บทที่ 9 จูบยาว ๆ

บทที่ 9 จูบยาว ๆ

จารวีกลัดกลุ้มกอดตัวเองอยู่บนโซฟา นิ้วมือจิกลงไปใน โซฟา กัดริมฝีปากแน่นเพื่อไม่ให้เสียงร้องไห้ดังออกมา

“คุณคะ จะอาบน้ำสักหน่อยมั้ยคะ…” น้าอามคนนั้นเตือน เธอด้วยความหวังดี

“ออกไป ออกไปให้พ้น… จารวีร้องตะโกนออกมา เธอใส่ เสื้อผ้าอย่างลวกๆ กอดกล้องถ่ายรูปเดินออกมาจากบ้าน พักตากอากาศของบ้านโพธิสูง เธอเกลียดคนในบ้านโพธิ สูง เกลียดทุกอย่างในบ้านโพธิสูง

ยศพลมองภาพด้านหลังของเธออย่างเย้าหยอก แสดง อาการหัวเราะอย่างอันตรายและน่ากลัวออกมานิดๆ ผู้ หญิงของบ้านพูลสวัสดิ์ทั้งหมด ไม่ได้มีจุดจบเป็นอันดีแน่

ที่ริมทะเล จารวีนั่งกอดเข่า ใจลอยมองมหาสมุทรอัน กว้างใหญ่ที่นิ่งสงบอยู่บนหินก้อนหนึ่ง ลมพัดมาครั้งแล้ว ครั้งเล่า ผมของเธอปลิวไสวไปตามสายลม จารวี เธอมัน สกปรก เธอมันไร้ค่าแล้ว….ที่แท้เธอก็เป็นคนเสนอตัวให้ เขาเอง….จารวีถือกล้องถ่ายรูปอยู่ในมือ ตั้งอกตั้งใจจะ ทําลายมันให้สิ้นซาก เธอใช้แรงกำลังทั้งหมดที่มีระบายไปกับกล้องถ่ายรูปอันนี้ เสมือนกับว่านี่เป็นยศพล คนที่เธออยากจะทำให้ตาย

“พังให้ตายเลยไปไอ้คนชั่ว พังให้ตายเลยไอ้คนน่า รังเกียจ พังให้ตายเลยไอ้กากเดนสังคม….” กล้องถ่าย รูปกลายเป็นเศษอย่างรวดเร็ว เธอยังระบายความโกรธ ไม่หมดและยังคงพังกล้องให้เละ br/ “แรงเยอะขนาด นี้ ทำไมก่อนหน้านี้ไม่ออกแรงมาให้หมดล่ะ….” คำพูด ถากถางดังออกมาจากด้านหลังของเธอ จารวีหันมาอย่าง ตกใจ ยศพลยืนกอดอกตัวเองอยู่ด้านหลังเธอ และมอง เธออย่างเยาะเย้ย ด้านหลังเขามีแลมโบกินี่ฟอร์ดมัสแตง อยู่หนึ่งคัน

“นายตามฉันมาเหรอ?” จารวีโกรธมากๆ

ยศพลจ้องสายตาเธออย่างรังเกียจ “จารวี เป็นผู้หญิงที่ โง่เสียจริงเลย จะหาเรื่องตายก็ไปให้ไกลกว่านี้หน่อยสิ ที่ นี่ห่างจากบ้านพักตากอากาศไม่ถึงร้อยเมตร ถ้าอยากไม่ เห็นเธอ คงเป็นเรื่องยาก….…..

จารวีโกรธจัดจนหน้าแดงไปหมด ถึงแม้ว่ายืนอยู่ตรงนี้ก็ ยังเห็นป้าย Versailวิลล่าที่อยู่บนยอดหลังคา แต่ถ้าพูด ว่าไม่ถึงร้อยเมตรก็เว่อร์เกินไป

“ไอ้คนเลว ฉันยังไม่หาเรื่องตายหรอก ให้ไปตายเพราะ นาย มันไม่ค่อยคุ้มหรอก….” จารวีขบฟันแน่น เท้าข้างหนึ่งเตะกล้องที่พังเละตกลงไปในทะเล

“บอกว่าเธอโง่ก็ยังไม่เชื่อ ยังไม่ตรวจดูกล้องก็ …” เสียง พูดที่หยอกล้อ จารวิ่งงไปชั่วขณะ จู่ๆก็หันตัวกลับ ก้าว เท้าสองสามก้าวแล้วมุ่งตรงไปยังทะเล

กล้องนั้นถูกน้ำทะเลซัดลอยขึ้นมา ถูกฟองคลื่นม้วนไหล ชัดออกไปอย่างช้าๆ

จารวีวิ่งตามมันไป โชคดีที่หาดทรายนี้ตื่น จารวีหยิบ กล้องถ่ายรูปขึ้นมาแล้วหยิบม้วนฟิล์มที่อยู่ข้างในออกมา จากนั้นก็โยนกล้องถ่ายรูปออกไปไกลลิบ

“ยศพล นายมันเป็นเศษสวะ….” จารวีจ้องตาของยศพล ด้วยความดุ แล้วก็หันหัวเดินจากไปอย่างตามใจชอบ

ทันใดนั้นก็มีมือยื่นเข้ามาจากรั้งเธอไว้จากด้านหลัง มือ ใหญ่ของเขาจับที่คางของเธอ สายตาเป็นประกายราวกับ ดวงดาว มุมปากกลับมีรอยยิ้มที่ชั่วร้าย ถ้าเกิดไม่พูดถึง บุคลิกลักษณะนิสัยของเขา ใบหน้าแบบนี้คงทำให้สาวๆ หลงใหลไปเป็นอย่างมาก ไม่รู้ว่าจะทรมานหัวใจของผู้ หญิงไปแล้วกี่คน

“ปล่อยฉันนะ…” จารวีตะโกนออกมาด้วยความโมโห

“จารวี เธอไปเอาความกล้ามาจากไหนห้ะ เธอมีสิทธิ์อะไรมาด่าฉัน?” ยศพลลงไปคร่อมจาร

คนในบ้านพูลสวัสดิ์ไม่มีอะไรดี ไม่มีผู้หญิงในบ้านพูล สวัสดิ์คนไหนกล้าด่าเขา….จารวีชี้นิ้วมือไปที่ปลายจมูก ของยศพล “นายมันห่วย นายมันเป็นขยะสังคม…

“ไหน เธอลองด่าฉันอีกทีซิ….” ไฟความโกรธของยศพล ถูกจุดขึ้นแล้ว

“คุณมันเป็นเศษสวะ พ่อของคุณก็เป็นเศษสวะ แม่ของ คุณก็เป็นเศษสวะ……… จารวียังพูดไม่ทันจบ ยศพลก็ จูบริมฝีปากของเธอ การจูบที่ยาวนาน ทำให้อากาศปอด ของเธอลดไปเรื่อยๆ