไว้อย่างมิดชิด มันเป็น ความตื่นเต้นอย่างที่แตกต่างไปจากที่เธอรู้สึกยามที่ต้องคอย รับรองแขกพิเศษของทางโรงแรม ดวงตาคมคู่นั้นคอยปรายตา มามองบ่อยๆ ในช่วงเวลาสั้นๆ มักจะทำให้เธอรู้สึกเกร็งไปหมด และเหมือนนัยน์ตาคู่นั้นจะเป็นเชื้อเพลิงที่จุดไฟขึ้นในกายของ เธอให้รุ่มร้อนแปลกๆ ได้อย่างประหลาด

หากทว่าชายหนุ่มกลับไม่ตอบในทันที ร่างสง่าฝืนกายหันกลับไปมองคนตัวเล็กที่ยังยืนอยู่หน้าประตู แล้วเลี้ยวหน้าไปพยักหน้า บอกลูกน้องสองคนให้ออกไปจากห้องพักแห่งนั้น เพียงไม่กี่ วินาทีต่อมา ห้องกว้างใหญ่นั้นก็เหลือเพียงลินินและเฟลิกซ์ตาม ลำพัง

หญิงสาวหันไปมองประตูที่ปิดลงเบาๆ แล้วจึงหันกลับมา เผชิญหน้ากับร่างสูงโปร่งยาของแขกคนพิเศษ เผลอก้าวถอย หลังเพื่อออกห่างจากร่างสูง เพราะสัมผัสได้ถึงความร้อนที่พวย พุ่งจากร่างกายของเขา ซึ่งมันกำลังเขย่าใจเธอให้เต้นด้วย จังหวะที่ผิดแผกไป