บทที่1 แอมแปร์ คนไร้ยางอาย

“เอี๊ยด!”

น้ำกองใหญ่สาดไปที่กระโปรงของแอมแปร์เต็มๆ เธอหันไปเห็นรถสปอร์ตหรูที่จอดอย่างกะทันหัน นาทีนี้ เธอไม่คิดอะไรแล้วรีบตรงไปที่รถและทุบกระจกรถ สุดแรง.

“มาร์ค นี่เธอไม่ได้กลับบ้านมาเป็นอาทิตย์ละนะ”

“ครับ”

กระจกรถเลื่อนลงอย่างช้า ๆ เผยให้เห็นใบหน้า หล่อเหล่าเย็นชาที่ไม่แยแสอาไรของ คุณชายมาร์ค พร้อมเผยร้อยยิ้มเยือกเย็นมุมปาก “ แอมแปร์ ถ้าเธอ อยากได้เงินก็แค่พูดมาตรงๆ ไม่ต้องมาพล่ำเยอะ” เขา เอ่ยกับเธออย่างเย็นชา

แอมแปร์โกรธจนตัวสั่น ในเมื่อเขาก็พูดขนาดนี้ แล้ว เธอก็จะไม่ขออ้อมค้อมอีกต่อไป.

“มาร์ค ฉันต้องจ่ายค่ารักษาพยาบาลอีกแล้ว ฉัน ต้องการ……..

ประตูรถถูกเปิดออก แอมแปร์ถูกกระชากเข้าไป ในรถ เขากดเทอด้วยแขนสองข้างอย่างแรงและเริ่มทำ อย่างที่เขาเคยทำทุกครั้งที่เจอ หลังจากเหตุการณ์ที่ เกิดขึ้นมาร์คเอาเงินปีกนึงตบไปที่ใบหน้าของเธออย่างแรงและพูดว่า “สองแสน ขอได้ดีนี่!”

แอมแปร์อดทนต่อความเจ็บปวดในร่างกาย เธอพยายามขดตัวไว้และค่อยๆเก็บธนบัตรที่ กระจัดกระจายไปบนพื้นทีละใบอย่างระมัดระวังนับ คร่าวๆแล้วได้ไม่น้อยกว่าแสนบาทเลยทีเดียว

ความจริงคือ เธอกับมาร์คเป็นสามีและภรรยา แต่ ความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาเป็นเพียงหญิงบริการคน หนึ่งและแขก พวกเขาทำสัญญาซื้อขายอย่างชัดเจน นั่นคือ หนึ่งแสนต่อความสัมพันธ์หนึ่งครั้ง

หลังจากทําภารกิจเสร็จ จ่ายค่าตอบแทนและต่าง ฝ่ายต่างไม่ติดค้างกัน

มาร์ค ไม่เคยให้เช็คหรือเครดิตการ์ดกับเธอและ

เขาเองมักจะมีธนบัตรจำนวนมากพกติดตัวเสมอเพื่อที่

จะใช้ต่อกรกับเธอ

มาร์คได้พูดไว้ว่าอย่างไรนะ?

ใช่แล้ว การได้ขว้างเงินใส่หน้าของเธออย่างดุ เดือดหลังจากเสร็จสิ้นภารกิจนั้น จะทำให้เขารู้สึกสะใจ และมีความสุขมากขึ้น เพียงแต่ว่าครั้งนี้เธอต้องการค่า รักษามากขึ้น จึงต้องใช้เงินสองแสนบาท

เธอค่อยๆเอาเงินใส่เข้าไปในกระเป๋าอย่างระมัดระวังกัดริมฝีปากแน่นและพูดเสียงสั้นๆว่า “มาร์ค ยังขาดอีกหนึ่งแสน”

มาร์คหัวเราะเยาะอย่างเยือกเย็นและจ้องมองเธอ ด้วยสวยตาโอหังแต่ดูว่างเปล่าคู่นั้น ไม่รอช้าเขากดหัว เธอไปที่เท้าของเขา “แอมแปร์ เพื่อคนเยี่ยงสัตว์ป่า พันธุ์นั้นเธอถึงขั้นไม่เอายางอายเลยนะ!”

