2

“นี่ๆ เธอได้ยินข่าวรึเปล่าว่าวันนี้ลูกชายเจ้าของโรงแรมจะมา ล่ะ?” เสียงกระซิบของรุ่นพี่ที่ทำหน้าที่พนักงานต้อนรับที่หน้า เคาน์เตอร์กระซิบขึ้นด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น คนที่ง่วนอยู่กับอาหาร กลางวันตรงหน้าเงยหน้าขึ้นมองแล้วขมวดคิ้วนิดๆ หลังจาก ได้ยินคําบอกเล่าดังกล่าว

“แล้วยังไงเหรอคะ?” ลินิน พรหมพิริยะเงยหน้าถามอย่างไม่ เข้าใจนัก ดูทุกคนในโรงแรมจะตื่นเต้นกับการมาพักผ่อนของ ทายาทเจ้าของโรงแรม โดยเฉพาะพนักงานสาวๆ ที่ดูจะตั้งตารอ การมาของใครคนนั้นเป็นพิเศษ

“โธ่เอ๊ย! เธอนี่มันสมฉายาแม่ชีจริงๆ นะลินิน!” วนิดาผู้เป็นรุ่น พี่บ่นอย่างไม่จริงจังนักกับการไม่ใส่ใจต่อเพศตรงข้ามของรุ่น น้อง

วนิดาไล่สายตาสำรวจคนที่นั่งอยู่ข้างกายและหันไปสนใจกับ อาหารเที่ยงของตัวเอง จะว่าไปแล้วลินินเป็นผู้หญิงสวยหยดย้อย ที่หาตัวจับยากคนหนึ่ง เธอเป็นที่หมายปองของหนุ่มๆ หลายคน ที่ทำงานที่นี่หรือเป็นแขกที่มาพัก แต่ว่าหญิงสาวไม่เคยมีท่าที ใส่ใจผู้ชายคนไหนเป็นพิเศษ ออกจะปิดกั้นตัวเองจากเพศตรง ข้ามด้วยซ้ำ ทำตัวราวกับนางผู้เคร่งครัดที่จะไม่ยอมให้ผู้ชาย เข้ามากล้ำกลายในชีวิต

วนิดาล่ะรู้สึกเสียดายรูปร่างหน้าตาของลินินนัก นี่หากว่าเธอสวยได้สักครึ่งของลินินนะ จะปั่นหัวผู้ชายเล่นแล้วเลือกแต่คนที่ดี ที่สุดเท่านั้นเลย

“ถามจริงเถอะนิน… เธอไม่คิดที่จะมีแฟนบ้างหรือไง?” คำถาม ที่ถูกโพล่งออกมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยทำให้คนที่กำลังจะตักอาหาร

เข้าปากชะงัก ก่อนเลื่อนสายตาไปมองรุ่นพี่อย่างสงสัย

“นึกยังไงมาถามอะไรอย่างนี้กันคะพี่แวว?”

“ก็เธอออกจะสวยนะนิน นิสัยก็ดี แถมมีความเป็นกุลสตรีที่ เพียบพร้อมขนาดนี้ มีผู้ชายมาให้ความสนใจก็ตั้งหลายคน ไม่ คิดที่จะคบใครบ้างเหรอ?” วนิดาขมวดคิ้ว อย่างไรเสียมนุษย์เรา ก็ถูกสร้างมาให้เป็นสัตว์สังคม การที่จะอยู่คนเดียวไปจนตาย ถ้าไม่มีปมเรื่องความรักจริง ก็เป็นเพราะละแล้วซึ่งทางโลกนั่น แหละ

“ก็นินยังไม่เจอ Mr. Right นี่คะ”

“อะไรกัน!? ทั้งที่คนที่เข้ามาจีบเธอหลายๆ คนก็เป็นถึงคนรวย และคนมีชื่อเสียงน่ะนะ… นั่นยังไม่ใช่คนที่ใช่สำหรับเธออีกเหรอ นิน? เลือกมากๆ ระวังจะขึ้นคานนะ” อีกฝ่ายเตือนด้วยความหวัง ดีในอิจฉานิดๆ ผู้ชายที่เข้ามาจีบลินินดีกรีธรรมดาเสียเมื่อไหร่ ล่ะ? มีทั้งนักธุรกิจหรือทายาทนักการเมืองชื่อดังเลยด้วยซ้ำ ทั้งที่ หญิงสาวเป็นแค่พนักงานโรงแรม เป็นเธอหน่อยไม่ได้ จะรีบ กระโดดคว้าเลย ชีวิตนี้จะได้อยู่อย่างสบายๆ ไม่ต้องมาหาเช้า กินค้าอย่างนี้

“แล้วพี่แววล่ะ? ทำไมไม่มีแฟนกะเขาสักที?” ได้ทีลินินตั้งคำถามกลับ เพราะตั้งแต่ทำงานที่นี่มาร่วมสองปีก็ไม่เคยเห็น วนิดาจะคบหาใครเลยสักคน

“วุ้ย! ถ้าฉันสวยได้สักครึ่งหนึ่งของเธอล่ะก็นะ ฉันไม่อยู่ เกาะคานอย่างนี้หรอกย่ะ!” วนิดาพูดหยิกแกมหยอก ไม่ได้จริงจัง กับคำพูดนั้นเท่าไหร่นัก แต่ก็มีแอบหวังนิดๆ ว่าจะมีคนมาสอยลง จากคานเสียที อยู่บนคานน่ะอาจจะสบายใจก็จริง แต่บาง อารมณ์มันก็เหงาจับใจเลยล่ะ

