ตอนที่ 2 เอาชีวิตไปเดิมพัน

ตอนที่ 2 เอาชีวิตไปเดิมพัน

ตอนที่หลินซีนเยียนพาเสียวอวี่เข้ามาในจาน มีแค่ความ เงียบสงบ แม้แต่บ่าวที่เคาะไม้บอกเวลา ก็ไม่รู้แอบไปหลบ อยู่ที่ใด

ตอนกลางคืน หิมะตกอยู่

ณ ลานบ้านที่เล็กที่สุดในจวน เสี่ยวอวี่ได้เติมน้ำร้อนลงใน อ่างอาบน้ำที่ทําด้วยไม้ สายตามองแผ่นหลังของร่างที่เปือย เปล่าในอ่างอาบน้ำพร้อมถอนหายใจอีกครั้ง

“เสี่ยวอวี่ เลิกถอนหายใจได้แล้ว นี่เป็นครั้งที่ สิบแปดแล้ว หากทําเช่นนี้ต่อไปเกรงว่าหูของข้าจะพับติดกันซะก่อน” หลิน ซีนเยียนหลับตาลง สีหน้าไม่มีความรู้สึกเจ็บปวดใด ๆ นางยิ่ง ไม่ยินดียินร้ายแบบนี้ ยิ่งทําให้เสี่ยวอวี่เศร้าใจ

“คุณหนูเจ้าค่ะ แผ่นหลังของท่านเป็นรอยแผลฟกช้ำ พรุ่ง

นี้ข้าจะเข้าเมืองไปหาหมอดี ๆ มาตรวจอาการให้ท่านสัก หน่อย”บนตัวนางล้วนเป็นรอยเขียว ๆ ม่วง ๆ เมื่อเห็นอย่างนี้ ง เสี่ยวอวี่ก็รู้สึกกลัวจนขนลุกขนพอง

หลินซีนเยียนลืมตาขึ้น ยิ้มอย่างอ่อนหวาน “เสี่ยวอวี่ เพื่อ สินบนบนแม่เล้าที่หอชุนเยว่ เราเพิ่งขายปิ่นทองคำที่ท่านแม่ ของข้าเหลือไว้ไปไม่ใช่รึ อย่าพูดถึงหาหมอเลย วัตถุดิบใน ครัวของวันพรุ่งนี้ยังไม่มีเลย”
พอนึกเรื่องนี้ขึ้น เสี่ยวอวี่จ่าอดถอนหายใจไม่ได้อีก

หลินซีนเยียนส่ายหน้าอย่างจนใจและทำท่าทางปิดหูตนเอง “ หูข้าพับติดกันแล้ว ”

“มาดแผลของคุณหนูจะทำอย่างไรดีเจ้าค่ะ”ท่านอ๋องนั่น ลงมือได้โหดเหี้ยมนัก เมื่อก่อนได้ยินว่าเหล่าผู้ทรงอิทธิพลมัก มีวิธีเล่นกับเหล่าสตรีมากมาย นางไม่เชื่อเท่าไรแต่พอมาตอน นี้นางได้เห็นกับตาตนเองแล้ว คิดว่าเหล่าผู้ทรงอิทธิพลนั้นไม่มี ใครเป็นคนดีสักคน

“ล้วนเป็นแผลภายนอก รักษาหน่อยก็หายดีแล้ว”หลินซีน เยียนไม่ได้สนใจและปิดตาลงอีกครั้ง นางเป็นแค่หญิงขาย บริการ ยังจะหวังให้เขามาทะนุถนอมราวกับสตรีมีชาติตระกูล ดีเหล่านั้นได้อย่างไร

ผู้ที่ช่างไร้หัวใจ ก็เป็นชายที่มั่วหลงในโลกีย์ยิ่งนักมิใช่รึ

แม้จะมองอยู่แล้วนางมีใบหน้าอ่อนเยาว์ราวกับเด็กอายุ สิบ กว่าปี แต่ตัววิญญาณนางยังคงเป็นหญิงวัย 26-27 ปี

ความใฝ่ฝันของหญิงสาว ความตั้งตารอกับร่วมรัก

อายุของนางได้ผ่านวัยนั้นไปแล้ว

ตำหนักอู่เสวียนที่อยู่ทางทิศตะวันออกของเมืองเฟิงชี บรรยากาศตอนเช้าตรู่ที่ตึงเครียด ทำให้เหล่าองครักษ์ต่าง
ไม่กล้าแม้กระทั่งหายใจเสียงดัง กลัวจะทำให้นายท่าน อารมณ์เสียอีก

