ตอนที่ 3 เจ็บนะ เบากว่านี้หน่อยสิ

ตอนที่ 3 เจ็บนะ เบากว่านี้หน่อยส

จารวีทั้งอายทั้งโกรธ ให้ตายยังไงเธอก็ไม่ยอมเอา โทรศัพท์มือถือให้เขา จะต้องเอาหลักฐานชิ้นนี้ให้พี่ฟื้นดู ให้พี่พินรู้ว่า ที่แท้แล้วผู้ชายที่ตัวเองชอบเป็นคนยังไง

“หนึ่ง…”

จารวีจับโทรศัพท์ไว้แน่น ไม่ยอมปล่อยมือ

“สอง….” ดวงตาของยศพลเป็นดั่งแมวที่อยากหยอก ล้อกับหนู ก่อนที่เขาจะนับครบสาม จารวียกขาขึ้นอย่าง ฉับพลัน ขาข้างหนึ่งเตะมือถือออกไปด้วยความเร็วและ มั่นคง มือถือถูกเตะไปถึงด้านหน้าของขอบหน้าต่าง

“ตึง!” โทรศัพท์กระแทกกับบนกระจก แล้วกระดอนอีก ครั้ง หมุนไปรอบๆจนหยุดนิ่ง

สีหน้าของยศพล เคร่งครึ้มไปเลยในทันที มีรัศมีแห่ง ความชั่วแผ่ไปทั้งตัวของเขา ผู้หญิงที่สมควรตายคนนี้ กล้ามาเล่นกับเขาแบบนี้ได้ เขาใช้ร่างของตนยึดจารวีติด ไว้กับกำแพง มือทั้งสองข้างดึงเนคไทที่พันรอบคอออก มา แล้วใช้มัดมือเล็กๆ ของจารวีไว้ด้วยกันอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็ผลักเธอไปที่โซฟาด้วยความเร็วและดุดัน……
จารวีพยายามจะถีบและกัด แต่ก็ทําอะไรเขาไม่ได้เลย แม้แต่น้อย เขาเอาเสื้อสูทสีดำโยนออก มือใหญ่เอื้อม มาจับคางที่นุ่มนวลของจารวี สายตาของหนุ่มรูปงาม เปี่ยมไปด้วยความชั่วร้าย

“ฉันให้โอกาสเธอแล้ว แต่เธอเองที่ไม่ต้องการ!”

“ไอ้เลว ทําไมแกทำกับฉันแบบนี้…” จารวีดิ้น สะบัด ร้องไห้และตะโกนสุดชีวิต นอกหน้าต่างมีดอกไม้ไฟที่ถูก จุดอยู่ ท่ามกลางท้องฟ้าที่มืดมิด แสงสว่างรุ่งโรจน์อันมี ลวดลายสวยงามฉูดฉาดดึงดูดสายตาของแขกเหรื่อที่ เดินผ่านไปมาในงาน เสียงดอกไม้ไฟกลบเสียงร้องขอ ความช่วยเหลือของจารวีจนหมดสิ้น

มือใหญ่ของยศพลปลดเสื้อในและกางเกงยีนส์สีน้ำเงิน ของเธอออกด้วยอารมณ์ที่ไร้ความรู้สึก…..