“โธ่… นินไม่ใช่คนสวยอะไรขนาดนั้นสักหน่อย แล้วอีกอย่างที่ แววก็ใช่ว่าจะขี้ริ้วขี้เหร่ บางทีอาจจะมีคนแอบมองพี่อยู่ก็ได้ แต่พี่ น่ะมองไม่เห็นเอง” ลินินพูดเป็นปริศนาให้อีกฝ่ายได้คิด ใครที่ว่า นั้นน่ะหญิงสาวหมายถึงผู้จัดการห้องอาหารของโรงแรมที่รู้สึกจะ ชอบแอบมองวนิดาอยู่เป็นประจำ เพียงแต่สาวเจ้าน่ะไม่เคย ใส่ใจจะมอง

“โอ๊ย… จะมีใคร? เธอก็พูดไปนะหิน!” รุ่นพี่หันมาเย็ดใส่คนที่ พูดล้อเล่น ก่อนที่จะรีบเปลี่ยนเรื่อง “ว่าแต่… คนที่ใช่สำหรับเธอ น่ะต้องเป็นยังไงกันล่ะ?”

“ไม่รู้พี่แวว ถ้าเจอแล้วหัวใจมันก็คงบอกเองล่ะมั้งว่าคนนี้ แหละคือ Mr. Right ที่นินรอมานาน นินเป็นพวกเชื่อในสัญชาต ญาณน่ะ” ลินินบอกยิ้มๆ ก่อนก้มหน้าจัดการกับอาหารมื้อกลาง วันต่อ เพราะรู้สึกว่าจะเสียเวลาคุยเรื่องไม่เป็นเรื่องนานเกินไป แล้ว เดี๋ยวจะเข้าไปเปลี่ยนเวรกับเพื่อนไม่ทัน งานโรงแรมนี้มากิน อาหารพร้อมกันไม่ค่อยได้ ต้องทิ้งให้มีสักคนสองคนที่อยู่โยง เฝ้าเคาน์เตอร์เอาไว้เพื่อต้อนรับแขก
“อืม… แล้วฉันจะรอดูแล้วกันว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใคร” วนิดา คร้านจะต่อปากต่อคำกับรุ่นน้องอีก จึงหันไปใส่ใจกับอาหาร กลางวันของตัวเองบ้าง ได้แต่เฝ้าตั้งตารออยากจะเห็น คนที่ใช่ ของนาง นามว่าลินินเสียเหลือเกิน

“ลินิน” เสียงเรียกของอรอนงค์ผู้จัดการฝ่ายต้อนรับส่วนหน้า ดังขึ้นเบื้องหลัง ทำให้เจ้าของชื่อที่ส่วนกับเอกสารตรงหน้าหัน กลับไปมอง

“มีอะไรเหรอคะพี่อร?”

“อีกไม่ถึงครึ่งชั่วโมงมิสเตอร์เวอชินีจะมาถึง เดี๋ยวเธอช่วย จัดการพาท่านขึ้นไปห้องพักและแนะนำเครื่องอำนวยความ สะดวกต่างๆ ให้ท่านด้วย” ผู้จัดการวัยเลยสี่สิบสั่งการ

พอจะอ้าปากถามว่าทำไมถึงต้องเป็นเธอ ลินินก็ตัดสินใจที่ เงียบเสีย เพราะอย่างไรก็ตามเธอมีหน้าที่ต้องดูแลแขกอยู่แล้ว เนื่องจากเธอพ่วงตำแหน่ง Guest Service Agent ด้วยอีก ตำแหน่ง ซึ่งมีหน้าที่ต้องคอยแนะนำแขกถึงส่วนต่างๆ ของ โรงแรมรวมไปถึงเครื่องอำนวยความสะดวกต่างๆ แต่ปกติไม่ จําเป็นต้องเดินนำแขกไปแนะนำให้ถึงที่ ทว่านี่เป็นกรณียกเว้น เพราะคนที่มาน่ะเป็นถึงทายาทเจ้าของโรงแรมเลยนะ

“ได้ค่ะ” ลินินตอบรับคำสั่งท่ามกลางสายตาอิจฉาริษยาของ พนักงานคนอื่นๆ ยกเว้นก็แต่วนิดาที่ยื่นหน้ามากระซิบด้วยน้ำ เสียงกระเซ้าเย้าแหย่ทันทีที่ผู้จัดการฝ่ายเดินห่างออกไป

“น่าอิจฉานะเนี่ย ได้ทำงานใกล้ชิดทายาทเจ้าของโรงแรมด้วยอย่าลืมรีบจัดการรวบหัวรวบหางเขาชะนะ โอกาสอย่างนี้หาไม่ ได้ง่ายๆ นะยะ!”

“พี่แวว! พูดอะไรไร้สาระ อย่างเขาน่ะเหรอจะชายตามองผู้ หญิงธรรมดาๆ อย่างนิน?” ลินินโคลงศีรษะเบาๆ กับความ พยายามที่จะยุยงส่งเสริมให้เธอมีแฟนสักทีของรุ่นพี่ ไม่ได้เก็บ เรื่องนั้นมาคิด ใส่ใจมากเท่าไหร่นัก หญิงสาวก็แค่ทำงานตาม หน้าที่ของเธอเท่านั้น ไม่คิดที่จะมองหาสามีรวยๆ อย่างที่อีกฝ่าย แนะนําหรอก

อีกอย่าง… เขาเป็นถึงทายาทเจ้าของโรงแรม อย่างไรก็ต้อง รวยล้นฟ้า และคนรวยระดับนั้นหรือจะมองคนธรรมดาอย่างเธอ? ฝันเฟื่องไปแล้ว!