” ท่านอ๋อง… เหล่าสตรีคนก่อน ท่านไม่เคยยอมให้ค้าง คืน เช่นนั้นแล้วข้าน้อยถึงคิดว่า ท่านได้อนุญาตให้นาง ไป…”หัวหน้าองครักษ์จินมู่ใน ตำหนักอ๋องกำลังก้มหน้าคุกเข่า อยู่

“ความหมายของเจ้าคือมันเป็นความผิดของข้างั้น “โม่จื่อฟง เหยียดยิ้มที่มุมปาก จับแหวนหยกที่สวมไว้ในนิ้วโป้งอย่าง สุขุมเยือกเย็น มองดูไม่มีความโกรธเคืองเลยสักนิด แต่ความ เยือกเย็นที่แพร่กระจายไปทั่วร่างกลับทำให้ผู้คนต่างหวั่นเกรง

“ ข้าน้อยมิกล้า! “จินมู่ก้มหน้าต่ำลงอีก

โม่จื่อพ่งส่งเสียง” อย่างเยือกเย็น สายตามองออกไปนอก หน้าต่าง หิมะในวันนี้ยังคงตกหนัก เขาอดนึกถึงเรื่องที่บ่ออาบ น้ำกลางแจ้งเมื่อคืนนี้ไม่ได้ ภาพที่หิมะลอยมาตกบนผิวเนียน ขาวของนาง เพียงใช้ปากเป่าไปเบา ๆ หิมะก็ฟุ้งกระจายออก จากผิว สะท้อนแสงระยิบระยับไปทั่วกาย….

ไม่มีสตรีคนไหน เล่นแบบนางที่เล่นได้

และก็ไม่มีสตรีคนไหน หลังจากจบเรื่องนั้นแล้วก็รีบจากไป เร็วกว่าเขาอีก!
“ท่านอ๋อง สตรีเมื่อคืนมีปัยหาหรือขอรับ”จินมู่เห็นว่าท่าน อ๋องดูใจลอย อดไม่ได้ที่จะเงยหน้าถาม

โม่จื่อฟงเรียกสติกลับมาและกวาดสายตาอย่างเย็นชามอง จิ นมู่ตกใจจนถอยหลังออกไปครึ่งก้าวอย่างไม่รู้ตัว

“จินมู่ เจ้ารับใช้อยู่ข้างกายข้ามาก็หลายปีแล้ว ก่อนที่นางจะ จากไป เจ้าไม่ได้สังเกตว่าบนตัวของนางมีสิ่งที่แปลกไป”

“คือว่า…”จินมู่ตัวสั่นเล็กน้อย จำได้ทันทีว่าเสื้อคลุมที่สตรีผู้ นั้นได้สวมใส่ไป “บนตัวนางได้สวมใส่ เสื้อคลุมของท่านอ๋อง ขอรับ! ”

“ในเมื่อรู้ เหตุใดถึงไม่หยุดนาง”โม่จื่อพ่งพูดด้วยน้ำเสียง เยือกเย็นกว่าหิมะที่โปรยปรายอยู่ด้านนอกหน้าต่าง

จินมู่ลังเลช่วงขณะหนึ่งแต่ก็เปิดปากพูด “ข้าน้อยได้หยุดนาง แต่ว่าสตรีผู้นั้นบอก…”

“บอกอะไร

“นางบอกว่าท่านอ๋องฉีกเสื้อผ้าของนางขาด ต้องชดใช้ด้วย เสื้อคลุมตัวนี้ให้นาง ย่อมเป็นเรื่องที่สมควร! “จินมู่รีบเล่า เรื่องจบอย่างรวดเร็ว ทั้งตัวโล่งใจไปหนึ่งเปราะ

อากาศเหมือนนิ่งเฉยไป บรรยากาศยิ่งตึงเครียดขึ้นเรื่อย ๆ
โม่จื่อฟงเงียบไปนาน ทำให้จินฟูรู้สึกเสียวสันหลัง ตอนนั้นเขา เหงื่อแตกพลั่กไปทั้งตัว โม่จื่อฟงก็มองมาที่เขาแล้วพูดด้วยน้ำ เสียงเย็นชา

“ย่อมเป็นเรื่องที่สมควร จินมู่ นางสวมใส่เสื้อของข้า ดูดีหรือ

ไม่”

ประโยคที่ไม่มีส่วนเกี่ยวของสักนิดได้พูดออกจากปากของ อ๋องอู่เสวียน ทำให้จินมู่ตกตะลึงไปช่วงขณะหนึ่ง แต่เขาไม่ กล้าพูดจาโป้ปด ดี ดูดีขอรับ สตรีผู้นั้นแม้จะตัวเล็ก แต่รูป ร่างถือว่าดียิ่งนัก เสื้อคลุมได้คลุมตัวนางจนมิด ปรากฏส่วนเว้า ส่วนโค้งออกมาได้อย่างเหมาะสม โดยเฉพาะขา 2 ข้างที่ก้าว ออกมา ทั้งเรียวเล็กและยาว…

