ตอนที่10 เสื้อผ้าชดเชย

ตอนที่10 เสื้อผ้าชดเชย

จารวีดิ้นรนอย่างสุดกำลัง

ของเขา

และยกขาเตะไปยังหว่างขา

“อู๋…..ยศพลเจ็บขึ้นและปล่อยเธอทันที สีหน้าเปลี่ยนดู ไม่งดงาม ไอ้ผู้หญิงคนนี้ ทำไมเชื่องยากเหมือนเสือดาว ดำ กล้ามาเตะหว่างขาของเขา

มองดูยศพลป้องหว่างขาขมวดคิ้วอย่างเจ็บปวด จารวี เหมือนเด็กที่ทำผิด กลัวจนหันหลังวิ่งหนี เธอวิ่งซุ่มๆซ่ามๆ ไปถึงถนน เรียกแท็กซี่แล้วกลับบ้านทันที

“น้องวี เธอเป็นอะไร”ยุพินเห็นจารวีวิ่งกลับมาด้วยตัว แฉะเปียก ทรงผมยุ่งหยิง ใบหน้าเต็มไปด้วยน้ำตา จน ตกใจไม่น้อย

“ผู้หญิงของตระกูลพูลสวัสดิ์ เกิดมาก็ตกเป็นของเล่น ของฉันยศพล เธอรู้หรือไม่…”คำขู่ที่น่ากลัวของยศพล โผล่ในสมองของจารวี เธอไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงพูด แบบนี้

“พี่พิน หนูไม่เป็นไรค่ะ หนูไปเที่ยวทะเลกับเพื่อน ไม่ได้ ระวังจึงตกลงในทะเล….”จารวีพูดโกหกไป
ยุพินมองเธออย่างเป็นห่วง”ท่าไมโตแล้วยังตกลงใน ทะเลได้ ทีหลังต้องระวังกว่านี้ ซุ่มซ่ามแบบนี้ ถ้าพี่ไม่อยู่ แล้ว เธอจะทํายังไง”

ฟังแล้วจารวีอยากจะร้องไห้ ตั้งแต่คุณพ่อคุณแม่เกิด อุบัติเหตุ พี่พินเป็นคนที่ดีต่อเธอมากที่สุด แต่พี่พิน หนู ควรจะทำยังไง

“พี่พิน หนูไปเปลี่ยนเสื้อผ้า….”จารวีกำหมัดแน่นๆ ก้ม หน้าเดินผ่านข้างกายของยุพิน อดกลั้นน้ำตาไว้เดินไปยัง ห้องนํ้า

“โอ้ น้องวี เมื่อกี้ ยศพลส่งเสื้อผ้าหลายชุดมา เขาบอก ว่าตอนหมั้นไม่ได้ส่งของขวัญให้เธอ และนี่จะเป็นของ ขวัญชดเชยให้…..

จารวีตกตะลึง เขาเอาความเป็นบริสุทธิ์ของเธอไปด้วย การใช้กำลัง แล้วอยากจะใช้เสื้อผ้าที่ชุดมาชดเชยเธอนั้น หรือ ฉันจะไม่เอาเสื้อผ้าของนาย ได้สารเลว ……

จารวีเพิ่งใส่เสื้อผ้าเรียบร้อยในห้องของตนเอง กำลังจะ ไปเก็บของเข้ากระเป๋าเดินทาง ประตูห้องโดนผลักเปิด ร่างของยุพินปรากฏอยู่หน้าประตู

“น้องวี เก็บเสื้อผ้าจะไปไหนหรอ”
“คือพ่อแม่ของอังคณาจะไปเที่ยงต่างประเทศ หนูจะ ไปอยู่เป็นเพื่อนเธอกี่วัน……..จารมองพี่สาวเธอด้วยแวว ตาโศกเศร้า เธอไม่รู้จะพูดอะไรดี ตอนนี้สมองเธอกำลัง วุ่นวายสับสนอยู่ เธออยากพูดความลับนั้นออกมาจริงๆ แต่เธอพูดไม่ได้

ยุพินเอากระโปรงสองชุดวางบนเตียงของจารวี ใบหน้ามี รอยยิ้มอบอุ่น

“ลองใส่ดูสิ ว่าชอบไม่ชอบ…..

จารวีแค่ใช้หางตาเหลือบกระโปรงนั้นตาเดียว ตัว หนึ่งเป็นกระโปรงยาวสีเขียวอ่อน สไตล์เรียบง่าย ฝีมือ ประณีต อีกตัวหนึ่งเป็นสีเหลืองอ่อน เป็นชุดมีเสื้อชีฟอง กับกระโปรงเข่า ล้วนเป็นสไตล์ที่เธอชอบ แต่กระโปรง สองตัวนี้ ยิงดูยิ่งรู้สึกสะอิดสะเอียน

จารวีผลักกระโปรงนั้นไปให้ยุพิน“พี่พิน กระโปรงนี้ดู โปร่งมาก ยศพลนทัศนะอะไรกัน ถ้าใส่แบบนี้ออกไป ก็ โดนคนอื่นหัวเราะเยาะสิ นี่เป็นสไตล์ยุคเก่าแล้ว………

“แต่พี่ว่ากระโปรงเหล่านี้โอเคนะ น้องวีลองใส่หน่อยสิ “ยุพินยิ้มและพูดด้วย

“ไม่ เพราะเป็นของยศพลซื้อมา พี่พินถึงรู้สึกว่าดีทุกอย่าง….
ยุพินเก็บรอยยิ้ม มองดูจารวีที่โมโหอย่างงุนงง “น้อง วี เธอมีอคติต่อพี่ยศพลหรอ ทำไมช่วงนี้หาปัญหาเขา ตลอด”

จารวีรู้สึกเศร้าอดูร หันหัวมองไปข้างนอกหน้าต่าง“ใช่ค่ะ หนูมีอคติต่อเขา หนูไม่ชอบเขา หนูเกลียดเขา…..ไม่ใช่ แค่อคติเท่านั้น เธออยากฆ่าเขาตายต่างหาก

“น้องวี เธออย่าทำแบบนี้สิ แม้ว่าอนาคตพี่ต้องแต่งงาน กับเขา แต่พี่ก็ยังดีต่อเธอเหมือนเดิม ถ้าพี่ยังอยู่บ้านนี้ ก็ ไม่มีใครรังแกเธอได้หรอกนะ”