ตอนที่ 1 ไปแลกกับชีวิตที่อิสระ

ตอนที่ 1 ไปแลกกับชีวิตที่อิสระ

ทิศตะวันออกของเมืองอวิ๋น ณ โรงเตี๊ยมที่ขึ้นชื่อที่สุดมีบ่อ อาบน้ำกลางแจ้งขนาดใหญ่ ความยาวและความกว้างเกือบ สามลี้ หมอกสีขาวที่ลอยสูงขึ้นไปมาจากสระน้ำ ทางหน้า ประตูปรากฏแผ่นหลังราง ๆ ของบุรุษที่หันหลังพิงขอบบ่ออาบ น้ำ

หลินซีนเยียนสะบัดกระโปรงขึ้นและค่อย ๆ นั่งลงที่ด้านหลัง ของเขา สองมือนุ่มนวลราวเนื้อหยกค่อยเชยชมอยู่บนหลัง ของเขา

ยังไม่ทันเห็นคนที่อยู่ตรงหน้า ก็พลันได้ยินเสียงฉีกเบาจากที่ ไหล่ มือใหญ่อันทรงพลังข้างหนึ่งจับข้อมือของนางและกดนาง ลงในบ่ออาบน้ำอย่างเลือดเย็น

“ ท่านอ๋อง ท่านช่างรีบร้อนจริง ” นางพูดอย่างราบเรียบและ ไม่โกรธเคือง เหมือนกำลังเล่าเรื่องที่ไม่เกี่ยวกับนาง

องครักษ์บอกว่าเจ้าคลั่งไคล้ในตัวข้า “โม่จื่อฟงเอามือ ข้างหนึ่งกดไหล่ที่เนียนนุ่มของหลินซีนเยียน อีกมือหนึ่งก็เชย คางของนางขึ้น

หลินซีนเยียนเงยหน้าขึ้นตามแรงนิ้วมือของเขาพร้อมกับพูด ด้วยรอยยิ้ม
“หาไม่เพคะ เรื่องจริงคือข้าอยากจะหลับนอนกับท่าน”

ความชื่นชอบและการหลับนอน สำหรับหลินซีนเยียนแล้วเป็น

เรื่องที่แตกต่างกันอย่างมาก

เพียงแต่ อ๋องอู่เสวียนโม่จื่อฟง ผู้ที่มีรูปร่างหน้าตาหล่อเหลา เหมือนที่คนอื่นพูดกันมาจริงๆ

ใต้คิ้วดำคล้ายกับกระบี่ มีดวงตาที่ซ่อนไปด้วยปริศนาทำให้ คนยากที่จะหยั่งถึง ริมฝีปากที่ว่าจะหนาก็ไม่ใช่ว่าจะบางก็ไม่ เชิง ดูอ่อนนุ่มและน่าลิ้มลอง

“หลับนอนกับข้ารี วิธีพูดเช่นนี้ช่างแปลกใหม่ยิ่งนัก “น้ำเสียง ที่น่าดึงดูดฟังนั้น ไม่แสดงอาการโกรธเคืองหรือยินดีชมชอบ เลยสักนิด

” เรื่องแปลกใหม่ยังมีอีกเยอะนะเพคะ ท่านอ๋องอย่าเพิ่งรีบ ร้อน ข้าจะค่อย ๆ ทำให้ท่านได้ชมเป็นขวัญตาเอง ”

หลินซีนเยียนยังคงยิ้ม ซึ่งรอยยิ้มนั้นทรงเสน่ห์มากกว่า ตอนแรกหลานส่วน ภายในใจคิดถึงการเคลื่อนไหวและการ แสดงออกทางสีหน้าของนางเอกหนัง AV ของญี่ปุ่น