“จินมู่! “โม่จื่อฟงหยุดลูบแหวนหยกที่สวมไว้ในนิ้วโป้งทันที และรอยยิ้มที่มุมปากก็ปรากฏขึ้น”เจ้ามองได้อย่างละเอียดดี นัก…

จินมู่หยุดพูดทันที เพิ่งรู้ทันว่าตนเองพูดอะไรออกไป เขายัง ไม่ทันหวาดกลัว ไม่จื่อฟงออกคำสั่งให้องครักษ์เงาที่ยืนนอก ประตูไปแล้ว

“ถ่ายทอดคําสั่งไป ให้หัวหน้าหลิงสุ่ยรีบกลับเข้าเมืองหลวง แล้วส่งหัวหน้าจินดู่ไปประจำการที่ชายแดนทางเหนือแทน เขา! ”

จินมู่ตกตะลึง พอได้สติกลับมา จึงรีบขอร้องว่า “ท่านอ่อง ข้าน้อยร้ความผิดแล้ว ข้าน้อยรู้ความผิดแล้วขอรับ” ชายแดนทางเหนือเป็นดินแดนที่อยู่ห่างไกลไร้ผู้คน หากไป คง…

น่าเสียดายที่ไม่จื่อฟงยังคงสายตาเย็นชาอยู่นิ่งเฉยไม่ สะทกสะท้านเลยสักนิด เขาค่อย ๆ ลุกขึ้นและก้าวเดินออก จากห้องไปยืนตรงทางเดิน แล้วยื่นมือออกไปรองรับเกล็ด หิมะ ไม่กี่วินาทีมันก็ละลาย สตรีผู้นั้นสวมใส่เสื้อผ้าของข้า กลับไม่อยู่สงบนิ่งได้

เที่ยงวันผ่านไป ห้องรับแขกของจวนแม่ทัพดูครึกครื้น

เสียงเคาะฆ้อง กลองที่ดังเข้าไปข้างในลานบ้าน เสี่ยวอวี่ที่ กำลังผิงกองไฟอยู่ในลานบ้านนั้น เหลือบตาไปมองหลินซีน เยียนที่ยืนอยู่ตรงทางเดินอย่างกังวล “คุณหนู ดูเหมือนว่าจะมี คนมาสู่ขอเจ้าค่ะ”

“จะมาสู่ขอก็มา รู้ตั้งนานแล้วไม่ใช่”หลินซีนเยียนสีหน้าไม่ เปลี่ยน เพียงเหยียดยิ้มที่มุมปาก

“แต่ว่า เรื่องเมื่อคืนนี้หากแม่ทัพรู้เข้า ข้าเกรงว่า…”เสี่ยวอ สีหน้าซีดเผือด “คุณหนู จำสาเหตุการตายของคุณหนูรองได้ หรือไม่เจ้าค่ะ”

หลินชินเยียนแสยะยิ้ม ” จะลืมได้อย่างไร หลังจากที่พี่รอง ตาย ในจวนนี้ไม่มีใครสักคนกล้าไปรับศพนาง สุดท้ายเป็นข้า ที่แบกศพของนางไปฝังที่เขาหลัง “
เสี่ยวอวี่นึกถึงภาพนั้นแล้วก็รู้สึกหวาดผวา ในตอนนั้นนางเพิ่ง สังเกตว่าคุณหนูของนางไม่เหมือนกับเมื่อก่อน แต่ก่อนแม้แต่ หนูตัวเดียวก็ตกใจแทบแย่ กลับกล้าแบกศพของคุณหนูรอง เดินรอบเขาไป 10 ลี้

–

ลี้ เป็นหน่วยวัดของจีน 1 ลี้เท่ากับ 500 เมตร

สาเหตุที่คุณหนูรองตายเป็นเพราะว่าแอบคบชู้สู่ชาย ทำลายชื่อเสียงวงศ์ตระกูล นายท่านจึง… ลงมือฆ่าด้วยตนเอง “เสี่ยวอวี่รู้สึกหวาดกลัว

หลินซีนเยียนนิ่งเงียบไปพักหนึ่ง ในใจรู้สึกเศร้า ใช่สิ หากไม่ ได้มาพบเห็นยุคศักดินาที่โหดเหี้ยมอย่างนี้แล้ว นางก็ไม่มีทาง เชื่อว่าในโลกนี้จะมีพ่อที่ลงมือฆ่าลูกสาวด้วยตนเองแบบนี้อยู่ จริง เพียงเพื่อปกป้องชื่อเสียงของตนเอง

วันนี้นางจึงได้เอาชีวิตเป็นเดิมพัน