ตอนที่ 5 รักแรกพบ

ตอนที่ 5 รักแรกพบ

จารวีรู้สึกร้อนรน ก้มหน้าก้มตาอย่างตื่นกลัวและงุนงง ไม่กล้ามองตายศพลตรงๆ ราวกับว่าคนที่เพิ่งจะทําอะไร บางอย่างที่ตี๋าข้าป่าเถื่อนคือเธอ แต่จริง ๆ คือเขา เธอ เกลียด เกลียด เกลียดที่สุดเลยจริงๆ

“พี่ยศพล ทำไมพี่ไปนานจัง…”

“ไปคุยธุระมาแป๊บนึงน่ะ…” ยศพลยื่นมือมาแตะหัวไหล่ ของยุพินด้วยใบหน้าที่รักทะนุถนอม

“ต้องกินของรองท้องก่อนแล้วถึงค่อยกินยานะ พวกเรา ไปกินเค้กกันสักหน่อยมั้ย…” ความเอาอกเอาใจเป็นอย่าง มากของเขา เหมือนจะแสร้งทำขึ้นมาให้กับยุพิน เขา มองไปยังจาร อย่างไม่ตั้งใจ สายตานั้นมีความหยอกล้อ

“พี่พิน…” คำพูดที่อยากจะเปล่งออกมา ไปจุกอยู่ที่ลำคอ หมดแล้ว

“จารวี วันนี้เป็นวันที่พี่สาวเธอมีความสุขที่สุด เธอไม่มีคำ อวยพรอะไรดีดีจะพูดหน่อยหรอ?” ยศพลมองเธออย่าง ไม่มีจิตใจที่หวังดี
จารวีเงยหน้าขึ้นจ้องเขาด้วยความโกรธเกลียด เคียดแค้น เธอเคียดแค้นจนอยากใช้สายตาที่เกลียดชัง นี้มองจิกไปที่ใบหน้าที่เพอร์เฟคหล่อเหลาของยศพลให้ หน้าพรุนไปเลย

“เอาล่ะ น้องวี วันนี้พี่มีความสุขมากเลยจริงๆ … พี่ไป ก่อนนะ อีกสักพักค่อยเจอกันนะ…”

ยุพินพิงข้อพับของยศพลเหมือนลูกนกน้อย ค่อยๆเดิน ห่างออกไป ยุพิน br/ มักจะผงกหัวอยู่บ่อยๆ พูดเสียงต่ำ เล็กน้อย มักจะทําให้ยศพลยกริมฝีปากยิ้ม จารวีเจ็บใจ มาก จนเล็บจิกลึกลงไปที่กลางฝ่ามือของตน

ในสายตาของคนอื่นๆ ร่างที่สูงใหญ่ของยศพล ชุดราตรี สีขาวสะอาดของยุพิน ช่างเป็นคู่ที่ดูมีความสุขมากๆ แต่ ในสายตาของจารวีนั้น ทั้งหมดเป็นแค่ภาพลวงตา โกหก หลอกลวง เป็นการโกหกที่แย่มากๆ จะต้องทำยังไงให้พี่ดู สีหน้าท่าทางของไอนายนี้ออก โดยที่ไม่ทำร้ายพี่พิน จาร วีกำลังเข้าสู่โหมดลังเล

ในพิธีหมั้น แขกในงานทุกคนล้วนแต่ส่งคำอวยพรอย่าง จริงใจที่สุด ดอกไม้สด เสียงปรบมือ ดื่มแชมเปญ พลุ…. ยศพลกับยุพินอยู่เคียงข้างกัน ร่วมกันตัดเค้ก แลก กันสวมแหวนหมั้น ตั้งแต่เริ่มจนจบพิธีลักษณะการยิ้มที่ มุมปากของเขายิ้มกว้างตลอด
ใบหน้าของยุพินเต็มไปด้วยการลุ่มหลงในความสุข ตอน ที่แลกแหวนหมั้น เธอก็น้ำตาไหลออกมาด้วยความตื่น เต้นหวั่นไหว กล่าวขอบคุณด้วยเสียงที่สั่นเครือและแหบ พร่า “ขอขอบคุณแขกทุกคน และญาติๆ br/ ทุกท่าน ที่มาร่วมฉลองกับเราสองคน คือฉัน…วันนี้มีความสุขที่สุด ในชีวิตเลยค่ะ ฉันกับยศพลจะรักกันไปตลอดชีวิต ถึง ตอนนั้น เราจะเชิญทุกท่านเข้าร่วมงานแต่งของเรา มา เป็นพยานในความรัก br/ ของพวกเราอีกครั้งด้วยนะคะ”

จารวียืนอยู่ในมุมที่ไม่สะดุดตา ใบหน้าที่ไร้ความรู้สึก มองไปที่พิธีหมั้นในลานกว้างที่ลวงโลกไร้สาระที่สุด เธอ ยืนอยู่ตลอดจนเท้าชาทั้งสองข้าง สีหน้าท่าทางล้วนดูไร้ ความรู้สึกและจิตวิญญาณ

“จารวี หนูคิดอะไรอยู่ พิธีการทั้งหมดจบลงแล้ว ทำไมยัง ไม่ไปอีก?”

“คุณลุง หนู เอ่อ หนูทราบแล้วค่ะ…” ตั้งแต่สิบปีก่อน แม่ เสียไป และพ่อหายไป จารวีก็ถูกรับเลี้ยงดูในบ้านของ คุณลุง ยุพินเป็นลูกสาวคนเดียวของคุณลุง และก็เป็นพี่ บุญธรรมของจารวี ตั้งแต่เล็กจนโต จารวีไม่เคยมีญาติคน สนิทที่ไหนมาก่อน แต่เอสนิทกับยุพินมาก

คุณลุงเฉลิมชัยเป็นเจ้าภาพในพิธีหมั้น หลังจบพิธี เขา ก็เชื่อใจขึ้น ยศพลกลายเป็นคนมีชื่อเสียงกระฉล่อนโลก ธุรกิจในตอนอายุยี่สิบปีกว่านิดๆ ธุรกิจของครอบครัวมีอานาจมากมายมหาศาลที่จะแทรกซึมเข้าไป ในทุกบริษัททั่วทั้งเอเชีย-แปซิฟิก ยุโรป อเมริกา เขาคิด ว่ามันเป็นเกียรติอย่างมากในการที่จะได้มาแต่งงานกับ เศรษฐีอย่างเขา บริษัทยาหวนที่ใกล้จะล้มละลายจะได้ รับการช่วยเหลืออย่างแน่นอน

“คุณลุงคะ พี่กับคุณยศพลรู้จักกันไม่ถึงเดือนก็หมั้นกัน แล้ว คนที่บ้านโพธิสูง ไม่มาร่วมงานเลยสักคน พวกคุณ ว่ามันไม่แปลกหรอคะ?”

บนใบหน้าที่ยิ้มแย้มของเฉลิมชัย แดงก่ำไปทั้งหน้า “จารวีทำไมหนูถึงพูดจาแบบนี้ พวกวัยรุ่นอย่างพวกเธอ ไม่ใช่ชอบรักแรกพบกันเลยรึไง? พี่ของเธอกับคุณชาย ยศพลก็เป็นรักแรกพบ ที่จริงงานหมั้นก็เป็นความคิดของ ลุงเอง พี่สาวเธอไม่กล้าคิดแบบนี้หรอก ลุงก็แค่อยากจะ ช่วยกอบกู้บริษัทยาหวนก็เท่านั้น…”