โดยเอาแก้มไปแนบบนฝ่ามือของเขาและใช้ผิวเนียนนุ่มของ นางไปลูบไล้มือใหญ่หยาบกร้านของเขาจากนั้นนิ้วของเขาก็ ถูกอม เข้าไปในปากอย่างพอดิบพอดี
นิ้วมือร้อนรุ่มไปด้วยการหล่อหลอมของลิ้นที่อ่อนนุ่ม สายตา ของชายหนุ่มที่ซ่อนไปด้วยปริศนา มีประกายมากขึ้น

ไอหมอกตลบอบอวล สองคนที่เปียกโชกไปทั้งตัว ในช่วง วินาทีที่ผิวกายได้เสียดสีกันก็เกิดเป็นประกายไฟที่ลุกโชนไป ด้วยแรงปรารถนา

ทั้งหมดนี้เกิดจากความสอดคล้องที่เกิดขึ้นอย่างเป็นอันหนึ่ง อันเดียวกัน

ตอนที่รู้สึกว่าร่างกายเจ็บปวดราวกับโดนฉีกขาด ภายในใจ ของหลินซีนเยียนตะโกนว่า “ ของดีๆล้วนถูกผู้ร้ายเอาไป!

ยามเที่ยงคืน หลังลมพายุคลื่นกระหน่ำได้ผ่านพ้นไป โคมไฟ ของบันไดไม้แข็งได้ถูกเป่าจนดับไป

องครักษ์คนหนึ่งนำหินไฟมาพร้อมวางเก้าอี้ลงเตรียมจุดโคม ไฟขึ้นใหม่อีกครั้ง ได้ยินเสียงเบา ๆ ที่มาจากชั้นสอง ประตูห้อง ถูกเปิดออก หญิงสาวงามสะคราญนางหนึ่งก็เดินออกมาจาก ห้อง

เห็นเพียงหญิงสาวที่สวมใส่เสื้อผ้าที่รุ่มร่ามของบุรุษ เสื้อนอก คลุมด้วยเสื้อคลุมขนสัตว์ เสื้อขนสัตว์นั้นองครักษ์เห็นแล้วรู้สึก คุ้นตาอย่างยิ่ง เมื่อมองอย่างละเอียดอีกทีพลันตกใจจนทำหิน ไฟที่อยู่ในมือตกลงพื้น
เสื้อคลุมขนสัตว์นั้นเป็นของเสื้อตัวที่โปรดปรานที่สุดของท่าน

อ๋อง!

ได้ยินว่าเคยมีสาวใช้คนหนึ่งท่าน้ำหยดใส่เสื้อตัวนั้นแค่ไม่กี่ หยด โดนตีจนขาทั้ง 2 ข้างหัก ทำให้ข่าวลือที่ว่าเสื้อคลุมของ ท่านอ๋องนอกจากเขาแล้วก็ไม่อนุญาตให้ใครหน้าไหนมาแตะ ต้องเด็ดขาด!

ตอนนี้ เสื้อคลุมตัวนั้นมันถูกสวมใส่อยู่บนตัวของหญิงสาวคน

หลินซีนเยียนปิดประตูอย่างเงียบเสียง และก้าวเดินลงบันได อย่างช้า ๆ ด้วยสายตาตกตะลึงขององครักษ์

นางทําท่าหาว ตอนก้าวเท้าเดินลงบันไดรู้สึกเพลียนิดๆ ภาพ ตอนอยู่ที่บ่ออาบนํ้าเรื่อยมาจนถึงบนเตียง แวบเข้ามาในหัว อย่างไม่รู้ตัว สีหน้านางเริ่มแดงก่ำจนหัวใจเต้นแรงไม่หยุด

ตอนที่รบกันมาหลายยก กระดูกของนางเกือบกระจุย กว่า ชายคนนั้นจะหมดแรงจนนอนหลับไป นางถึงผละตัวออกจาก ร่างที่เหนื่อยล้านั้นมาได้