“ปล่อยฉันนะ คุณมันไอ้สารเลว ….” จารวีร้องตะโกน ด้วยเสียงที่สั่นเทา เธอสิ้นหวังราวกับทะเลสาบจะกดเธอ ลงน้ำ ผิวเนียนนุ่มสะอาดผ่องใสของจารวีเหมือนดังไข่ไก่ ที่ถูกกะเทาะเปลือกออกแล้ว แต่มิอาจมีอะไรมาขัดขวาง สิ่งที่ยศพลจะกระทำต่อไปได้เลยแม้แต่น้อย เขาผลักเธอ ไปนอนบนโซฟาอย่างป่าเถื่อนไร้มารยาท ขาที่เล็กบาง ทั้งสองข้างถูกกางออกให้กว้างที่สุด ขาทั้งสองข้างของ เธอสั่นเทาไม่หยุดด้วยความหวาดกลัว หางตาของจารวีมี น้ำตาไหลพรากออกมาด้วยความสิ้นหวัง ตั้งแต่เกิดมาสิบ แปดปี นี่เป็นครั้งแรกที่เธออยู่ในสภาพที่อัปยศต่อหน้าคนอื่น แถมยังเป็นผู้ชายซะอีก มิหนำซ้ำเขา ยังเป็นแฟนของพี่สาวตัวเอง

เสียงหอบของยศพลหนักขึ้น ความสัมผัสที่อ่อนนุ่มมา จากกลางฝ่ามือทําให้ความปรารถนาของเขาเพิ่มขึ้น จนถึงขีดสุด เขารูดซิปกางเกงของตัวเองลงอย่างร้อนรน จับยึดน่องของเธอไว้แน่นแล้วลากเข้าหาตน

“อย่านะ…” จารวีไม่มีแรงจะร้องตะโกนออกมา ในหัวของ จารวีได้นึกถึงภาพช่องรักที่นุ่มนิ่มของเธอถูกฉีกขยาย ใหญ่อย่างไม่มีสิ้นสุด ความเจ็บปวดทำให้สติของเธอกลับ ชัดเจนยิ่งขึ้น มีเลือดไหลลงมาตามขาอันเรียวเล็กของ เธอ และไปหยดลงสู่ที่ฝ่ามือของเขา

ไม่คิดว่าจะยังเป็นสาวบริสุทธิ์!ยศพลยิ้มมุมปากอย่างพึง พอใจ ดีมาก ผู้หญิงของบ้านพูลสวัสดิ์ทุกคน ล้วนเป็น ของเล่นที่เตรียมไว้ให้เขา เขาต้องการที่จะค่อยๆเสพ สุขแบบนี้ไปเรื่อยๆ

เล็บของจารวีจิกลึกลงไปในโซฟา เธอเจ็บมากจนบิดทุก สัดส่วนของร่างกาย เธออยากจะสะบัดหลุดออกไปจาก อาการฉีกขาด แต่รู้สึกเหมือนว่ากระดูกจะอ่อนไปหมด พวกเขาแนบชิดติดกันจนไม่มีทางที่จะสะบัดหลุดออกไป ได้ง่ายๆ

“ฟินมั้ย? ถ้าฟินก็ร้องออกมาซะสิ…” ยศพลพึงพอใจมากที่ได้เห็นท่าทางของเธอ ที่บิดไปมาด้วยความเสียว

ลูกตาดำของหนุ่มรูปงามเผยให้เห็นรอยยิ้มในดวงตาที่ ชั่วร้ายดังปีศาจ เขาใช้เอวที่แข็งแรงกระแทกไม่ยั้ง ทุก ครั้งที่เขากระแทกเข้าไปจารวีก็จะกระเด้งขึ้นมาด้วย ความเจ็บปวดทุกครั้ง เจ็บปวดกระทั่งคิ้วขมวด ใจของจาร วีแหลกเป็นเสี่ยงๆ ในสมองเต็มไป ด้วยความว่างเปล่า พรหมจรรย์ของเธอได้ถูกผู้ชายระยำพรากเอาไปแล้ว ราวกับว่าผ่านมานานนับศตวรรษ การกระทำที่รุกล้ำนั้น ถึงได้ค่อยๆผ่อนช้าลงและหยุด ไปเฉยๆ ขาทั้งสองข้าง ของจารวีสั่นไปหมด ไม่มีทางจะหุบขาได้เลย

“แชะ แชะ….”

ในขณะที่สายตากำลังพร่ามัว เธอรู้สึกถึงมีเสียงแฟลชเบาๆ