บทที่ 6 แอมแปร์ แกถือว่าเป็นตัวอะไร

คุณชายมาร์คไม่เอาเด็กคนนี้…..

มาร์คเป็นคนที่ให้เด็กของพวกเขาตาย!

วันข้างหลัง เธอจะไม่สามารถตั้งท้องได้อีกต่อไป! ความหวังสุดท้ายที่เวย์จะมีชีวิตอยู่ได้ ไม่มีอีกแล้ว

หน้าอกของเธอเจ็บจนแทบจะขาดใจ ที่ๆอบอุ่น ที่สุด เหมือนถูกมีดทิ่มแทงนับไม่ถ้วน มันเจ็บมาก เจ็บ มากๆ เจ็บจนไม่มีแรงที่จะดิ้นรนต่อไป

เธอช่วยเวย์ของเธอไม่ได้ เธอไม่รู้ว่าจะต้องทำยัง ไง ถึงจะไม่เสียเวย์ของเธอไป…..

น้ำตาของแอมแปร์เหมือนลูกปัดที่ตกลงมาเป็น เม็ดๆตอนเชือกขาด เธอไม่สนใจสุขภาพร่างกายของ ตัวเอง เธอแค่อยากจะอยู่กับเวย์มากกว่านี้

เด็กในท้องก็ไม่มีแล้ว เวย์ของเธอคงจะอยู่ได้นาน สุดก็หนึ่งปี เวลาที่พวกเขาจะได้อยู่ด้วยกัน ก็จะน้อยลง ไป

แอมแปร์พึ่งจะเดินไปถึงห้องผู้ป่วยของรันเวย์ หยาดฟ้าเดินเข้ามาอย่างหน้าสวยๆ เธอเชิดคางของตัว เองขึ้นสูงๆ ดูหยิ่งยโสเหมือนดั่งห่านฟ้าสีขาว
“แอมแปร์ แกพูดผู้ชายที่แกรักที่สุดเอาลูกแกออก รสชาติเป็นยังไง?”

หยาดฟ้าพยายามทำท่าทางที่ผู้ชนะอยู่ที่สูงส่ง แต่ ยังไงก็ไม่สามารถบดบังนัยน์ตาที่เครียดแค้นและความ เกลียดของตัวเอง

มาร์คร้องไห้

มาร์คที่เป็นผู้ชายที่สูงศักดิ์ในเมืองนี้ กลับร้องไห้ เพราะเด็กที่ไม่เอาออกไม่ได้

แอมแปร์โดยยาพิษในเหล้า อาการหนักหนาสาหัส มาก จึงไม่เอาเด็กออกไม่ได้ ไม่งั้นเธอจะอันตรายถึง ชีวิต ตอนนั้นมาร์ค ก็ทำได้แค่เอาเด็กคนนี้ออก

พอนึกถึงบทที่อยู่ในผับ มาร์คนั่งอยู่ตรงมุมตัว คนเดียว หยดน้ำตาที่ไหลออกมาโดยไม่มีเสียง ทำให้ หยาดฟ้าอยากจะใช้มีดกีดแอมแปร์ใจจะขาด

เพื่อที่จะได้มาร์คมา ได้ทำเรื่องผิดต่อฟ้าดิน มากมาย ทำไมในสายตาของเขา ก็ยังคงมีแค่แอมแปร์!

ได้ใบหน้าที่ผอมเล็กของแอมแปร์ขาวซีดเหมือน ดั่งกระดาษ หยาดฟ้ารู้สึกสะใจหน่อยๆ เธอเจ็บ เธอก็จ ทำให้แอมแปร์ต้องเจ็บกว่า!
เธอกระตุกริมฝีปากขึ้น แล้วยิ้มเยาะเบาๆ “แอมแปร์ แกรู้ไหมทำไมมาร์คถึงต้องฆ่าลูกของแก? เพราะว่า…….

เธอก้มหน้าต่ำลงแล้วค่อยๆจับท้องน้อยของเธอ อย่างอ่อนโยน “เพราะว่าฉันก็ตั้งท้องเหมือนกัน! แก ท้อง ฉันไม่มีความสุข มาร์คเลยทนเห็นเป็นแบบนี้ไม่ได้ เขาเลยเอาลูกของแกออก!”

แอม

แอมแปร์ยืนไม่นิ่งแล้วเกือบจะล้มลงบนพื้น ที่แท้ เขาเอาลูกของเธอออกก็เพราะว่าหยาดฟ้า

แอมแปร์ใช้แรงพยายามจะพยุงร่างข้องตัวเองเพื่อ ยืนให้อยู่ เธอเลยกัดฟันพูดขึ้น “หยาดฟ้า แกอย่าได้ใจ เร็วเกินไป สิ่งที่แกติดค้างฉัน วันหนึ่ง ฉันจะขอแกคืน เป็นพันเท่าหมื่นเท่า! แค้นที่ต้องชำระของพ่อฉันและลูก ฉัน ฉันจะไม่ยอมปล่อยมันไปง่ายๆ!

“แก้แค้น?!” หยาดฟ้าหัวเราะอย่างเหยียดหยาม “ต้องดูว่าแกจะมีปัญญาไหม! ตอนนี้ฉันท้องลูกของ มาร์ค ฉันเป็นสิ่งที่ล้ำค่าในมือของเขา แกถือว่าเป็นตัว อะไร!”

“ไม่ต้องบอกว่าทำให้ลูกในท้องของแกตายหรอก ถ้าฉันอยากจะฆ่าแก มาร์คก็ต้องช่วยยื่นมีดมาให้ฉัน!”
“หยาดฟ้า ถ้าแกอยากจะฆ่าฉันให้ตายก็ฆ่า เร็วๆ! ไม่งั้นฉันจะฆ่าแก แก้แค้นแทนพ่อฉัน!” แอมแปร์ ตะคอกใส่หยาดฟ้าด้วยความโหดเหี้ยม

หยาดฟ้าจับมือขวาของแอมแปร์ทันที แล้วมองไป ยังนิ้วก้อยที่ขาดไปหนึ่งท่อน ก็หัวเพราะขึ้นอย่างน่า กลัว “ใช่ พ่อของแกฉันเป็นคนฆ่าตายเอง นิ้วของแก ฉันเป็นคนสั่งให้คนอื่นทำเอง และเรื่องทุกข์ทรมานที่แก ต้องเจอในคุกฉันเป็นคนสั่งเอง เสียดาย จะแก้แค้น แก คงไม่มีโอกาสนั้น!”

“อ่าส์ๆๆ!!!”

หยาดฟ้าพึ่งจะพูดจบ ก็ไม่รู้ว่าทำไมจู่ๆเธอจึงถูก ดึงไปข้างหลัง ไม่รู้ว่ารันเวย์ลงจากเตียงเมื่อไหร่ เด็กวัย รุ่นยังทำนัยน์ตาที่เกลียดแค้นที่รนด้วยไฟ “แกรังแกแม่ ฉันหรอ ฉันจะไม่ยอมให้อภัยแก!”