สาวใช้เสี่ยวอวี่ยืนรอรับตรงมุมหนึ่งของลานบ้าน เมื่อเห็นนาง ออกมาแล้วก็รีบเดินเข้าไปหา เมื่อเห็นว่านางสวมใส่เสื้อคลุม ของชายหนุ่ม จมูกนางเริ่มแดงและส่งเสียงร้องอย่างสะอึก สะอื้น
“ ข้ายังไม่ร้องไห้ เหตุใดเจ้าถึงร้องไห้ ไปเถอะ ข้าเหนื่อยแล้ว กลับเรือนไปอาบน้ำ ”

หลินซีนเยียนส่ายหน้าและดึงมือของเสี่ยวอวี่เดินออกจาก

ลานบ้านไป

สาวใช้เสี่ยวอวี่ที่เดินอยู่ด้านหลังหลินซีนเยียน ทนไม่ไหวที่ สายตาเป็นมันของเหล่าองครักษ์ที่จ้องมา จึงส่งเสียงร้อง สะอึกสะอื้น “คุณหนู ผ่านคืนนี้ไป ชีวิตของท่านก็ได้ถูกย่ำยีไป แล้ว ข้าคิดว่าในใจท่านต้องรู้สึกเสียใจอย่างมาก… ”

“เสียใจ! เสียใจอะไร”หลินซีนเยียนส่งเสียงอย่างเย็นชา “หากข้าไม่ไป ชีวิตของข้าก็ไม่ถูกย่ำยีรึ ”

“คุณหนู…”เสี่ยวอวี่ส่งเสียงร้องสะอึกสะอื้นไม่หยุด

“ช่างเถอะ เรื่องนี้มันไม่ใช่เรื่องที่สำคัญอีกต่อไปแล้ว เรื่องที่ สำคัญคือข่าวลือที่เจ้าหามาหาได้น่าเชื่อถือไม่ ”

หลินซีนเยียนหันหน้าไป สายตาจับจ้องไปที่หน้าต่างของชั้น สองที่อยู่ห่างออกไป หน้าต่างไม่ได้ปิด แสงจากโคมไฟ สอง ดวงที่อยู่นอกหน้าต่างสว่างไสวด้วยแสงสีเหลืองหม่น

เสี่ยวอวี่พยักหน้า “วางใจเถอะ ใครๆก็รู้ว่าอ๋องอู่เสวียนเป็น คนลามก ไม่เคยปฏิเสธผู้หญิงที่เข้ามาหา ลือกันว่าสตรีที่ ปรนนิบัติกับเขาไม่ถึงพันก็แปดร้อย หลังทําจบก็ไม่ยอมรับอีก ด้วย ฉะนั้นถึงตอนนี้ยังไม่มีสตรีคนไหนได้เข้าพักในตำหนักอู๋เสวียน

“เช่นนั้นก็ดี “หลินซีนเยียนค่อย ๆ กำมือแน่น “ ข้าก็เกรงว่าจะ เกิดเรื่องวุ่นวาย หลังจบเรื่องก็ต่างคนต่างอยู่ ไม่เกี่ยวไม่สนอีก ต่อไป ช่างเป็นเรื่องที่น่ายินดี ”

เสี่ยวอวี่ไม่ได้พูดต่อ นางรู้ว่า ความคิดของคุณหนูไม่ว่าจะ อย่างไรนางก็ไม่เข้าใจอยู่ดี

ที่จริง หากมีทางเลือกอื่น หลินซีนเยียนก็ไม่มีทางเลือกวิธี อย่างนี้มาแก้ไขปัญหา

ไม่มีใครรู้ว่า ตอนที่นางได้ข้ามภพมาในยุคสมัยที่แปลก ประหลาด ช่างสะเทือนขวัญแค่ไหน!

เดิมนางเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านการประดิษฐ์อาวุธ ในการ แข่งขันประดิษฐ์อาวุธในแต่ละประเทศ นางได้รางวัลอย่าง ล้นหลาม ใครจะไปรู้ว่าตอนที่ทำการทดลองกลับระเบิดใส่ ตนเองจนเสียชีวิต พอลืมตาตื่นขึ้นมาก็พบว่าได้เดินทางข้าม ภพมาอยู่ในร่างของคุณหนูยุคโบราณที่มีชื่อแช่เหมือนกัน

แต่น่าเสียดาย เพราะสังคมที่นี่บุรุษเป็นใหญ่ สตรีที่มีฐานะ ทางบ้านดีคือเครื่องมือที่บุรุษจะใช้ในการสืบทอดชาติตระกูล ส่วนสตรีที่มีฐานะทางบ้านไม่ดีก็จะเห็นเป็นเพียงของเล่นที่อยู่

ในกำมือของบุรุษ ยังเหลืออีกไม่ถึง 3 วัน นางก็ต้องแต่งงานกับชายแก่ที่ไม่เคยเห็นหน้าค่าตามาก่อน หลินซีนเยียนเลยต้องใช้วิธีทุบหม้อ ข้าวจมเรือเพื่อมาทำลายความคิดของคนเหล่านั้น

สตรีที่ไม่บริสุทธิ์แล้ว ไม่ได้รับการอนุญาตเข้าจวนแม่ทัพเด็ด

ขาด

นี่สิ ที่นางต้องการ!

เพียงเยื่อพรหมจารีเท่านั้น แลกกับความอิสระทั้งชีวิต คุ้ม

หลินซีนเยียนรู้สึกว่าคุ้มค่ายิ่งนัก

นางยืนอยู่ท่ามกลางหิมะตกด้วยแผ่นหลังที่เหยียดตรง ชุด ผ้าไหมที่อยู่บนหิมะได้โดนลากออกมาเป็นด้ายสีแดงที่งดงาม แต่นางยังคงจ้องมองอย่างเยือกเย็นไปที่กองไฟที่ลุกโชติช่วง

ภายใต้สายตาของผู้คนที่สงสัยและเหยียดหยาม หลินซีน เยียนก็ก้าวเดินออกไปอย่างไม่หวั่นเกรง

“ประเดี๋ยวก่อน”ทั้งสองคนเพิ่งไปถึงหน้าประตูลานบ้าน หัวหน้าจินมู่ ผู้ทำหน้าที่เป็นผู้คุ้มกันได้ใช้มือขวางทางไปของ ทั้งสอง

เขาก็ได้เห็นเสื้อที่นางสวมใส่อยู่ แววตาที่ตื่นตระหนกหลบ ซ่อนในใบหน้าที่ไม่มีอารมณ์แล้ว จึงพูดว่า “เสื้อบนตัวเจ้าเป็น ของท่านอ๋อง ”
เมื่อหลินซีนเยียนได้ยินเช่นนั้นก็ยิ้มทันที นางเงยหน้าขึ้นแล้ว พูดอย่างยั่วยุ “แล้วยังไง ท่านอ๋องของเจ้าฉีกเสื้อผ้าของข้าจน ขาดไม่มีชิ้นดี ต้องชดใช้เสื้อคลุมตัวนี้ให้ข้าย่อมเป็นเรื่องที่ สมควร หากเจ้าไม่เชื่อก็เข้าไปสำรวจดูได้”

ฉีกจนขาด…

จินมู่ได้ยินสตรีที่พูดเรื่องเช่นนี้ออกนอกหน้าเป็นครั้งแรก ใบหน้าจึงแดงก่ำ เขาตกตะลึงจนไม่รู้จะพูดอะไร

เขาจะกล้าเข้าไปสำรวจดูได้อย่างไร ฆ่าให้ตายเขาก็ไม่กล้า ก้าวเท้าเข้าไปในสมรภูมินั้นเด็ดขาด

หลินซีนเยียนดันมือที่ขวางของเขาออกไป แล้วพาเสี่ยวอวี่ เดินจากไป เสื้อคลุมขนสัตว์ที่นางสวมใส่นั้นยาวจนลากพื้น ตอนที่นางเดินก็ปรากฏรอยจาง ๆ บนพื้นหิมะ