“ มาร์ค รันเวย์ ไม่ใช่อาไรอย่างที่นายพูดเขาเป็น เลือดเนื้อเชื้อไขของคุณเอง! ห้าปีที่แล้วลูกของเรายัง ไม่ตายติงติงเป็นเด็กคนนั้น!” แอมแปร์ต้องทนกลั้น น้ำตาไว้ทั้งๆที่หัวใจเธอนั้นแทบแตกสลาย

“เฮอะ! แอมแปร์คำพูดปัญญาอ่อนแบบนี้เธอ ยังกล้าเอามาหลอกชั้น เธอเห็นชั้นเป็นคนโง่หรือไง ฮะ?!”

เมื่อย้อนคิดถึงทุกสิ่งที่แอมแปร์ทำเมื่อห้าปีที่แล้ว มาร์คยิ่งเกลียดเธอเข้าไส้ “แอมแปร์ ลูกของฉันตาย ไปแล้ว แม่ผู้ให้กำเนิดฆ่าเค้าด้วยน้ำมือของเค้าเอง เพื่อ ความสุขสบายและหรูหราของเธอ!”

เขาอยากบีบคอหล่อนให้หักคามือ เมื่อห้าปีที่แล้ว เขาได้รับบาดเจ็บสาหัสจากอุบัติเหตุทางรถยนต์และ โรงพยาบาลแจ้งว่าเขาจะไม่สามารถลุกขึ้นมาได้อีก

แอมแปร์ยอมที่จะเอาเด็กออก เพื่อที่เธอจะได้ไม่เป็นภาระถ่วงความเจริญของเขา

เธอโยนขวดโหลบรรจุเถ้ากระดูกของลูกของ พวกเค้าใส่หน้าเขา “มาร์ค ชั่วชีวิตของชั้น สิ่งที่น่า ขยะแขยงที่สุดในชีวิตที่ชั้นเคยทำคือการมีอาไรกับ คุณ!”

เค้าไม่เคยที่จะลืมได้เลย เศษขวดแก้วแตก กระจัดกระจาย เลือดสีแดงสดสาดเต็มใบหน้าเธอทำให้ เธอไม่สามารถแยกแยะได้เลยว่านั่นมันเป็นเลือดของ เขาหรือเลือดของลูก

ความเกลียดชังนั้นเหมือนมีดที่คอยทิ่มแทงหัวใจ ของเขาที่มองไปด้วยเลือด

กองธนบัตรถูกโปรยหล่นลงต่อหน้าแอมแปร์ “แอมแปร์ เธอนี่มันน่าสมเพชจริงๆ! รีบๆไสหัวออกไป ซะ!”

ธนบัตรหลายใบถูกลมพัดออกไปนอกหน้าต่าง แอมแปร์ รีบกระโดดลงจากรถโดยไม่ได้หยิบเสื้อผ้า ของเขามาด้วยแล้ววิ่งไล่เก็บเงินที่ตกลงพื้นทีละใบๆ

“นี่คือเงินที่จะช่วยชีวิตของรันเวย์ ใบเดียวก็หาย

ไปไม่ได้”

เขาชำเลืองมองไปที่ผู้หญิงที่เปียกโชกอยู่ท่ามกลางสายฝน แล้วน้ำตาก็ค่อยๆหยดลงจากดวงตา อันเศร้าสร้อยเย็นชาของมาร์ค เขาไม่คิดเลยว่าเธอจะ ยอมทำเพื่อคนป่าเถื่อนคนนั้นได้ถึงขนาดนี้ แต่กับลูก ๆ ของพวกเขามันกลับดูไร้ค่าในสายตาของเธอ!

เสียงประตูรถปิดดังป้างและรถสปอร์ตแลมโบกินี่สื เงินก็ได้วิ่งออกไปอย่างเร็ว

เมื่อมองไปที่รถสปอร์ตที่วิ่งออกไปแล้ว แอมแปร์ ก็ไม่อาจจะควบคุมน้ำตาได้อีกต่อไปแล้วน้ำตาก็ค่อยๆ ไหลเอ่อออกมาพร้อมกับสวยฝน

พวกเขาเคยมีความรักและเป็นรักที่หวานที่สุดใน โลกมาก่อน แล้วมันกลับกลายเป็นแบบนี้ไปได้อย่างไร กัน? “